บทที่ 121

กู่หยูเฉิงแค่นหัวเราะ "แม่อยากให้ผมเกาะผู้หญิงกินหรอ? งั้นคงต้องให้ครอบครัวหวังอนุญาตก่อนถึงจะได้ แม่จื่อเหวินทั้งเหม็นขี้หน้าผมที่ไม่เคยออกเงินซื้ออะไรให้สักบาท ทั้งรังเกียจที่ผมจน ต่อไปถ้าแต่งงานกับหวังจื่อเหวินผมยังไม่รู้เลยว่าต้องทนเจอกับอะไรบ้าง"

คุณแม่ของหยูเฉิงตกตะลึง ในสายตาของเธอลูกชายของเธอมีการศึกษาสูง หน้าตาหล่อเหลา เป็นคนหัวสมองดีที่ไม่ได้หาได้ง่ายๆ ผู้หญิงบนโลกนี้ใครก็ตามที่มาจูบลูกชายเขา ก็ไม่ต่างอะไรกับการพยายามจะเด็ดดอกฟ้า

เธอพูดขุ่นเคือง "เหอะ ทีเรายังไม่รังเกียจหวังจื่อเหวินที่จบแค่สายอาชีพ แม่ของนายมีสิทธิ์อะไรมารังเกียจลูก? จนมันก็จนแค่ตอนนี้ อีกหน่อยใช่ว่าลูกจะหาเงินไม่ได้"

จากนั้นคุณแม่ของหยูเฉิงก็ขอร้องลูกชายเสียงหนักแน่น "จากพรุ่งนี้ไป ลูกไม่ต้องไปทนอยู่บ้านครอบครัวหวังแล้ว กลับบ้านเรานี่แหละ แม่หวังจื่อเหวินท้องลูกของเราอยู่ เด็กเข้าเจ็ดเดือนท้องโตแบบนี้ ทำแท้งไม่ทันแล้ว ลูกก็ทำเย็นชาใส่ไปเลย ถึงตอนนั้นให้แม่นั่นเป็นฝ่ายมาขอร้องให้ลูกกลับบ้านเอง"

ในขณะเดียวกัน

หวังจื่อเหวินกลับบ้านมาอย่างโมโห พ่อแม่จื่อเหวินเห็นเธอกลับมาแค่คนเดียว ก็ถามขึ้นอย่างอดสงสัยไม่