All Chapters of รักแรก แลกรัก: Chapter 1 - Chapter 10

หากมีคนพูดว่า ‘ความรักเป็นสิ่งสวยงาม’ ก็คงไม่ผิด เพียงแต่วันนี้ความรู้สึกของคนเราเปลี่ยนไปได้เท่านั้นเอง ประทีป เป็นเด็กวัด ตั้งแต่จำความได้ เขาก็รู้เพียงว่าพ่อนำมาฝากหลวงตาไว้ตั้งแต่เขาอายุได้เจ็ดขวบ หลังจากนั้นเขาก็อยู่กับหลวงตาและเรียนโรงเรียนวัดมาตลอด จนเมื่อเขาอายุสิบห้า หลวงตาได้พูดคุยกับบิดาของภาค ฝากฝังให้เด็กหนุ่มเข้าโรงเรียนที่เดียวกับภาค ลูกชายของท่านประธานในขณะนั้นกับพลอยใส ผู้หญิงอีกคนคือคนที่เข้ามาช่วยเยียวยาบาดแผลช้ำรักครั้งเก่าของเขาจนหายดี และแล้วในวันที่หัวใจเขากลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้ง คนในอดีตกลับหวนคืนมา เขาควรจะเลือกใคร...ระหว่างรักแรกที่ยากจะลืม กับรักใหม่ที่ใช้ทั้งตัวและหัวใจแลกมาคนเราควรเก็บรักษาความรักแบบไหนเอาไว้กันนะ หญิงสาวคนแรกคือรักแรกซึ่งทิ้งเขาไปในวันที่ความรักของพวกเขากำลังจะครบสิบปี“เรื่องบนเตียง”“คะ? เรื่องบนเตียง ทำไมคะ” พลอยใสเบิกตากว้างเพราะตกใจ คนยังไม่เคยได้กินสักครั้งพูดเรื่องนี้กันแล้วเหรอ“เดือนหนึ่งพี่ทำแค่สองวัน”“คะ?” พลอยใสตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ถ้าทำแค่สองวันต่อเดือนมันน้อยไปไหม ชีวิตอีพลอยจะแห้งเหี่ยวของจริงก็งานนี้“ทำหน้าผิดหวังอ

ประทีปแนบหน้าลงบนพุงหมาน้อยของพลอยใส พลอยใสลูบหลังเขาไปด้วย พร้อมกับหลับตาลงเพราะง่วงนอน คนนอนซบบนพุงเธอปล่อยน้ำตาไหลนองจนเปียกพุงเธอหมดแล้ว “เมื่อไหร่ทีปจะลืม มันเจ็บมากเลย” เสียงทุ้มยังคงพูดออกมาตอนที่หน้าของเขากำลังแนบอยู่กับพุงหมาน้อยของพลอยใส เจ้าของพุงถึงจะนอนหลับตา แต่ก็ยังไม่หลับ มือก็ยังลูบหลังผู้ชายตัวโต “อกหักก็ต้องเจ็บ มันเป็นขั้นตอนกระบวนการของการอกหัก พี่ทีปจะลัดขั้นตอนได้อย่างไรคะ” “แต่ทีปอยากลืม มันเจ็บครับ” “ความเจ็บมันก็ดีนะคะ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเรายังไม่ตาย เรายังมีหัวใจ เรายังรักเป็น” คำปลอบโยนของพลอยใสยิ่งเรียกเสียงสะอื้นของประทีปมากกว่าเดิม “พี่ทีปร้องไปเลยนะคะ ร้องให้เต็มที่ ถ้ามันจะเจ็บก็เจ็บให้เต็มที่ ความรู้สึกทั้งหมดของวันนี้ปลดปล่อยออกมาให้หมดค่ะ จำความเจ็บแบบนี้ไว้ ว่าไม่มีใครสามารถมาทำให้เราเจ็บแบบนี้ได้อีกแล้ว” เสียงร้องไห้ของผู้ชายตัวโตดังคับห้อง ไม่คิดว่าคนอย่างพี่ทีปจะร้องไห้เป็นเด็กอย่างนี้ แต่ก็นั่นแหละ ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย เธอเองก็ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรมาก คงช่วยได้มากสุดแค่นี้ ความรั

‘ไม่ว่าพิมพ์อยากได้อะไร ทีปก็จะหามาให้’สุดท้ายทุกอย่างก็เกิดจากเขา เพราะเขาทำตามที่สัญญาไม่ได้ พิมมาดาเลยเลือกที่จะไปจากเขา“ขอโทษนะพิมพ์ ขอโทษ” ถ้อยคำขอโทษพร้อมทั้งน้ำตาลูกผู้ชายยังไหลไม่หยุด ประทีปใช้กำปั้นขวาทุบลงตรงอกข้างซ้าย มันเจ็บ มันจุกอยู่ตรงนี้เหมือนมีอะไรมากดเอาไว้“ฮือ...ขอโทษ ขอโทษ” เสียงทุ้มของผู้ชายสูงโปร่งคนหนึ่งกำลังก้มหน้าคุกเข่ากับต้นแก้ว เพียงแค่อยากให้ต้นแก้วนี้รับคำขอโทษของเขาไว้ คำขอโทษที่ผู้หญิงคนที่เขารักไม่มีวันได้ยินภาคนั่งมองหน้าลูกน้องคนสนิท ผู้เป็นกูรูเมีย แต่กลับโดนเมียทิ้ง เขายังตกใจกับข่าวร้ายที่ได้รับ เมื่อผู้ช่วยหนุ่มมาขออยู่คอนโดห้องที่เขาใช้เป็นห้องเชือดเมื่อก่อน“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมึงโดนทิ้ง” ภาคถามอย่างตกใจ เขารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างประทีปผู้รักเมียยิ่งชีพ จะไม่มีทางทิ้งเมียก่อนแน่นอน“เขาบอกว่าทีปดีเกินไป เข้ากันไม่ได้ครับ” ประทีปพูดพร้อมทั้งก้มหน้าก้มตาแอบเช็ดน้ำตาตัวเอง ไม่คิดว่าจะโดนทิ้งในวัยสามสิบ“แล้วบ้านหลังนั้นมึงซื้อไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาไล่มึงออกมา” ภาครู้ว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่ประทีปซื้อในช่วงมาทำงานกับเขาตั้งแต่เมื่อหกปีที่แล้ว“คือทีป

“พี่ภาค ด้าให้มาตามกลับบ้านค่ะ” เสียงหวานของพลอยใสเข้ามาช่วยชีวิตจังหวะนรกของประทีปไว้ได้ เมื่อได้ยินว่าเมียให้มาตามกลับบ้าน ภาคต้องรีบยกมือถือขึ้นมาดู“ฉิบหายแล้ว” เสียงสบถของภาคทำให้ทั้งหมดถึงกับตกใจ“เกิดอะไรขึ้น!” ประทีปถามด้วยความเป็นห่วงนายเก่าและเฮียในปัจจุบัน“เมียโทร.มาเกือบสิบสายไม่ได้ยินน่ะสิ กูไปก่อนนะ” ภาครีบบอกทุกคนก่อนจะวิ่งออกไปเพื่อขึ้นรถไฟฟ้า เพราะรู้ว่าเวลานี้รถไฟฟ้าคือทางเลือกที่ดีที่สุด“กลัวเมียจนหัวหด” ภาคีบ่นอย่างไม่ใส่ใจ ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เห็นน้องชายกลัวเมียแล้วเขาเหนื่อยใจ ไม่ได้เหนื่อยใจเรื่องมันนะ เหนื่อยใจเรื่องตัวเอง เพราะอีกไม่นานภาคจะแต่งงานแล้ว แล้วเขาก็ต้องแต่งในอีกไม่ช้า“กูกลับก่อน” ภาคีบอกทุกคน ตอนที่เห็นข้อความจากแม่เลขาตัวดีบอกว่าให้เขารีบกลับ“ไม่ได้กลัวเมียเลยนะครับเฮีย แค่ข้อความยังรีบกลับขนาดนั้น นี่ขนาดยังไม่ได้โทร.ตามนะครับ” ชวีเอ่ยแซวคนที่กลัวเมียหัวหดทั้งหลาย เห็นจะมีแต่เขานี่แหละที่ไม่เคยกลัวใคร“เฮีย!” เจนิตาเรียกเสียงดังจนชวีตกใจ“แกจะตะโกนอะไรไอ้เจ เฮียตกใจหมด” ชวีหันไปดุเจนิตา เธอจึงกระซิบข้างหูเขาอีกครั้ง เพียงไม่นานทั้งสองก็ทำหน้

ชายหนุ่มเองก็ไม่ต่างกัน ก่อนเข้ามาในร้านใบหน้าของเขายังอมทุกข์อยู่เลย แต่ตอนนี้เขายิ้มไปถึงดวงตาเมื่อพูดคุยกับเจ้าของร้านคนสวย ประทีปมองพลอยใสตัดผมไม่วางตา เขาไม่คิดว่าคุณหนูบ้านรวยอย่างพลอยใสจะทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย นึกว่าเธอนั่งบริหารงานอย่างเดียว เธอใช้เวลาเพียงไม่นานในการตัดผม ผมของเขาถึงจะไม่รกรุงรังมากมาย แต่ต้องบอกว่าทรงผมไม่เข้ากับใบหน้าหล่อเอาเสียเลย ประทีปตัดผมร้านแถวบ้าน ช่างเป็นคุณลุงอายุมากคนหนึ่ง ซึ่งเขาตัดกับแกมานานแล้ว เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายกับการแต่งตัว ส่วนมากก็จะเป็นพิมมาดาที่ซื้อเสื้อผ้าให้ใส่ มีอะไรเขาก็ใส่แบบนั้น ส่วนสูทที่ใส่ทำงาน ภาคให้เลขาจัดการให้ปีละหลาย ๆ ชุดนี่เป็นครั้งแรกที่เขาตัดผมโดยผู้หญิง และจะเป็นครั้งแรกในชีวิตเมื่อต้องทำสีผม ไม่นึกว่าชีวิตเขามีอะไรที่ยังไม่เคยทำอีกตั้งหลายอย่าง ถึงเวลาที่ต้องลองทำอะไรใหม่ ๆ บ้างแล้ว ระยะเวลาในการทำสีผมไม่นานเท่าไรนัก ราว ๆ หนึ่งชั่วโมงได้ ระหว่างนั้นพลอยใสก็คอยชวนเขาคุยตลอด เธอคงรู้ว่าเขาเกร็งเลยอยากให้ได้ผ่อนคลาย เมื่อล้างผม ไดร์ผม กันคิ้ว และโกนหนวดเสร็จแล้ว ประทีปรู้สึกสบายหัว