เพื่อนเก่า 2

“อ๋อ…คุณเป็นน้องชายพี่ภูใช่มั้ยคะ”

ภูริทัตพยักหน้ายิ้มให้ “ดีใจที่เธอจำฉันได้”

“ต้องจำได้สิคะ ตอนนั้นหวานอายุสิบห้าแล้วไม่ใช่เด็กสองขวบ” น้ำหวานหยุดพูด หันมองพี่สาว “แต่พี่ตาลไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องตอนนั้น” เธอลดเสียงลง

“ฉันเข้าใจ” ภูริทัตยิ้มพยักหน้าให้

“หวาน!” น้ำตาลส่งเสียงเตือนน้อง

“ที่นี่มีร้านอร่อยหลายร้าน พวกเธออยากกินอะไร”

“อะไรก็ได้ นายเป็นเจ้ามือมั้ยล่ะ” น้ำตาลรีบบอก ขืนให้เลือกสักร้านในห้างนี้กระเป๋าเธอได้ฉีก

“นิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” เพื่อนหนุ่มส่ายหน้าหัวเราะ

“ใครจะไปรวยเหมือนนาย” น้ำตาลค้อน

น้ำตาลไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด แต่ที่ยอมมาด้วยเพราะภูริทัตสัญญาว่าจะไม่บอกพี่ชาย เธอรู้ว่าภูริทัตชอบมาเดินที่นี่ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายสุด ๆ ที่เธอมาที่นี่อีกครั้งในรอบสามปีแล้วเจอเขาเข้าพอดี

“พวกเธอมาทำอะไรที่กรุงเทพฯ เหรอ” ภูริทัตถาม “ฉันคิดว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่งั้นพวกฉันคงเจอเธอแล้ว”

“เมื่อวานเป็นวันเกิดหวาน พี่ตาลเลยพามาเที่ยวเป็นของขวัญวันเกิด” น้องสาวตอบแทน

น้ำตาลหรี่ตาเตือน “หวาน!”

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์” ภูริทัตอวยพร แกล้งทำเป็นไม่สนใจคนเป็นพี่ที่เอาแต่ปิดกั้นตัวเอง

“ขอบคุณค่ะ” น้ำหวานยิ้มตอบแล้วหันไปสนใจดูสิ่งรอบ ๆ ตัวต่อ

“เธอเป็นไงบ้าง อย่าทำเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน” ภูริทัตชวนคุย

“นายไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังกวนโอ๊ยเหมือนเดิม”

น้ำตาลกรอกตาใส่ รู้สึกผ่อนคลายลง ภูริทัตยังขี้เล่นเหมือนเดิม ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าแม้ว่าเธอจะแกล้งทำแบบนั้น

เพื่อนหนุ่มยักไหล่ “ฉันไม่ถอดใจอะไรง่าย ๆ หรอก เธอจำได้มั้ย ฉันโทรหาเธอแต่เธอไม่เคยรับสายฉันแต่ฉันก็ยังโทรต่อไป แม้ว่าเธอจะปิดเครื่องหนีฉันก็โทร ถึงจะติดต่อเธอไม่ได้แต่ฉันก็ยังรอด้วยความหวังว่าเธอจะโทรกลับ” เขาหยุด จ้องหน้าหญิงสาว “แต่เธอหายตัวไปติดต่อไม่ได้อีกเลยตาล” น้ำเสียงตัดพ้ออย่างชัดเจน

น้ำตาลเม้มปาก

“ทำไมเธอถึงเห็นแก่ตัวแบบนี้” ภูริทัตส่ายหัวด้วยความผิดหวัง

น้ำตาลหยุดเดิน ทำให้ชายหนุ่มหยุดตาม “ฉันไม่ต้องการคุยเรื่องนี้กับนาย นายไม่เข้าใจหรอกว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง”

“งั้นบอกฉันสิ บอกฉันมาว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงหนีไป เล่าให้ฉันฟังสิว่าอะไรทำให้เธอหนีไปแล้วไม่กลับมาอีก” ภูริทัตพูดเสียงเครียด

ทั้งคู่มองหน้ากัน

“โอ๊ย!!!” เสียงของน้ำหวานที่จู่ ๆ ก็หยุดเดินมือกุมท้องทำตัวงอเรียกให้ทั้งสองคนหันไปมอง

“หวานเป็นอะไรไป” น้ำตาลตกใจเป็นห่วงน้อง

“หวานปวดท้อง จู่ ๆ ก็ปวดแบบปวดมากจนเดินไม่ไหว” น้ำหวานตอบ สีหน้าดูย่ำแย่

“ไปหาที่นั่งพักก่อน” น้ำตาลพยุงน้องสาวไปนั่งพักยังม้านั่งที่อยู่ใกล้ที่สุด

“ดีขึ้นมั้ยหวาน”

น้องสาวส่ายหน้า

“ไหนปวดตรงไหนบอกพี่ซิ”

“ตรงแถว ๆ นี้” น้ำหวานวางมือตรงท้องน้อยด้านขวา

น้ำตาลกับภูริทัตมองหน้ากันแล้วหันกลับไปดูคนเจ็บที่บัดนี้เหงื่อออกเต็มใบหน้า

“อยู่ดี ๆ ก็ปวดหรือว่าก่อนหน้านี้ปวดแต่ไม่บอกพี่” ถามย้ำให้แน่ใจ

น้ำหวานหน้าซีด “หวานปวดตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ไม่มาก เป็น ๆ หาย ๆ เลยคิดว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หาย”

“โธ่หวาน ทำไมไม่บอกพี่”

“ฉันว่าพาหวานไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า” ภูริทัตพูดแทรก

“เดินไหวมั้ยหวาน” น้ำตาลถาม

“พอไหวค่ะ” น้องสาวตอบ ถึงจะเจ็บก็ต้องไหว

“ให้ฉันอุ้มมั้ย” ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มเสนอ

สองพี่น้องมองหน้ากันด้วยความรู้สึกต่างกัน คนเป็นพี่เป็นห่วง แต่คนเป็นน้องอายเมื่อนึกภาพตัวเองถูกผู้ชายอุ้มกลางห้าง แล้วเขาก็หล่อด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ หวานเดินเองได้ แค่ให้หวานเกาะแขนไปก็พอ” เธอรีบปฏิเสธ

น้ำตาลและภูริทัตช่วยพยุงน้องสาวเดินมาได้ครึ่งทาง สีหน้าคนเจ็บดูย่ำแย่มาก กัดฟันทนจนเหงื่อแตกพลั่ก สุดท้ายเธอทำท่าจะล้มลง ภูริทัตจึงตัดสินใจช้อนร่างบางขึ้น แล้วเดินนำไปที่รถตัวเองอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครคัดค้านอีก