บทที่ 3 รับผิดชอบ…ตัวเอง (3)

“แกจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้เหรอ กลางคืนมันเปลี่ยวนะแถวนี้ “

” อยู่ได้ สบายมาก อีกสองร้านนั้นก็รู้จักเขาแล้วนะ เจ๊กุ้งเจ้าของตึก กับพี่มิ่งร้านตัดผม “

เฌอตอบเพื่อนสนิทที่มองมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล อาคารพาณิชย์ตรงนี้มีขนาดสองชั้นครึ่ง ชั้นบนมีห้องนอนและห้องน้ำมีครัวเล็กให้อยู่คนละฝั่งกับห้องนอน ชั้นล่างเป็นห้องโถงกว้างและมีห้องน้ำให้หนึ่งห้องใต้บันได

เฌอริตาคิดว่าสำหรับเธอที่ตรงนี้มันถูกมากและคุ้มมากเลยทีเดียว เพราะเธออยากใช้เป็นพื้นที่ทำสต็อคสินค้า มีที่พักในตัว ตอนส่งของก็เรียกรถขนส่งเข้ามารับซึ่งเธอดีลกับพนักงานเอาไว้แล้วไม่ต้องเดินทางเอง

“แล้วนี่แกไปหาหมอหรือยัง”

เพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวของเธอถาม แล้วก็ได้การส่ายหน้าเป็นคำตอบ เขาถึงกับเหนื่อยใจ

บอยมีพี่สาวหนึ่งคนแต่งงานและมีครอบครัวแล้ว มีลูกเล็กวัยสองขวบ เขาเห็นพี่สาวไปตรวจครรภ์และดูแลครรภ์กับหมอทุกเดือนตั้งแต่ท้องได้สองเดือนแล้ว

“เดี๋ยวก็ว่าจะไปส่งมันนี่แหละ”

“เดียวฉันไปส่งแกก็ได้นะ เคยพาพี่บุษไปบ่อย”

“งั้นก็ไปด้วยกันหมดนี่เลย”

เฌอพยักหน้าพลางหัวเราะทั้งน้ำตา ความรู้สึกตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าอย่างไหนมันมีน้ำหนักมากกว่ากัน ทั้งเสียใจ ซาบซึ้ง เหนื่อยและดีใจ ผสมปนเปกันไปหมดจนต้องระบายออกมาทางดวงตากลมโตคู่นั้นเป็นความร้อนผ่าวและมีน้ำสีใสเอ่อนอง

มือเล็กเย็นเฉียบ นั่งอยู่หน้าห้องตรวจเพื่อรอคิวสำหรับตัวเอง เธอมาที่นี่พร้อมกับเพื่อนสนิทสองคน ภายในสถานพยาบาลแห่งนี้เต็มไปด้วยผู้หญิงที่อุ้มท้องตั้งแต่เล็กจนถึงท้องใหญ่แทบเดินไม่ไหว

“เฌอริตาค่ะ เฌอริตา เดชาพฤกษา”

“อีบอย แกเข้าไปกับมัน”

ป็อปสะกิดแขนเพื่อนชายคนสนิทให้เดินตามเฌอไปในห้องส่วนตัวเธอจะรออยู่ด้านนอก เพราะหากเข้าไปทั้งสามคนคงโดนคุณหมอไล่ตะเพิดออกมาแน่ ห้องตรวจก็ไม่ได้กว้างอะไรขนาดนั้น

สถานพยาบาลแห่งนี้มีค่าใช้จ่ายในราคากลางๆ เป็นคลินิกเฉพาะทาง ที่มีคุณหมอสูติคนเก่งอย่างนายแพทย์สมชาย แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ดีกรีผู้อำนวยการแผนกสูตินารีเวชในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

“อืม คุณแม่ตั้งครรภ์ได้ยี่สิบสองสัปดาห์แล้วนะ” คุณหมอมองไปยังหน้าจอที่ฉายภาพเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตหนึ่งซึ่งกำลังขยับแขนและขาไปมาช้าๆ

“เพิ่งรู้ว่าท้องค่ะ พอดีประจำเดือนมาไม่ปกติเลยไม่รู้ตัว”

คุณหมอพยักหน้าให้คนไข้อย่างเข้าใจ เพราะไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับหมอ คนที่มาฝากครรภ์ตอนท้องแก่เพราะไม่รู้ตัวก็มีเยอะถมไป บางคนรู้ตัวตอนใกล้คลอดเลยก็มีเพราะไม่เคยสนใจตัวเอง

“น้องเป็นเด็กผู้ชายนะคุณแม่ นั่น ดิ้นแรง เตะแรงอย่างนี้สงสัยได้เป็นนักบอลแน่ๆ” คุณหมอแซวจนคนที่นอนอยู่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ร่างกายสมบูรณ์ไหมคะ”

เฌอริตาถามด้วยความกังวล เพราะที่ผ่านมาเธอไม่รู้ว่าท้องทำให้ไม่คิดจะดูแลตัวเองเลย บางวันแอบไปแพ็คของส่งจนลืมทานข้าวก็มี บางวันก็ลงรูปขายสินค้าใหม่หรือตอบคำถามลูกค้าจนดึกดื่น

“น้องสมบูรณ์ ร่างกายเติบโตปกติเลยนะคุณแม่”

“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้ม น้ำตาคลอที่ขอบตาอย่างไม่มีสาเหตุ

ลูกชายของแม่คงซนน่าดู

“คุณแม่ต้องเจาะเลือดตรวจ ทั้งสองคนเลยกับคุณพ่อนะครับ”

“คนนี้เพื่อนค่ะ พ่อเขาไม่ได้มาด้วยค่ะ” เธอรีบอธิบายพลางโบกมือปฏิเสธ

คุณหมอพยักหน้าอย่างเข้าใจ หลังจากนนั้นจึงอธิบายและแนะนำการดูแลตัวเองให้เฌอริตาอย่างละเอียด ก่อนจะส่งต่อให้พยาบาลเป็นคนชี้แนะเรื่องการทานอาหาร ทานยาบำรุง รวมถึงการนัดครั้งถัดไป

ค่าใช้จ่ายในการฝากครรภ์ครั้งแรกนี้อยู่หลักพัน แต่ครั้งหน้านั้นต้องจ่ายค่าฝากครรภ์แบบพิเศษโดยเป็นการยืนยันว่าจะทำคลอดกับคุณหมอท่านนี้ และวันคลอดเธอต้องเตรียมเงินเกือบแสนสำหรับจ่ายค่าผ่าคลอดในโรงพยาบาล

“ไหวไหมวะ ไม่ไหวก็ไปฝากกับโรงพยาบาลรัฐ”

ป็อปตกใจกับค่ารักษาเพราะเธอเองไม่เคยรู้เรื่องแบบนี้มาก่อน บอยเองก็ไม่รู้ว่ามันจะแพงมากอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่พาเพื่อนมา ทุกทีเขาไม่เคยสนใจเรื่องค่าใช้จ่ายเลย พี่สาวให้มาส่งเขาก็แค่มาส่งไม่เคยถามเลยสักครั้ง

“ไหว ต้องไหวสิ”

เฌอตอบแล้วมองฝ่ามือที่วางไว้บนท้องของตัวเอง เธอรู้สึกถึงความผูกพันที่มีให้กับลูกในท้อง ถึงแม้จะเพิ่งรู้ว่ามีเขาอยู่ตรงนี้ได้ไม่นาน

ต่อให้ต้องลำบากแค่ไหนเธอก็ต้องทำให้เขาเกิดมา ทำให้เขามีชีวิตที่สมบูรณ์แบบให้ได้ ต่อให้ไม่มีพ่อแต่เขายังมีแม่ที่พร้อมจะทุ่มเททุกอย่างให้เขาอย่างเต็มที่

แม่รักหนูนะ

-----------------

เอาพี่บูมไปเก็บสักพัก โดนด่าเยอะ 555