เกิดในร่างใหม่ 1/2

บรรยากาศภายในตำหนักโม่ลี่ฮวา(ดอกมะลิ) ที่เงียบเหงาราวกับวัดร้าง  พลันเกิดความโกลาหลอลหม่านขึ้น เมื่อร่างบอบบางของพระชายาลำดับสี่ในองค์รัชทายาทหยวนซี ซึ่งบรรทมหลับอยู่บนเตียงเป็นเวลาสามวันสามคืนเต็ม มีความเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย

“องค์หญิงหลี่น่าทรงขยับได้แล้ว!” แม่นมหวงหลาน ซูปี้กับซูลี่นางกำนัลที่ติดตามองค์หญิงน้อยมาจากแคว้นฉงเยว่ ทั้งสามต่างพากันดีอกดีใจ

“ข้าจะไปตามหมอหลวงเฉิง” ซูปี้ขันอาสา

ไม่มีใครรู้สาเหตุที่องค์หญิงหลี่น่าเป็นลมหมดสติ เพราะหลังจากนางถูกองค์รัชทายาทเรียกตัวไปปรนนิบัติที่ตำหนักหนิงเฉิง (ความสำเร็จแห่งสันติสุข) เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม ทหารองครักษ์ประจำพระราชวังไป๋อวี้ (หยกขาว) ก็นำร่างไร้สัมปชัญญะขององค์หญิงหลี่น่ากลับมาส่งที่ตำหนักโม่ลี่ฮวา โดยปราศจากคำอธิบาย

องค์รัชทายาทไม่ได้ย่างกรายมาเยี่ยมเยือนนางแม้แต่ครั้งเดียว มิหนำซ้ำพระองค์ยังมีรับสั่งให้พระชายาหลี่น่าเสวยโอสถรักษาพระวรกายอยู่ภายในตำหนักเป็นเวลาหนึ่งเดือน กล่าวตามตรงก็คือ หยวนซีลงโทษกักบริเวณหลี่น่านั่นเอง

หมอหลวงเฉิงตรวจชีพจรและฝังเข็มเงินกระตุ้นเลือดลมให้พระชายาตัวน้อย ครู่ต่อมาเปลือกตาบางใสที่ปิดสนิทก็ค่อยๆ กะพริบตอบสนองการมองเห็น

“ทรงฟื้นแล้ว!”

ร่างผอมบางลุกขึ้นนั่งบนเตียง ลีน่าหลียวมองผู้คนแปลกหน้าที่ห้อมล้อมด้วยแววตาสับสนระคนงุนงง เพราะเธอไม่รู้สึกคุ้นเคยกับใครเลย

“นี่เรากำลังฝันเหรอ? เฮ้ย!!” หญิงสาวเอาฝ่ามือปิดปากด้วยความตกใจ ทำไม... ไม่ใช่เสียงของเธอ ?

‘พี่สาว ตอนนี้ท่านอยู่ในร่างองค์หญิงหลี่น่า’ เสียงหวานใส ดังกังวานในโสตประสาทของลีน่า

ลีน่ามองหาคนพูดท่าทางเลิ่กลั่ก เพราะแน่ใจว่าผู้หญิงแต่งตัวโบราณทั้งสามคนที่ยืนเรียงแถวหน้ากระดาน ไม่ได้ขยับปาก รึว่านางกำลังอยู่ในรายการล้อกันเล่น?

ทว่า... สังเกตจากความงดงามอลังการณ์ของวัสดุตกแต่งและเครื่องใช้ภายในห้องหับรโหฐานอันวิจิตรตระการตา รวมถึงเสื้อผ้าแบบโบราณทอจากวัสดุชั้นดีที่ทุกคนสวมใส่ ทุกสิ่งทุกอย่างดูหรูหราราวกับเป็นส่วนหนึ่งในพระราชวังต้องห้าม คาดเดาไว้ก่อนว่าต้องเป็นโปรดักชั่นของรายการบันเทิงระดับโลกอย่างแน่นอน

“พระชายาทรงตื่นบรรทมแล้วพะยะค่ะ”

หมอหลวงเกาเฉิงเป็นผู้ตอบ

“ตกลง... ข้าคือองค์หญิงหลี่น่า หรือพระชายาขี้เซากันแน่?” ลีน่ารับมุกไปตามน้ำ นางเริ่มก้าวสู่เส้นทางมายาตั้้งแต่อายุเพียงสิบห้าปี กระทั่งอายุยี่สิบแปดปีแล้ว พบเจอผู้คนมาทุกรูปแบบ เรื่องทำตัวให้กลมกลืนกับสถานการณ์คือความชำนาญพิเศษ

‘องค์หญิงหลี่น่าคือพระชายาคนที่สี่ขององค์รัชทายาทหยวนซี’

‘เริ่ด! มีสต๊าฟบอกบทผ่านอุปรกรณ์สื่อสารติดตามตัวซะด้วย’ ดาราสาวเจ้าบทบาทคิดในใจ

‘ข้าไม่ใช่อุปกรณ์สื่อสารติดตามตัว ข้าคือวิญญาณขององค์หญิงหลีน่า เจ้าของร่างกายที่ท่านอาศัยอยู่ตอนนี้’

หญิงสาวเอามือลูบคลำบริเวณใบหูซึ่งว่างเปล่าไร้เครื่องประดับ แล้วก้มลงมองร่างกายผ่ายผอมที่มีความเป็นไปได้ว่าคือตัวของเธอเอง พลันดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เมื่อตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ด้วยการเมคอัพหรือวิธีศัลยกรรม!

“กระจก... กระจกอยู่ไหน?”

แม่นมหวงชี้ไปที่กระจกทองเหลืองบานยาวที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะเครื่องแป้ง

“กระจกส่องเงาอยู่ตรงนั้นเพคะ”

ข้าราชบริพารสี่ชีวิตที่อยู่ในห้อง เหลียวมองหน้ากันไปมาด้วยสายตามีคำถาม เหมือนพระชายาตัวน้อยจะจดจำอะไรไม่ได้เลย แต่ท่าทางของนางดูแข็งแรงไม่เหมือนคนที่เพิ่งฟื้นจากการหลับใหลเป็นเวลานาน

วิญญาณดาราสาวซึ่งอยู่ในร่างกายของพระชายาหลี่น่ายืนนิ่งประหนึ่งต้องคำสาป ดวงตากลมโตคู่งามเบิกกว้าง ขณะจ้องมองภาพสะท้อนบนกระจกส่องเงาทำจากทองเหลือง ราวกับมองเห็นสัตว์ประหลาด

หมายความว่ายังไง! นี่... เธอตายแล้ว แต่วิญญาณของเธอข้ามมิติมาอยู่ในร่างกายของเด็กสาวยุคโบราณ ใช่ไหม?

นัยน์ตาสีอำพันเจิดจรัสราวกับลูกแก้วเพ่งจ้องมองตอบโต้กับเธออย่างไม่ลดละ มาตรว่าจิตวิญญาณของลีน่าที่เชื่อมโยงกับร่างกายผ่ายผอมนี้ ได้หวนคืนสู่อดีตในวัยเยาว์ของเธอ

น่าทึ่งมาก...