เฌอริตามีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ไม่ต้องตื่นเช้ามาหุงข้าว ล้างจานและทำกับข้าวให้ใครทานตอนเช้าตรู่ เธอมีเวลาพักผ่อนวันละแปดชั่วโมง มีเวลาทำของที่ตัวเองชอบทาน ไม่ได้ตามใจใครนอกจากตัวเอง ทานอาหารที่มีประโยชน์และจัดการยอดขายให้ขยับเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวได้ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน
แต่ขณะเดียวกันนั้นท้องก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนทำให้เธอเดินเหินลำบาก การเดินขึ้นบันไดกลายเป็นเรื่องน่ากลัวสำหรับคุณแม่อายุครรภ์สามสิบสี่สัปดาห์มากเหลือเกิน จนเธอต้องจ้างช่างให้มาต่อเติมห้องห้องชั้นล่าง เก็บสต็อกสินค้าส่วนหนึ่งไว้ชั้นสองแทน
จากออเดอร์ในแพลตฟอร์มเดียววันละสองร้อยออเดอร์ ปกติเธอต้องส่งของสามวันครั้งเพราะไม่มีเวลาแอบเข้ามาแพ็คของส่ง ทุกวันนี้เธอนั่งแพ็คกับลูกจ้างอีกสองคน ส่งของวันละสามถึงสี่ร้อยออเดอร์จากสามแพลตฟอร์มที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่ ด้วยฐานลูกค้าที่มีอยู่แล้วตอนนี้เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวจากการทำโพรโมทผ่านโฆษณา
“น้องเฌอขนส่งมารับของแล้วค่ะ พี่ยกไปหน้าร้านเลยนะ”
“ค่ะ พี่คิ้มกับพี่สายมาช่วยยกตรงนี้ด้วยนะคะ”
คิ้มเป็นแม่ลูกหนึ่งที่รู้จักกับบอย เพราะเคยรับจ้างเลี้ยงหลานคนแรกให้พี่สาว ส่วนสายเป็นหญิงวัยสี่สิบที่เฌอรู้จักตั้งแต่เด็ก สายเคยเป็นพนักงานร้านหมูสดมาก่อนแต่หลังจากมีร้านคู่แข่งมาเปิดอีกสองถึงสามร้าน พนักงานก็ถูกเชิญออกหลายคน หล่อนตกงานมาหลายเดือนจนเฌอชวนมาทำงานด้วยกัน
เฌอริตาตกลงกับพนักงานทั้งสองคนว่าเธอจะจ้างเป็นรายเดือน หนึ่งเดือนมีวันหยุดสี่วันสามารถเลือกวันหยุดได้แต่ต้องไม่ตรงกัน หน้าที่ของคิ้มคือพิมพ์ใบออเดอร์ที่มีลูกค้าสั่งหลังจากนั้นแยกใบรายการสั่งซื้อใส่กล่องเพื่อให้สายเป็นคนจัดของ ส่วนสุดท้ายเฌอจะเป็นคนเช็คและปิดกล่อง
“บิลเดี๋ยวพี่ส่งให้ทางไลน์นะครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่เปิ้ม”
เฌอริตาตอบพร้อมกับยิ้มหวานส่งไปให้ เธอเจอหน้าพนักงานมาเกือบปีจนสนิทกันแล้ว ทุกวันพนักงานจะมารับของไปที่สำนักงาน ช่วงค่ำส่งรายการมาให้เฌอริตาต้องตรวจดูอีกครั้งเพื่อไม่ให้ตกหล่น
“อีกเดือนกว่าน้องเฌอต้องไปคลอดแล้ว จะหาใครมาเพิ่มไหม “
“เฌอก็ว่าจะถามพี่คิ้มกับพี่สาย มีคนที่ทำงานเก่งๆ อีกไหมคะ สักสองสามคนเดี๋ยวเจอช่วงจัดโปรอีกแย่แน่” เธอพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
ในแต่ละเดือนทุกแพลตฟอร์มจะมีการจัดแคมเปญเพื่อให้ร้านค้าเข้าร่วมเป็นการกระตุ้นยอดขายและเพิ่มคนมิงเห็นร้านค้า เดือนหนึ่งจะต้องมีช่วงที่ออเดอร์เยอะจนล้นทำกันแทบไม่ทันต้องอยู่กันสีห้าทุ่ม แต่เฌอริตาจะเพิ่มเงินให้พนักงานจนคุ้มค่าเหนื่อย
ทั้งสายและคิ้มนับถือความสามารถของเด็กวัยอ่อนกว่าอย่างมาก ไม่คิดว่าจะทำได้ขนาดนี้แต่ทั้งคู่รู้ดีว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้เฌอคงผ่านอะไรมาตั้งมากมาย โดยเฉพาะสายที่พอจะรู้เรื่องครอบครัวของเฌอมาบ้าง
ทั้งคู่เคยมีคำถามเกี่ยวกับเด็กในท้องแต่เมื่อเฌอไม่เคยพูดถึงจึงไม่มีใครถามอะไรออกไป เรื่องของนายจ้างอยากรู้มากไปก็ไม่ใช่เรื่องดีกับตัวเอง มีแต่จะทำให้เดือดร้อน เดี๋ยวนี้งานการยิ่งหายาก ตกงานไปไม่คุ้มกับค่าเสือก
“มีนังอ้อยไง เฌอรู้จักอยู่มั้งวันก่อนมันถามพี่ว่าเฌอรับคนอยู่ไหมมันอยากมาทำ”
เฌอริตามองสายก่อนจะส่ายหน้าพรืด รายนั้นเธอรู้จักดีเลย เคยเห็นยืนนินทาชาวบ้านกับแม่เลี้ยงอยู่ในตลาด เผลอๆ อาจจะเคยนินทาเธอด้วย ถึงแม้เรื่องที่เธอท้องตอนนี้จะไม่ใช่ความลับกับใครอีกแล้วแต่เธอก็ไม่อยากคบค้าสมาคมกับคนประเภทนั้น
ทั้งคิ้มและสายเธอพิจารณามาแล้วถึงเลือกมาทำงาน บอยก็ยืนยันว่าคิ้มทำงานดี ซื่อสัตย์ เฌอเชื่อใจเพื่อนถึงรับคิ้มเข้ามาทำงาน ตลอดเวลาหลายเดือนมานี้เธอเองก็ยังไม่เห็นปัญหาของทั้งสองคน
“คนนั้นก็รู้อยู่นะคะเฌอไม่อยากเป็นเรื่องตลกของใคร ไม่ชอบคนขี้นินทาค่ะพี่สาย ยิ่งท้องไม่มีพ่อแบบนี้คงสนุกปากน่าดู” เฌอตอบอย่างตรงไปตรงมา
---------------------
เอาพี่บูมไปเก็บแล้ว แต่คนยังไม่เลิกด่า ตอนหน้ามันโผล่มาไม่โดนเผาทิ้งเลยเรอะ 🤣🤣
บทที่ 24เสียงนาฬิกาปลุกดังซ้ำอยู่หลายทีแล้ว แต่เจ้าของมันไม่แม้แต่จะขยับ คนที่ปลุกไม่ยอมตื่นส่วนคนที่ตื่นไม่ได้ตั้งปลุกมือน้อย ๆ ของเด็กชายธีธัชตบลงที่แขนแม่เฌอหลายที เมื่อแม่ไม่ตื่นเขาจึงคลานขยับไปอีกนิด ตบที่แขนของผู้เป็นพ่อ คราวนี้มีคนปิดเสียงรบกวนที่ฟังไม่รื่นหูเสียที“อือ~” คนร่างสูงขยับตัวเล็กน้อย แต่แขนกำยำยังกอดก่ายอยู่บนร่างกายของเมียเขา ปรือตามองเพียบเล็กน้อยก็เห็นว่าลูกชายนั่งมองเขากับเธออยู่บนเตียงตากลมแป๋ว“พ่อบูม”ลูกชายชินแล้วที่เห็นหน้าชายหนุ่มตอนตื่นนอนแต่ที่ไม่ชินคงเป็นเพราะเขาเลื่อนขั้นมาอยู่บนเตียงแถมยังได้กอดเมียทั้งคืน บูมยิ้มให้ลูกชายก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง อ้าแขนให้ลูกเข้ามาหา“ตื่นเช้าจัง มาหาพ่อเร็ว”น้องฌอนคลานข้ามตัวแม่ไปหาพ่อ คว้าเอามือถือไปด้วยให้เขาช่วยปิด บูมเลิกคิ้วแต่เมื่อพลิกจอดูแล้วถึงรู้ว่านาฬิกาปลุกของคนที่ยังหลับปุ๋ยนั้นดังอยู่หลายครั้งแล้วเมื่อคืนเขาจัดหนักจัดเต็ม แตกยกแรกแล้วต่อยกสองที่ครัว จัดต่อในห้องน้ำ จนเธอหลับไหลคา…อกเขาอยากเห็นแบบนี้ทุกวัน อยากตื่นนอนแล้วได้เห็นหน้าลูก เห็นหน้าเมีย กอดหอม ดอมดมทั้งลูกทั้งเมียเท่านี้ก็มีความสุขมากแล้
บทที่ 23ยกจนหมดอีกกระป๋องเฌอก็เริ่มกรึ่มได้ที่ กลิ่นหอมที่ลอยตลบผ่านลมโชยเข้าจมูกชวนให้ใจดวงน้อยรู้สึกกระสับกระส่ายคล้ายลมพายุกำลังใกล้เข้ามาเตรียมจะพัดพาร่างของเธอให้ลอยหวือลอยหวือ!ร่างบอบบางถูกรวบกอดแล้วยกจนตัวลอยให้ไปนั่งอยู่บนตักในท่าเดิม เขารวดเร็วจนเธอตกใจ อาบน้ำห้านาทีไม่มีขาดเกิน“ห้านาทีไม่เกินจริง สะอาดไหมเนี่ย”“สะอาดทุกซอกมุม”คำว่า ‘ซอกมุม ‘ทำเอาคนตัวเล็กตัวสั่นขึ้นมาทีหนึ่ง ขนลุกไปทั้งตัว อุตส่าห์คิดว่าเบียร์สองกระป๋องจะทำให้เธอใจกล้าหน้าด้านแต่เรียกความกล้าหน้าด้านนั้นมาแล้วมันก็ไม่ยอมออกมาเสียที“ขออีกป๋อง”“พอแล้วเดี๋ยวเมาหลับ”ก็ต้องหลับไม่ใช่หรือ“ง่วงแล้วเหมือนกัน” เธอแกล้งว่าทั้งที่ตื่นทั้งตาทั้งอวัยวะส่วนอื่น“เธอครับ พี่รีบอาบน้ำยิ่งกว่าอยู่ค่ายทหาร”เฌอหัวเราะกับคำเปรียบเปรยของเขามอบจุมพิตหวานหอมให้คนเร่งรีบอาบน้ำเป็นรางวัล ถ้าแกล้งอีกสงสัยมีงอนให้เธอได้ง้อแน่“รีบทำไมเฌออยากรู้”“รีบมากิน…เบียร์กับเธอ”“แต่ไม่เห็นแตะเบียร์”“เบียร์ในปากเธออร่อยกว่า”เขาดื่มเบียร์ไปเพียงหนึ่งกระป๋อง อีกสองเธอดื่ม เหลือไว้หนึ่งกระป๋องที่สงสัยจะถูกเมินแล้ว บูมเหมือนเมาได้ที่ ม
เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี อารมณ์ตกใจ ประหลาดใจปะปนกันไปหมด หัวใจเต้นโครมครามกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างน่าเป็นห่วง จนนึกไม่ออกว่าควรทำอย่างไรต่อเมื่อกี้ฉันทำอะไรค้างไว้นะเขาเองก็ไม่เคยพูดเรื่องของแม่ให้เธอฟัง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องของเธอกับเขาแล้วหรือยัง แต่ดูจสกภาพที่เห็น สรรพนามที่เธอได้รับเดาว่าคงรู้แล้ว“แม่จะเข้ามาหาหลานหลายทีแล้ว แต่เจ้าบูมบอกว่าเพิ่งมา กลัวแม่เฌอตกใจ” เพ็ญศรีหัวเราะขบขัน “ไม่ต้องตกใจนะ แม่แค่เหงาอยากมาเล่นกับหลานน่ะ”“ค่ะ” เธอตอบสั้น ๆเฌอริตาขยับขาที่แข็งเป็นหินนั้นไปข้างหน้า หวังจะเดินไปเก็บของเล่นลูกชายที่เรี่ยราดอยู่บนพื้นแต่แทบสะดุดขาตัวเองล้มเมื่อเพ็ญศรีพูดประโยคถัดมาหน้าระรื่น“แม่จะมาคุยเรื่องหมั้นหมายด้วยน่ะ”เธอหันขวับไปที่คุณนายเพ็ญศรี นึกว่าหูตัวเองฟังผิดเพี้ยนไป อ้าปากพะงาบ ๆ แต่ไม่มีเสียงพูดเพราะคิดคำไม่ออกสถานการณ์ชักน่าเป็นห่วง แต่เฌอรู้ว่าไม่มีใครมาช่วยคิดอะไรได้เลยจึงเปลี่ยนเป็นไปนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นข้างเพ็ญศรีกับลูกชายแทน“คือว่า…” เธอไม่เคยคิดเรื่องนี้“เจ้าบูมมันไม่บอกหรือ” เพ็ญศรีมองด้วยสีหน้าสงสัยปนตกใจเฌอริตาสั่นหน้า เพ็ญศรีจึงตบขาต
บทที่ 22เรื่องราวของทั้งคู่กลายมาเป็นประเด็นร้อนให้คนพูดถึงแทนเรื่องตำแหน่งดาวเดือน หลายคนให้กำลังใจแต่ก็มีอีกส่วนน้อยที่ยังด่าว่าคนประเภทนั้นจะเรียกว่าไม่อยู่ในความสนใจก็ไม่ใช่ เขาสนใจที่จะเก็บหลักฐานไปฟ้องเล่น ๆ แต่ไม่สนใจจะเอาคำพูดพวกมันมาใส่ใจ คนพวกนี้ไม่ต่างกับหมาที่นั่งเห่าอยู่หน้าจอไปวัน ๆ“เงินเหลือเหรอมึง”“เออ มีสปอนเซอร์ดี” คุณนายเพ็ญศรีตัวแม่เขาตอบเพื่อนที่นั่งหัวเราะมองเขาเก็บภาพที่มีคนด่าว่าบันทึกไว้เป็นหลักฐาน เพื่อเอาให้ทนายส่วนตัวของแม่จัดการให้เข็ดหลาบส่วนพลอยก็หายไปจากชีวิตของเขาเลยจนไม่ต้องทำอะไร นอกจากอวดลูกกับเมียไปวัน ๆกระเช้ากูก็ไม่เอาและไม่ต้องมายกมือไหว้กู!“ว่ากูไม่เท่าไร ด่าลูกเมียกูกูไม่ยอม”“กล้าเรียกเขาว่าเมียเขายอมให้มึงเป็นผัวหรือยัง”คำแซวของไมเนอร์ทำเอาคนฟังสะอึก นอกจากจูบแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นเผื่อแผ่มาให้เขาได้ลิ้มลอง เฌอไม่เปิดโอกาสให้เขาสักทีนี่ก็ผ่านไปเดือนหนึ่งแล้วนะที่เธอยอมรับเข้า แต่เขารอได้ อีกไม่นานเกินรอ ก็เขาอ่อยเธออยู่ทุกเช้าเย็น ทั้งถอดเสื้อเดินผ่าน โชว์กล้ามหน้าท้องปึ๋งปั๋ง กอดรัดฟัดเหวี่ยงเธอให้เธอรู้ว่าอ้อมกอดเขามันอบอุ่น แล้วมั
ลมหายใจของคนตัวเล็กหอบหนัก ในหัวอื้ออึง สติกระจัดกระจายไปหลายที่ ร่างกายอ่อนเปรี้ย ดวงตาหยาดเยิ้มฉ่ำปรือ“หวานจัง”ขยับพูดขณะที่ริมฝากยังแนบชิด ขบกลีบปากของเธออย่างหยอกเย้า คนตัวเล็กอกสั่นขวัญผวาเมื่อเขาขยับริมฝีปากออกจากลีบปากเธอ กดแนบลงที่แก้ม ขยับไปที่ขมับ“พี่บูม” อยากตีปากตัวเองสักสิบที ตั้งใจจะห้ามเขาแต่เสียงเธอกลับสั่นพร่าราวกับเชื้อเชิญ“ครับ” เขาตอบทั้งที่ยังง่วนอยู่กับการก่อกวนเธอ กำปั้นเล็กที่ทุบอยู่ตรงอกไม่มีผลให้คนตัวใหญ่สะทกสะท้าน กล้ามเนื้อไม่มีสะเทือนเลยสักนิด“ไปดูลูกก่อนค่ะ”ชายหนุ่มหัวเราะหึคล้ายชอบใจ เธอเลือกใช้คำได้ดีทีเดียว อยากจะให้เขาปล่อยแล้วหนีแต่ให้ความหวังคล้ายจะกลับมาต่อกันอีก“ข้างนอกหนาวจัง นอนข้างในด้วยได้ไหม”“เฌอมีผ้าห่มให้”“พี่นอนกับพื้น ไม่ขึ้นเตียงให้เธอต้องลำบากแน่นอน”เฌอริตาไม่ยอมตอบเธอขยับตัวเพื่อให้เขาปล่อย อยู่อย่างนี้ต่อรองไปเธอก็แพ้ เขากอดรัดเธอไว้ทั้งร่างจะเอาแรงที่ไหนไปสู้“ได้คืบจะเอาศอก”“ไม่ได้จะเอาศอก” จะเอาเธอต่างหากเขาคิดเล่น ๆ แล้วยิ้มตามหลังคนตัวเล็กที่เหมือนจะยอมให้เข้าไปนอนในห้องด้วยกัน แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เพราะเ
บทที่ 21นานทีเดียวกว่าเธอจะยอมปริปากพูดกับเขา แต่ใบหน้าสะสวยนั้นยังซุกซบอยู่กับลาดไหล่แกร่ง เธอหยุดร้องไห้แล้วแต่ไม่ขยับตัวไปไหนที่เป็นอย่างนั้นเพราะมันทั้งรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย“เฌอแค่เหนื่อยจนอยากร้องไห้”เสียงของเธออู้อี้อยู่บนตัวเขา“แค่เหนื่อยหรือมีมากกว่านั้น พูดมันออกมาให้หมด ไม่ต้องเก็บมันไว้สักเรื่อง”เธอเงียบอยู่เป็นนาทีถึงขยับใบหน้าออกมา ไม่ทันจะยกฝ่ามือขึ้นปาดน้ำตามือของเขาก็ทำหน้าที่แทนเสียแล้ว เข้าใช้ฝ่ามืออบอุ่นนั้นประคองใบหน้า ใช้นิ้วโป้งปาดเอาหยดน้ำตาที่เกาะพราวกับของตานั้นออก สัมผัสที่ใส่ใจและนุ่นนวลนั้นทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเป็นกองโดนเขาตกอีกแล้ว เหมือนกับตอนนั้นเมื่อสองปีก่อน“พี่บูมรู้ไหม เฌอไม่มีใครเลยน้องจากลูก เพราะเฌอถูกไล่ออกจากบ้านตอนที่ทุกคนรู้ว่าท้อง”เขารู้ถึงไม่เคยถามให้เธอรู้สึกไม่ดี รู้ตั้งแต่ตอนที่ตามไปดูเธอถึงบ้านเมื่อสองปีก่อน“รู้ครับ”“รู้ได้ยังไง” เธอถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำถึงแม้จะหยุดร้องแต่น้ำตามันก็พร้อมจะทะลักออกมาทุกเมื่อ“ที่เล่าให้ฟังไปไง เมื่อสองปีที่แล้วพี่ตามไปดูเราเห็นเราถูกไล่ออกจากบ้าน”เฌอพยักหน้าอย่างเข้าใจจสกนั้นเธอก็พูดต่อ“แม่เฌ