หน้าหลัก / โรแมนติก / ราคีหวามรัก / Chapter 7 .คำชวนอันเย้ายวน            

แชร์

Chapter 7 .คำชวนอันเย้ายวน            

ผู้เขียน: เพลงมีนา
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-10-11 10:44:21

            ทันทีที่บานประตูปิดลง มือแกร่งก็รวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด แล้วโน้มหน้าลงประทับริมฝีปากอ่อนนุ่มที่เผยอขึ้นพอดี เขากลัวเธอเปลี่ยนใจ จึงรีบจูบเธอเสียก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา

            พลอยดาวไม่คิดว่าตัวเองจะตอบรับเขาง่ายดายหลังจากไวน์พร่องไปครึ่งขวด เธอไม่ใช่คนคออ่อนนัก เวลาไปออกงานกับพ่อก็ดื่มนิดๆหน่อยๆ พอเข้าสังคม และเป็นคนขับรถให้พ่ออยู่บ่อยๆ  อาจเพราะครั้งนี้เธอไม่ตามพ่อไปสัมมนาต่างจังหวัดด้วย อาจเพราะเธอรู้สึกอิสระมากขึ้นเพราะเรียนจบแล้ว  หรือเพราะคำชวนอันเย้ายวนของเขา

            ‘ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะคบกับผม ถ้างั้นคืนนี้เรามีความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนด์ไหม’

            ‘อะไรนะคะ’ 

‘แค่คืนนี้และไม่ผูกมัด’

พลอยดาวรู้ความหมายของประโยคนี้ดี แต่ไม่คิดว่าเขาเอ่ยปากชวนง่ายๆ หรือเพราะเขาทำให้มันเป็นเรื่องง่ายๆ เธอจึงตัดสินใจได้แทบจะในทันที เธอวางมือของตนบนฝ่ามือของเขาแทนคำตอบ และเขาก็กุมมือเธอเดินออกมาจากห้องอาหารชั้นที่สามสิบสี่มาห้องสวีทสุดหรูชั้นที่ห้าสิบสอง เพราะจิตใจจดจ่อกับมือที่กุมมือเธออยู่ทำให้ไม่ได้สนใจว่าเขาพาเธอมายังห้องสวีทนี้ได้ยังไง และเพียงบานประตูปิดลง ร่างของเธอก็ถูกเขากอดรัดแนบแน่น

เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปากไล่ต้อนลิ้นน้อยๆ ของหญิงสาวที่เพิ่งเคยสัมผัส ‘จูบแรก’ รสไวน์แดงยังอยู่ในปากและลมหายใจอุ่นร้อน  พร้อมกับจับเอวคอดกิ่วขึ้นให้นั่งบนเคาน์เตอร์มินิบาร์ จากนั้น มือแกร่งลูบไล้แผ่นหลังจนเจอซิปที่ซ่อนอยู่แล้วรูดมันลงอย่างรวดเร็ว

ความเย็นของอากาศในห้องแตะแผ่นหลังเปลือยเปล่าทำให้เธอผงะไปเล็กน้อย มือเรียวเล็กยกขึ้นดันแผ่นอกอีกฝ่ายทันที แววตาของเขาร้อนแรงราวกับมีเปลวไฟพร้อมหลอมละลายให้มอดไหม้ แม้เขินอายแต่ใจใคร่รู้ว่าเขาต้องการทำอะไรกับร่างกายนี้  พลอยดาวได้ยินเพียงเสียงลมหายใจหนักหน่วง และเสียงหัวใจเต้นรัวของตัวเองเมื่อเขาโน้มหน้าลงจูบที่เนินอก  เธอหลุดเสียงครางเบาๆ ที่เป็นสัญญาณเชื้อเชิญอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว กวิวัชร์ใช้มือข้างเดียวปลดตะขอบราเซียออกง่ายดาย เพียงผ้าลูกไม้หลุดออกเขาก็ใช้ปากครอบครองยอดอกสีชมพูหวาน หญิงสาวตัวสั่น เงยหน้าส่งเสียงครางหวานแต่กลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีไปด้วย ลิ้นร้อนไล้เลียจนเปียกชุ่ม สลับกับขบกัดเบาๆ แต่ยิ่งเพิ่มความเสียวซ่าน

“อ๊า! คุณ...”

“เรียกชื่อผม” เขาถอนปากจากทรวงอกข้างหนึ่งมาหยอกเย้าอีกข้าง

“กวิ...วัชร์”

“ชื่อเล่นสิครับ” เขากระซิบเสียงพร่า “กั้ง”

“คุณกั้ง อึก..อ๊า” 

พลอยดาวครางสะอึกสะอื้น ฝ่ามือของเขานวดคลึงอกอิ่มและยังปากร้ายกายที่ดูดดึงปลายถัน บางครั้งเขาอมไว้ในโพรงปากแล้วตวัดลิ้นรัวจนเธอส่ายหน้าไปมาเพราะเสียวซ่าน  แอ่นอกให้เขาดื่มกินอย่างไม่รู้ตัว สองแขนเท้าไปที่เคาน์เตอร์เพื่อพยุงตัวไม่ให้แผ่หราลงไป เขาละมือจากอกคู่สวยเลื่อนไปปลดสายรัดถุงน่อง เขาผละจากร่างที่หอบหายใจแรงพลางเลียริมฝีปากตนเอง เธอหวานหอมกว่าที่เขาคิดไว้มาก หญิงสาวมองเขาถอดรองเท้าและรูดถุงน่องออกไปพ้นเรียวขา กางเกงชั้นในตัวน้อยเปียกชุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฝ่ามือหนาลูบไล้เบาๆ แต่เรียกเสียงครวญคราง  เขาเอื้อมมือลงไประหว่างเรียวขาทั้งสอง นิ้วยาวแตะต้องส่วนที่เธอไม่เคยให้ใครสัมผัส  เขาดันนิ้วเข้าไปในร่องรักที่เปียกชุ่ม ร่างเล็กสั่นสะท้านและเกร็งตัวเพราะไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน

กวิวัชร์จับจ้องสีหน้าของหญิงสาวที่เวลานี้พวงแก้มแดงระเรื่อ ดวงตาหลังแว่นตาพร่ามัวคล้ายมีหยดน้ำเอ่อคลอ เธอกัดริมฝีปากในบางครั้ง และส่งเสียงสะอึกสะอื้นเมื่อเขาขยับนิ้วเข้าออกพร้อมกับบดขยี้จุดอ่อนไหว

“คุณกั้ง..อื้อ...พลอย..พลอยไม่ไหวแล้วค่ะ”

แค่นิ้วยังรัดเขาแน่นขนาดนี้ กวิวัชร์ได้แต่ครางในอก แล้วเพิ่มนิ้วเป็นสองนิ้ว เขาอยากเห็นเธอเสร็จสมเหมือนเวลานี้ที่สะโพกสวยส่ายร่อนรับจังหวะซอยนิ้วของเขา  เขาเร่งเร้าและพาเธอไปถึงจุดสุดยอด

“อร๊ายยย”  พลอยดาวหลุดหวีดร้องเมื่อตัวเองถูกส่งไปถึงจุดสุดยอด เธอหอบหายใจจนตัวโยนในขณะที่เขาจ้องมองเธอตาไม่กะพริบ เขาถอนนิ้วออกแล้วส่งนิ้วที่เปื้อนคราบรักวาวใสเข้าปากตัวเองแล้วใช้อีกมือที่ว่างดึงแว่นตาของเธอออก

“สายตาพลอยสั้นมากนะคะ”

“ดีสิครับ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “ผมจะได้อยู่ใกล้ๆ ให้คุณมองเห็นผมได้ชัดเจน”

ภายนอกกวิวัชร์คือผู้ชายสุขุม แต่เวลานี้เขาเหมือนเด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์อย่างไรไม่รู้ พลอยดาวไม่คิดว่าตัวเองจะได้เห็นอีกด้านของเขา

กวิวัชร์ไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นเสือหิวขนาดนี้ เขาแทบอยากกระชากเธอมากอดตั้งแต่อยู่ในลิฟต์แล้วแต่ต้องข่มใจไว้  และเมื่อเสื้อผ้าของพลอยดาวหล่นลงมากองที่เท้า  ทำให้เขาพบว่าเบื้องหน้าคือเรือนร่างแสนเย้ายวน  เขาช้อนร่างอรชรอุ้มเข้าไปในห้องนอน ว่างร่างเปลือยเปล่าบนที่นอนขนาดคิงส์ไซด์  เขาถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่นั้นกวาดตามองเขา ลิ้นสีชมพูแลบออกมาเลียริมฝีปากเหมือนหิวโหยยิ่งทำให้เขาแทบกระโจนใส่ทันที  กวิวัชร์ปีนขึ้นเตียงแล้วคร่องหญิงสาวไว้ โน้มหน้าลงจูบกลีบปากนุ่มขบเม้มจนพอใจแล้วแทรกลิ้นเข้าไปชิมความหวานในโพรงปากอีกครั้ง ครั้งแรกเธอเงอะงะจนเขาแปลกใจ แต่เมื่อได้จูบอีกเขากลับรู้สึกพอใจและอยากจูบอีก  ร่างกายกำยำบดเบียดร่างอ่อนนุ่มจนร้อนระอุไปทั่วทุกอณู แก่นกายที่แข็งขึงถูไถกลีบดอกไม้สาวที่คายน้ำหวานจนเปียกชุ่ม

“อื้อ...คุณกั้ง...ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะ...”  เธอกำลังเตลิดกับสิ่งเย้ายวนเบื้องล่าง แต่ยังพอรั้งสติไว้ได้และผลักอกเขาเบาๆ

“ผมรู้”  เขาพูดเสียงพร่า ขยับตัวออกอย่างจากหญิงสาวไปควานหากล่องถุงยางอนามัยที่พกติดตัวมาด้วย แวบแรกเขาคิดหาข้อแก้ตัวดีๆ เกรงว่าพลอยดาวจะเข้าใจผิดว่า เขาวางแผนดินเนอร์เพื่อจบลงบนเตียง เขาเองก็อยากค่อยเป็นค่อยไป แต่ไม่รู้ว่าหลังจากดื่มไวน์ไปแก้วที่เท่าไหร่ เขากลับชวนเธอวันไนท์ฯ เสียอย่างนั้น

พลอยดาวหลุบตาลงอย่างเขินอาย อายเหรอ? อายตอนนี้จะทันไหมเนี้ย ขึ้นเตียงมาขนาดนี้แล้ว แค่เห็นขนาดของน้องชายเขาแวบๆ เธอก็ตัวสั่นขึ้นมา และเมื่อเขาขยับตัวกลับมาอยู่เหนือร่างเธออีกครั้งก็ทำให้รู้ว่าเธอไม่สามารถถอยหนีได้อีก หรือจะพูดให้ตรงกับใจ เธอไม่คิดอยากหนีไปจากสิ่งที่เขากำลังมอบให้

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ราคีหวามรัก   Chapter 52.  รักนะครับ (จบ)

    น้ำเสียงออดอ้อนอ่อนหวานทำเอาหัวใจของชายหนุ่มอ่อนยวบ เขาถอนหายใจแล้วหมุนตัวไปถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก ปกติเขานอนไม่สวมเสื้อแล้วก้าวขึ้นไปนอนเคียงข้าง คนตัวเล็กพลิกตัวเข้ามากอด ซุกใบหน้าหาตำแหน่งที่พอเหมาะแล้วหลับตาพริ้ม เขาก้มมองแล้วยิ้มอย่างเป็นสุข การได้กอด ได้รักและปกป้องใครสักคน มันทำให้หัวใจอิ่มเอมได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ? ความรักเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ “รักนะคะ” “อะ..อ.ไรนะครับ” เขานึกว่าเธอหลับ แม้ได้ยินชัดแต่อยากได้ความมั่นใจอีกครั้ง “รักค่ะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ “ขอบคุณที่มาให้รักนะคะ” “ครับ” เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ “พี่รักน้องมุก ขอบคุณที่ให้โอกาสผู้ชายธรรมดาคนนี้ได้รู้จักความรักนะครับ” “ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง มุกจะถนอมความรักของพี่คิมไว้นานๆ” “พี่ก็จะถนอมความรักที่น้องมุกให้พี่เก็บไว้ให้นานที่สุด” “อื้ม พี่คิมไม่กลัวพ่อของมุกจริงๆเหรอคะ เราคบกันแล้ว ไม่ต้องหลบๆมาเจอกัน เพราะฉะนั้นให้พ่อแม่รู้คงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” พราวมุกถาม ดวงตาเริ่มปิดลง คราวนี้เธอง่วงแล้วจริงๆ

  • ราคีหวามรัก   Chapter 51.   คำตอบล่ะคะ

    “เหมือนเรื่องของเรานะเหรอ” “แค่กๆ ก็...ประมาณนั้น” “ทำไมพูดแค่นี้ก็ต้องเขิน” เธอมองเขาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ “แล้วนายไม่เข้าใจประโยคไหนของฉัน” “ก็...เอ่อ...ที่น้องมุกบอกว่าไม่ชอบผู้ชายเหมือนพ่อ ...พี่ก็พยายามวิเคราะห์มาตลอดแต่ก็ยังไม่เข้าใจ” “ถึงขั้นต้องวิเคราะห์เลยเหรอ” เธอไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ฉลาดอย่างนายไม่เข้าใจจริงๆเหรอ” เขาพยักหน้าแทนคำตอบ ท่าทางเหมือนลูกศิษย์ที่รอรับคำสอนของคุณครูทำให้พราวมุกยันกายขึ้นนั่ง เขาหยิบหมอนให้เธอเอนหลังพิงหัวเตียง “ตั้งแต่เด็ก ฉันจะเห็นพ่อยุ่งกับงานตลอด แม่เล่าว่าพ่อกับแม่คบกันตั้งแต่เรียนมหา’ลัย พอจบก็แต่งงานกันทันที และเพื่อให้ได้เงินเดือนที่สูงขึ้น พ่อก็เรียนต่อปริญญาโทและทำงานไปด้วย รับงานวิจัยอีกสารพัด หลายครั้งที่แม่รู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ไม่เข้าใจในงานของพ่อ จนสุดท้ายมันเกิดเป็นความเหินห่างและทำให้แม่เป็นฝ่ายขอเดินออกจากชีวิตของพ่อ ฉันเอง...เวลาอยู่กับพ่อก็ไม่ค่อยเข้าใจงานของพ่อ เวลาอยู่กันสามคน ฟังพ่อกับพลอยคุยกันก็ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกัน ยิ่งเวลาที

  • ราคีหวามรัก   Chapter 50.  จะทำอะไร

    “อยู่ที่นี่แหละ” แฟรงค์ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ“ทะ...ทำไมทำแบบนี้”“เพราะเธอทำให้ฉันต้องทำแบบนี้”“แฟรงค์...ฉันไม่เข้าใจ ...นายปล่อยฉันก่อนได้ไหม เรา...เรามาคุยกันดีๆ ก่อนดีไหม”“มุก” น้ำเสียงเขาพร่าลง สายตาจับจ้องริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่นจนเรียบตึง “ฉันทำดีกับเธอตั้งมากมาย เธอยังไม่สนใจฉัน ฉันเบื่อเล่นเป็นบทคนดีแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะได้รู้ว่าตัวจริงของฉันเป็นยังไง บางที เธออาจจะชอบมันก็ได้”พราวมุกเบี่ยงหน้าหลบทันทีที่เห็นแฟรงค์โน้มหน้าลงมา เธอพยายามยกเท้าขึ้นเตะไปมาแต่กลับถูกเขาใช้ร่างตัวเองกดทับเธอไว้ ยิ่งดิ้นรนร่างกายก็ยิ่งแนบชิด เสียงลมหายใจของเขาแรงขึ้น สีหน้าก็ตื่นเต้นจนแก่นกายแข็งขันดุนดันจนเขาปวดหนึบไปหมด เขาครางอย่างพอใจที่เห็นเหยื่อตัวน้อยแสดงการขัดขืนชัดเจนถึงเพียงนี้ พราวมุกเข้าใจในทันทีว่าการขัดขืนของเธอกระตุ้นความต้องการทางเพศของเขา แต่เธอฝืนทำอยู่นิ่งไม่ได้ สีหน้าหื่นกระหายมันน่ารังเกียจ เธอขยะแขยงจนต้องพยายามบิดตัวหนี“ที่รัก! บอกแล้วคุณต้องชอบมัน”“แฟรงค์! ปล่อย!”เธอตวาดเขาเสียงสั่นแล้วถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา แฟรงค์ผงะไปทันที ปล่อยมือจาก

  • ราคีหวามรัก   Chapter 49.  ลูกชายแม่จะมีแฟนแล้วเหรอ

    “อ้าว…แม่ก็นึกว่าลูกกับหนูพลอยดาว...” “ไม่ใช่ครับแม่ คิมกับน้องพลอยเป็นแค่พี่น้องกันครับ ไม่ได้คิดอย่างอื่นกันเลย แล้วตอนนี้น้องพลอยก็มีคนรักแล้วด้วย “แม่ก็นึกว่า...” แม่ยิ้มแหย คุณกานดาก็เห็นลูกชายเที่ยวรับส่งดูแลพลอยดาวมาตลอด หญิงสาวเองก็นิสัยดี น่ารัก ถ้าได้เป็นลูกสะใภ้ นางก็ไม่ขัดอะไร “เอ่อ...แม่ครับ แม่ว่า..ปกติผู้หญิงเขาจะชอบผู้ชายเหมือนพ่อใช่ไหม แบบมีพ่อเป็นต้นแบบอะไรอย่างนั้น” คุณกานดาฟังแล้วก็พยักหน้ารับ “ก็ทำนองนั้นแหละ” “แล้วถ้าผู้หญิงที่บอกว่าไม่ชอบผู้ชายเหมือนพ่อนี่...แม่คิดยังไงครับ” “แม่เคยเจอเคสเด็กผู้หญิงถูกพ่อทำร้ายร่างกายมาโรงพยาบาล ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่มีใครอยากได้แฟนแบบพ่อหรอก” คิมหันต์ขมวดคิ้วยุ่ง เป็นไปไม่ได้หรอก อาจารย์วิทยาไม่ใช่คนชอบใช้ความรุนแรงอยู่แล้ว เป็นคนใจเย็นและประนีประนอม ขนาดเจอนักศึกษาหัวเสียขึ้นเสียงใส่ อาจารย์ยังนิ่งเฉยไม่ตอบโต้ได้เลย “...หรือไม่ก็...” คุณกานดาพูดอย่างเพิ่งนึกออก “อาจจะเปรียบเปรยว่าทำตัวเหมือนพ่อ คอยคุมไปเสียทุกอย่างก็ได้”

  • ราคีหวามรัก   Chapter 48.  ดูซื่อๆ จนเกือบจะเป็นซื่อบื้อ

    “หา! นี่เราเห็นอะไรแบบนี้บ่อยๆเหรอ” “พี่คิม! มุกไม่ใช่คนชอบแอบดูคนอื่นนะ แค่สงสัยนิดๆหน่อยๆแต่ไม่มีหลักฐานเท่านั้นเอง” ได้ยินเธอเรียก ‘พี่คิม’ หัวใจก็ปลื้มปริ่มยินดี มันไม่เหมือนเวลาพลอยดาวเรียกเขาว่า ‘พี่’ เพราะนั้นคือความรู้สึกแบบพี่ชายน้องสาว แต่เมื่อได้ยินจากปากของพราวมุก เขารู้สึกว่าได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น ไม่ใช่ ‘นายนั้น นายนี่ หรืออาจารย์คิม’ เขาห็นใบหน้าเล็กๆ มีเหงื่อออกก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้“ให้พี่สตาร์ทรถให้ไหม” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกเขารู้” โชคยังเข้าข้างที่ไม่กี่นาทีต่อมารถคันนั้นสงบลง อวัชลงจากรถเสื้อผ้ายับยู่เล็กน้อย เขาถอยห่างออกมาและไม่กี่นาทีต่อมารถคันนั้นก็เคลื่อนออกไป พราวมุกสะดุ้งโหยงเมื่ออวัชกวาดตามองมาทางเธอ หญิงสาวรีบก้มหัวลงต่ำแต่กลายเป็นว่าเธอซุกเข้าไปในอกแกร่งของคิมหันต์กลิ่นหอมจากตัวเขาทำให้เธอดิ้นขลุกขลักแต่ชายหนุ่มกอดรัดแน่นขึ้น “ชู่ว์...อย่าเพิ่งขยับ ให้เขาไปก่อน” คราวนี้พราวมุกจึงหยุดดิ้นแทบกลั้นหายใจเมื่อตกอยู่ในวงแขนที่โอบกอด อากาศน้อยเกินไปหรือเธอกำลังเ

  • ราคีหวามรัก   Chapter 47.   มันเกิดอะไรขึ้น(วะ)เนี้ย!

    พราวมุกสะบัดหน้าไปมา บอกตัวเองให้ทุ่มเทกับงานและลืมผู้ชายที่คิมหันต์นั้นเสียที ทว่าอีกด้านหนึ่งที่พราวมุกไม่รู้ ฝ่ายอาจารย์หนุ่มก็หน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา แต่ทุกคนเข้าใจไปว่าเขาเครียดกับเรื่องวิทยานิพนธ์ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพราวมุกทำเหมือนไม่อยากติดต่อพูดคุย ทั้งที่เขาอยากเดินหน้า ‘จีบ’ อย่างเป็นทางการ แต่เธอกลับหลบหน้าเขาเสียอย่างนั้น มันเกิดอะไรขึ้น(วะ)เนี้ย! เขายกมือขึ้นนวดขมับเป็นจังหวะเดียวกับโทรศัพท์มือถือดังขึ้น รีบร้อนรับสายโดยไม่ดูว่าใครโทรเข้ามา เพราะใจหวังให้เป็นเสียงหวานใจ แต่กลายเป็นว่า “อาจารย์พี่คิม...” “ครับ” คิมหันต์ตอบรับแล้วยกมือถือดูหน้าจอแล้วค่อยพูดต่อ “อ้อ..นายนนท์มีอะไรเหรอ” “พอดีมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือ รูปที่ขายได้ในงานนิทรรศการต้องเอาไปส่งที่บริษัท...แต่รถของพวกเราขนไปไม่หมด เลยอยากจะรบกวนอาจารย์คิม...” เพียงแค่ได้ยินชื่อบริษัทนั้น เขาก็ดีดตัวนั่งหลังตรงทันที เพราะมันคือบริษัทที่พราวมุกทำงานอยู่ “ได้ครับ เดี๋ยวพี่เอาไปส่งเอง” “ต้องรบกว

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status