บทที่ 3 รับผิดชอบ…ตัวเอง (2)

“ออกไปก็ไปให้รอด อย่ากลับมาให้คนในบ้านนี้เดือดร้อนอีกแล้วกัน!”

เสียงจากคนในบ้านตะโกนออกมาจนเขาต้องหันไปมองตามเสียงนั้น ผู้หญิงที่ชื่อเฌอคนนั้นก็ตวัดสายตาไปมองด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วตะโกนใส่คนในบ้านนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยถึงกับร้องว้าวออกมา ปากเก่งจริงคนสวย มิน่าถึงได้โดนไล่ออกมาแบบนั้น ที่แท้ก็หนีออกจากบ้าน คงร้อนเงินสิท่า

ไหนล่ะคนท้อง เขาก็ยังเห็นผู้หญิงตัวเล็ก ท้องไม่ป่อง เดินกระฉับกระเฉงขนของขึ้นหลังกระบะก่อนจะกระโดดขึ้นรถแล้วออกไปจากบ้านหลังนั้น

คนท้องห้าเดือนมันต้องท้องป่องแล้วไหมวะ

เขาขับรถตามรถกระบะคันนั้นไปด้วยความอยากรู้ จนกระทั่งรถจอดติดตรงไฟแดงข้อความหนึ่งก็แจ้งเตือนมา เป็นข้อความจากคนที่เขากำลังขับรถตามอยู่นี้ ร่างสูงถึงกับเลิกคิ้ว ก่อนจะเปิดอานข้อความนั้น อ่านจบถึงกับหัวเราะกับตัวเองอย่างกับคนเป็นบ้า

แต่ยัยนั่นบ้ากว่าเขาอีก คิดว่าตัวเองสมจริงมากมั้ง

Cherrita : เรื่องนั้นอย่าเอาไปพูดให้ใครฟัง เฌอไม่คิดจะไปรบกวนอะไรพี่อยู่แล้ว ถ้าเป็นลูกผู้ชายพอ ขอแค่เรื่องเดียว ให้มันเป็นความลับ

สันกรามปูดขึ้นเป็นนูน นิ้วมือรัวลงกับหน้าจอ พิมพ์แล้วลบพิมพ์แล้วลบ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เพราะคิดคำด่าตอกกลับผู้หญิงคนนั้นไม่ออก พอคิดออกก็กดลบ กลัวไม่เด็ดพอ

แม่งเอ๊ย!

Boom : ฉันเป็นลูกผู้ชายแน่ แต่เธอน่ะเลิกทำสันดานแบบนี้จะดีกว่า

เขาส่งข้อความนั้นไปแล้วแต่อีกฝ่ายนั้นเงียบกริบ รถกระบะที่เขาตามอยู่ห่างๆ เคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ เขาเองก็ขับตามขณะเดียวกันก็รอดูว่าอีกจะตอบข้อความนั้นอย่างไร รออย่างใจจดใจจ่อ

โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกดบล็อกเขาตั้งแต่ส่งข้อความนั้นเสร็จ

ห้องที่เฌอเช่าอาคารพาณิชย์ที่มีห้องเรียงกันอยู่ห้าห้อง ห้องของเธอนั้นอยู่ริมสุดข้างกันนั้นถูกปิดป้ายประกาศเอาไว้ว่า ขาย/ให้เช่า พร้อมเบอร์ติดต่อเจ้าของ

ทว่าไม่มีวี่แววที่จะมีคนมาเช่าเพราะพื้นที่ตรงนี้ค่อนข้างเงียบและผู้คนไม่ค่อยชุกชุมนัก ร้านค้าที่เคยเปิดก็ปิดตัวกันไป เหลือเพียงร้านขายของชำที่อยู่ห้องกลางสุด และเป็นร้านของเจ๊มุกดาเจ้าของตึกนี้ ราคาค่าเช่าถึงได้ถูกแสนถูก

“แกอย่ายกของหนัก เดี๋ยวฉันยก”

ป็อปรีบเดินไปคว้าเอาลังที่เพื่อนกำลังอุ้มมาไว้ในอ้อมแขน คนท้องคนไส้มายกของอย่างนี้เดี๋ยวก็เป็นเรื่อง หลังจากเสร็จตรงนี้เธอก็ว่าจะพาเพื่อนไปหาหมอ ถึงจะช้าแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ดูแลเลย

“บอยมายัง” เฌอหันไปถามเพื่อนแล้วใช้มือลูบท้องตัวเอง ที่เหมือนจะมีอะไรบางอย่างกระตุกอยู่ในนั้น

“มันบอกว่าออกมาแล้ว”

พอรู้ว่าเพื่อนมีเรื่องร้อนใจ บอยก็รีบออกมาจากหอพักทันที เขาเพิ่งรู้จากปากเพื่อนสนิทว่าท้อง ถึงกับช็อคเพราะไม่คิดว่าคนอย่างเฌอจะมาพูดอะไรแบบนี้ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดว่าเพื่อนอำ

รถสปอร์ตสีดำด้านจอดอยู่อีกฝั่งของถนน เยื้องไปทางร้านขายของชำและร้านตัดผมชายที่อยู่ข้างกัน คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเฝ้ามองทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายจนมองดูเวลาอึกทึก็ปาไปเที่ยงกว่าแล้ว

รถเก๋งสัญชาติญี่ปุ่นสีขาวเคลื่อนมาจอดตรงกับห้องสุดท้าย ต่อท้ายรถกระบะสีดำ ก่อนที่ผู้ชายคนหนึ่งจะเดินลงมาจากรถแล้วคนที่กำลังขนของเข้าไปในนั้นก็วิ่งออกมาต้อนรับด้วยการโผกอดกัน

เฌอริตาซบหน้าลงแล้วร้องไห้กับเพื่อนสนิท เมื่อถูกถามว่าเรื่องทั้งหมดเธอพูดจริงหรือเล่น น้ำตาที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนเต็มแก้มนั้นเป็นคำตอบให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ได้พูดเล่น

“กับใครวะ”

“แกไม่รู้หรอกหรอก อย่าด่านะพลาดครั้งเดียวจริงๆ”

บอยถึงกับช็อค เขาไม่รู้มาก่อนว่าเพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปีจะพลาดกับเรื่องแบบนี้ ปกติไม่เคยเห็นมันคุยกับใคร ไม่เห็นสนใจผู้ชายคนไหน เอาแต่หาเงินอย่างกับเป็นหนี้ยี่สิบล้าน แล้วมันเอาเวลาที่ไหนไปทำตัวเหลวไหล

“ฉันจะด่าเพราะแกไม่บอกอะไรนี่แหละ”

ภาพนั้นอยู่ในครรลองสายตาของใครบางคน ในรถคันหรูเปิดแอร์เย็นฉ่ำ จอดอยู่ตรงนั้นร่วมสองชั่วโมงแล้วจนเจ๊กุ้งเจ้าของตึกถึงกับต้องเดินมาดูหน้าร้านด้วยความสงสัย หรือจะเป็นคนที่สนใจห้องว่างที่ปิดป้ายไว้ แต่ไม่ยักเห็นใครลงจากรถสักคนตั้งแต่สิบโมงกว่า

“หาคนรับผิดชอบได้แล้วหรือไง”

คนที่นั่งอยู่ในรถหัวเราะกับภาพที่เห็น นับถือในความพยายาม มารยาหญิงนี่มันน่ากลัวจังวะ ชายใดโง่ ชายนั้นลำบากแน่ โชคดีที่เขาฉลาดไม่หลงกลผู้หญิงคนนี้

เขาคิดแบบนั้นแล้วก็ตัดสินใจเคลื่อนรถออกจากตรงนั้น ไม่รู้มานั่งเสียเวลาทำไมถึงสองสามชั่วโมง อยู่จนลืมทานข้าวสองมื้อ หรือเขามันชอบเสือกเรื่องชาวบ้านเหมือนกันล่ะนี่

----------------

จ้า ฉลาดมากจ้าพี่จ๋า