บทที่ 5

“อาไธม์อยู่คนเดียวเดี๋ยวเหงา เหนือเลยพามาด้วย”

         คำพูดของเหนือทำให้ฉันต้องปั้นหน้ายิ้มกับเด็ก แต่คนตัวโตที่เจ้าเหนือจูงมาด้วยนี่สิ หน้าระรื่นเชียว

         เขายักไหล่อย่างหาเรื่อง จนฉันอยากจะกระโจนข่วนหน้าหล่อนั่นสักสองสามที แต่ทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะเด็กชายตรงหน้าฉันนี่แหละ ในสายตาหลาน ป้ากล้วยต้องเป็นคนดี เป็นคนสวย เป็นนางฟ้า เป็นแม่ทูนหัวของหลาน

         “วันนี้ป้ากล้วยสวยจนเหนือจำไม่ได้เลย” คำพูดของเหนือทำฉันหน้าร้อนขึ้นมาทันที คงเพราะโดนชมต่อหน้าไอ้บ้านี่

         “อาไธม์ว่าป้ากล้วยสวยไหมครับ” นอกจากเหนือจะชมฉันแล้ว หลานรักยังจับมืออีกข้างของเขาเขย่าและถามคำถามที่ทำฉันหน้าร้อนหนักกว่าเดิม เขาไม่ได้ตอบคำถามในทันที

 

         เราสองคนสบตากัน แววตาของเขากำลังหยอกล้อฉัน แถมมุมปากยังหาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด

         “สวยมั้งครับ”

         เขาตอบแบ่งรับแบ่งสู้ แต่น้ำเสียงที่มีแววขำอยู่ในนั้นทำเอาฉันอยากจะร้องกรี๊ด

         ทั้งยังคำพูดที่เขาใช้ เขาใช้คำว่า ‘สวยมั้ง’ ซึ่งแปลเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากคำว่าไม่สวย ใช่สิ คำว่าสวยสำหรับเขา คงต้องเป็นนางแบบดังและเป็นไฮโซเหมือนยัยลูซี่นั่น

         “อาไธม์บอกว่าป้ากล้วยสวย เหนือก็เห็นด้วยครับ ซ้วยสวย”

         ฉันเห็นนะว่าเขาแอบสำลักน้ำลายตอนที่เหนือพูด อย่างน้อยฉันก็สวยในสายตาเด็กแหละ เด็กไม่โกหกหรอก เชอะ

         “อาไธม์ก็หล่อ ป้ากล้วยก็สวย น่าจะแต่งงานกันเหมือนพ่อกับแม่นะครับ”

         “แคก / แคก” คราวนี้ไม่ใช่แค่เขาที่สำลักน้ำลาย ฉันเองก็สำลักไม่ต่างกัน

         “ไม่มีทาง! / ฝันไปเถอะ!”

         เขาบอกไม่มีทาง ส่วนฉันพูดว่าฝันไปเถอะ เหนือมองหน้าพวกเราอย่างมีคำถาม แต่ดีที่ว่าถึงห้องน้ำแล้ว

         “เหนือเข้าไปก่อนนะครับ ห้ามหนีไปไหนนะครับอาไธม์” เด็กชายวัยหกขวบตอนนี้ล้างอึตัวเองได้แล้ว แต่ต้องถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดก่อน ฉันช่วยถอดเสื้อผ้าให้เหนือ โดยที่พาดมันไว้ตรงราวแขวนผ้าในห้องน้ำ

         “เอาใจหลานแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่หลานจะโต เหนือโตแล้ว แค่เข้าห้องน้ำ เขาช่วยตัวเองได้” เขาว่าในตอนที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ให้เหนือทำธุระของตัวเอง

         “เรื่องของฉัน หลานฉัน”

         “ก็หลานผมเหมือนกัน”

         “คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูเหนือเอง” ฉันตัดบทอย่างรำคาญ

         “แต่เหนือบอกให้ผมรอนะ” ถึงหลานจะบอกให้เขารอ แต่เขาไม่จำเป็นต้องรอก็ได้ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคนตรงหน้าต่อหน้าหลาน ให้ตายเถอะ

         ฉันเงียบและหันหลังให้คนเรื่องมาก อยากยืนตรงนี้ก็ยืนไป ฉันขยับออกห่างจากคนที่ตัวเองไม่อยากจะเสวนาด้วยสักเท่าไหร่

          “รู้หรือเปล่าว่าที่คุณทำ ผมเสียหายไปเท่าไหร่” คำพูดของเขาทำฉันเงยหน้ามองคนพูดที่หน้าเหมือนเจ้าบ่าว แต่ตัวค่อนข้างหนากว่าเล็กน้อย พี่ชายฝาแฝดออกจะใจดี ทำไมแฝดน้องถึงได้ใจร้ายกับคนสวยอย่างกล้วยได้ลงคอ

         “จะรู้ได้ไงคะ”

         “ชื่อเสียงประเมินค่าไม่ได้ ผมน่าจะฟ้องคุณสักสิบหรือยี่สิบล้าน” หูอีกล้วยไม่ได้ฝาดใช่ไหมคะ สี่ซ้าห้าพันยังพอสแกนจ่ายได้ สิบยี่สิบล้านก็รู้ว่าฉันไม่มีปัญญาจ่ายหรอก ยังจะมาขู่ เพื่อนเล่นหรือไง!

         “ทำไมเงียบละครับ จะรับผิดชอบยังไง” หน้าตาก็หล่อทำไมนิสัยไม่ดีเหมือนหน้าตา ฉันจะพูดยังไงให้คนใจร้ายตรงหน้าเลิกแกล้งกันสักที

 

          

         “เยอะขนาดนั้นฉันคงต้องเอาตัวเข้าแลกแล้วค่ะอาไธม์” เอามุกนิยายน้ำเน่านี่แหละ นางเอกมักเสนอตัวให้พระเอกเพื่อชดใช้หนี้นี่นา เรียกอาเหมือนเหนือแล้วกัน เผื่อเขาจะให้ดูเอ็น...เอ๊ย! เอ็นดู

         “ป้ากล้วยช่วยส่องกระจกด้วยนะครับ งานไม่แรร์...ปกติอาไธม์ไม่แดกครับ” นั่นไง ว่าแล้ว คนอย่างเขามันพวกปากดี

         “ได้ยินว่าคุณทำคลินิกเสริมความงามกับศัลยกรรม เบ้าหน้าอย่างฉัน คุณทำให้สวยไม่ได้เหรอคะ” ฉันแสยะยิ้มอย่างดูถูก ก็คนไม่สวยไม่แรร์ไอเทมอย่างพวกฉันนี่ไง ที่ทำให้คลินิกเสริมความงามทำเงินปีละหลายสิบหลายร้อยล้าน ถ้าทุกคนหน้าตาดี หมออย่างเขาก็ตกงานแล้ว  

         “หึ!” คนปากดียิ้ม ก่อนจะต่อด้วยประโยคที่ทำฉันจี๊ดในหัวใจ

         “มีเงินจ่ายเหรอครับ ดูแล้วอย่างป้ากล้วย คงต้องทำตั้งแต่หัวจรดเท้า” นอกจากจะใช้สายตามองแล้ว คนตัวโตตรงหน้ายังเชยคางฉันขึ้นมามองอย่างพิจารณา

         “จมูกก็ไม่ได้รูป หนังตาก็ตก ปากก็ไม่เป็นกระจับ ผิวก็หมองคล้ำ และที่สำคัญ...” เขาหยุดพูดและมองลง หยุดตรงตำแหน่งที่ฉันไม่เคยมั่นใจ “นมก็ไม่มี”

          

         “...” อยากจะเถียงแต่ฉันเถียงไม่ออก ได้แต่เม้มปากด้วยความโกรธ ก็ไม่มีจริง ๆ แล้วไง นมไม่มีแล้วไง เวลาดูดก็ดูดแค่หัวนมนั่นแหละ ใครจะดูดทั้งเต้า ฉันเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย