บทที่ 122

จู่ๆในสมองของหวังจื่อเหวินก็ผุดภาพใบหน้าอ่อนหวานละมุนของโป๋ซู่ขึ้นมา พอเทียบกับโป๋ซู่ที่อ่อนโยนร่ำรวย กู่หยูเฉิงยังมีค่าอะไรอยู่อีก?

"ถ้าเขาอยากเลิกก็เลิก หนูไม่เชื่อว่าหนูจะหาผู้ชายที่ดีกว่าเขาไม่ได้อีก" เธอไม่เชื่ออะไรทั้งนั้นนอกจากตัวเอง

พ่อจื่อเหวินกลัวว่าลูกสาวตัวเองจะใฝ่สูงเกินตัว จึงโน้มน้าวลูกสาวด้วยความมีวุฒิภาวะ "เหวินเหวิน ชาวบ้านแถวนี้เขารู้เรื่องที่ลูกกับกู่หยูเฉิงอยู่ด้วยกันกันหมด ถ้างานแต่งของลูกล่ม ในสายตาชาวบ้านก็เท่ากับแต่งงานซ้ำ ผู้หญิงที่แต่งงานซ้ำแล้วจะหาสามีใหม่ ลูกคิดว่าการจะได้เจอคนที่ถูกใจมันง่ายหรอ? กู่หยูเฉิงไม่ได้ทำผิดใหญ่หลวงอะไร ลูกไปเคลียร์กับเขาดีๆจะดีกว่านะ..."

จื่อเหวินพูดอย่างไม่ยอมแพ้ "แล้วที่หยานซูคบกับกู่หยูเฉิงมาสิบปี ก็ยังหาผู้ชายที่ถูกใจได้เลยไม่ใช่หรอ? พ่อ หนูก็ทำได้เหมือนกัน"

พ่อจื่อเหวินพูด "หยานซูกับหยูเฉิง คบกันหาดูใจกันแค่ผิวเผิน ความรักใสๆสมัยวะยรุ่นแบบนั้น มันเทียบกับลูกได้ที่ไหน? ระหว่างพวกลูกมันเลยเถิดถึงขั้นเป็นสามีภรรยากันขึ้นมาแล้วไหม?"

แม่จื่อเหวินยุยงขึ้นไปอีก "โอ๊ย คุณคะ นี่มันยุคไหนกันแล้ว ใครจะมานั่งสนใจเรื่องอยู่ก่อนแต่งก