บทที่ 7

“เดี๋ยวพลอยสระเองคะ” พลอยใสหันไปบอกกับพนักงานสาว ตอนที่หญิงสาวกำลังจะลงมือสระผมให้เขา

          “ค่ะคุณพลอย”

          “น้องพลอยจะทำเองเลยเหรอครับ” ประทีปรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง เกรงใจก็เกรงใจ เขากับพลอยใสจะเรียกว่าคนละชั้นก็ว่าได้ สาเหตุที่เธอให้ความสนิทสนมคงเพราะเขาเป็นลูกน้องของภาคและชวี แต่ตอนนี้เธอกำลังจะสระผมให้เขา ดูแล้วเธอคงไม่ได้ทำให้ใครบ่อย ๆ เขาเป็นคนพิเศษอย่างนั้นหรือ 

          “ทำไมคะ ไม่ไว้ใจ กลัวพลอยทำน้ำเข้าตาเหรอคะ” พลอยใสพูดหยอกในตอนที่เริ่มนวดไรผมให้เขา

          “เปล่าครับ ทีปแค่เกรงใจ”

          “เกรงใจทำไมคะ พี่ทีปเป็นลูกค้าคนพิเศษของพลอย พลอยอยากให้พี่ทีปประทับใจกับอะไรครั้งแรกที่ไม่เคยทำ” ถึงจะแหงนหน้า แต่เขาก็ได้ยินแค่เสียงของคนสระผม ไม่เห็นหน้าของเธอ

          “ครับ ทีปประทับใจมาก”

          “ประทับใจก็ไม่ต้องขมวดคิ้วค่ะ ปล่อยวาง เดี๋ยวพลอยสระผมให้นะคะ ถ้าง่วงก็หลับได้เลยค่ะ” พลอยใสบอกพร้อมทั้งค่อย ๆ ขยี้ผมอย่างเบามือ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแชมพูและกลิ่นกายของพลอยใส ซึ่งเป็นกลิ่นเดียวกับที่ทำให้เขาผ่อนคลายหลับไปในวันนั้น เพียงไม่นานเขาก็จมลงไปในห้วงนิทรา

          พลอยใสยิ้มหวานกับคนที่หลับเหมือนไม่ได้หลับมานาน ถ้าเธอไม่กลัวว่าคอจะเคล็ด ก็คงไม่เรียกให้เขาขึ้นมา แต่เพราะท่านอนแหงนคอขนาดนี้ แถมผมยังเปียกอยู่ด้วย เดี๋ยวจะไม่สบายกันพอดี 

          “พี่ทีปคะ พี่ทีป” เสียงของพลอยใสทำให้เขาตื่น ตั้งแต่เลิกรากับพิมมาดา น่าจะวันนี้หรือเปล่าที่เขาหลับง่ายขนาดนี้

          “ขอโทษครับ สงสัยทีปเหนื่อยไปหน่อย เลยหลับง่าย”

          “ไม่เป็นไรค่ะ”

          “น้องพลอยสระผมเก่งมากเลยนะครับ แบบนี้ลูกค้าคงมาสระบ่อย ๆ” ประทีปไม่ได้ชมจนเกินจริง เพราะฝีมือนวดและสระผมของพลอยใสดีงามอย่างที่เขาชมจริง ๆ

          “พลอยไม่ได้สระให้ทุกคนนะคะ สระให้แค่ลูกค้าวีวีไอพีค่ะ พี่ทีปนั่งตรงนี้นะคะ” พลอยใสให้เขานั่งหน้ากระจก ใบหน้าเขาทรุดโทรมลงไปเยอะเลย หนวดก็ไม่ได้โกนมาหลายวัน

          “พอเห็นหน้าตัวเองตรง ๆ แบบนี้ เพิ่งรู้ว่าตัวเองขี้เหร่” ประทีปพูดถึงผู้ชายในกระจก

          “พี่ทีป เคยได้ยินไหมคะ ที่ดาราชอบพูดว่า วันนี้ไม่ได้แต่งหน้า”

          “ครับ เคยได้ยิน”

          “แล้วเคยได้ยินไหมคะ ว่าแต่งหน้าอย่างไรให้ดูไม่แต่ง” พลอยใสพูดพร้อมทั้งใช้หวีซี่ห่างที่สุดสางผมให้เขา

          “ก็เคยได้ยินครับ”

          “ไม่มีหรอกค่ะ คนแบบนั้นในชีวิตจริง” พลอยใสพูดพร้อมส่งยิ้มให้ประทีปผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า

          “วันนี้เรามาปรับลุคกันหน่อยนะคะ พี่ทีปยินดีให้พลอยปรับเปลี่ยนไหมคะ” พลอยใสถามความสมัครใจของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่อยากทำอะไรตามใจ เดี๋ยวไม่ชอบแล้วจะมาว่าเธอทีหลัง

          “ถ้าน้องพลอยว่าทำแล้วดี ทีปก็ว่าดีครับ” มาถึงขั้นนี้แล้วก็คงต้องยอม ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่

          “ดีมากค่ะ ถ้าพี่ทีปเดินออกจากร้านพลอยแล้วไม่มีคนมอง ให้เอาเท้ามาเหยียบหน้าพลอยเลยค่ะ”

          “คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้มั้งครับน้องพลอย ใครจะกล้าเหยียบน้องพลอยครับ”

          “ถึงจะเหยียบ พลอยก็ไม่ให้มาเหยียบหรอกค่ะ ทำมาแพงนะพี่ทีป” พลอยใสใช้สองมือทำเป็นรูปดอกไม้โดยมีหน้าของเธออยู่ตรงกลาง พร้อมกะพริบตาปริบ ๆ ให้เขา เรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งคู่ออกมาทันที

          “วันนี้เราจะทำสีผม พี่ทีปทำสีกาแฟแล้วกันนะคะ ตอนอยู่ในร่มสีจะเข้ม พอออกแดดก็จะเป็นสีสว่างขึ้นมานิดนึง”

          “ครับ”

          “คิ้วต้องกันให้เข้ารูปหน่อยนะคะ”

          “เดี๋ยวครับน้องพลอย ต้องกันคิ้วด้วยหรือครับ” ประทีปทำหน้าตกใจ กันคิ้วเนี่ยนะ ผู้ชายอย่างเขาไม่เคยทำเลยสักครั้งในชีวิต

          “ใช่ค่ะ เห็นไหมคะว่าคิ้วไม่ได้รูป คิ้วเข้มหล่อแล้ว แต่ไม่ได้รูป กันที่รก ๆ ตรงนี้ออกนิดนึงนะคะ”

เธอพูดขนาดนี้ ประทีปก็คงได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้าตาม จะทำอะไรได้ ตอนนี้คนพูดเอาหน้ามาอยู่ระดับเดียวกับเขา สายตาสองคู่จ้องมองกันในกระจก ตัวจะหอมอะไรขนาดนั้น สองมือใต้ผ้าคลุมประสานกันแน่นเพราะความประหม่า แล้วมือที่กำลังลูบคางเขาอีก

          ‘คุณน้องพลอยไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้ทีปว่าทีปรู้สึกนะครับ มันจั๊กจี้อย่างบอกไม่ถูก’

          “หนวดเยอะเชียว เดี๋ยวพลอยโกนให้นะคะ”

          นอกจากจะลูบไปมาจนเขาขนลุกแล้ว ใครจะคิด แค่คำว่าโกนหนวดก็กระตุกหัวใจคนฟังยิ่งกว่ามือที่ลูบเสียอีก

          “พลอยตัดผมให้นะคะ”

          “น้องพลอยตัดเป็นด้วยเหรอครับ” ประทีปถามเมื่อเธอใส่เสื้อคลุมพร้อมทั้งถือกรรไกร

          “เป็นสิคะ เจ้าของร้านตัดผม ทำไม่เป็นได้ยังไงคะ” ว่าแล้วเธอก็ควงกรรไกรโชว์เขารอบหนึ่ง เรียกรอยยิ้มทั้งเขาและเธอ

ทั้งสองจะคิดบ้างไหมว่าท่าทางและการแสดงออกของตนเองเรียกรอยยิ้มให้พนักงานทั้งร้าน ไม่คิดว่าจะมีผู้ชายที่ทำให้เจ้านายสาวมีท่าทีดูเป็นธรรมชาติและอารมณ์ดีได้ขนาดนี้