22:40
เมื่อกินข้าว และนั่งคุยกันอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ชนิสาทำทีแอบเหลือบมองไปหาขุนเขา แต่ก็ไม่เห็นเขาอยู่ตรงนั้นแล้ว ทุกคนคงกลับไปพักผ่อน และวันนี้เขาก็คงไปกับคนพิเศษของเขาแล้วสินะ เธอก็ไม่จำเป็นอะไรต้องไปที่บ้านของเขาแล้ว คิดดังนั้นก็เดินตรงไปที่บ้านพักพนักงาน ของตัวเองทันที "กว่าจะกลับห้องมาได้นะ" เป็นเสียงเยือกเย็น ที่ทักเธอ ทันทีที่เธอเดินเข้ามาเปิดไฟภายในห้องพัก "ว๊ายยยยยยย" เธอตกใจมาก เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ "อย่ามาทำเป็นตกใจขนาดนั้น" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยือกเย็น "คุณเข้ามาทำอะไรที่ห้องฉันคะ" เธอถามอย่างแปลกใจ เขาทำไมเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ "หึ ต้องเป็นไอ้นทีใช่ไหม เธอถึงจะไม่ถาม" "อะไรของคุณ" "ไปไหนมา" "คะ?" "ฉันถามว่าเธอไปไหนมา!!!" เขากดเสียงต่ำ "..." "ไปไหนมา!" เมื่อเธอไม่ตอบ เขาก็ถามเสียงแข็ง "ไปในเมืองค่ะ" "ไปทำอะไร!" "ไปซื้อของค่ะ" "ของอะไร!" เขามองเธอด้วยสายตาที่เอาเรื่อง "ของใช้ส่วนตัวค่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่า" "ส่วนตัวคืออะไรของเธอ" "ฉันก็บอกอยู่ว่าส่วนตัวค่ะ" เธอตอบเสียงแข็ง "นี่เธอ..." "ฉันถามว่าคุณมีอะไรหรือเปล่าคะ" "ฉันถามเธออยู่ ฉันบอกกี่ทีแล้ว กับฉันอะไรก็ตาม ห้ามเธอบอกว่าส่วนตัวหรือธุระ จะทำอะไรก็ต้องบอก บอกมา" "มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ ฉันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง" เขาจับแขนเธอขึ้นมาบีบแน่น ดวงตาก็โกรธเต็มทีด้วยอารมณ์ที่ขุนมัว ตั้งแต่ไม่เห็นเธอเขาก็อยู่ไม่สุขอีกเลย มีแต่สิ่งอะไรก็ไม่รู้มารบกวนจิตใจ เขาอยู่กับเธอมาตั้งหลายเดือน เขาถึงได้มีอะไรกับเธอ เรื่องก็มาจากความโกรธนี่แหละ ทีแรกเขาจะจับเธอกดตั้งแต่วันแรก แต่ลึกๆ ในใจก็สงสาร เธอดูกลัวมาก ทั้งเขาเองก็ไม่กล้าทำเธอจริงๆ ไม่รู้ทำไม จึงได้แค่ไปหาก๊วนเพื่อนที่กรุงเทพฯ บ่อยๆ เพื่อจัดสุกี้หม้อรวมมากินกัน แต่ตั้งแต่ที่เขากับเธอมีสัมพันธ์กัน เขาก็ทำแค่กับเธอเรียกได้ว่า สองวันเว้นหนึ่งวัน กับเว้นวันที่เธอมีประจำเดือนเท่านั้น เขารู้สึกว่าตัวเองหลงไหล ในร่างกายของเธอมาก เขาไม่เคยเบื่อเลยตลอดหนึ่งปีที่มีอะไรกันมานี้ "คุณฉันเจ็บ" เธอดึงแขนกลับด้วยความเจ็บจริงๆ "เจ็บหรอ หึ" แล้วเขาก็ผละมือของจากเธอแรงๆ จนเธอเซจะล้ม "อะไรของคุณ! ฉันเหนื่อยมาก อยากอาบน้ำพักผ่อนแล้วค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง หวังว่าเขาจะเข้าใจ แต่ไม่ใช่แบบนั้นนะสิเขายิ่งโกรธเธอขึ้นไปอีก "วิ่งแจ้นไปกับผู้ชายอย่างไอ้นทีมาแล้วเหนื่อย ฉันคิดไปอย่างอื่นไม่ได้นะ!" "มันจะมากไปแล้วนะคะกับคำพูดของคุณ ฉันไปกับพี่นที ไม่เคยมีอะไรเสียหาย ไม่มีใครคิดอกุศลแบบคุณหรอก" "อกุศลหรอ หึ..." เขาเริ่มอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอีก ทุกวันนี้เธอไม่เงียบปากเงียบคำแล้ว แต่เถียงทุกคำ "หยุดหาเรื่องเถอะค่ะ ฉันไปซื้อของมา ฉันนั่งรถนานเหนื่อยอยากพักผ่อนมากๆ แล้ว" "ไปซื้ออะไร" และเขาก็ถามเสียงแข็ง "..." เธออยากระเบิดตัวเองต่อหน้าเขา เขาจะยุ่งอะไรกับเรื่องของเธอขนาดนั้นกัน ของก็ของของเธอ เขาก็ไม่ยอมจบ บ้าไปแล้ว "อยู่ในถุงกระดาษค่ะ คุณอยากรู้นักก็เปิดดูเอง ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน" พูดจบเธอก็ถือผ้าขนหนู เดินเข้าไปห้องน้ำทันที เพราะคิดว่าถ้าเขาได้ดูได้รู้ ในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว เขาก็คงจะกลับไปเอง เธอนั่งรถนานรู้สึกเหนื่อยๆ เพลียๆ อยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว 30 นาทีผ่านไป เมื่อเธออาบน้ำทาครีมประทินผิวเสร็จแล้ว เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนกระต่ายสีชมพูน่ารัก พร้อมอารมณ์ที่ยังขุ่นมัวอยู่ "นี่คุณทำไมยังไม่กลับ" เธอถามขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเขายังนั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ ด้วยหน้าตาท่าทางที่เคร่งขึมเช่นเดิม เธออยากรู้มากว่าเขาไม่เหนื่อยบ้างหรือยังไง วันๆ เอาแต่ทำหน้าบึ้งทำหน้าขึม แถมยังหาเรื่องมาว่า มา บั่นทอนจิตใจเธอได้ทุกวัน แล้วตัวเองก็โมโหอยู่แบบนี้คนเดียว "จะกลับไม่กลับใครจะทำไม ที่นี่มันไร่ฉัน ฉันจะอยู่ตรงไหนก็ได้" "แต่ฉันจะนอนแล้วค่ะ ฉันง่วงมาก" "ก็นอนไปสิ" "คุณก็กลับไปสิคะ ฉันจะได้นอน" "ก็มานอนสิ นอนด้วยกัน" "ไม่ได้ คุณจะนอนที่นี่ได้ยังไง" ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ไปได้ ปกติอย่าหวังเลยว่าจะเข้ามาใกล้บ้านพักพนักงาน ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องมานอนห้องเล็กๆ แคบๆ แบบนี้กับเธอเลย "ขึ้นมา อย่าพูดมาก" เมื่อพูดจบเขาก็ลุกคว้าแขนเธอขึ้นมานอนบนเตียงนอนขนาด 5 ฟุตของเธอ "ปล่อยค่ะ ฉันจะกินยา" เธอพูดจบก็ดึงแขนตัวเองกลับมา และเดินไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ดึงลิ้นชักออกมา แล้วก็แกะยาแผงสีขาวออกมากินไปหนึ่งเม็ด "เธอออกไปซื้อยาคุมหรอ" "ค่ะ" "ทำไมไม่บอกฉัน ฉันจะได้พาไป" "แล้วทำไมต้องบอกให้คุณพาไป" "แล้วไอ้นทีมันเป็นผัวเธอหรือไง ถึงได้ให้มันพาไป" "นี่คุณ แล้วคุณเป็นอะไรละถึงต้องพาฉันไป" "ฉันก็เป็นผะ... เป็นคนอาสาจะพาเธอไปไง!" "ไม่จำเป็นค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ พอดีพี่นทีจะไปธุระในเมืองพอดี ฉันเลยขอติดรถไปด้วย ฉันไม่รบกวนคุณหรอก" "อวดเก่ง" "ค่ะ ฉันจะนอนแล้วฉันเหนื่อย" "เธอนอนฝั่งไหน" "คุณกลับไปเถอะค่ะ ที่นี่บ้านพักพนักงาน ห้องอื่นๆ ก็มีคนอยู่ ถ้ามีคนมาเห็นคุณแบบนี้ เขาจะคิดยังไงกัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พร้อมกับไม่หลบตาเขา "คนอื่นเห็นแล้วมันทำไมกัน เธอคิดว่าคนที่นี่จะไม่รู้กันหรอ ว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพราะเป็นอะไรให้ฉัน หรือเธอก็อยากลืมว่าเธอเป็นอะไร" เธอเจ็บจี๊ดเข้าหัวใจอีกครั้งกับคำพูดของเขา ใช่เธอรู้ว่าสักวันคนที่นี่ก็คงจะรู้ว่าเธอมาอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขา เพราะทุกวันนี้เขาจะชอบเรียกเธอไปหา ชอบมาอยู่ใกล้ๆ เธอ มาว่ามาหาเรื่อง ทั้งยังชอบพูดจาเหมือนเธอเป็นอะไร ต่อหน้าคนอื่นให้เข้าใจ ว่าเธอกับเขามีอะไรกัน ตอนเธอมาแรกๆ คนที่นี่ก็ไม่มีใครชอบเธอหรอก มีแต่เหยียดหยาม มองด้วยสายตาที่รังเกียจ แต่พอมาอยู่นานๆ เข้า ทุกคนที่นี่ก็เริ่มชอบเธอและดีกับเธอหลายคน เว้นแต่พนักงานสาวๆ ที่ชอบขุนเขา จะชอบแสดงกิริยาไม่ดีใส่เธออยู่เสมอ แต่เธอไม่สนใจคนที่ไม่ชอบเธอหรอก เธอก็ทำดีแต่กับคนที่ดีกับเธอแค่นั้น เธอบอกตัวเองให้อดทนทุกวัน อีกแค่ 6 เดือน เธอก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมาร ให้เขาด่าว่าหรือดูถูกเธอแบบนี้อีกแล้ว "ค่ะ ฉันเป็นแค่นางบำเรอ ฉันไม่เคยลืมสถานะตัวเอง วันไหนที่คุณต้องการฉัน คุณก็เรียกไปบ้านคุณ ฉันก็ไปดึกๆ ดื่นๆ คนมองกันแค่ไหนฉันก็ไม่สนใจ ถามว่าอายไหมฉันก็อาย เพราะฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนคุณ แต่เพราะสถานะของเรามันต่างกัน ฉันเลยไม่ได้น่าอายเท่าคุณ ถ้าคนอื่นเห็นว่าคุณมานอนกับฉันที่นี่ มันไม่เหมาะสมจริงๆ เพราะที่นี่คือบ้านพักพนักงาน!" เธอตั้งใจเน้นย้ำคำว่าบ้านพักพนักงาน เพื่อแสดงให้เขารู้ว่าเขาไม่ควรมาอยู่ที่นี่ เธอร่ายยาวออกมาจนเขาอึ้ง จากคนที่ไม่ค่อยพูด ออกจะเย็นชาใส่เขาตลอดเวลา ตอนนี้มีเริ่มมีปากมีเสียงแล้ว เขาอยากหาเรื่องเธอต่อ แต่ก็คิดว่าเธอคงจะเริ่มเอาจริงกับเขาบ้างแล้ว แบบนี้คงไม่ไหวแน่ๆ เมื่อคิดได้แบบนั้น เขาก็ต้องยอมลุกขึ้นกลับบ้านตัวเองไปเงียบๆ ไม่มีปากมีเสียงอะไร เพราะกลัวจะยืดยาวทะเลาะกับเธออีก เขายิ่งปากไม่ดีอยู่ ไม่รู้อะไรดลใจให้ปากพล่อยวันเกิดน้องของขวัญวันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 3 ขวบของเด็กหญิงตัวน้อย ที่วันนี้ใส่ชุดเจ้าหญิงสีชมพูแสนสวยทรงฟูฟ่องพร้อมมงกุฏวิบวับที่ประดับบนหัว กำลังเดินไปเดินมา ส่องดูงานวันเกิดตัวเอง ที่คนในไร่กำลังเตรียมกันอยู่อย่างตื่นเต้น"แม่ขา เค้กเจ้าหญิงล่ะ""กำลังมาค่ะ นั่งนิ่งๆ ได้แล้วนะ คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย กำลังจะมาถึงแล้วนะคะ""จริงหย่อ เย้" และลูกสาวตัวน้อยของชนิสาก็นั่งเรียบร้อยทันทีสักพักก็ลุกเดินขึ้นไปดูอีก เพราะปีนี้น้องของขวัญโตขึ้นจนเริ่มตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ ที่ได้เจอ"จวัญ""ไทก้าาาาาา" และน้องของขวัญก็รีบวิ่งเข้าไปกอด น้องชายสุดที่รักของเธอน้องไทก้าลูกชายของนทีและแตงกวาในวัย 2 ขวบเมื่อมาถึงก็เรียกพี่สาวอย่างน้องของขวัญ พร้อมกอดกันกลม จนผู้ใหญ่ต่างพากันยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู"ไงนิสา เป็นยังไงบ้างช่วงนี้""สวัสดีค่ะ ดีใจที่มานะคะพี่นที แตงกวา" ชนิสาก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะตอนนี้แตงกวาก็ท้องลูกคนที่สองได้สี่เดือนแล้ว"หื้อ ต้องมาสิค่ะ งานวันเกิดหลานสาวสุดที่รักของเราสองคนทั้งที แล้วก็แตงกวาคิดถึงพี่นิสา""พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน" และทั้งสองคนก็กอดกัน ด้วยความคิดถึงนทีก็ยืนยิ้ม
เมื่อเห็นว่าขุนเขาไม่สนใจ เดือนนภาก็จะทำทุกอย่างให้เขาสนใจเอง เธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด เมื่อนั่งอยู่สักพักก็ตั้งใจว่าจะตามขุนเขาไป แล้วก็เห็นเขาอยู่ภายในห้องทำงานกับผู้หญิงอีกคน"ขุนคะ" และเสียงของเดือนนภาก็ดังขึ้น"เดือน.." ขุนเขาเรียกด้วยความตกใจที่เธอยังตามเขามาถึงตรงนี้"คือเดือนไม่เข้าใจที่พนักงานแนะนำ Package ค่ะ เดือนอยากคุยกับเจ้าของรีสอร์ทโดยตรง" เธอแปลกใจไม่น้อยที่คนไม่ชอบเด็กอย่างขุนเขา หัวเราะกับเด็กได้แบบนั้น หรือนี่จะเป็นลูกของขุนพลพี่ชายของเขา แล้วผู้หญิงคนตรงหน้าเป็นใครทำไมสวยขนาดนี้ แต่ยังไงก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่แฟนของขุนเขาก็พอ"..." และชนิสาก็หันมองขุนเขา เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆ คนนี้มาก่อน เธอคือใคร มันต้องมีอะไร"ได้ เชิญคุณออกไปรอที่ห้องรับรองที่เดิมก่อน เดี๋ยวตามออกไป""ค่ะ" เดือนนภาตอบอย่างว่าง่าย เธอรู้ว่าถึงยังไงเขาก็ยังจะรักเธออยู่"ขออนุญาติค่ะ" ชนิสาเดินมาหาเดือนนภาพร้อมกับเอา Package ทุกอย่างที่อยู่ในแฟ้มมาให้ดู"ฉันว่าฉันบอกชัดแล้วนะว่าฉันจะคุยแค่กับเจ้าของไร่" เมื่อยังเห็นพนักงานคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของไร่อย่างขุนเขามาคุย เดือนนภาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที"ค่
3 ปีผ่านไปทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป ขุนเขาดีกับชนิสาทุกอย่าง เป็นดั่งคำสัญญาที่เคยให้ไว้ ขุนเขาไม่เคยขาดตกบกพร่องอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ของสามีหรือหน้าที่ของพ่อรวมไปถึงดีกับครอบครัวชนิสาทุกอย่าง ขุนเขาก็ขอร้องให้พวกท่านมาอยู่ด้วยที่ไร่ แต่พวกท่านก็ไม่ยอมมา และสุดท้ายขุนเขาก็ดื้อไปสร้างบ้านหลังใหญ่ให้ตรงที่ดิน 6ไร่ ที่เขาเคยใช้เป็นข้อต่อรองให้ได้ชนิสามาอยู่ด้วยในตอนนั้น ทั้งยังกว้านซื้อที่ดินบริเวณรอบๆ นั้นจาก 6 ไร่ในตอนแรก กลายเป็น 50 ไร่ในตอนนี้ไปแล้วทีแรกพ่อแม่นิสาก็ไม่อยากรับ แต่ขุนเขาก็อ้างว่า เผื่อเขากับนิสามีลูกกันอีกหลายๆ คน แล้วลูกอยากไปเที่ยวบ้านตากับยายจะได้มีบ้านหลังใหญ่ให้ได้อยู่สบาย กับมีพื้นที่กว้างๆ ให้วิ่งเล่น ชนิสาก็ได้แต่ยิ้มปลื้มใจที่สามีเธอเป็นคนที่น่ารักอบอุ่น และรักเธอและครอบครัวของเธอได้มากขนาดนี้ทุกอย่างที่เป็นสมบัติส่วนของเขาในตอนนี้เขาให้ชนิสาเป็นคนจัดการดูแลทั้งหมด เรื่องเงินหรืออะไรก็แล้วแต่ทุกบัญชีเป็นชนิสาเก็บทั้งหมด เขายกทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอโดยไม่มีข้อแม้แต่อย่างใดบุษบาก็เห็นดีเห็นงามด้วย กับการเปลี่ยนไปของขุนเขา เพราะเธอก็รักลูกสะใภ้คนเล็กคนนี้
เมื่อเสร็จงานเลี้ยงวันเกิดชนิสา กับวันที่เขาตั้งใจจะจัดขึ้นเพื่อง้อเธอ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน และเขาก็พยายามให้ชนิสามานอนกับเขาที่บ้านให้ได้เมื่อเข้ามาภายในบ้านเขาแล้ว ขุนเขาก็กอดหอมชนิสาทันที ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ และดีใจที่สุดในชีวิต"พี่ขอโทษนิสานะ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง" เขาพูดพร้อมกับน้ำตาซึม"คุณ...""นิสาเรียกพี่ว่าพี่ได้ไหม พี่ไม่อยากห่างเหินกับนิสาอีกแล้ว""คะ...ค่ะ พี่ขุนเขา" นิสาเรียกพร้อมกับยิ้มบางให้ และกอดเขาแน่นเช่นกัน"พี่รักนิสานะ พี่รักนิสากับลูกมากๆ" เขาพูดพร้อมกับพรมจูบไปที่หน้าผากเธอ"นิสาก็รักพี่ขุนเขาค่ะ""..." คำว่ารักจากปากเธอ... แล้วขุนเขาก็ร้องไห้ออกมา อย่างรู้สึกผิด"ร้องไห้ทำไมคะ" นิสาเช็ดน้ำตาให้ขุนเขาอย่างเอ็นดู เขาเป็นคนเจ้าน้ำตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"พี่ทำผิดกับนิสาไว้มากๆ เพราะความโง่เง่าของพี่""ช่างเถอะค่ะ อะไรที่มันผ่านไปแล้ว เราลืมมันกันเถอะนะคะ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว""แต่สิ่งที่พี่ทำลงไป...มันร้ายแรงมาก""พี่ขุนเขา...""ทั้งพี่ยังหึงนทีกับชนิสา ด้วยเรื่องไร้สาระ" ขุนเขาพูดเสียงแผ่ว"หึงนิสากับพี่นทีเนี่ยนะ" ชนิสาก็ถามด้วยความแปลกใจหงึกๆ ขุนเขาก
ขุนเขายังคงทำทุกอย่างอยู่เหมือนเดิม วันนี้ก็เช่นกัน เขามาแอบดูเธอแต่ก็ต้องตกใจ ที่เธอไปไหนมาไหนกับผู้ชาย ที่ดูดีมากคนหนึ่ง แถมผู้ชายคนนั้น ยังเข้านอกออกในบ้านเธอได้ด้วย"ไอ้หน้าหล่อนั่นใครวะ" ขุนเขาบ่นขึ้นด้วยท่าทีที่หัวเสียเมื่อนิสาออกจากบ้านไปกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ขุนเขาก็กำลังจะตามไป แต่มีคนมาเคาะกระจกรถซะก่อน"พ่อหนุ่มๆ""คะ...ครับ" ขุนเขาเลื่อนกระจกลงมาก่อนจะตอบรับ"ป้าเองนะ ร้านขายโจ๊ก""อ่อ สวัสดีครับ""กินเยอะๆ นะพ่อหนุ่ม" ลุงเจ้าของร้านก็ทำเมนูเดิมมาให้เขากิน แต่แปลกที่ครั้งนี้เขารู้สึกว่าใช้ได้ มันก็อร่อยไปอีกแบบ"ป้าอยากขอบคุณเอ็ง คนที่นี่ก็ด้วย"และชาวบ้านหลายคนก็ต่างมารุมล้อมขอบคุณเขา เพราะเสี่ยไพบูลย์เขาปรับโครงสร้างหนี้ใหม่ ทั้งลดต้นลดดอก แล้วป่าวประกาศกับชาวบ้านว่า จะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ และไม่หน้าเลือด จะทำเพื่อลูกชายลูกสะใภ้ และหลานที่จะเกิดมาทั้งนี้ชาวบ้านหลายคน ยังพากันกู่ไปที่บ้านของนิดากับทวี จากที่เคยว่าเคยนินทา ตอนนี้เป็นรักใคร่ครอบครัวนี้ยิ่งกว่าอะไร จนนิดาและทวีก็ยิ้มออกมาอย่างปลื้มปริ่มณ ไร่สุขสมบูรณ์"ไปไหนมา""..." เขายังไม่อยากบอกแม่เขา เรื่องที่เขาไปตามเฝ้
ขุนเขาจอดรถไว้ในตลาดชุมชนแห่งหนึ่งพร้อมลงจากรถด้วยความรีบเร่ง"ใช่ที่นี่จริงๆ หรอ" เขาพูดพร้อมกับดูกระดาษที่นทีจดชื่อร้านก๋วยจั๊บเจ้น้อยไว้ให้"เอาอะไรพ่อหนุ่ม" และลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อะ...เอาเมนูแนะนำก็ได้ครับ" เขาพูดแบบไม่คิดอะไรไม่นานป้าอีกคนก็ถือถ้วยใบโตมาเสริ์ฟ"..." เชี่ยอะไรวะเนี่ยโจ้กใส่มาม่าหรอ เขามองเมนูที่เขาเข้าไม่ถึง และไม่คิดว่าจะมีเมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของร้านเขาชั่งใจอยู่นาน พร้อมกับกินเข้าไป ด้วยความรู้สึกที่ฝืนๆ จนกินไปได้แค่ครึ่งก็พอแล้ว และป้าคนที่มาเสริ์ฟก็นั่งแกะไข่ต้มอยู่ข้างๆ"เอ่อ ป้าครับ แถวนี้คนเยอะแบบนี้ทุกวันเลยหรอ""ไม่หรอกพ่อหนุ่มวันนี้มีตลาดนัดชุมชน คนเลยเยอะ ที่นี่มันสงบจะตาย ถ้าไม่มีตลาดคนก็ไม่พลุ่งพล่านแบบนี้หรอก""ดีจังเลยนะครับ คนที่นี่ดูเป็นกันเองมาก""ก็กันเองสิ ส่วนมากก็รู้จักกันทั้งนั้นแหละพ่อหนุ่ม""จริงหรอครับ" และขุนเขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง"แล้วเอ็งมาจากไหนล่ะ" ลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อ่อ มาจากอีกอำเภอครับ พอดีมาหาใครบางคนครับ แต่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ตรงไหน""แล้วชื่ออะไรละ เผื่อป้ารู้จัก""เอ่อ...ชื่อนิสาครับ" ขุนเขาพูดขึ้นด้วยความหวัง"นิสาห