แชร์

บทที่ 10

ผู้เขียน: แสงเทียน
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-11-02 13:36:10

#รักแลกร้ายเลว_EP.9

การ์ฟีลด์

ผมนั่งพ่นควันบุหรี่อยู่ในไนท์คลับมองนาฬิกาจะครบสองชั่วโมงแล้ว...และถ้าวันนี้ไม่ได้เรื่องต้องมีคนเจ็บตัวแน่ ผมรู้สึกโมโหและหงุดหงิด ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นผมรู้สึกหวงรอยยิ้มของเธอ

"นายครับ" มันวางซองสีน้ำตาลไว้ตรงหน้า ผมหยิบมาและเปิดออกดู 'พิมพ์อักษร มีไพศาล อายุ 28 ปี อาชีพทำร้านอาหารอิตาเลี่ยน ตอนนี้ปิดปรับปรุง พ่อแม่ยังอยู่มีพี่ชาย 1 คน เปิดโรงงานทำผลไม้ส่งออก การเงิน : ดี สถานะ : โสด

ผมเปิดเอกสารหน้าต่อไป...วุฒิการเรียนๆ จบโท บริหารธุรกิจในประเทศ อีกใบเป็นหลักสูตรอาหารอิตาเลียนจากประเทศอิตาลี ผมเปิดไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าสุดท้ายเป็นภาพถ่ายเธอกับแฟนไอ่ทิ! ใช่! ผมจำได้สวยๆ แบบนี้ ถึงเห็นครั้งเดียวที่คลับตอนไอ่ทิจะยิงกะบาลพี่ชายเทียน ผมก็จำได้ดีเลย!

"เธอเป็นเพื่อนสนิทคุณแสงเทียน แฟนคุณทิครับ" โลกมันกลมขนาดนั้น

"อื้ม" ผมเปิดไปอีกหน้าที่อยู่ปัจจุบัน ใกล้ๆ ผมเลยนิ

"ผมให้คนตามเธอและรายงานตลอดครับ" ผมพยักหน้า ตั้งแต่ผมกลับมาไทย ผมไม่เคยตอบข้อความเธออีกเลยเพราะผมยุ่งมาก บางทีอ่านแล้วก็ไม่ได้ตอบ เธอก็ส่งมาทุกวันๆ นี้ก็เช่นกัน สงสัยพึ่งแยกจากไอ่เหี้ยหน้าตี๋นั่น!

'พิมพ์กลับมาไทยแล้วนะคะ'

'อื้ม' ผมกดตอบเธอไป

'ฟิว!! คุณตอบพิมพ์ด้วยดีใจจัง' ผมหยักยิ้ม

'จะดีใจทำไม!'

'พิมพ์โทรไปนะคะ' และเธอก็กดโทรไลน์มา

'คิดถึงคุณจังค่ะ...วันนี้เจอกันไหมคะ'

'อื้ม...สามทุ่ม ร้านXXXแถวอโศก' ผมบอกเธอ

'อื้ม...พิมพ์เคยไปกับเพื่อนนะร้านนั้น'

'ถ้าจะมาเจอผม...มาคนเดียว!'

'พิมพ์ไปคนเดียวค่ะ จะไปคนเดียว'

'และอย่าบอกใครว่ามาหาผม'

'พิมพ์ไม่บอกใครค่ะ'

'ดีแล้ว...อย่าดื้อ'

'งั้นเจอกันนะคะ' ผมกดวางสายโทรศัพท์ก่อนจะทำงานต่อ ช่วงนี้กิจการดีมากขาขึ้น กำไรบวกทุกเดือน

พิมพ์ใจ

#ร้าน XXX

ฉันมาก่อนเวลาแต่งรออยู่บนรถวันนี้เอารถมาเพราะกะว่าจะไม่ดื่ม ใจฉันเต้นแทบทะลุกออกจากอกหมุนมองนาฬิกาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ฉันไม่ได้เจอเค้าหลายเดือนมากแล้ว เค้าจะเป็นยังไงบ้างสบายดีไหม แค่คิดว่าจะได้เจอเค้าแล้วฉันก็มีความสุขมากๆ จริงๆ

วันนี้ฉันเลือกแต่งตัวธรรมดาเดรสสีครีมแขนยาวพอดีตัว เปิดไหล่ข้างนึงยาวเท่าเข่า ฉันไม่ชอบแต่งตัวเปรี้ยวแบบเพื่อนเพราะมันไม่ใช่ทางของฉัน แต่งหน้าอ่อนๆ แต่ทาปากสีชมพู รองเท้ากระเป๋าสีเดียวกับชุด ถึงเวลาฉันเช็คความเรียบร้อยของใบหน้าอีกครั้ง

"ดูดีแล้วนะพิมพ์ป่ะไปหาเค้ากัน!" ฉันบอกกับตัวเองและก้าวลงจากรถ BMW X1 ลงมาจัดระเบียบตัวเองและก้าวเดินเข้าไปในคลับ

"ครืดดด ครืดดดด" เบอร์ไม่รู้จัก

"รอหน้ารถ...เดี๋ยวจะให้คนไปรับ" ฉันกดรับสายเป็นเสียงฟิว ฉันหันซ้ายหันขวา

"เลิกหันซ้ายหันขวาได้แล้ว! และเดินกลับไปรอที่รถ!!" ฉันสะดุ้งก่อนจะรีบเดินกลับไปตามเค้าบอก!

"ค่ะๆ" ฉันมองโทรศัพที่วางไปแล้ว และรีบเมมเบอร์เค้าๆ รู้เบอร์ฉันได้ยังไง ก่อนจะทันคิดอะไรผู้ชายผมสีทองสว่างก็วิ่งมาทางฉันก่อนจะโค้งให้อย่างสุภาพ

"สวัสดีครับคุณพิมพ์ใจ...ผมบอล นายให้มารับ ขอกุญแจรถด้วยครับผมจะเอาไปเก็บที่เดียวกับนาย เชิญครับ " เค้าผายมือให้ฉันเดินตามเค้าไป ฉันเดินตามเค้าเราไม่ได้เข้าทางหน้าผับแต่เข้าด้านข้างแทน เป็นบันไดวนหลายชั้น ทางขึ้นค่อนข้างชัน ฉันเดินตามไปไม่ได้เอ่ยถามแต่ด้วยกระโปรงมันค่อนข้างแคบทำให้ฉันเดินไม่สะดวกจึงหยุดเดิน

".........." ฉันเงยหน้ามองลูกน้องเค้าที่เดินนำตอนนี้ไปถึงชั้นสองแล้ว คือฉันเดินได้นะแต่ส้นสูงบวกกับชุดที่แคบมาก

"คุณพิมพ์เดินได้นะครับ"

"ได้ค่ะ...สักครู่นะคะ" ฉันดึงกระโปรง มองพื้นและจับราวบันไดก่อนจะค่อยๆ ก้าวขาบันไดทำไมไม่ทำให้มันใหญ่กว่านี้หน่อย

"เห่ยยย" ฉันเหยียบพลาด! ก่อนจะหงายหลังแต่มีมือขาวๆ มาดึงฉันไว้! ฉันเงยหน้าสบตาคนที่ฉันเฝ้าคะนึงหามาตลอดเวลา สายตาเราสบกัน

"ใส่ชุดบ้าอะไรรัดขนาดนี้!" เค้าดึงฉันให้ตามไป ฉันจับมือเค้าแน่นก่อนจะค่อยๆ ก้าวขึ้นบันไดตามเค้าไป เค้าดึงฉันขึ้นบันไดทีละขั้น

"..........." ฉันมองมือที่จับแขนประคองฉันอยู่และเผลอมองไปด้านหลังเค้าเปลี่ยนสีผมเป็นสีทองแล้ว เค้าเหมือนเดิมเลย เค้าพาฉันเข้ามาที่ชั้นสามเป็นห้องทำงาน เค้าปล่อยมือฉันและไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ ฉันหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะนั่งตรงไหน

"นั่งสิจะยืนทำซากอะไร?" ฉันหันมองเล็งหาเก้าอี้ก่อนจะเดินก้าวเข้าไปนั่งเก้าอี้หน้าเค้า ผมมองเฉยๆ ก่อนจะกดปุ่มเรียกคนเข้ามา

"จะดื่มอะไรสั่งสิ"

"น้ำเปล่าค่ะ"

"มาคลับมาดื่มน้ำเปล่า? คิดว่าเป็นนางเอกรึไง?" ฉันเมมปาก

"MARGARITA ค่ะ"

"สั่งแต่ละอย่าง! เอา Negroni coocktail" ฉันอ้าปากค้างฉันสั่งค็อกเทลบางสุด เค้ากลับสั่งค็อกเทลแรงสุดให้ฉัน

"เอ่อคือ... / ทำไมคุณดื่มเป็นเพื่อนผมไม่หรอ ปกติคุณก็ดื่มเก่งนิ" ฉันมองหน้าเค้า ใช่!ฉันดื่มได้ ดื่มเบียร์อ่ะได้ แต่ค็อกเทลไม่ได้ไง! ฉันไม่ตอบแต่มองหน้าเค้าแทน เค้าเหมือนเดิมทุกอย่างยิ่งผมสีนี้ยิ่งดูขาวและดูดี

"มองผมแบบนี้...หมายความว่าไง" ผมหลุบตาต่ำ เค้าเดินอ้อมมาก่อนจะมายืนข้างหลังทิ้งตัวท้าวแขนมาที่วางแขนเก้าอี้ เหมือนเค้ากอดฉันจากด้านหลังเลย

"ผมชอบน้ำหอมกลิ่นนี้นะเซ๊กซี่ดี" เค้าสูดลมหายใจที่ซอกคอฉันอย่างแรง ฉันหดคอหนี

"หึ! ผมบอกคุณรึยัง...ผมไม่ชอบผู้หญิงหวงตัว" ฉันหันไปมองหน้าเค้า หน้าเราใกล้กันมากเค้ายื่นหน้าเข้ามา

×××××××××××××××××××

โว้ยยยยย ชอบแบดๆ อ่ะ
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • รักแลกร้ายเลว   บทที่ 107

    #รักแลกร้ายเลว_EP.57 THE ENDพิมพ์ใจฉันทอดมองสายตาออกไปจากระเบียงบ้านชั้นสอง ที่มองลงไปเป็นสระว่ายน้ำ มองผู้ชายที่เป็น 'รักแรกและรักเดียว' ของฉันกับผลิตผลตัวเล็กตัวน้อยของฉันและเค้า กำลังนั่งอยู่ในห่วงยาง ลอยตุ๊บป่องๆ อยู่กลางสระว่ายน้ำ ลูกชายคนแรกที่ใกล้จะหนึ่งขวบเต็ม"มาม๊าาา" ฉันหัวเราะและชันตั

  • รักแลกร้ายเลว   บทที่ 106

    "ตกลง" เธอพุ่งตัวกอดผมแน่นและร้องไห้ออกมา ผมกอดเธอแน่นพรมจูบไปทั่วหน้า ผมหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ก่อนจะดันเธอออก เอานิ้วหยิบแหวนและสวมมันที่นิ้วนางข้างซ้าย มองหน้าเธอและกดจูบลงไป"ขอบคุณนะพิมพ์...ผมรักคุณและรักวิลมาก" เธอเบะปากร้องไห้ผมดึงเธอเข้ามากอดมาจูบซับน้ำตา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมลูบหลังปลอบปร

  • รักแลกร้ายเลว   บทที่ 105

    "ไม่มีหรอก...คนที่เข้าดูกล้องได้ต้องมีรหัส" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก"แต่คนที่มีรหัส...มีผมคนเดียว" ฉันมองเค้าค้าง...ก่อนจะถอยตัวเขยิบออกห่างเค้าๆ ตามมาก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้และล็อคตัวฉันไว้ ขยับไปไหนไม่ได้เลย"คุณถอดเสื้ออย่างเดียวเองหรอ..." เค้ากระซิบข้างหู ฉันหันหน้าหนี คนบ้า!"ถะ...ถอย" ฉันดันอก

  • รักแลกร้ายเลว   บทที่ 104

    #รักแลกร้ายเลว_EP.56การ์ฟีลด์ผมขนของลูกกับพิมพ์ขึ้นรถจนครบทั้งหมด 3 คัน เฉพาะของลูกก็เกือบทั้งหมด ผมบอกว่าทิ้งไว้นี่บ้างเธอบอกไม่ได้ ลูกต้องใช้ทุกอัน แม่เธอยังแซวเธออยู่เลยว่าจะไม่กลับมาบ้านนี้แล้วหรอขนไปขนาดนี้ ซึ่งคำตอบที่เธอตอบผมแทบหมดแรง"กลับค่ะ พิมพ์ไม่ได้กะจะอยู่นานอยู่แล้ว แค่บ้านสร้างพออย

  • รักแลกร้ายเลว   บทที่ 103

    "ไม่ครับ ไข้ลดแล้ว แต่ช่วงนี้คงต้องห่างลูกก่อน" แม่เค้าพยักหน้า"ขอข้าวต้มอุ่นๆ สักถ้วยได้ไหมครับ...จะปลุกเธอมารองท้องหน่อย" แม่รีบเรียกเด็กให้มาทำข้าวต้มให้เธอ ก่อนผมจะฝากลูกไว้กับท่านและเดินขึ้นห้องมาดูคนป่วยผมวางถ้วยข้าวต้มไว้หัวเตียง...เรานอนแยกเตียงกับลูกเท่ากับในห้องนี้มีสองเตียงทางเดินแทบไม่

  • รักแลกร้ายเลว   บทที่ 102

    #รักแลกร้ายเลว_EP.55พิมพ์ใจเรากลับมาบ้านได้ประมาณ 3 อาทิตย์ 3 อาทิตย์ที่วิญญาณแทบหลุดจากร่าง นอนน้อย หรือเรียกว่าแทบไม่ได้นอนเลยฉันไม่รับพี่เลี้ยงเพราะอยากเลี้ยงลูกเอง เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่มันก็แลกมาด้วยความสุขใจที่ได้เห็นลูกเติบโตในทุกๆ วันเค้าก็ยังคงแวะเวียนมาทุกวัน บางวันกลับบ้างไม่กลับบ้าง

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status