บทที่ 119

ช่วงหัวค่ำ โป๋ซู่มารับหยานซูที่โรงพยาบาลก่อนเวลาเลิกงานดังเช่นปกติ

เขาเพิ่งจะจดดรถลงตรงหน้าโรงพยาบาล ก็พบว่ามีรถคันนึงมาจอดข้างรถเบนซ์ของเขา

อีกฝ่ายลดหน้าต่างลงมา โป๋ซู่เห็นใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างประณีตของหวังจื่อเหวิน สายตาที่หล่อนมองเขาในวันนี้ไม่ได้เย่อหยิ่งหรือรังเกียจเหมือนที่ผ่านมา ก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่นั่นทำให้โป๋ซู่รู้สึกได้ว่าสายตาของเธอแฝงความหวานหยดย้อยไว้อยู่

เขาพยายามระงับความรู้สึกคลื่นไส้ที่ผุดขึ้นมา แล้วเตรียมกดปิดหน้าต่างรถ

แต่จู่ๆเสียงตีก็ดังขึ้นจากด้านนอกหน้าต่างรถอย่างร้อนรน โป๋ซู่ขมวดคิ้ว แล้วลดหน้าต่างลงด้วยความรู้สึกรำคาญ ทันใดนั้นหวังจื่อเหวินก็ยื่นหน้าที่ทารองพื้นหนาๆ เข้ามาใกล้โป๋ซู่ แล้วอ้อนวอนเบาๆ "โป๋ซู่ คุณช่วยถอยรถให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันขับรถไม่เก่ง เอารถเข้าไม่ได้"

โป๋ซู่เหลือบมองที่จอดรถแคบๆ ที่จอดรถขนาดเล็กแบบนี้นับเป็นบททดสอบสุดโหดสำหรับสาวๆ ที่ขับรถไม่คล่อง

แต่ตั้งแต่ไหนแต่ไรโป๋ซู่ไม่ชอบเฉียดตัวเข้าใกล้เพศตรงข้าม จึงปฏิเสธเพื่อตัดไฟตั้งแต่ต้นลม "ไม่ได้ ฉันเกรงว่าซูซูของฉันจะไม่พอใจเอา" จากนั้นก็กดปิดหน้าต่างอย่างไม่เกรงใจ

หวังจื่อเหวิน