ตอนที่2

เช้าวันต่อมา

"กริ๊ง กริ๊ง~" เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือที่ตั้งอัตโนมัติดังขึ้น ร่างบางสะลึมสะลือ ใช้มือควานหาตามเสียงนั้น เมื่อหยิบได้ก็เลื่อนปิดและหลับต่อ

"เฮือก" ร่างบางสะดุ้งตื่นและรีบหยิบมือถือมาเปิดดูเวลาก็พบว่า ตอนนี้8โมงนิดๆแล้ว เวลาเข้างานของเธอคือ9โมงเช้า

"ว้าย! สายแน่ๆ ...ไม่น่าหลับต่อเลยเรา" ร่างบางรีบลุกออกจากเตียงแล้วทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ เธอรีบทำเวลามาก ยิ่งรีบก็เหมือนยิ่งช้า ก่อนจะออกจากห้องเธอหยิบขวดน้ำหอมมาเพื่อที่จะฉีด แต่ดันทำหลุดมือเสียได้

"เพล้ง" เสียงน้ำหอมตกแตก

"แง~ ไอ้มือบ้า" ร่างบางตีมือตัวเอง ก่อนจะรีบทำความสะอาด เธอกลัวว่าถ้าทิ้งไว้แล้วเลิกงานค่อยกลับมาทำ เธอจะลืม ตอนนั้นเธอคงจะเผลอเหยียบมันแน่ๆ

"อ๊ะ!" ร่างบางสะดุ้ง เมื่อหยิบโดนเศษแก้ว เลือดตรงนิ้วชี้ไหลยาวเป็นทาง

"รู้งี้เก็บตอนเย็นดีกว่า" ร่างบางส่ายหัวเบาๆ จากนั้นจึงรีบล้างมือแล้วเอาพลาสเตอร์มาพันแผล แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง โชคดีที่หอพักที่เธอเช่าอยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้าประมาณ5นาทีเท่านั้น เธอสามารถนั่งรถไฟฟ้าไปยังที่ทำงานของเธอได้เลยโดยเดินต่ออีกนิดหน่อย

"แฮ่กๆ" ร่างบางพาตัวเองมายืนหอบหายใจอยู่หน้าลิฟต์ หลังจากที่ไปแสกนใบหน้าเข้างานแล้ว โชคดีที่เธอมาทันเวลาเข้างานพอดี 9โมงตรงเป๊ะ

"มาสายอีกแล้วเหรอ...กล้วยหอม" เสียงเข้มงวดของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ร่างบางสะดุ้งก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆ

"สวัสดีค่ะพี่พร" เธอหันไปไหว้หญิงสาวผู้นั้น เขาเป็นหัวหน้างานของเธอ พี่พรเป็นผู้หญิงอายุประมาณ50ปี เป็นคนผิวคล้ำนิดๆ ผมหยักศก ใบหน้าดุ สูงใกล้เคียงกับเธอ

"อย่ามัวยืนอยู่ รีบไปทำงานได้แล้ว" พี่พรพูดเสียงดุ

"ค่ะ" ร่างบางตอบรับ พลางนึกในใจว่าปีนึงเธอมาสายแค่1-2ครั้งเอง เพราะเธอกลัวจะโดนหักเงินค่าสายนาทีละ100บาท สำหรับเธอแล้วโหดเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน 100บาทนี่กินได้2มื้อเลยนะ ดังนั้นถ้าไม่มาตรงเวลาเธอก็จะมาก่อนสัก5-10นาทีก่อนเข้างาน

ร่างบางขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น7 ซึ่งเป็นแผนกของกฎหมาย เธอเดินไปยังที่นั่งของเธอแล้วเริ่มทำงานทันที เธอเรียนจบปริญญาตรีด้านนิติศาสตร์ ตอนจบใหม่ๆ เธอยังไม่มีประสบการณ์หางานก็ไม่ค่อยได้ พอดีกับที่ว่าคนรู้จักของเธอเคยทำงานอยู่ที่นี่ จึงรู้ว่าตำแหน่งธุรการของกฎหมายว่าง เธอจึงมาสมัครแล้วได้ที่นี่ เธอจึงทำมาตั้งแต่ตอนนั้น

"กล้วยหอม!" เสียงของพี่พรเรียกเธออย่างเข้มงวด

"คะ?" ร่างบางสะดุ้ง แล้วรีบเดินไปทางด้านหลัง ซึ่งเป็นที่นั่งของพี่พรหัวหน้าเธอ

"พี่บอกให้เอาเรื่องนี้ไปส่ง ทำไมยังวางอยู่บนโต๊ะพี่!" พี่พรถลึงตาใส่และชี้เอกสารซองสีน้ำตาล

"พี่บอกหนูตอนไหนคะ?" ร่างบางทำหน้างง

"ยังจะมาย้อนถามอีก!" พี่พรพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะโยนซองเอกสารใส่ฉัน แล้วพูดต่อว่า "พี่บอกเมื่อวานตอนเย็นไง"

ร่างบางก้มไปหยิบเอกสาร แล้วทำหน้าครุ่นคิด คิดแล้วคิดอีก คิดไปคิดมาก็ยังงง เมื่อวานพี่พรลาช่วงบ่าย เก็บของออกไปตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้วก็ไม่ได้กลับมาอีก แล้วจะบอกเธอได้ยังไงล่ะ

"เมื่อวานพี่ลาบ่ายนะคะ" ฉันพูดออกไป เหมือนพี่พรจะนึกได้ เลยมองหน้าฉันพร้อมทำมือไล่แล้วพูดว่า "กลับไปทำงานได้แล้ว"

ร่างบางมานั่งที่โต๊ะทำงานตัวเองพลางทำหน้าเซ็งๆ โดนด่าทั้งๆที่ไม่ผิดอีกแล้ว จากนั้นจึงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วทำงานต่อจนกระทั่งเลิกงาน

ช่วงเย็น

ร่างบางไปเดินเล่นที่ห้าง ซึ่งหากจากที่ทำงานประมาณ2-3สถานี ห้างขนาดใหญ่เป็นแหล่งของวัยรุ่นกับวัยทำงาน

เธอเดินเล่นในห้างเสร็จก็เดินออกมาซื้อของกินหน้าห้าง ในขณะที่เดินๆอยู่ เธอก็เจอคนคุ้นเคย ไม่ใช่ใครที่ไหน แฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง ในขณะที่กำลังเธอยิ้มกว้างและกำลังจะวิ่งไปหาเขาที่ยืนหันหลังซื้อของอยู่ เธอก็ต้องหยุดชะงักทันที เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งจูงมือเด็กผู้หญิงอายุราวๆ 5ขวบ เดินเข้ามาหาเขา ร่างบางที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พอจะได้ยินบทสนทนา

"คุณพ่อคะ หนูอยากได้ตุ๊กตา ซื้อให้หนูหน่อยสิคะ" เด็กหญิงจับมือเขาพร้อมกับทำเสียงออดอ้อน จากนั้นจึงชี้ไปยังร้านตุ๊กตา

"ได้สิครับ เจ้าหญิงของพ่อ" เขาตอบพร้อมกับย่อตัวไปอุ้มเด็กผู้หญิงคนนั้น ส่วนมืออีกข้างก็จับมือผู้หญิงคนนั้นแล้วเดินจากไป

"ฮึก..." เธอยืนหน้าชา ตัวชาอยู่ตรงนั้น ขาแข้งสั่นจนแทบจะทรุด มันจุกจนบอกไม่ถูก เธอค่อยๆ พาร่างที่แทบจะไร้สติของเธอไปนั่งพักตรงบริเวณม้านั่งหน้าห้องน้ำ เธอนั่งนิ่งๆ อยู่สักครู่ ก่อนน้ำตาจะไหลรินเป็นสาย

"ฮึก..." เธอกลั้นสะอื้น แล้วเช็ดน้ำตา จากนั้นจึงเป่าลมออกจากปากแล้วตบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ทำอยู่อย่างนั้นสักพักก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง เธอเดินออกจากบริเวณหน้าห้องน้ำ เพื่อที่จะกลับบ้าน

"แม่คะ..." เสียงเด็กผู้หญิงพูดคุยเจื้อยแจ้ว ฉันมองภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ้มอย่างขมขื่น พวกเขาสามคนพ่อแม่ลูกครอบครัวสุขสันต์ พวกเราเดินสวนกันเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ชั่วขณะหนึ่งฉันสบตากับเขา เขาทำหน้าตื่นตกใจแต่ก็หายไปในพริบตา

หนึ่งปีกว่าๆ สำหรับฉันและเขา'พี่ภูมิ' ผู้ชายที่อ่อนโยน ผู้ชายใจดี ผู้ชายอบอุ่น ผู้ชายคนที่เป็นรักแรกของฉัน ผู้ชายที่เคยบอกว่ารักฉัน ผู้ชายที่เคยบอกว่าเราจะใช้ชิวิตด้วยกัน สุดท้ายแล้วก็สลายไปราวกับสายลม ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขามีเมียมีลูกแล้ว ไม่แม้แต่จะคิดเสียด้วยซ้ำ

"ผู้ชายเฮงซวย" ร่างบางเอ่ยเบาๆ เธอก็รู้ว่าเขาได้ยินเพราะเขาชะงัก เธอเดินห่างจากเขาไปเรื่อยๆ และล้วงมือถือในกระเป๋ามาโทรหาใครบางคน เมื่อปลายสายรับ เธอก็กรอกเสียงทันที"เจ้คาริสา"

"ว่าไงไอ้กล้วยหอม"

"เจ้ว่างไหม" ฉันถามเสียงสั่น

"เฮ้ย...แกเป็นไรอ่ะ" เจ้พูดด้วยความตกใจ

"เจ้...ฮือๆ ...หนูไม่ไหว" ฉันปล่อยโฮ

"แกอยู่ไหน เดี๋ยวเจ้ไปหา" เจ้พูดอย่างร้อนใจ

"ฮึกๆ...ตอนนี้หนูอยู่ห้าง...ฮือๆ...มาเจอกันที่...หอพักหนูนะเจ้"

"แกรีบกลับห้อง เดี๋ยวเจ้รีบไป"

"โอเคเจ้" ฉันกลั้นสะอื้นแล้วเช็ดน้ำตาลวกๆ จากนั้นจึงรีบกลับห้องทันที