บทที่ 117

เขาถอนหายใจ "สายตาของหลานเฉิงนี่มันร้ายกาจจริงๆ แม่หยานซูภายนอกดูอ่อนแอ หัวอ่อนขนาดนั้น แต่ลึกๆแล้วกลับเป็นคนหัวรั้นเข้ากระดูก"

หยานซูเพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่ทันไร โป๋ซู่ก็เดินเข้ามา

เขาถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง "คุณปู่ทำเธอโกรธหรอครับ?"

ชายชรามองสีหน้าเย็นชาของหลานชาย ก็เย้าหยอก "หลานเฉิง แกตื่นเต้นแทนเธอขนาดนี้ คงไม่ได้ตกหลุมเราเค้าเข้าหรอกนะ?"

โป๋ซู่ลูบจมูกแก้เขิน จากนั้นก็เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างชายชรา

ชายชราถอนหายใจยาว "ผู้ญิงคนนี้พิลึกคน ไม่มีความทะเยอทะยาน ไม่มีความโลภ ไม่ผ่านมาตราฐานสะใภ้ของตระกูลไป๋เลยจริงๆ แต่เธอใจกล้า หยิ่งในศักดิ์ศรี แล้วก็มีจุดยืนเป็นของตัวเอง นับเป็นผู้หญิงที่หาได้ยากมาก ในเมื่อเป็นผู้หญิงที่แกชอบ ปู่ก็ไม่มีความเห็นต่าง"

จากนั้นก็พลิกอารมณ์กลับมาอีก "แต่ แต่ปู่หวังว่าเธอจะออกมาอยู่บ้าน ทำหน้าที่ดูแลบ้าน มีลูกให้แกหลายๆคน ทำบ้านให้อบอุ่นน่าอยู่ เติมเต็มสิ่งที่แกขาดไปในวัยเด็ก"

โป๋ซู่สงสัยว่าหยานซูมีปฏิกิริยายังไง "เธอรับปาก?"

ชายชราทำเสียงฮึดฮัดจมูก "ยัยหนูนั่นเป็นตัวของตัวเองมาก เธอบอกว่าสิ่งที่แสวงหาในชีวิตนี้ไม่ใช่ชื่อเสียงหรือเงินทอง แต่เป็นความรู้ทา