บทที่ 909

“แค่ร้อยตำลึง ถูกมากแล้วนะ นี่คือหัวข้อข้อสอบจริงของปีนี้เชียวนะ พลาดครั้งนี้ ไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ!”

ชายหน้าปีวอกเห็นบรรดานักศึกษาทำหน้าเหมือนมะระขมก็ชักจะไม่พอใจ จึงวางมาดขึ้นมาอีกหน่อย “ข้าจะบอกให้นะ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไม่มีห้าร้อยตำลึงข้าจะไม่ได้เหลือบมองด้วยซ้ำ!”

“นึกถึงว่าพวกเจ้าเป็นนักศึกษามาจากต่างเมืองก็ไม่ง่ายแล้ว แถมพรุ่งนี้ก็จะเริ่มสอบ ข้าถึงขายให้ถูก ๆ เช่นนี้อย่างไรเล่า พวกเจ้าต้องคิดให้ดีนะ นี่คือโอกาสพลิกชีวิตเชียว!”

“ยังไงถ้าสอบติดได้เป็นขุนนาง ที่ได้จะไม่ใช่แค่ร้อยตำลึงแล้ว!”

“นี่ นี่...”

เหล่านักศึกษาต่างมองหน้ากัน สีหน้าไม่สู้ดี อวี๋เฉียงกลับหัวเราะแห้ง “เฮ้อ! เงินหนึ่งแดงสร้างความลำบากใจให้กับวีรบุรุษ อย่าว่าแต่หัวข้อข้อสอบของเจ้าเลย ต่อให้ตอนนี้เจ้ามีคำตอบมาตรฐานอยู่ในมือ หนึ่งมือมอบเงิน หนึ่งมือมอบคำตอบ พวกเราก็ไม่มีเงินหนึ่งร้อยตำลึงอยู่ดี”

“ดูเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งของพวกเราสิ เจ้าดูสิว่าเหมือนคนที่มีเงินร้อยตำลึงหรือไม่? เจ้าเอาไปขายให้คนอื่นเถอะ พวกเราไม่มีปัญญาซื้อแน่นอน!”

“นั่นสิ เราก็รู้เหมือนกันว่านี่คือโอกาสพลิกชะตาชีวิต น่าเสียดาย พวกเราไม่มีเงินมากอ