9.หลบหลีก

ตั้งแต่วันที่ยื่นขนมให้เค้าไปแล้ว ใบปอก็หลบเลี่ยงที่จะพบเจอกับคุณวิน เธอไม่อยากมองหน้าเค้า เค้าอยากสบสายตาเค้า

เธอรู้ตัวเองแล้วว่า คุณวินมีผลกับเธอค่อนข้างมาก จากที่ประทับใจในความหล่อ สุภาพ และ ท่าทีอ่อนโยนของเค้าที่มีต่อพอใจแล้ว เค้ายังเป็นคนดีมากๆ รักแฟน รักครอบครัว

ใจดวงน้อยๆของเธอเริ่มจะไม่เป็นของเธออีกต่อไป ตั้งแต่มีพอใจ หัวใจของเธอก็ด้านชา คำพูดส่อเสียด นินทา ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน

เด็กสาวตัวคนเดียววัย เพียง19ปีในตอนนั้น เหนื่อยกาย เหนื่อยใจ สายตัวแทบขาด กว่าจะประคับประคองตัวเอง และ ลูกสาว มาได้ ทุกวันนี้เธอไม่เคยหวั่นไหวกับคำพูด หรือ ท่าทางอะไร ที่แสดงออกมาดูถูกเธอ ใบปอยืนได้ด้วยตัวเอง มีอาชีพ มีรายได้ มีเงินเก็บ คำดูถูกถากถางไม่เป็นผล แต่แี่ขนมกล่องเดียวที่คุณวิน หยิบยื่นมาให้

เธอรู้แก่ใจดีว่า เค้ามีเจตนาดี ที่อยากให้พอใจ แต่เป็นเธอเองที่คิดเกินไป ว่าเค้าดูถูกเธอ ว่า แม่ค้าขนมอย่างเธอ คงไม่สามารถซื้อขนมราคากล่องละเกือบห้าร้อยให้ลูกกินได้ ซึ่งมันก็จริงเป็นบางส่วน ถ้าเทียบเค้ากับเธอแล้ว เงินห้าร้อยของเค้า คงมีค่าไม่เท่ากับเธอ

เงินห้าร้อยเธอต้องพันกุหลาบเกือบ100ดอก กว่าจะได้มันมา ความคับแค้นใจ ปรากฎเป็นรอยน้ำตาในคืนนี้ ใบปอตั้งใจแล้วว่า ต่อไปนี้เธอจะหลีกเค้าให้ไกลที่สุด เธอไม่อยากพบ ไม่อยากเห็นสายตาของเค้าอีกแล้ว

วิน แอบมองแม่ค้าขนมที่เดินผ่านร้านเค้าไปอย่างเร่งรีบ สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์สร้างความข้องใจแก่เค้า เมื่อเค้าเอ่ยจะทักเธอก็ทำเป็นมองไม่เห็นไปซะอย่างงั้น วินคิดในใจ ดี ใครจะสน แค่เด็กกะโปโล ยังไม่โตเต็มสาว แถมยังมีลูกมีผัวอยู่แล้วด้วย แล้วเค้าก็หันไปรับลูกค้าต่อ อย่างไม่สนใจ คุณวิภาวีชวนลูกชายมาทานอาหารเที่ยงที่โรงแรมชื่อดัง แผนดูตัวกลับมาอีกครั้ง วินถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย คุณแม่ดุลูกชายเบาๆ

"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยยะ คนนี้เพิ่งจบปริญญาตรี ดาวคณะ สาวมากๆ เพิ่งจะ21-22เท่านั้น"

วินถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มรับสองแแม่ลูกที่เดินเข้ามา น้องมุก ดาวคณะ มอดัง เพิ่งจบกำลังจะรับปริญญา สวย แพง ไปทั้งตัว ชุดเดรส แบรนด์ดัง รองเท้า กระเป๋า ราคารวมกันทั้งตัวหลายแสน วินคิดในใจว่า ถ้าน้องมุกเป็นแฟนเค้ารับรองหมดตัว

นางคงจะช้อปกระจายเข้าคู่กับแม่เค้า เรื่องที่คุยมีแต่เรื่องกระเป๋ายี่ห้อนั่น รองเท้าแบรนด์นี้ ทั้งที่ดูทรงธุรกิจ ขายกระเบื้องก็ไม่น่าจะโตเท่าไหร่นัก ดูท่าจะใช้เงินเกินตัว วินคิดในใจ มองน้องมุก แล้วอดเปรียบเทียบกับ ใบปอไม่ได้ อายุไล่เลี่ยกัน แต่ทำงานหาเงิน งกๆไม่หยุดหย่อน ส่งขนมทุกวัน รายได้วันละหลายพัน เท่าที่เห็น แล้วที่แม่เค้าบอกว่า เธอรับงานนอก แถมยังมีขนมแห้งส่งขายที่ร้านต่างๆอีก เอาเงินไปไว้ไหนหมด หน้าตาก็ไม่แต่ง สวมเสื้อยืด กางเกงยีนส์ แต่ก็ดูน่ารักดี ปากบางทาลิบกลอสสีใส เท่านั้น เอ้ยยย ห่าวิน แล้วจะไปคิดถึงเด็กนั่นทำไม วินส่ายหัว แล้วดึงตัวเอง กลับมาที่บทสนทนาที่น่าเบื่ออีกครั้ง

ระหว่างทางกลับบ้านคุณ วิภาวี สั่งให้แวะรับขนมที่บ้านใบปอก่อน เค้าแปลกใจขนาดหนัก นี่แม่สนิทถึงขนาดมารอรับขนมที่บ้านเลยหรอ ป้าเจียมเปิดประตูให้รถหรู เข้ามาในบ้าน วินมองตรงที่จอดรถ เห็นรถเก๋งขนาดเล็กอายุานามน่าจะใช้งานมาเกินห้าปีจอดอยู่

วินขอรอข้างนอกไม่เข้าไป เค้าเดินมองรอบๆบ้าน บ้านปูนชั้นเดียว เนื้อที่น่าจะประมาณ 50ตารางวา ข้างบ้านมีราวตากผ้า แขวนเสื้อผ้าของพอใจกับใบปอ ไม่เห็นมีเสื้อผ้าผู้ชายสักตัว วินตั้งข้อสังเกตุ

กลิ่นขนมอบอวลออกมาถึงภายนอก เสียงเรียกเบาๆอยู่ด้านหลัง

"จ้ะเอ๋ ลุงวิน สวัสดีค่ะ "

วินหันมามองสาวน้อยที่ส่งเสียงเรียกเค้า

"พอใจ" สาวน้อยยิ้มกว้าง ยกมือไห้ว

"พอใจไม่ได้ไปส่งขนมหลายวันแล้วค่ะ แม่จ๋าให้ติวหนังสืออยู่บ้าน อีกไม่กี่วัน พอใจจะไปโรงเรียนแล้ว "

สาวน้อยรายงานเสียงแจ๋ว วินยิ้มให้พยักหน้ารับรู้ เสียงพูดคุยดังออกมา แม่เค้าถือถาดขนมออกมา ใบปอช่วยถือมาส่งที่รถ วันนี้เธอใส่เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นเท่านั้น ผิวที่ว่าขาววันนี้ดูเปล่งประกายกับแสงแดด ผมที่พันขึ้นระคอ ยิ่งดูเซ็กซี่ หน้าอกที่อยู่ภายใต้เสื้อกล้ามสีดำ เผยให้เห็นสายชั้นในสีดำ โผล่ออกมา ด้านข้าง วินไม่พูดไม่จา เปิดประตูรถรีบสตาร์ทเครื่องยนต์ทันที