로그인공유
บทที่ 883
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 884
จ้าวชิงหลานยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับแม้แต่น้อย นางเงยหน้าขึ้นรอฝ่ามือของจ้าวเสวียนจีที่จะฟาดลงมาฝ่ามือของจ้าวเสวียนจีถูกยกขึ้นสูง แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ตกลงมาเขามองดูจ้าวชิงหลานตรงหน้า ก่อนจะพูดว่า "เรื่องของน้องชายเจ้าถือเป็นความผิดของพ่อก็จริง แต่เจ้าก็ไม่ควรใช้เรื่องนี้มาเป็นเหตุผลในการขัดคำสั่ง วันนี้เจ้าต้องทำตามที่พ่อบอก"พูดจบ จ้าวเสวียนจีมองจ้าวชิงหลานด้วยความรู้สึกสะเทือนใจและพูดว่า "ชิงหลาน ตอนนี้คนที่พ่อไว้วางใจที่สุดก็มีแค่เจ้า ถึงสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไม่คิดจะช่วยพ่อแล้วหรือ?"จ้าวชิงหลานมองจ้าวเสวียนจีที่อยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกซาบซึ้ง นางกลับรู้สึกสิ้นหวังอย่างยิ่ง และแม้กระทั่งคิดว่ามันน่าขันเติบโตขึ้นมาภายใต้เงาของจ้าวเสวียนจี นางรู้จักเขาดีเกินไปหัวใจของเขาเป็นดั่งก้อนหินตลอดชีวิตเขาอยู่เพื่อชื่อเสียงและอำนาจเท่านั้นสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ก็แค่ใช้ความสัมพันธ์ในครอบครัวมาเป็นเครื่องมือบังคับให้นางเชื่อฟังแม้แต่คนในครอบครัวก็สามารถถูกเขาใช้ประโยชน์ได้จ้าวชิงหลานยกมือรับถุงยา ท่ามกลางความยินดีของจ้าวเสวียนจี และกล่าวว่า "ท่านพ่ออยากให้เมืองหลวง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 885
เรื่องที่จ้าวชิงหลานเกิดเหตุ หลี่เฉินไม่เคยคาดคิดมาก่อนแน่นอน ก่อนหน้านี้ที่จ้าวเสวียนจีไปที่ตำหนักเฟิ่งสี่ หลี่เฉินรับรู้เรื่องนี้อยู่แล้วมิฉะนั้น ซานเป่าจะบังเอิญผ่านมาพบจ้าวเสวียนจีได้อย่างไร?มิฉะนั้น ซานเป่าจะกล้าตัดสินใจเองให้จ้าวเสวียนจีเข้าไปในตำหนักเฟิ่งสี่ได้อย่างไร?หลี่เฉินไม่ได้ขัดขวางความสัมพันธ์ระหว่างจ้าวเสวียนจีกับจ้าวชิงหลานแต่ยังรู้สึกยินดีด้วยซ้ำเพราะตอนนี้จ้าวชิงหลานมีจุดยืนที่เปลี่ยนไป และหากจ้าวเสวียนจีมาหานาง ย่อมเป็นการพูดเรื่องสำคัญ ซึ่งเขาอาจมีโอกาสได้รู้แผนการขั้นต่อไปจากปากของจ้าวชิงหลานแต่ความยินดีนี้ต้องไม่แสดงออกชัดเจนจนเกินไป เพราะจิ้งจอกเฒ่าอย่างจ้าวเสวียนจีฉลาดเกินไปดังนั้น การเล่นกลยุทธิ์ยิ่งผลักยิ่งดึงครั้งนี้จึงเป็นการวางแผนอย่างพิถีพิถันของหลี่เฉินแต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ เมื่อจ้าวเสวียนจีเพิ่งจากไป จ้าวชิงหลานก็ล้มหมดสติทันทีนี่เป็นความบังเอิญ หรือว่าจ้าวเสวียนจีรู้ความจริงอะไรบางอย่างแล้วลงมือกับบุตรสาวของตัวเอง?หลี่เฉินไม่เชื่อในเรื่องบังเอิญเช่นนี้ แต่เขาก็รู้ว่า ความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะลงมือด้วยตัวเองนั้นก็แทบเป็นไป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 886
ถูกวางยา!เมื่อคำนี้หลุดออกมา ใบหน้าของบรรดาขันทีและนางกำนัลที่รับใช้จ้าวชิงหลานภายในตำหนักเฟิ่งสี่ต่างซีดเผือดหากฮองเฮาถูกวางยาจริง พวกเขาย่อมต้องเป็นผู้รับผิดชอบคนแรกและโทษทัณฑ์นี้ย่อมไม่มีใครรอดชีวิตได้แต่หลี่เฉินในตอนนี้ยังไม่สนใจเรื่องการลงโทษ เขารีบถามต่อว่า "มีวิธีถอนพิษหรือไม่?"จางเฮ่อจือตอบทันทีว่า "กระหม่อมจำเป็นต้องปรึกษากับหมอหลวงท่านอื่นๆ เพื่อรวบรวมความเห็นแล้ววางแผนการรักษา แต่โปรดวางใจ หากฮองเฮาถูกวางยาจริง พิษนี้ไม่น่าจะถึงแก่ชีวิตได้พ่ะย่ะค่ะ""ดีมาก"เมื่อได้ยินข่าวดีนี้ หลี่เฉินก็สั่งว่า "การรักษาฮองเฮาในขั้นต่อไป ขอให้ท่านเป็นผู้ดูแล"จากนั้นเขาปล่อยให้หมอหลวงไปปรึกษากันเอง ส่วนตัวเขาก็นั่งลงข้างแท่นหงส์ สายตามองดูจ้าวชิงหลานซึ่งยังคงมีอาการหายใจแผ่วเบาและอ่อนแรงเขาหันไปเรียก "พวกที่อยู่ในตำหนักเฟิ่งสี่ จงมาที่นี่"บรรดาขันทีและนางกำนัลที่หวาดกลัวพากันคุกเข่าลงข้างเท้าของเขา พลางก้มกราบไม่หยุด"วันนี้ฮองเฮาเสวยอะไร?" หลี่เฉินถามเขามีข้อสันนิษฐานอยู่แล้วว่าการวางยาน่าจะเกี่ยวข้องกับจ้าวเสวียนจี แต่ก็ต้องตัดประเด็นความเป็นไปได้อื่นออกก่อนนางกำนัลค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 887
ว่างเปล่าทั้งสองนั้นหรือ?ข่าวนี้ทำให้หลี่เฉินแปลกใจไม่น้อยเขาคิดไว้ว่า หากสามจุดนี้มีหนึ่งจุดว่างเปล่า จุดนั้นน่าจะเป็นจุดที่ซ่อนคนทรยศแต่หากทั้งสามจุดว่างเปล่า ก็สามารถตัดคนอื่นออกไปได้หมด เพราะคนทรยศต้องอยู่ในกลุ่มคนที่รับผิดชอบสามจุดนี้แน่นอนแต่ผลที่ได้กลับเป็นสองจุดที่ว่างเปล่า และหนึ่งจุดสำเร็จ ซึ่งเป็นสิ่งที่หลี่เฉินไม่ได้คาดคิดไว้ซานเป่าก้มตัวเล็กน้อย ก่อนกระซิบที่ข้างหูหลี่เฉินว่า "องค์ชาย เรื่องนี้ดูจะผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ""ใช่ ผิดปกติจริงๆ"หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา "จ้าวเสวียนจีฉลาดเกินไป แต่ในที่สุดความฉลาดนั้นก็ย้อนมาทำให้เขาพลาดเอง เขาระแวงมากเกินไปจนทำอะไรเกินความจำเป็น"ไม่รอให้ซานเป่าถาม หลี่เฉินกล่าวต่อ "ไปเอาข้อมูลบรรพบุรุษของกวนจือเหวยย้อนหลังไปสิบแปดชั่วคนมาให้ข้า"ซานเป่ารู้ทันทีว่าองค์ชายมีเป้าหมายผู้ต้องสงสัยแล้วและมีความเป็นไปได้สูงว่ากวนจือเหวยจะไม่รอด"บ่าวจะจัดการทันทีพ่ะย่ะค่ะ"ซานเป่าจากไปอย่างรวดเร็วหลี่เฉินเพิ่งลุกขึ้นยืน จางเฮ่อจือก็เดินเข้ามา"องค์ชาย"หลังจากถวายคำนับแล้ว จางเฮ่อจือกล่าวว่า "กระหม่อมและหมอหลวงท่านอื่นได้ใช้ยาแก้พิษแบบอ่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 888
คำพูดของหลี่เฉินทำให้หมอหลวงทั้งหมดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจางเฮ่อจือไม่กล้าชักช้า รีบคุกเข่าลงกับพื้นก่อนจะคลานไปยังแท่นหงส์ ใช้ผ้าไหมคลุมที่ข้อมือของจ้าวชิงหลานอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงวางปลายนิ้วลงบนผ้าไหมเพื่อตรวจชีพจรหลี่เฉินที่เห็นท่าทีนี้จึงระงับโทสะชั่วคราว รอผลวินิจฉัยด้วยใบหน้าเย็นชาผ่านไปชั่วครู่ จางเฮ่อจือเก็บมือกลับมาก่อนจะรายงานว่า “องค์ชาย เลือดพิษที่ฮองเฮาเพิ่งอาเจียนออกมา ไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้าย ตรงกันข้ามกลับเป็นเรื่องดี เพราะมันแสดงให้เห็นว่ายาที่ให้ไปเริ่มออกฤทธิ์แล้ว”“ตอนนี้ฮองเฮารู้สึกหายใจโล่งขึ้นหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”จ้าวชิงหลานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงว่า “ใช่ ดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก”หลี่เฉินหันไปมองจ้าวชิงหลาน ใบหน้าของนางแม้ยังดูซีดเซียว แต่ก็เริ่มมีเลือดฝาดกลับคืนมาบ้าง ในที่สุดเขาก็ระงับความโกรธได้เล็กน้อยจางเฮ่อจือกล่าวต่อด้วยความระมัดระวังว่า “องค์ชาย แม้ว่ายาจะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว แต่การถอนพิษนั้นยากกว่าการได้รับพิษมากนัก ฮองเฮายังต้องการการฟื้นฟูและพักผ่อนอย่างละเอียด หากไม่ถูกกวนบ่อย ร่างกายจะค่อยๆ ฟื้นตัวได้”“ช่วงนี้เจ้าจงประจำอยู่ที่ตำหนักเฟิ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 889
จ้าวชิงหลานพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงแผ่วว่า “ข้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”“ไม่ เจ้ายังมี”หลี่เฉินจ้องมองนัยน์ตาของจ้าวชิงหลานก่อนพูดว่า “เจ้าสามารถไล่เขาไปให้พ้น”จ้าวชิงหลานที่ตอนแรกนึกว่าเขาจะมีแผนการที่ดี แต่เมื่อได้ยินคำพูดนั้น นางก็หันหน้าหนีทันทีเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ จะหวังอะไรจากเขาไม่ได้เลย“เขาต้องการให้เมืองหลวงวุ่นวายเพื่ออะไร?” หลี่เฉินถาม“ข้าไม่รู้”จ้าวชิงหลานส่ายศีรษะ “เขาไม่ได้บอก และข้าก็ไม่ได้ถาม”หลี่เฉินพยักหน้า เรื่องนี้ไม่ผิดจากที่เขาคาด จ้าวชิงหลานมักเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว“พักผ่อนให้เต็มที่เถิด”พูดจบ หลี่เฉินลุกขึ้นเตรียมจะจากไป แต่จ้าวชิงหลานเรียกเขาไว้ก่อน“เขาทนรอไม่ไหวแล้ว และไม่สามารถรอต่อไปได้อีก มีความเป็นไปได้สูงว่าเขาจะลงมือในเร็วๆ นี้”ฝีเท้าของหลี่เฉินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพูดว่า “เจ้าดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี เรื่องอื่นข้าจะจัดการเอง”“แล้วหลังจากที่ท่านจัดการเสร็จเล่า?”จ้าวชิงหลานถามขึ้นอย่างกะทันหัน “ข้าต้องติดอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตเลยหรือ?”หลี่เฉินหันกลับมามองนาง“หากเป็นไปได้ ข้าขอออกไปได้หรือไม่?”“ข้าหมายถึงหากท่านชนะน่ะ”หลี่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 890
เมื่อหลี่เฉินกลับมาถึงพระที่นั่งสีเจิ้ง ข้อมูลเกี่ยวกับกวนจือเหวยที่เขาให้ซานเป่าตรวจสอบก็ถูกนำมาส่งถึงมือเนื้อหาในเอกสารมีความละเอียดมากและค่อนข้างเยอะแต่หลี่เฉินไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องเสียเวลา เขานั่งอ่านเอกสารทีละหน้าอย่างละเอียดนี่เป็นครั้งแรกที่พบคนทรยศในกลุ่มคนของเขาเอง ดังนั้นไม่เพียงเพื่อแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเขาจัดการได้อย่างไร แต่เขายังต้องการให้ตัวเองรู้สึกมั่นใจว่าทุกอย่างจะถูกจัดการอย่างสะอาดหมดจด“กวนจือเหวย สอบผ่านขุนนางจอหงวนในปีที่เจ็ดของรัชศกต้าฉิน แต่เนื่องจากครอบครัวมีทรัพย์สินอยู่บ้าง เขาจึงใช้เงินซื้อเส้นทางและได้รับตำแหน่งนายอำเภอก่อนกำหนด จากนั้นก็ไต่เต้าจากตำแหน่งนายอำเภอมาตลอด”“ภายในระยะเวลา 12 ปี เขาไต่เต้าจากนายอำเภอเล็กๆ จนได้ตำแหน่งรองเสนาบดีกรมโยธาธิการฝ่ายขวา ซึ่งถือว่าเร็วมาก”“จากรายงานการประเมินประจำปี กวนจือเหวยเป็นขุนนางที่มีความขยันและจริงจัง แม้ผลงานจะไม่โดดเด่น แต่ก็ไม่เคยมีปัญหาใหญ่ บางเรื่องสำคัญก็สามารถจัดการได้เรียบร้อย จึงเป็นขุนนางที่เจ้านายชื่นชอบ ทำให้ได้รับการประเมินที่ดีเสมอมา”“ในด้านครอบครัว พ่อแม่ของกวนจือเหวยเสียชีวิตไปเมื่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 891
“ถูกต้อง”หลี่เฉินใช้นิ้วเคาะลงบนเอกสารกองหนาบนโต๊ะก่อนจะพูดว่า “เงิน คือปัญหาใหญ่ที่สุดของเขา”ซานเป่าขมวดคิ้ว “ถ้าเป็นขุนนางทั่วไปที่คดโกงเงิน มักจะมีสองวิธีหลัก คือยักยอกเงินหลวง หรือรับสินบน แต่ในกรณีของกวนจือเหวย การยักยอกเงินหลวงไม่น่าเป็นไปได้ เพราะตรวจสอบได้ง่าย”“และจากหลักฐานที่มี หน่วยบูรพาได้ตรวจสอบแล้วว่าไม่มีการยักยอกเงินในส่วนที่กวนจือเหวยดูแล ส่วนที่มีปัญหาเล็กน้อยก็เป็นความผิดของคนอื่น ไม่เกี่ยวกับเขา”“นั้นก็เหลือแค่รับสินบน แต่การรับสินบนต้องมีคนให้สินบน และถ้ามีการให้สินบน ย่อมต้องมีการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา กวนจือเหวยได้เลื่อนตำแหน่งและย้ายที่ทำงานหลายแห่ง โดยไม่เคยมีพฤติกรรมผิดปกติ”หลี่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ดังนั้น คนที่ให้เงินเขาตลอดมา ไม่ใช่เพราะต้องการอำนาจที่เขามี แต่เป็นการลงทุนระยะยาวเพื่อผลประโยชน์ในอนาคต และวันนั้นก็มาถึงแล้ว”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซานเป่าก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีเขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “องค์ชาย กระหม่อมจะไปจับตัวเขามาเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”เนื่องจากกวนจือเหวยไม่ได้ตระหนักถึงการถูกตรวจสอบ ซานเป่าจึงมั่นใจว่าการจั
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
