บทที่ 120

จังหวะนี้เองโป๋ซู่ก็ดึงประตูรถออก แล้วเรียกหยานซูด้วยเสียงอ่อนโยน "ซูซู ขึ้นรถสิ"

หยานซูไม่สนใจหวังจื่อเหวินอีกต่อไป แล้วเข้าไปในนั่งรถเบนซ์

หวังจื่อเหวินมองโป๋ซู่ที่ช่วยหยิบกระเป๋าของหญิงสาวมาถืออย่างเอาใจ จากนั้นยังจุ๊บที่หน้าผาก ราวกับเห็นหยานซูเป็นสมบัติล้ำค่าของเขา

แค่คิดว่าโป๋ซู่ไม่ใช่แค่คลั่งรักเมีย แต่ยังหน้าตาหล่อเป็นลม แถมมีสถานะเป็นถึงทายาทตระกูลไป๋ที่แสนร่ำรวย เมื่อเทียบกับกู่หยูเฉิง คุณสมบัติแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว จู่ๆหวังจื่อเหวินก็รู้สึกจิตตกหลายร้อยเท่า

โป๋ซู่กับหยานซูออกไปนานแล้ว หวังจื่อเหวินถึงได้เห็นกู่หยูเฉิงเดินออกมาพร้อมกับพยาบาลหลายคนด้วยท่าทางสบายอารมณ์

ตอนที่กู่หยูเฉิงคุยเล่นกับพยาบาลพวกนั้น ใบหน้าของเขาเบิกบานเป็นจานดาวเทียม แตกต่างกับสีหน้าบึ้งตึงเวลาที่อยู่กับเธอลิบลับ

นั่นทำให้หวังจื่อเหวินโมโหมาก

เธอบีบแตรขึ้นอย่างแรง กู่หยูเฉิงกับพยาบาลพวกนั้นหันมามองทางนี้ เมื่อเห็นหน้าของหวังจื่อเหวิน เด็กสาวพวกนั้นก็มีสีหน้าไม่สู้ดี

"หมอกู่ บ้ายบายค่ะ" เด็กสาวทั้งหลายสลายตัวไปราวกับหมอก

กู่หยูเฉิงเดินก้มหน้าเข้ามาหาหวังจื่อเหวิน

"จื่อเหวิน จะบีบแตรเสียงดังทำ