1 บทนำ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาสิ" คนตัวบางในชุดนอนผ้าซาตินสีแดงสดสุดเซ็กซี่ เดินเข้ามาในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ

"รู้ใจฉันจังเลยนะวันนี้"

"ค่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด" และคนตัวบางก็ยิ้มให้

เขาเดินเข้าไปอุ้มเธอที่ยืนอยู่ตรงประตู ในท่าเจ้าสาวมาวางที่เตียงนอนสุดนุ่ม พร้อมบรรเลงเพลงรักอย่างหวานชื่น ตลอดทั้งคืนจนเกือบเช้า

"เช้าแล้วหรอเนี่ย อื้อ อื้อออ" ขุนเขากวาดแขนไป หวังจะโอบกอดคนข้างกาย แต่เธอไม่อยู่แล้ว และที่นอนก็เย็นเฉียบ มั่นใจได้ว่าชนิสาออกไปนานแล้ว เขาลุกขึ้นบิดตัวไปมา ดูนาฬิกาบนผนังเป็นเวลา 8 โมงกว่าแล้ว เขาเลยรีบลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที ผ่านไป 30 นาที ก็เดินลงมาจากบ้าน

"หอมจังเลย ทำไรให้กิน" ปกติแล้วชนิสาจะเป็นคนทำกับข้าวให้เขากินทุกเช้า ในวันที่เขาเรียกเธอมาค้างด้วย แต่ทว่าวันนี้...

"ข้าวต้มทรงเครื่องค่ะ" เสียงป้าแววแม่บ้านคนเก่าแก่ของที่นี่เป็นคนตอบ

"ครับ ผมก็นึกว่า..." เขาคิดว่าชนิสาเป็นคนทำอาหารไว้รอเขา อาหารฝีมือเธออร่อยมาก และถูกปากเขาไปเสียทุกอย่าง

"ใช่ค่ะ หนูนิสาเป็นคนทำไว้ให้คุณขุนเขาค่ะ แต่เธอมีธุระไปทำเลยฝากป้าไว้น่ะค่ะ"

"อ่อครับ ถ้างั้นป้ามีอะไรทำก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวผมเก็บเอง ขอบคุณนะครับป้าแวว" ป้าแววยิ้มรับและเดินออกจากบ้านเขาไป

"ไปไหนของเธอนะนิสา!" เขาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด

"พี่นทีเคยไปอยู่ที่นั่นด้วยหรอค่ะ ดีจังเลย"

"ครับ พี่ก็พึ่งจะรู้ว่านิสาอยู่ที่นั่นนะ ร้านเจ้น้อยคือร้านในดวงใจพี่เลย โจ้กใส่มาม่าคือที่สุด" นทีพนักงานหนุ่มสุดหล่อของไร่ ก็ทำตาละห้อยอยากกินขึ้นมา

"บื่อ มันกินได้จริงๆ หรอ" แตงกวาพนักงานสาวสวยในรีสอร์ทก็ถามขึ้น พร้อมทำหน้ายี๋ใส่

"ฮ่าๆ ก๋วยจั๊บสิค่ะ อร่อยมากนิสากับบิวนะไปกินด้วยกันบ่อยมาก สมัยมัธยมสนุกที่สุดแล้ว"

"ขนาดนี้ก็เชื่อแล้ว ว่าอร่อยจริง"

"เอาไว้พี่ได้กลับบ้านพี่จะหิ้วมาฝากแตงกวานะ ต้องลองเมนูของพี่นที"

"พี่ว่าว่างๆ เราไปกินที่ร้านดีกว่า" นทีพูดขึ้น

"ไม่เอาอะ แตงกวาเข้าไม่ถึง" ทั้งหมดก็คุยหัวเราะต่อกะซิกกัน

และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอย่างมีความสุข จนไม่รู้เลยว่ามีใครบางคน เดินมาฟังตั้งนานแล้วแถมยังปั้นหน้าตึงใส่อย่างหัวเสีย

"นี่ พากันมาทำอะไรไร้สาระอยู่ที่นี่สินะ ฉันเรียกหาถึงไม่เห็นหัวใครสักคนเลย" ขุนเขาโมโหหนักมากกว่าเดิมเพราะทั้งสามคนเงียบและมองหน้ากัน

"คุณขุนเขามีอะไรหรือเปล่าครับ" นทีก็ถามออกไป

"..." แต่เขากลับไม่สนใจเอาแต่จ้องชนิสาไม่วางตา ด้วยสายตาที่แสดงถึงความไม่พอใจ

"เธอมาอยู่อะไรตรงนี้ ไม่รู้หรอว่าฉันกินข้าวอิ่มแล้ว ไม่รู้จักไปเก็บหรือต้องให้ฉันเป็นคนเก็บล้างเอง! ห่ะ! แล้วก็ยังไปรบกวนป้าแวว ให้มาจัดโต๊ะให้ฉันอีก เธอนี่ไม่ได้เรื่องอะไรเลย หน้าที่ตัวเองก็ละเลยไปได้" ชนิสาได้แต่ฟัง ไม่โต้ตอบอะไรให้มากความ

"ค่ะ ฉันจะไปเก็บโต๊ะให้เดี๋ยวนี้" และเดินออกไปทันที ทั้งนี้ยิ่งทำให้เขาโมโหกว่าเดิม

"คุณขุนเขา คือ..." นทีกำลังจะอธิบาย

"หยุด มึงหยุดพูดเลยนที เดี๋ยวเจอกูเล่นงานอีกคน" พูดจบแล้วก็รีบเดินออกไป

"เฮ้อ" นทีก็ส่ายหน้าทันที

"สงสารพี่นิสาจังเลย" แตงกวาพูดขึ้นด้วยความเอื่อมระอา

"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เป็นนายหญิงของที่นี่งั้นหรอ ถึงจะทำอะไรก็ได้ สั่งใครก็ได้แบบนี้"

"..." เธอก็ถอนหายใจอย่างแรงเมื่อได้ยินคำว่า และคำดูถูก ที่พูดได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยของเขา

เดิมทีเธอคิดว่าเธอเป็นคนที่มีความอดทนมากๆ แล้วนะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนี้ ตอนนี้ต้องหาเงินมารับผิดชอบครอบครัว เนื่องจากว่า พ่อของเธอประสบอุบัติเหตุทำให้ต้องพิการทำงานไม่ได้ และแม่ของเธอก็ต้องดูแลพ่อ ภาระค่าใช้จ่ายทุกอย่าง จึงตกอยู่ที่ลูกสาวคนเดียวเช่นเธอ

ด้วยที่ค่ารักษาของพ่อเธอแพงมาก แม่ของเธอเลยไปกู้เงินเสี่ยไพบูลย์ คนรวยหน้าเลือดประจำจังหวัดมา ด้วยดอกเบี้ยที่แสนจะมหาโหด สุดท้ายก็ไม่มีเงินไปใช้หนี้ เลยโดยยึดที่ดินที่มีอยู่เพียง 6 ไร่ ที่ใช้ไปค้ำประกันนั้น

เธอทำใจเห็นพ่อแม่ร้องไห้ทุกวันไม่ได้ เลยตัดสินใจเข้าไปคุยกับเสี่ยไพบูลย์ด้วยตัวเอง และได้รับข้อเสนอจากเสี่ยไพบูลย์มาว่าให้ไปเป็นนางบำเรอของเขา เธอไม่ยอมรับข้อเสนอนั้นอย่างเด็ดขาด

จากที่ครอบครัวเธอ ที่มีแต่เสียงหัวเราะขบขันกัน ทุกวันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว หลังจากเลิกงานกลับมาบ้าน ก็เห็นพ่อแม่เธอเอาแต่ทำหน้าเครียดกันอยู่ บางครั้งพ่อกับแม่เธอแอบร้องไห้บ่อยๆ เธอที่เป็นลูกรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ

จนมาวันหนึ่งที่พ่อแม่เธอไม่ร้องไห้ เธอก็คิดว่าทุกอย่างจะดีแล้ว แต่มารับรู้ทีหลังว่า พ่อของเธอพยายามจะฆ่าตัวตาย เพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด แม่เธอเสียใจมากจนกลับมาทำตัวเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ให้พ่อเธอเห็นอีก เพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจ

ตอนนี้เธอทนไม่ไหวแล้ว จึงตั้งใจไปบอกกับเสี่ยไพบูลย์ ว่าเธอตกลงรับข้อเสนอ แต่วันที่เธอไปบังเอิญ ได้พบกับคุณขุนเขา ลูกชายคนเล็กของเสี่ยไพบูลย์พอดี เขาโกรธเธอมากที่กล้ามาขอเป็นนางบำเรอพ่อของเขา อย่างหน้าด้านๆ

เมื่อรู้ว่าเธออยากได้ที่ดินนั้นมากๆ จนยอมเอาตัวเข้าแลก เขาก็ยิ่งสมเพชเวทนาเธอมากกว่าเดิม เขาเลยขอเธอจากพ่อเขา ให้มาเป็นนางบำเรอของเขาแทน และให้เวลาเธออยู่กับเขา 2 ปี เขาจะคืนที่ดินนั้นให้เธอ

ซึ่งในสัญญาที่เขาทำไว้ให้เซ็นร่วมกันนั้นระบุไว้ว่า เขาจะทำอะไรกับร่างกายเธอก็ได้ แต่เธอห้ามรักเขา ห้ามเรียกร้องอะไรจากเขาเมื่อหมดสัญญา และห้ามท้องเด็ดขาด

เธอคิดว่า อย่างน้อยก็คงจะดีกว่าเสี่ยไพบูลย์ที่แก่กว่าพ่อเธอเสียอีก ลูกชายเสี่ยไพบูลย์ว เป็นคนหน้าตาดีมาก ทั้งหล่อทั้งรวย เขาก็คงไม่ทำอะไรกับเธอมากหรอก เขาคงจะมีผู้หญิงของเขาหลายคนอยู่เหมือนกัน มันอาจจะดีก็ได้เธอปลอบใจตัวเองขึ้นมา

แต่สรุปสถานการณ์มันก็ไม่ได้ดีอะไรเลย เขาเกลียดเธอมาก โกรธเธอมาก รังเกียจเธอเสียยิ่งกว่าอะไร ก็เพราะเรื่องที่เธอวิ่งเต้นไปหาพ่อเขา เพื่อจะขอเป็นนางบำเรอ แลกกับที่ดินเพียงแค่ 6 ไร่ ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่า นั่นมันคือทั้งหมดของครอบครัวเธอมีแล้ว

หลังจากที่เธอเซ็นสัญญาฉบับนั้น เขาก็ให้เธอลาออกจากงานที่ทำอยู่ แล้วมาทำงานที่ไร่ของเขา โดยจะให้เงินเดือนเธอ เดือนละ 3 หมื่นพร้อมให้พักที่บ้านพักพนักงานในรีสอร์ท ที่ใกล้กับบ้านไม้สักของเขา ในแต่ละวันเขาไม่เคยพูดดีหรือทำดีกับเธอเลย มีแต่คำด่า คำประชด และคำแดกดัน จนเธอแอบไปร้องไห้ คนเดียวบ่อยๆ

แต่ไม่เป็นไร เธอคิดแค่ว่า เขาไม่รู้เรื่องอะไรในครอบครัวเธอด้วย เขาจะคิดอะไรก็ย่อมไม่ผิด เธอจะรับทุกอย่างไว้เอง ขอแค่ได้ที่ของพ่อแม่เธอคืน เธอจะอดทนให้เขาทุกอย่างเอง

นี่เวลาก็ผ่านมา 1 ปี 6 เดือนแล้ว เหลือเวลาอีก 6 เดือน 6 เดือนเท่านั้น เธอกับเขาก็จะไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก...

....................

สวัสดีค่ะ รี๊ดของไรท์ทุกคน ขอเปิดเรื่องพี่ขุนเขา อย่างเป็นทางการค่ะ เรื่องนี้เน้นดราม่าจ๊ะ พอตเรื่องละครไทยจ๋าเลย นางเอกจน พระเอกรวย นางเอกอดทน พระเอกเอาแต่ทำร้าย อ่านแล้วใจอาจจะวาปๆ นิดหน่อย แต่สุดท้ายพระเอกโบ้ของจริงค่ะ โบ้แท้แน่นอน

ฝากติดตามด้วยนะคะ ช่วยสนับสนุน ไรท์หน้าใหม่ ตั้งใจทุกผลงานเลย #รักรี๊ดทุกคนค่ะ