ไส้ติ่งเป็นเหตุ 1

เมื่อถึงโรงพยายาบาล หลังจากที่ตรวจเบื้องต้นแล้ว น้ำหวานก็ถูกส่งไปยังห้องผ่าตัดโดยด่วนเนื่องจากไส้ติ่งแตก น้ำตาลและภูริทัตรออยู่หน้าห้อง เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงคุณหมอก็เดินออกมา น้ำตาลจึงรีบเดินเข้าไปหา

“เป็นยังไงบ้างคะหมอ”

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง โชคดีที่นำตัวคนไข้มาส่งโรงพยาบาลทัน ให้คนไข้พักดูอาการสักสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

“เดี๋ยวพยาบาลจะรับหน้าที่ต่อจากนี้นะครับ หมอขอตัวก่อน”

หมอหนุ่มยิ้มให้แล้วเดินกลับไป

ภูริทัตเดินเข้ามายืนด้านข้าง “ไม่เป็นไรแล้วนะตาล”

“อืม” น้ำตาลพยักหน้ารับ รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ว่ายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เธอหนักใจไม่น้อย

“ทัต พี่ภูไม่ได้ทำงานที่นี่ใช่มั้ย” ที่เธอถามเพราะภูริทัตเป็นคนพามาโรงพยาบาลนี้

เพื่อนหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ เธอไม่ต้องกังวล”

“อืม” น้ำตาลกัดริมฝีปากและพยักหน้า

จากนั้นพยาบาลก็เดินออกมาหาญาติคนไข้ บอกกล่าวเรื่องการนำตัวคนไข้ไปยังห้องพักฟื้นและเรื่องขั้นตอนการรักษาต่าง ๆ

“เดี๋ยวฉันจัดการให้ เธอไม่ต้องห่วง” ภูริทัตอาสา

“ขอบใจนะทัต”

น้ำตาลนั่งมองหน้าน้องสาวที่ขณะนี้กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยา การอยู่เงียบ ๆ แบบนี้ทำให้หัวเธอพลางคิดเรื่องราวต่าง ๆ ไปด้วย

สักพักน้ำหวานเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว หูเธอแว่วเสียงคนคุยกันใกล้ ๆ ก่อนที่จะได้ยินชัดเจนขึ้น พี่สาวเธอกำลังคุยกับภูริทัตอยู่ ตอนแรกตั้งใจจะส่งเสียงเรียกให้รู้ว่าเธอรู้สึกตัวแล้ว แต่สุดท้ายตัดสินใจนอนฟังเงียบ ๆ

“ทัตนายไม่ต้องอยู่รอหรอก หวานปลอดภัยดีแล้ว ฉันขอบใจนายมาก” น้ำตาลบอกเพื่อนเพราะเกรงใจ

เขาหันมาจ้องหน้าเธอ “พูดแบบนี้ได้ไงตาล ฉันจะไม่แค่อยู่รอที่นี่ แต่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอจนทุกอย่างเรียบร้อย ตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน จะไปพักกับฉันที่บ้านมั้ย”

“งั้นเหรอ” น้ำตาลแค่นหัวเราะเมื่อเขาชวนเธอไปบ้าน

“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำอะไรให้เธอเกลียดจนไม่อยากเจอหน้ากันขนาดนี้” เขาส่ายหัว รู้สึกผิดหวังและน้อยใจ

น้ำตาลเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ฉันไม่ได้เกลียดนาย”

“ถ้างั้น ทำไมเธอถึงต้องหนี ไม่ติดต่อกลับมาเลย ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับพี่ภูอีก แต่เธอรู้มั้ย ตั้งแต่ที่เธอไม่อยู่พี่ภูก็ไม่เหมือนเดิม ฉันรู้ว่าเขาต้องอยู่กับความเจ็บปวด” ภูริทัตเอ่ยท่ามกลางความเงียบ

น้ำตาลหันหน้ากลับมา “จริงเหรอ เขาสังเกตด้วยเหรอว่าฉันไม่อยู่”

ภูริทัตถอนหายใจ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ตาล ฉันไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างเธอกับพี่ภูมีเรื่องอะไรกัน แต่ฉันรู้ว่าพี่ภูเป็นเจ็บปวดมากหลังจากที่เธอจากไป ฉันแค่อยากบอกว่าเธอควรจะคุยกับเขา เพราะเขายังคงเป็นสามีเธออยู่ไม่ว่าเธอจะยอมรับความจริงข้อนี้ได้หรือไม่”

เขายังคงเป็นสามีเธออยู่

ประโยคนี้ของเพื่อนสะท้อนก้องในหัวของน้ำตาล สามปีมานี้เธอพยายามที่จะไม่เอ่ยหรือคิดถึงเรื่องนี้มาตลอด เธอเหมือนจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโสดไร้พันธะแต่ที่จริงแล้วรู้อยู่เต็มอกว่าไม่ใช่ เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และที่สำคัญ ยังไม่ได้หย่า เธอรู้ว่าเพื่อนพูดถูก เธอต้องยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาของภูริวัฒน์ พี่ชายของเขา ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม

“พ่อเพิ่งเสียไปเมื่อสามเดือนก่อน” ภูริทัตเอ่ยหลังจากที่ทั้งคู่เงียบไปสักพัก

ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกใจหาย น้ำตาลวางมือลงบนบ่าเพื่อน “ฉันเสียใจด้วย”

ภูริทัตมองหญิงสาว ยิ้มเศร้า ๆ ให้ “พ่อหัวใจวายเฉียบพลัน ตลกเนอะ พ่อเป็นหมอแต่ก็มาตายด้วยโรคหัวใจ” เขาส่ายหัวด้วยท่าทางที่ยังไม่อาจยอมรับความจริงได้

“เอ่อ…แล้วพี่ภูเป็นไงบ้าง” ถามเสียงเบา

เพื่อนหนุ่มเลิกคิ้วมอง “พี่ภูพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้ว ตอนนี้เขารับช่วงต่อโรงพยาบาลจากพ่อ แล้วก็ทำงานหนักเป็นบ้าเป็นหลัง ฉันแทบไม่เคยเจอหน้าเลยถึงจะอยู่บ้านเดียวกัน”

“สมเป็นพี่ภู” น้ำตาลถอนใจยาว

“เธอควรไปเจอเขานะตาล อย่างน้อยถ้าไม่อยากเจอก็โทรหาให้เขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ก็ยังดี เราเคยคิดว่าเธอ…อาจตายไปแล้ว” ภูริทัตพยายามตะล่อม แน่นอนว่าเขาหวังผล เขาเป็นคนกลาง ไม่อยากให้ทั้งสองคนลงเอยเช่นนี้