2 ผู้หญิงอวดเก่ง

เมื่อเธอเอาแต่เงียบเขาก็ยิ่งโมโหกว่าเดิม ทำไมอยู่กับเขาเธอต้องทำหน้าเบื่อโลกอยู่ตลอดเวลา พออยู่กับคนอื่นระริกระรี้ ทั้งยังหัวเราะอะไรขนาดนั้น

"ฉันพูดด้วยทำไมไม่ตอบฉัน ห่ะ" เขาโมโหเดินมาเขย่าตัวเธออย่างแรง

"ปล่อยค่ะ ฉันเจ็บ" เธอพูดเสียงเรียบนิ่ง

"ก็ฉันพูดกับเธอ เธอทำไมไม่ตอบ ทำไมฮะ"

"ฉันออกไปทำงานค่ะ ฉันตื่นตั้งแต่6โมงแล้ว เห็นคุณยังหลับอยู่ เลยลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าไว้ให้ แต่เกือบ 8 โมงแล้วคุณยังไม่ลงมา ฉันก็เลยจะออกไปดูงานในไร่ก่อน และป้าแววก็มาพอดี ฉันเลยฝากป้าแววไว้ เผื่อคุณจะตื่นสายกว่านี้" เธออธิบายในส่วนของเธอ

"แล้วทำไมฉันพูดด้วยตั้งนานไม่ยอมพูด ทำให้ฉันโมโหทำไม" เขาโมโหเธอจริงๆ ไม่รู้ทำไมแค่เธอไม่ตอบที่เขาถาม ถึงทำให้เขาหงุดหงิดได้ขนาดนี้

"ก็เพราะคุณใช้อารมณ์ ฉันถึงไม่อยากพูดอะไรมาก คุณสั่งฉันก็แค่ทำตาม ทุกอย่างจะได้จบค่ะ"

"ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน!"

"ค่ะ" เธอเหนื่อยจะฟังเขาว่าเขาด่าเธอแล้ว

"อยากจบมากสินะ ไอ้จบๆ เนี่ยเธอพูดบ่อยนะ พูดมากๆ และพูดมาตลอด" เขาขึ้นเสียงดัง และโยนแก้วน้ำที่ถืออยู่ในมือ เข้ากับฝาผนังแตกกระจายไปรอบๆ ด้วยอารมณ์ที่โมโห

เธอตกใจมากแต่ก็พยายามทำสีหน้าให้เรียบนิ่งที่สุด เธอเองก็พึ่งเคยเห็นวันนี้ ว่าเขาเกี้ยวกราดขนาดนี้ เขาโมโหเธองั้นหรอ แล้วจะโมโหอะไร เธอทำอะไรผิดขนาดนั้นเธอยังไม่รู้เลย

"แล้วฉันพูดผิดตรงไหนคะ หน้าที่ของฉัน ฉันก็ทำให้ดีทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไร" เธอเมมปากแน่น แต่ก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เธอเลยเผลอปากพูดใส่เขาบ้าง

"ใช่เธอทำดี ดีมาตลอด โดยเฉพาะหน้าที่นางบำเรอของฉัน ยิ่งทำดีปรนเปรอฉันไปถึงไหนต่อไหน ทั้งร้อนแรง ทั้งจุดติดไว หรือว่าทั้งร่านด้วย ความร่านของเธอบนเตียง นี่ฉันว่าที่สุดแล้วนะ" เขามองเธออย่างเหยียดหยาม เธอก็รู้สึกชาไปทั้งร่าง คำพูดที่เขาพยายามทำให้เธอเจ็บ ใช่ เธอเจ็บ เจ็บมากๆ

"ค่ะ ก็ตามที่คุณพูดนั่นแหละ ถ้ายังไม่หมดเวลาของฉัน ฉันก็คงได้ปรนเปรอคุณอยู่แบบนี้ แต่ถ้าหมดเวลาของฉันเมื่อไหร่ ฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ฉันจะไม่พาตัวเองให้มาพบเจอกับคุณอีกเลย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา

เขากำลังอึ้งกับสิ่งที่เธอพูด และอึ้งกว่ากับประโยคต่อมา

"ระหว่างนี้ก็ใช้งานฉันให้เต็มที่นะคะ ฉันเต็มใจให้คุณย่ำยีและเหยียบย่ำ ทำได้เท่าที่คุณพอใจจะทำ เวลาของฉันกับที่นี่เหลืออีก 6 เดือน ฉันจะรับผิดชอบหน้าที่ให้ดีที่สุดค่ะ"

"ศักดิ์ศรีเธออยู่ที่ไหน" เขาพูดพร้อมยิ้มเย้ยยันเธอ

"ไม่มีค่ะ" เธอเจ็บปวดหัวใจมาก แต่ในเมื่อเขาจงใจพูดมาแบบนี้เธอก็จะตามนั้นไปกับเขา

"อวดดี อวดเก่ง เธอมันเป็นคนยังไงกันแน่ ไม่ใช่ว่าอยากจะจับฉันหรอกหรอ อ่อ แต่ลืมไปคนที่เธอจะจับคือพ่อฉัน เสี่ยไพบูลย์ที่คงจะแก่กว่าพ่อเธอ เธอยังคิดจะให้เขาเอาได้ ไม่มีศักดิ์ศรีจริงๆ ด้วยฉันไม่แปลกใจ"

"..."

"เงียบทำไม หรือมันไม่จริง"

"ไม่ค่ะ ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย ฉันยอมรับฉันเข้าหาเสี่ยไพบูลย์เพราะที่ดินของฉันจริงๆ แต่ฉันไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย โดยเฉพาะเรื่องจะจับใคร ฉันจะทำไปเพื่ออะไร" เธอเริ่มพลั่งพลูความรู้สึกออกมา

"เพราะฉันรวยไง เธอถึงมาอยู่ตรงนี้ ทีแรกจะมาจับพ่อฉัน พอฉันจะเอาก็รีบวิ่งเต้นมาหาฉันแทน ยอมมาเป็นนางบำเรอของฉัน ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะมายอมเป็นนางบำเรอ ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า และก็ทางออกไม่กี่ทาง ไม่จับฉันไว้ ก็ตะเวนไปหาคนรวยที่อื่น"

"ค่ะ อาจจะเป็นอย่างหลังที่คุณว่ามา ทุกคนก็ต้องเลือกสิ่งดีๆ ที่สุดให้ตัวเองทั้งนั้น" เช่นเธอ เธอหวังจะอยู่แค่กับคนที่รักเธอ เรื่องฐานะอะไรเธอไม่เคยสนใจอยู่แล้ว แต่ที่ต้องมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ แค่อยากได้ที่ของเธอคืนมาก็แค่นั้น

"นิสา เธอนี่มัน!!"

"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ มีงานที่ไร่ต้องไปทำต่อ" เธอตัดจบไปเพราะไม่อยากเถียงเขาอีกแล้ว เธอเหนื่อยใจและชินชา กับคำพูดเหยียดหยามตลอดเวลาเกือบจะ 2 ปี ตอนนี้ภายในใจของเธอแหลกไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

ขุนเขาได้แต่ยืนโมโหอยู่แบบนั้น เพราะทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว ปกติเธอไม่ต่อปากต่อคำ แม้ว่าเขาจะพูดอะไรออกไปก็ตาม แต่วันนี้มันไม่ใช่แล้ว...

วันต่อมา

"พรุ่งนี้จะมีทัวร์นักศึกษาที่กรุงเทพฯ มาดูงานในไร่ของเรานะครับ ฝากด้วยนะลุงเสริม"

"ได้ครับคุณขุนเขา"

"มีอะไรทำก็ไปทำเถอะครับ"

"ครับ"

"แต่...เดี๋ยวครับ เห็นนิสาไหม"

"อ่อ หนูนิสาอยู่ฟาร์มวัวครับ ผมเห็นไปให้หญ้าวัวที่นั่น ตั้งแต่บ่ายโมงแล้ว" และตอนนี้ก็บ่าย 3 นี่เธอไม่อยากเจอเขามากขนาด ไปคลุกตัวอยู่ที่นั่นเลยหรอ หึ

เมื่อกินข้าวอิ่มแล้ว หลังจากพักเที่ยงเธอก็ตรงมาที่ฟาร์มวัวทันที เพราะเธอเอ็นดูเจ้าบู้บี้ วัวหน้าบี้ตัวนี้มาก วัวน้อยอายุได้ 1 ปี เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ทีแรกมันออกมามีแต่คนไม่สนใจมัน แม้แต่แม่ของมันเพราะด้วยว่าหน้ามันแปลกละมั้ง แต่เธอกลับสงสารในความโชคร้ายของมันซะอย่างนั้น ซึ่งไม่ต่างกับเธอเลย...

เธอเอ็นดูมันมาก เลยบอกกับสัตวแพทย์ประจำฟาร์มว่า เธอขอตั้งชื่อให้มันเองและขอดูแลมัน ให้มันเป็นวัวตัวโปรดของเธอ

"กินเยอะๆ นะบู้บี้ จะได้โตไว้ๆ"

ในมุมหนึ่งมีใครบางคนกำลังแอบดูเธอเล่นกับวัวอยู่ ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ราวกับคนที่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ในระหว่างนั้น นทีก็เดินเข้าไปหาเธอ และคุยกันอย่างสนิทสนม จนเขาต้องรีบเดินเข้าไป

"นี่เธอว่างมากเลยหรือไง ไม่มีงานการต้องทำแล้วหรอ" เมื่อเห็นเธอสนิทสนมกับนที เขาก็โมโหเลือดขึ้นหน้าทันที

"ฉันก็ทำงานอยู่ค่ะ กำลังเอาหญ้าให้วัวกิน ไม่ได้อยู่เฉยๆ" เธอถอนหายใจออกมา เขาเป็นโรคอะไร ชอบมาวุ่นวายกับเธอ

"คุณขุนเขา มีอะไรหรือเปล่าครับ พูดมาเถอะนิสาจะได้ไปทำให้ หรือจะใช้ผมก็ได้นะผมว่าง" นทีถามเสียงแข็ง

"หุบปากไปมึงอ่ะ ไม่เกี่ยวอะไรกับมึง ว่างมากก็เข้าไปในเมืองไป ไปซื้อของให้กู"

"จะเอาอะไรครับผมจะไปซื้อให้ ป่ะนิสาเราเข้าไปในเมืองกัน" นทีหันมาชวนนิสา และนิสาก็ลุกขึ้นทันที

แต่เมื่อนทีพูดจบ กรามแกร่งของคนตรงหน้าก็นูนขึ้น อย่างเห็นได้ชัด

"มึงไปคนเดียว นิสา ไปบ้านฉัน!!!"

"แต่ตอนนี้พึ่งจะ 4โมงครึ่ง ฉันเลิกงาน 5..."

"ฉันบอกให้ไปบ้านฉัน ที่บ้านฉันมีงานให้ทำตั้งเยอะตั้งแยะ จะมามัวเล่นบ้าอะไรกับไอ้วัวหน้าบี้อยู่นี่"

"จะว่าก็ว่าฉันเถอะ อย่าลามไปอย่างอื่นเลย เจ้าบู้บี้ก็ไม่เกี่ยวอะไร" เธอพูดเสียงเรียบ

"ใช่ฉันว่าเธอ เธอมันไม่ได้เรื่องสักอย่าง ไป" เขาพูดพร้อมกับดึงแขนเธอให้เดินตาม จนเธอเซเกือบจะล้ม แต่ไม่ได้ขัดขืนอะไร

"คุณขุนเขา มันเกินไปแล้ว!" นทีก็พูดขึ้นทันที

"มึงหุบปากไปเลยนที ถ้ามึงยังอยากอยู่ที่นี่ต่อ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่นที" ชนิสาพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด กลัวว่านทีจะเดือดร้อนเพราะเธอ

"รีบไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนนะนิสา" ขุนเขาพูดขึ้นเสียงดัง พร้อมกับมองนทีตาขวาง

"..." นทีได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่ก็แสดงความไม่พอใจออกมาเช่นกัน