9 วิ่งแจ้นไปกับผู้ชาย

22:40

เมื่อกินข้าว และนั่งคุยกันอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน ชนิสาทำทีแอบเหลือบมองไปหาขุนเขา แต่ก็ไม่เห็นเขาอยู่ตรงนั้นแล้ว

ทุกคนคงกลับไปพักผ่อน และวันนี้เขาก็คงไปกับคนพิเศษของเขาแล้วสินะ เธอก็ไม่จำเป็นอะไรต้องไปที่บ้านของเขาแล้ว คิดดังนั้นก็เดินตรงไปที่บ้านพักพนักงาน ของตัวเองทันที

"กว่าจะกลับห้องมาได้นะ" เป็นเสียงเยือกเย็น ที่ทักเธอ ทันทีที่เธอเดินเข้ามาเปิดไฟภายในห้องพัก

"ว๊ายยยยยยย" เธอตกใจมาก เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้

"อย่ามาทำเป็นตกใจขนาดนั้น" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหยือกเย็น

"คุณเข้ามาทำอะไรที่ห้องฉันคะ" เธอถามอย่างแปลกใจ เขาทำไมเข้ามาอยู่ที่นี่ได้

"หึ ต้องเป็นไอ้นทีใช่ไหม เธอถึงจะไม่ถาม"

"อะไรของคุณ"

"ไปไหนมา"

"คะ?"

"ฉันถามว่าเธอไปไหนมา!!!" เขากดเสียงต่ำ

"..."

"ไปไหนมา!" เมื่อเธอไม่ตอบ เขาก็ถามเสียงแข็ง

"ไปในเมืองค่ะ"

"ไปทำอะไร!"

"ไปซื้อของค่ะ"

"ของอะไร!" เขามองเธอด้วยสายตาที่เอาเรื่อง

"ของใช้ส่วนตัวค่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่า"

"ส่วนตัวคืออะไรของเธอ"

"ฉันก็บอกอยู่ว่าส่วนตัวค่ะ" เธอตอบเสียงแข็ง

"นี่เธอ..."

"ฉันถามว่าคุณมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ฉันถามเธออยู่ ฉันบอกกี่ทีแล้ว กับฉันอะไรก็ตาม ห้ามเธอบอกว่าส่วนตัวหรือธุระ จะทำอะไรก็ต้องบอก บอกมา"

"มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ ฉันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง"

เขาจับแขนเธอขึ้นมาบีบแน่น ดวงตาก็โกรธเต็มทีด้วยอารมณ์ที่ขุนมัว ตั้งแต่ไม่เห็นเธอเขาก็อยู่ไม่สุขอีกเลย มีแต่สิ่งอะไรก็ไม่รู้มารบกวนจิตใจ

เขาอยู่กับเธอมาตั้งหลายเดือน เขาถึงได้มีอะไรกับเธอ เรื่องก็มาจากความโกรธนี่แหละ ทีแรกเขาจะจับเธอกดตั้งแต่วันแรก แต่ลึกๆ ในใจก็สงสาร เธอดูกลัวมาก ทั้งเขาเองก็ไม่กล้าทำเธอจริงๆ ไม่รู้ทำไม

จึงได้แค่ไปหาก๊วนเพื่อนที่กรุงเทพฯ บ่อยๆ เพื่อจัดสุกี้หม้อรวมมากินกัน แต่ตั้งแต่ที่เขากับเธอมีสัมพันธ์กัน เขาก็ทำแค่กับเธอเรียกได้ว่า สองวันเว้นหนึ่งวัน กับเว้นวันที่เธอมีประจำเดือนเท่านั้น เขารู้สึกว่าตัวเองหลงไหล ในร่างกายของเธอมาก เขาไม่เคยเบื่อเลยตลอดหนึ่งปีที่มีอะไรกันมานี้

"คุณฉันเจ็บ" เธอดึงแขนกลับด้วยความเจ็บจริงๆ

"เจ็บหรอ หึ" แล้วเขาก็ผละมือของจากเธอแรงๆ จนเธอเซจะล้ม

"อะไรของคุณ! ฉันเหนื่อยมาก อยากอาบน้ำพักผ่อนแล้วค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง หวังว่าเขาจะเข้าใจ แต่ไม่ใช่แบบนั้นนะสิเขายิ่งโกรธเธอขึ้นไปอีก

"วิ่งแจ้นไปกับผู้ชายอย่างไอ้นทีมาแล้วเหนื่อย ฉันคิดไปอย่างอื่นไม่ได้นะ!"

"มันจะมากไปแล้วนะคะกับคำพูดของคุณ ฉันไปกับพี่นที ไม่เคยมีอะไรเสียหาย ไม่มีใครคิดอกุศลแบบคุณหรอก"

"อกุศลหรอ หึ..." เขาเริ่มอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอีก ทุกวันนี้เธอไม่เงียบปากเงียบคำแล้ว แต่เถียงทุกคำ

"หยุดหาเรื่องเถอะค่ะ ฉันไปซื้อของมา ฉันนั่งรถนานเหนื่อยอยากพักผ่อนมากๆ แล้ว"

"ไปซื้ออะไร" และเขาก็ถามเสียงแข็ง

"..." เธออยากระเบิดตัวเองต่อหน้าเขา เขาจะยุ่งอะไรกับเรื่องของเธอขนาดนั้นกัน ของก็ของของเธอ เขาก็ไม่ยอมจบ บ้าไปแล้ว

"อยู่ในถุงกระดาษค่ะ คุณอยากรู้นักก็เปิดดูเอง ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน"

พูดจบเธอก็ถือผ้าขนหนู เดินเข้าไปห้องน้ำทันที เพราะคิดว่าถ้าเขาได้ดูได้รู้ ในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว เขาก็คงจะกลับไปเอง เธอนั่งรถนานรู้สึกเหนื่อยๆ เพลียๆ อยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว

30 นาทีผ่านไป

เมื่อเธออาบน้ำทาครีมประทินผิวเสร็จแล้ว เธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนกระต่ายสีชมพูน่ารัก พร้อมอารมณ์ที่ยังขุ่นมัวอยู่

"นี่คุณทำไมยังไม่กลับ" เธอถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

เมื่อเห็นว่าเขายังนั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ ด้วยหน้าตาท่าทางที่เคร่งขึมเช่นเดิม

เธออยากรู้มากว่าเขาไม่เหนื่อยบ้างหรือยังไง วันๆ เอาแต่ทำหน้าบึ้งทำหน้าขึม แถมยังหาเรื่องมาว่า มา บั่นทอนจิตใจเธอได้ทุกวัน แล้วตัวเองก็โมโหอยู่แบบนี้คนเดียว

"จะกลับไม่กลับใครจะทำไม ที่นี่มันไร่ฉัน ฉันจะอยู่ตรงไหนก็ได้"

"แต่ฉันจะนอนแล้วค่ะ ฉันง่วงมาก"

"ก็นอนไปสิ"

"คุณก็กลับไปสิคะ ฉันจะได้นอน"

"ก็มานอนสิ นอนด้วยกัน"

"ไม่ได้ คุณจะนอนที่นี่ได้ยังไง"

ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ไปได้ ปกติอย่าหวังเลยว่าจะเข้ามาใกล้บ้านพักพนักงาน ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องมานอนห้องเล็กๆ แคบๆ แบบนี้กับเธอเลย

"ขึ้นมา อย่าพูดมาก" เมื่อพูดจบเขาก็ลุกคว้าแขนเธอขึ้นมานอนบนเตียงนอนขนาด 5 ฟุตของเธอ

"ปล่อยค่ะ ฉันจะกินยา" เธอพูดจบก็ดึงแขนตัวเองกลับมา และเดินไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ดึงลิ้นชักออกมา แล้วก็แกะยาแผงสีขาวออกมากินไปหนึ่งเม็ด

"เธอออกไปซื้อยาคุมหรอ"

"ค่ะ"

"ทำไมไม่บอกฉัน ฉันจะได้พาไป"

"แล้วทำไมต้องบอกให้คุณพาไป"

"แล้วไอ้นทีมันเป็นผัวเธอหรือไง ถึงได้ให้มันพาไป"

"นี่คุณ แล้วคุณเป็นอะไรละถึงต้องพาฉันไป"

"ฉันก็เป็นผะ... เป็นคนอาสาจะพาเธอไปไง!"

"ไม่จำเป็นค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ พอดีพี่นทีจะไปธุระในเมืองพอดี ฉันเลยขอติดรถไปด้วย ฉันไม่รบกวนคุณหรอก"

"อวดเก่ง"

"ค่ะ ฉันจะนอนแล้วฉันเหนื่อย"

"เธอนอนฝั่งไหน"

"คุณกลับไปเถอะค่ะ ที่นี่บ้านพักพนักงาน ห้องอื่นๆ ก็มีคนอยู่ ถ้ามีคนมาเห็นคุณแบบนี้ เขาจะคิดยังไงกัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พร้อมกับไม่หลบตาเขา

"คนอื่นเห็นแล้วมันทำไมกัน เธอคิดว่าคนที่นี่จะไม่รู้กันหรอ ว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพราะเป็นอะไรให้ฉัน หรือเธอก็อยากลืมว่าเธอเป็นอะไร"

เธอเจ็บจี๊ดเข้าหัวใจอีกครั้งกับคำพูดของเขา ใช่เธอรู้ว่าสักวันคนที่นี่ก็คงจะรู้ว่าเธอมาอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขา

เพราะทุกวันนี้เขาจะชอบเรียกเธอไปหา ชอบมาอยู่ใกล้ๆ เธอ มาว่ามาหาเรื่อง ทั้งยังชอบพูดจาเหมือนเธอเป็นอะไร ต่อหน้าคนอื่นให้เข้าใจ ว่าเธอกับเขามีอะไรกัน

ตอนเธอมาแรกๆ คนที่นี่ก็ไม่มีใครชอบเธอหรอก มีแต่เหยียดหยาม มองด้วยสายตาที่รังเกียจ แต่พอมาอยู่นานๆ เข้า ทุกคนที่นี่ก็เริ่มชอบเธอและดีกับเธอหลายคน เว้นแต่พนักงานสาวๆ ที่ชอบขุนเขา จะชอบแสดงกิริยาไม่ดีใส่เธออยู่เสมอ

แต่เธอไม่สนใจคนที่ไม่ชอบเธอหรอก เธอก็ทำดีแต่กับคนที่ดีกับเธอแค่นั้น เธอบอกตัวเองให้อดทนทุกวัน อีกแค่ 6 เดือน เธอก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมาร ให้เขาด่าว่าหรือดูถูกเธอแบบนี้อีกแล้ว

"ค่ะ ฉันเป็นแค่นางบำเรอ ฉันไม่เคยลืมสถานะตัวเอง วันไหนที่คุณต้องการฉัน คุณก็เรียกไปบ้านคุณ ฉันก็ไปดึกๆ ดื่นๆ คนมองกันแค่ไหนฉันก็ไม่สนใจ ถามว่าอายไหมฉันก็อาย เพราะฉันก็เป็นมนุษย์เหมือนคุณ แต่เพราะสถานะของเรามันต่างกัน ฉันเลยไม่ได้น่าอายเท่าคุณ ถ้าคนอื่นเห็นว่าคุณมานอนกับฉันที่นี่ มันไม่เหมาะสมจริงๆ เพราะที่นี่คือบ้านพักพนักงาน!" เธอตั้งใจเน้นย้ำคำว่าบ้านพักพนักงาน เพื่อแสดงให้เขารู้ว่าเขาไม่ควรมาอยู่ที่นี่

เธอร่ายยาวออกมาจนเขาอึ้ง จากคนที่ไม่ค่อยพูด ออกจะเย็นชาใส่เขาตลอดเวลา ตอนนี้มีเริ่มมีปากมีเสียงแล้ว เขาอยากหาเรื่องเธอต่อ แต่ก็คิดว่าเธอคงจะเริ่มเอาจริงกับเขาบ้างแล้ว แบบนี้คงไม่ไหวแน่ๆ

เมื่อคิดได้แบบนั้น เขาก็ต้องยอมลุกขึ้นกลับบ้านตัวเองไปเงียบๆ ไม่มีปากมีเสียงอะไร เพราะกลัวจะยืดยาวทะเลาะกับเธออีก เขายิ่งปากไม่ดีอยู่ ไม่รู้อะไรดลใจให้ปากพล่อย