ตอนที่ 16 ไม่เร็วไปใช่ไหม

          วันศุกร์เป็นวันที่ใครหลายคนรอคอยเพราะพรุ่งนี้ก็จะได้หยุดอยู่บ้าน แต่สำหรับเมญาวีแล้วเธอรู้สึกว่ามันเป็นวันที่แสนน่าเบื่อ เพราะเช้านี้หญิงสาวได้รับโทรศัพท์จากเจ้าของหอพักว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยเลยขอให้เธออยู่รอก่อนที่จะออกไปทำงาน

          เมญาวีคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องสำคัญเพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็คงคุยกันทางโทรศัพท์ไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะคิดค่าเช่าเพิ่มหรือเปล่า แต่สำหรับเธอแล้วคิดว่าถ้าเจ้าของหอจะขึ้นค่าเช่า ก็คงไม่เป็นปัญหาเพราะตอนหญิงสาวได้เป็นพนักงานประจำแล้ว เงินเดือนของเธอก็เพิ่มขึ้นจากเดิมถึงสามพันบาท

          แล้วยิ่งช่วงหลายเดือนมานี้เมญาวีแทบจะต้องใช้จ่ายอะไรเลย ไปทำงานก็ไปพร้อมเจ้านาย พอตกเย็นเจ้านายก็พาไปทานข้าวอยู่เป็นประจำ

          หญิงสาวไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเจ้านายและลูกน้องคนอื่น ๆ จะเป็นเหมือนเธอไหม พอถามเรื่องนี้กับรินรดาเพื่อนก็บอกว่าสิ่งที่เวหาทำนั้นมันมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้องทั่ว ๆ ไป

          เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองแต่ที่ผ่านมาก็สัมผัสได้ว่าระหว่างตัวเองและเวหามันมีอะไรมากกว่าอย่างที่รินรดาบอก

          พอคิดเรื่องของเจ้านายเธอก็ลืมไปสนิทเลยว่าต้องโทรบอกเขาก่อนที่เขาจะมารับไปทำงาน หญิงสาวรีบกดโทรออกไปทันที เวหาไม่ว่าอะไรเพราะเขาเองก้เพิ่งออกจากบ้าน คุยกับเจ้านายเสร็จก็โทรไปลางานกับฝ่ายบุคคลแจ้งว่าวันนี้ขอลางานช่วงเช้า

         

เมญาวีรอไม่นานเจ้าของหอพักก็โทรศัพท์ให้เธอลงไปคุยที่ร้านอาหารตามสั่งด้านล่างของหอพัก

          เจ้าของหอพักเป็นผู้หญิงรูปร่างท้วมอายุน่าจะไม่เกิน 50 ปี เธอชื่อพี่เอ้ เมญาวีเคยเจอเธอครั้งแรกที่ตกลงเช่า ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว

          “สวัสดีค่ะ พี่เอ้” เมญาวียกมือไหว้

          “สวัสดีจ้ะ พี่ขอโทษที่รบกวนเวลางาน พี่มีเรื่องจำเป็นที่จะต้องขอร้องน้องเมยสักหน่อยค่ะ” สีหน้าของคนพูดดูเคร่งเครียดจนเมญาวีเริ่มใจเสีย

          “มีเรื่องอะไรเหรอคะ”

          “เรื่องห้องที่น้องเมยเช่าน่ะค่ะ”

          “เมยทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ หรือว่าห้องเมยมีปัญหา”

          “พี่เข้าเรื่องเลยนะคะ ไม่อยากให้น้องเมยต้องเสียเวลา”

          พี่เอ้บอกกับเมญาวีว่า เธอจำเป็นต้องให้หญิงสาวย้ายออกภายในสิ้นเดือนนี้ ส่วนห้องของเธอจะให้ลูกชายเพื่อนสนิทเข้ามาอยู่แทน

          “ทำไมมันกะทันหันจังเลยล่ะคะพี่เอ้ เมยจะหาไปหาหอที่อื่นทันได้ยังไง มันเหลือแค่สามวันเองนะคะ ขอเวลาเมยหน่อยได้ไหมคะ สักเดือนหน้าก็ยังดี” หญิงสาวพยายามขอร้อง

          “พี่เข้าใจว่ากะทันหัน เอาอย่างนี้นะคะ พี่จะคืนเงินประกันให้ทั้งหมดรวมถึงค่าเช่าเดือนนี้ น้องเมยจะได้ไปเช่าโรงแรมอยู่ก่อนระหว่างที่หาหอใหม่ ส่วนข้าวของเครื่องใช้พี่ให้น้องเมยฝากไว้ที่ห้องเก็บของชั้นล่างได้จนกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ได้ดีไหมคะ”

          “มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” เมญาวีจำใจยอมรับข้อเสนอ เพราะรู้ว่ายื้อไปเธอก็คงต้องย้ายออกอยู่ดี

          “พี่ขอบใจน้องเมยมากนะคะ ขอเลขบัญชีด้วยเดี๋ยวพี่โอนให้” เมญาวีส่งเลขบัญชีให้พี่เอ้ทางไลน์ หญิงร่างท้วมก็โอนเงินค่ามัดจำและค่าเช่าคืนมาทันที

          พี่เอ้เดินกลับไปแล้ว เมญาวียังคงนั่งอยู่ที่เดิมหญิงสาวกำลังคิดว่าจะไปหาพอพักที่ไหน บางทีอาจต้องไปอยู่กับรินรดาก่อนสักพัก แม้จะไกลที่ทำงานไปสักหน่อยแต่ก็คงดีกว่าไปนอนโรงแรม

          เหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงก่อนจะถึงเวลาเริ่มงานในตอนบ่ายตามที่ได้แจ้งฝ่ายบุคคลไว้ เมญาวีเลยกลับขึ้นห้องเก็บข้าวของเครื่องใช้ลงกล่องกระดาษ โชคยังดีที่เธอไม่ได้ซื้อของอะไรเพิ่มจากเดิมมากนัก บางอย่างที่คิดว่าไม่จำเป็นเมญาวีก็เอาออกมาวางที่ข้างหอ บริเวณทางเดินด้านล่างเผื่อคนอื่นจะใช้ประโยชน์จากมันได้บ้าง

          เที่ยงนี้หญิงสาวนั่งทานข้าวอย่างฝืดคอเพราะยังคิดเรื่องที่พักไม่ตก เนื่องจากตอนนี้เธอยังติดต่อกับรินรดาไม่ได้

          เธอออกจากหอพักอีกครั้งหลังจากทานทานอาหาร   เมญาวีแวะร้านกาแฟที่ชั้นล่างของอาคารสำนักงาน สั่งกาแฟสำหรับตัวเอง เจ้านายและไม่ลืมเอาไปฝากพี่เกสรซึ่งนั่งทำงานอยู่หน้าห้องของเจ้านายอีกแก้ว

          “ขอบใจมากนะคะน้องเมย”

          “ไม่เป็นไรค่ะ พี่สรทานข้าวกลางวันหรือยังคะ”

          “เรียบร้อยแล้วค่ะ”

          “แล้วเจ้านายล่ะคะได้ออกมาทานข้าวไหม”

          “ไม่ค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะพี่สรสั่งให้แล้ว เมื่อกี้เพิ่งไปเก็บจานออกมาเองค่ะ”

          พอรู้ว่าเจ้านายได้ทานอาหารกลางวันแล้วเมญาวีก็โล่งใจเพราะเวหาชอบให้เธอเตือนเป็นประจำเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน

         

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          เมื่อได้ยินเสียงคนด้านในอนุญาตเมญาวีก็เดินเข้าไปยังห้องทำงานของเจ้านายซึ่งโต๊ะทำงานของเธอก็อยู่ในห้องนั้นด้วย

          “งานยุ่งไหมคะ เมยซื้อกาแฟมาฝากค่ะ” เธอส่งแก้วกาแฟรสชาติโปรดให้กับเขา

          “งานไม่ยุ่งครับ ขอบคุณสำหรับกาแฟ ว่าแต่คุณทำธุระเสร็จแล้วเหรอ”

          “ค่ะ เรียบร้อยดีค่ะ”

          เมญาวีรีบทำงานของตัวเองต่อ แต่ดูเหมือนวันนี้หญิงสาวจะใจลอยจนผู้ชายอีกคนสังเกตได้

          “เมย คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

          “เปล่าค่ะ”

          “แต่สีหน้าของคุณมันฟ้องนะครับ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”

          เมญาวีไม่รู้ว่าจะบอกเขาเรื่องหอพักดีไหม แต่คิดว่าถ้าไม่บอกเขาก็คงรู้อยู่ดี เนื่องจากเวหานั้นมักไปรับไปส่งเธออยู่เสมอ

          “เรื่องหอพักค่ะ”

          “หอพัก มีปัญหาเหรอครับ หรือว่าขโมยขึ้น” เวหาถามด้วยความเป็นห่วง

อันที่จริงเวหาไม่ค่อยชอบหอพักของเธอเท่าไหร่ เพราะระบบรักษาความปลอดภัยไม่มีเลยสักนิด แต่ก็ไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว ชายหนุ่มวางแผนไว้ว่าถ้าเธอตกลงยอมคบหากับเขาเป็นแฟนแล้ว เขาจะให้เธอมาอยู่ที่คอนโดของตัวเอง โดยจะอ้างถึงความปลอดภัยและความเป็นห่วงในฐานะคนรัก

          “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ” เมญาวีรีบบอกเพราะเห็นท่าทางเป็นห่วงของเขา

          “เหรอครับโล่งอกไปที ผมขอพูดหน่อยนะครับหอพักของคุณมันดูไม่ปลอดภัยเลยสักนิด ใครจะเข้าจะออกก็ได้ ไม่มีรปภ. ผู้หญิงอยู่ห้องคนเดียวมันอันตรายนะครับ”

          “คุณเวย์ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะคะ เพราะเมยกำลังจะย้ายออกค่ะ”

          “ดีเลยครับ แล้วได้ที่อยู่ใหม่หรือยังครับ”

          “คิดว่าได้นะคะ”

          “อะไรคือคิดว่าได้ครับ นี่จะย้ายออกทั้ง ๆ ที่หาที่อยู่ใหม่ยังไม่ได้เหรอครับ”

          “มันจำเป็นค่ะ เจ้าของหอจะให้คนรู้จักมาอยู่แทนเมยค่ะ”

          “แล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหนครับ”

          “คิดว่าระหว่างนี้คงไปอยู่กับรินก่อนค่ะ”

          “ครับ” พอได้ยินเธอพูดแบบนั้นเวหาก็เบาใจ ระหว่างที่เธอไปอยู่กับเพื่อนเขาก็จะค่อย ๆ กล่อมให้เธอยอมย้ายไปอยู่ที่คอนโดของตนเอง

          ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้วแต่เมญาวีก็ยังไม่กลับมาที่โต๊ะทำงาน ปกติถ้าหญิงสาวออกไปเข้าห้องน้ำก็ไม่น่าจะหายไปนานขนาดนี้ เวหารู้สึกเป็นห่วงจึงคิดจะออกไปตามหา แต่พอเปิดประตูห้องออกมาก็เห็นเมญาวียืนคุยโทรศัพท์อยู่บริเวณข้างห้องน้ำ

          พอเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงเธอคุยกับเพื่อน

          “ไม่เป็นไร รินเที่ยวให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องรีบกลับมาเพราะเมยเลยนะ เดี๋ยวเมยหาโรงแรมนอนไปก่อนก็ได้ แค่ไม่กี่วันเอง”

          “เที่ยวให้สนุกนะริน บายจ้ะ”

          หญิงสาววางสายจากเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะคิดว่าคงต้องไปนอนโรงแรมอย่างที่บอกจริง ๆ

          แล้วก็ต้องตกใจเมื่อหันกลับมาแล้วเจอเจ้านายยืนขวางทางอยู่

          “คุณเวย์มาทำอะไรตรงนี้คะ”

          “มาแอบฟังคุณคุยโทรศัพท์ครับ”

          เมญาวีมีท่าทางตกใจเพราะคิดว่าเขาคงได้ยินที่เธอพูดกับเพื่อนทั้งหมดแล้ว

          “ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกคุณพูดเสียงเบาจะตายใครจะได้ยิน”

          เมญาวีรู้สึกโล่งใจที่เขาพูดออกมาแบบนั้น

          “กลับกันเลยไหมครับ”

          “คุณเวย์ต้องไปทานข้าวกับแม่หรือเปล่าคะ”

          “ไม่ครับ เย็นนี้ผมว่าจะชวนคุณไปช่วยเลือกซื้อของให้คนรู้จักหน่อย คุณรีบกลับหรือเปล่า”

          “ไม่ค่ะ เมยไปกับคุณก็ได้”

          เวหาพาเมญาวีมาที่ศูนย์การค้าที่อยู่ใกล้กับบริษัทมากที่สุด จากนั้นก็พาเธอมายังร้านเครื่องประดับซึ่งเขากับเจ้าของร้านดูคุ้นเคยกันดี

          “คุณเวย์ ไม่ได้เจอตั้งนายเลยนะคะ คุณแม่สบายดีไหม”

          “ครับสบายดี คุณน้าล่ะครับได้ยินว่าไปเที่ยวยุโรปเพิ่งกลับมา”

          “ใช่จ้ะ น่าเสียดายที่แม่ของเวย์ไปไม่ได้ด้วยกันมันเป็นทริปที่สนุกมาก”

          “ครับ แล้วทริปญี่ปุ่นคุณน้าไปด้วยไหมครับ”

          “ไปสิ แล้ววันนี้เวย์มาเอาเข็มกลัดให้แม่ใช่ไหมหรือว่ามาดูอย่างอื่น”

          “ครับ มาเอาเข็มกลัดให้มา และก็อยากดูอย่างอื่นด้วย”

          “เลือกตามสบายเลยนะ ถ้าอยากได้ชิ้นไหนก็บอกเด็กนะ น้ามีธุระต้องออกไปข้างนอก”

          “ครับ”

          พอเจ้าของร้านออกไปแล้วชายหนุ่มก็เดินมาหาเมญาวีซึ่งตอนนี้กำลังยืนดูสร้อยอยู่อีกด้านหนึ่งของร้าน

          “ชอบไหมครับ”

          “ค่ะ สวยดีนะคะ แล้วคุณเวย์จะให้เมยมาช่วยเลือกอะไรเหรอคะ” เมญาวีเลิกสนใจสร้อยคอเพชรที่อยู่ในตู้โชว์เพราะดูราคาแล้วมันมากกว่าเงินเดือนของตัวเองทั้งเดือนเสียอีก

         

          เวหาพาหญิงสาวออกจากร้านเครื่องประดับแล้วตรงไปยังร้านจำหน่ายเครื่องแต่งกายของผู้ชายที่อยู่ถัดไปอีกไม่กี่ล็อค เขาให้หญิงสาวช่วยเลือกกระดุมสูทให้กับตนเองหนึ่งคู่และอีกหนึ่งคู่สำหรับเดนิสเพื่อนรุ่นพี่ที่จะอายุครบ 30 ปีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

          ระหว่างที่เธอกำลังเลือกอยู่พนักงานร้านเครื่องประดับก็ตามเอาของมาให้เพราะเมื่อครู่เวหาบอกว่าจะมารอที่ร้านนี้

          พอได้ของที่ต้องการแล้วเขาก็พาเธอมาทานอาหารซึ่งเป็นร้านที่ตั้งอยู่ในศูนย์การค้าเพราะไม่อยากเสียเวลาเวลาไปมากกว่านี้

          กว่าจะมาส่งหญิงสาวที่หอพักก็เกือบจะสี่ทุ่ม

          “ขอบคุณนะครับ คุณช่วยผมได้เยอะเลย”

          “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เมยเองก็ต้องขอบคุณคุณเวย์ที่พาเมยไปทานข้าวเกือบทุกวันเลย”

          “ก็มันเป็นความสุขของผมนี่ครับ”

          เขาพูดแล้วหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างด้วยนัยน์ตาเต็มไปด้วยความจริงใจ

          “เมย คุณร่วมงานกับผมมากี่เดือนแล้วครับ”

          “เกือบหกเดือนแล้วค่ะ คุณเวย์ถามทำไมครับ”

          “เรารู้จักกันมาเกือบครึ่งปีแล้วสินะครับ”

          “ค่ะ เมยรู้จักกับคุณตั้งแต่วันแรกที่เริ่มงาน”

          “มันคงไม่ไปเร็วไปใช่ไหมถ้าผมจะขอคบกับคุณ”

          “อะไรนะคะ” เธอได้ยินและเข้าใจที่เวหาพูดแต่ก็อยากจะฟังอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

          “เป็นแฟนผมนะเมย”