บทที่ 7

#รักแลกร้ายเลว_EP.6

พิมพ์ใจ

หลังจากวันนั้น...ฉันติดต่อเค้าไม่ได้อีกเลย ฉันเหมือนคนที่กำลังจะตายกินไม่ได้นอนไม่หลับ น้ำหนักลดไป 5 โล ฉันคิดว่าฉันรู้จักเค้าดีแต่เปล่าเลย...ฉันไม่เคยรู้จักเค้า

นอกจากเบอร์โทรศัพท์ไลน์และที่อยู่ที่นี่ ฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าอีกเลย ฉันตัดสินใจไปหาเค้าที่โรงแรมเดิมที่นัดเจอกันครั้งสุดท้ายเพื่อหาผู้ชายคนนั้น

ฉันดักรออยู่ที่ชั้น 2 โรงแรม ไม่เจอคนที่ยื่นโทรศัพท์ให้ ที่นี่มีคนเข้าออกพลุกพล่านมาก จึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามคนที่เฝ้าประตูว่ารู้จักผู้ชายในรูปไหม?

"ขอโทษนะคะ พอจะรู้จักคนในรูปไหม?" เค้ามองหน้าฉันก่อนจะกดหูฟังไร้สายที่หูเค้าและพูดอะไรบางอย่างฉันไม่ได้ยิน

"เชิญข้างในก่อน" ฉันเดินตามเข้าไปด้วยใจระทึก มีคนขนาบข้างฉันเป็นผู้ชายฝรั่งสูงใหญ่ คนข้างหน้าผลักประตูเข้าไป...ภาพที่ฉันเห็นคือ ‘คาสิโน’ เค้ามาเล่นการพนันหรอ?

"คุณพิมพ์ใจใช่ไหมครับ" ฉันเดินมาถึงห้องรับรองห้องนึง ชายไทยอายุน่าจะประมาณฉันเอ่ยถามขึ้น และข้างหลังเป็นผู้ชายคนนั้นที่เอาโทรศัพท์มาให้ฉันคุยกับเค้า

"ค่ะ...." ฉันเอ่ยตอบพรางใจเต้น หันซ้ายหันขวา

"ผมกันต์เป็นลูกน้องคุณฟิวครับ" เค้าโค้งให้ฉันนิดนึง ลูกน้อง...

"มีธุระอะไรรึเปล่าครับ?"

"เอ่อคือ..." ฉันมองหน้าเค้าไม่รู้จะตอบยังไง

"พูดมาได้เลยครับ"

"ฉันติดต่อฟิวไม่ได้ค่ะ...เลยมาลองถามที่นี่ดู" ฉันกลืนก้อนสะอึกลงไปก่อนจะก้มหน้า

"..........." เค้าไม่ตอบ

"คือ...คุณพอจะให้ฉันยื้มโทรศัพท์ได้ไหมคะ ฉันโทรหาเค้าไม่รับเลย" ฉันกระพริบตาถี่ๆ อย่าร้องตอนนี้ อย่าร้องพิมพ์

"ผมจะถามนายให้ครับ...รอสักครู่" เค้ากดโทรศัพท์เดินออกไป ฉันมองประตูด้วยความหวังว่สผู้ชายคนนั้นกลับมาจะยื่นโทรศัพท์ให้ฉันคุยกับเค้า

ฉันมองมือตัวเองที่ประสานกัน อย่าพึ่งคิดในแง่ร้ายฉันบอกตัวเองแบบนั้น

"นายอยู่ในสายครับ" ฉันยิ้มออกมาและยิ่มมือไปรับโทรศัพท์ด้วยใจระทึก

"พ...พิมพ์ / ไปที่นั้นทำไม" เค้าเอ่ยถามฉันเสียงแข็ง

"พิมพ์ / กลับไปและอย่ามาที่นี่อีก!" ฉันร้องไห้ออกมา

"ทำไม..." ฉันเอ่ยถามเค้าเสียงเบาหวิว

"ก็ไม่ทำไม! อย่าวุ่นวายนะพิมพ์ ผมไม่ชอบ!"

"พิมพ์หะ...หาคุณไม่เจอเลย ฮึกกก จะให้พิมพ์ทำยังไงฟิว ฮึกกกก"

"คุณจะหาผมทำไม?" ฉันร้องไห้โฮ

"ก็พิมพ์คะ...คิดถึงคะ...คุณ ฮึกกก" ฉันสะอื้นบอกเค้าไป

"จะคิดถึงทำไม?" ฉันปิดปากร้องไห้

"เลิกร้องไห้มันน่ารำคาญพิมพ์" เค้าพูดเสียงอ่อนลง

"ตอนนี้ผมมีธุระ...ไว้ผมจะติดต่อไป"

"เมื่อไหร่" ฉันสะอื้นแล้วถามเค้า

"ถ้าคุณเป็นแบบนี้ผมไม่คุยด้วยแล้ว ทำไมงี่เง่าล่ะ!"

"ฮื่อออ โอเคฟิวอย่าโกรธพิมพ์เลยนะคะ อย่าโกรธเลย ฮึกก"

"เลิกร้องไห้มันน่ารำคาญ! กลับบ้านไป แล้วผมว่างจะโทรหาแค่นี้นะ!" เค้าก็กดวางสายไป ฉันยืนร้องไห้อยู่แบบนั้นก่อนคนชื่อกันต์จะยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้

"ผมจะไปส่งนะครับ" เค้าผายมือ ฉันส่ายหัวและเดินออกมา

ฉันไม่รู้เลยว่าฉันทำอะไรผิด ไม่รู้ว่าตัวเองพลาดตรงไหน...ทำอะไรไม่ดีตรงไหน หรือเพราะเรื่องคืนนั้นใช่ไหม...เค้าถึงได้โกรธฉันมากมายขนาดนี้

××××××××××××××

เธอไม่ผิดแต่ไอ่ฟิวมันเหี้ยค่ะ!!!