เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 7 ความบังเอิญ..หรือพรหมลิขิต
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-02 21:33:16บริษัท อภิพัฒน์วัฒนากุล กรุ๊ป ห้องทำงานประธาน
แสงแดดยามสายลอดผ่านกระจกสูงสะท้อนลงบนโต๊ะทำงานหรูที่เต็มไปด้วยเอกสารสำคัญ
คีรติพิงเก้าอี้ พลางจิบกาแฟอย่างใจเย็น ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ
“ก๊อก… ก๊อก…”
“เข้ามาได้”
เลขาคนสนิทของเขา ทรงพล เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มสีเทาในมือ
“ข้อมูลของผู้หญิงที่คุณคีรติให้สืบมาครับ ทั้งคนที่อยู่กับคุณคืนนั้น… และข้อมูลของคุณณิชาวดีด้วยครับ”
คีรติขมวดคิ้วเล็กน้อย พลิกแฟ้มในมืออย่างใช้ความคิด แต่ก่อนที่ทรงพลจะเริ่มรายงาน
ครืด… ครืด… ครืด…
เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้น
หน้าจอขึ้นชื่อว่า “ครีม”
คีรติรีบรับสายทันที
“ครีม ว่ายังไงพี่ทำงานอยู่”
เสียงปลายสายสั่นเครือ
“พี่คีย์… ครีมขับรถชนค่ะ พี่มาหาครีมหน่อยได้ไหม”
คีรติลุกพรวดจากเก้าอี้ทันที สีหน้าเปลี่ยนจากเรียบนิ่งเป็นเคร่งเครียดในพริบตา
“ครีมบาดเจ็บไหม? อยู่ตรงไหนส่งโลเคชั่นมาพี่จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้”
เขาถามไถ่น้องสาวด้วยความห่วงใย
“ไม่ค่ะ ครีมไม่เป็นไรเลย”
คีรติหายใจโล่งเมื่อรู้ว่าน้องสาวไม่ได้รับบาดเจ็บ
“รอตรงนั้น ห้ามขยับรถ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
“ค่ะพี่คีย์…”
สายถูกตัดไป คีรติหันไปสั่งเลขาทันทีด้วยน้ำเสียงเข้ม
“คุณทรงพล ไปกับผม”
“ครับ คุณคีย์”
ทั้งคู่รีบออกจากห้องทำงานโดยไม่ทันเหลียวมองแฟ้มเอกสารที่เปิดค้างอยู่บนโต๊ะ
สถานที่เกิดเหตุ
“น้องไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”
เสียงหญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้น พลางยกมือแตะที่หน้าผากตัวเองซึ่งมีเลือดซึม
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ หนูขับรถประมาทเอง ทำให้พี่ต้องเจ็บตัว”
ครีมพูดทั้งน้ำเสียงสั่นและสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
หญิงสาวอีกคนยกมือขึ้นห้าม
“ไม่เป็นไร แค่น้องไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวเรียกประกันมาจัดการก็พอ”
“แต่พี่หัวแตกนะคะ ให้หนูทำแผลให้ก่อนดีกว่า”
“ไม่ต้อง เราออกจากตรงนี้ก่อน รถยังจอดขวางอยู่ พี่เรียกคนของพี่แล้ว เดี๋ยวเขามาจัดการเรื่องประกัน”
“ค่ะ หนูเรียกคนของหนูให้มาช่วยจัดการด้วย เขาน่าจะใกล้ถึงแล้วค่ะ”
ครีมพูดพลางพยายามกลั้นน้ำตา
“งั้นก็ดีค่ะ เดี๋ยวคนของพี่มาก็คงเรียบร้อย”
หญิงสาวตอบเรียบ ๆ ก่อนจะยกมือแตะศีรษะตัวเองอีกครั้งอย่างเจ็บแปลบ
ครีมรีบยกมือไหว้
“ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะพี่ หนูไม่ได้ตั้งใจเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เสียงตอบนุ่มแต่แฝงด้วยความเหนื่อยล้า
ทันใดนั้น รถหรูสีดำเงาวับก็จอดเทียบข้างทางอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มร่างสูงก้าวลงจากรถพร้อมแววตาเต็มไปด้วยความกังวล
“ครีม! เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม?”
คีรติเอ่ยถามพลางจับแขนน้องสาวสำรวจทั่วทั้งตัว
“หนูไม่เจ็บค่ะพี่คีย์ มีแต่พี่สวยนี้ที่หัวแตก หนูผิดเองหมดเลยค่ะ…”
คำพูดยังไม่ทันขาด คีรติก็หันไปมอง “คู่กรณี”
แต่ทันทีที่สายตาเขาได้สบกับใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า…
เขาชะงัก
“คุณ…”
เสียงเขาแผ่วลงอย่างตกตะลึง
ณิชาชะงักเช่นกัน ดวงตาเบิกเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
“คุณอีกแล้วเหรอ… เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ทำไมต้องเจอคุณบ่อยขนาดนี้!”
มุมปากของคีรติยกขึ้นนิด ๆ
“ผมว่า… คงไม่ใช่เวรกรรมหรอกครับ แต่เป็นโชคชะตาพรหมลิขิตมากกว่าครับ”
เขาพูดแซว แต่แววตากลับจับจ้องไปยังเลือดที่ซึมออกจากขมับของเธอ
“คุณหัวแตก”
คีรติหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวจากกระเป๋า สูทออกมา ก่อนจะยื่นมือเข้าไปเช็ดเลือดให้
“อยู่นิ่ง ๆ สิ เดี๋ยวแผลจะติดเชื้อ”
ณิชาขยับตัวหลบ
“ไม่ต้องยุ่ง ฉันจัดการเองได้”
เธอแย่งผ้าเช็ดหน้ามาจากมือเขา แล้วกดแผลของตัวเองอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งชั่วขณะ ทั้งสองสบตากัน
สายตาเขามีทั้งความห่วงใยและความรู้สึกบางอย่างที่ณิชาไม่อยากยอมรับว่าตัวเอง “หวั่นไหว”
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อรถของเลขาคุณประสิทธิ์ พ่อของณิชา แล่นเข้ามาจอด
เขารีบลงมาจัดการเรื่องประกันกับเลขาของคีรติที่เพิ่งตามมาถึง
ณิชาหันมามองคีรติอีกครั้ง
“พี่ไปก่อนนะคะ ต่อไปขับรถระวังหน่อย อย่าประมาทอีก”
เธอพูดกับครีม ก่อนจะหมุนตัวเดินไปขึ้นรถอีกคันอย่างสง่างาม
คีรติยังคงยืนนิ่ง มองแผ่นหลังของเธอจนลับตา ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ไปเถอะครีม กลับบ้าน ที่นี่ให้คนของพี่จัดการเอง”
“ค่ะพี่คีย์… แต่เมื่อกี้พี่กับพี่คนสวย รู้จักกันเหรอคะ?”
ครีมถามอย่างสงสัย
คีรติปรายตามองน้องสาว ยกยิ้มมุมปากนิด ๆ
“เรื่องผู้ใหญ่… อย่ารู้เลย กลับบ้านเถอะ”
ครีมพยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่เขายังคงมองตามรถคันนั้นที่แล่นห่างออกไปเรื่อย ๆ
พร้อมความรู้สึกบางอย่าง… ที่เริ่มปั่นป่วนในใจอย่างห้ามไม่อยู่
เสียงเครื่องยนต์ดังแผ่ว ๆ ในบรรยากาศเงียบสงบหลังเหตุการณ์วุ่นวายผ่านไป
คีรติขับรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในแววตากลับแฝงความคิดลึกล้ำ
“เธอคือใครกันแน่นะ…”
เขาพึมพำในลำคอเบา ๆ ขณะสายตายังคงทอดมองไปบนถนนเบื้องหน้า
ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มบาง รอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก
ครีมที่นั่งข้าง ๆ เหลือบมองพี่ชาย ก่อนจะย่นจมูกยิ้ม
“อะไรคะพี่คีย์ ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าถูกใจพี่สาวคนเมื่อครู่เข้าแล้วหรอกนะ”
คีรติหัวเราะในลำคอ แล้วเอื้อมมือไปดีดหน้าผากน้องสาวเบา ๆ
“นี่แน่ะ ปากดีนัก รู้มากไปหรือเปล่าเรา”
“โอ๊ย! หนูแค่แซวเองงง~”
ครีมทำเสียงอ้อนก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน
“แต่ดูจากสีหน้าพี่ตอนนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่ากำลังนึกถึงเธออยู่แน่ ๆ”
คีรติส่ายหน้า ยิ้มมุมปาก
“อย่าพูดมากเลยน่า กลับบ้านไปเตรียมโดนคุณพ่อคุณแม่บ่นเถอะ ขับรถแบบนี้น่ะโชคดีแล้วที่ไม่มีใครเป็นอะไร และเขาไม่เอาเรื่อง”
ครีมทำหน้าหงอย
“พี่ต้องช่วยหนูนะ ไม่งั้นหนูโดนสวดแน่เลย”
“ผิดก็ต้องรับผิดสิ”
เขาตอบเสียงเรียบ แต่แววตายังมีความอ่อนโยน
“อยากโตเป็นผู้ใหญ่ ต้องรู้จักรับผลของสิ่งที่ทำ”
“โธ่… พี่ชายที่แสนดีของหนู ช่วยหน่อยก็ไม่ได้”
ครีมทำปากยื่นแบบงอน ๆ จนคีรติหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
เสียงหัวเราะนั้นค่อย ๆ แผ่วลง เหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์และความคิดในใจของเขา
ภาพของหญิงสาวในชุดเดรสเรียบหรู... แววตาเข้มแข็งแต่แฝงความเปราะบางของเธอ
ยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หยุด
บทล่าสุด
ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++) บทที่ 89 คำเตือนของคนเคยรัก
งานเลี้ยงบริษัทอสังหาริมทรัพย์ครั้งใหญ่ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราแขกผู้มีอิทธิพลในแวดวงธุรกิจต่างทยอยเข้าร่วมทุกคำเชิญ ทุกการจับมือ…ล้วนแฝงไว้ด้วยผลประโยชน์ที่มองไม่เห็นประสิทธิ์และดำรงคือหนึ่งในผู้ถือบัตรเชิญประสิทธิ์มาพร้อมกับ ณิชาขณะที่ดำรงพา คีรติ มาร่วมงานเช่นเดียวกันและแน่นอน…หากพูดถึงงานที่ผลประโยชน์เดินนำหน้าเช่นนี้ชื่อของ ธันวา ย่อมไม่อาจหายไปจากรายชื่อแขกได้เสียงดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ ลอยอบอวลไปทั่วห้องจัดเลี้ยงแชนเดอเลียร์สะท้อนแสงระยิบระยับเหนือศีรษะณิชาในชุดราตรีสีครีมยาวพลิ้วความเรียบหรูตัดกับผิวขาวผ่อง ทำให้เธอโดดเด่นราวกับแสงจันทร์กลางห้องไม่ว่าจะก้าวไปทางไหน ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เธอโดยไม่รู้ตัวขวัญเดินควงแขนมากับเตชทัตทั้งคู่เป็นที่รู้กันดีในวงสังคมว่ามีแพลนจะแต่งงานกันในกลางเดือนหน้า“ณิชา ทางนี้!”ขวัญเรียกด้วยรอยยิ้มดีใจณิชากำลังจะก้าวเข้าไปหาเพื่อนแต่สายตาของเธอกลับชะงักค้างหญิงสาวผมยาว ผิวขาวลูกครึ่งในชุดราตรีสีดำเข้ารูปยืนเคียงข้างชายคนหนึ่ง…คนที่เธอเคยรักสุดหัวใจ“พี่คีย์…”ณิชาอุทานแผ่วเบา ราวกับกลัวเสียงของตัวเองจะดังเกินไปครึ่งเดือน…ครึ่งเดือนเต
ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++) อดทนไว้นะอีกนิดเดียว
มือของคีรติกำแน่น หัวใจเหมือนถูกบีบจนเจ็บ เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงให้สงบที่สุด“ขวัญ… ถ้าไปถึงแล้ว ดูแลณิชาก่อนนะ พี่จะไปเดี๋ยวนี้”ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนขวัญจะเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล“พี่คีย์จะมาจริง ๆ เหรอคะ ถ้าณิชารู้ว่าพี่มา ทุกอย่างที่พี่ทำมาก่อนหน้านี้มันจะพังหมดนะคะ”“พี่แค่จะไปดูให้แน่ใจว่านิชาปลอดภัย แค่นั้นจริง ๆ”เขาตอบเสียงหนัก แต่แฝงความห่วงใยที่ปิดไม่มิด“พี่คีย์อดทนไว้นะคะ เพราะถ้ามีใครเห็นพี่แวะเวียนหรือข้องเกี่ยวกับณิชา ข่าวลือที่ปล่อยออกไปจะไม่น่าเชื่อถือทันที”ขวัญเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนพูดต่อ“ไม่ต้องห่วงนะคะ ณิชาขวัญดูแลได้ ขวัญโทรหาพี่เตให้มาช่วยแล้วค่ะ”คีรติหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ขอบใจมากนะขวัญ… งั้นพี่ฝากณิชาด้วย”สายถูกตัดลง แต่ความเป็นห่วงในใจเขากลับหนักอึ้งขึ้นกว่าเดิม“รักเธอมากแต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย มันเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง”เขาพึมพำคนเดียวห้อง VIP – Diva Dee Bar“ณิชา… ทำไมดื่มหนักขนาดนี้”ขวัญเอ่ยเสียงหลง เมื่อเห็นเพื่อนรักนอนพับอยู่บนโซฟา ร่างกายอ่อนแรงแทบไม่มีสติเจ๊ดีถอนหายใจยาว สีหน้าฉายแววเป็นห่วง“เจ๊ให้เด็กพามาที่ห้อง
ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++) บทที่ 87 จัดน้องให้หน่อย
ทันทีที่ณิชาเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเขา“เพี้ยะ!”ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนใบหน้าของคีรติอย่างแรง เสียงดังชัดเจนจนบรรยากาศในห้องตึงเครียดขึ้นมาทันที“อยากบอกเลิก ทำไมไม่บอกต่อหน้าฉันล่ะ มาเฟียสายโหด ความกล้ามีแค่นี้เองเหรอ?”ดวงตาของเธอแดงก่ำ เต็มไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวด จนเขาแทบมองไม่เห็นความรักที่เธอเคยมีให้เขาอีกแล้ว“ถ้าไม่รักกันแล้ว ก็บอกกันตรง ๆ ไม่ต้องบอกแล้วหนีหน้าแบบนี้ ไม่ต้องกลัวฉันไม่รั้งใครไว้ทั้งนั้นเพราะณิชาไม่ใช่คนที่รอให้ใครมาบอกเลิกถ้าจะจบ…ฉันจะเป็นคนจบเอง”เธอสูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่น“ที่มาวันนี้ ฉันไม่ได้มาทวงความรัก ไม่ได้มาอ้อนวอน แค่อยากมาทำให้ทุกอย่างมันจบ ไม่ต้องค้างคา”ณิชาหยิบบัตรเครดิตที่เขาเคยให้ไว้สองสามใบออกมาจากกระเป๋า แล้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขาเสียงบัตรกระทบโต๊ะดัง แปะ แผ่วแต่หนักหน่วงเหมือนตอกย้ำจุดจบของความสัมพันธ์“ของของคุณ ฉันเอามาคืน และหวังว่าต่อจากนี้ เราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”เธอจ้องหน้าเขาตาเขม็ง“คนหลายใจอย่างคุณ ไม่คู่ควรที่จะมาเคียงข้างฉัน”ณิชาหลับตา กลืนน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตาลง ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่เจ็บปวดที่สุดออกมา
ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++) บทที่ 86 บุกไปบริษัท
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป อาการของณิชาดีขึ้น เธอจึงกลับมารักษาตัวต่อที่กรุงเทพ“พี่ณิชาอยากทานอะไรบอกพอร์ชได้นะครับ เดี๋ยวพอร์ชออกไปซื้อให้”พอร์ช น้องชายแท้ ๆ เข้ามาช่วยดูแลและเทคแคร์พี่สาวอย่างใกล้ชิด“ยังไม่อยากทานอะไรเลย ช่วงนี้กินไม่ค่อยลง”ณิชาตอบเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองแม่ที่ยืนจ้องเธออยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง“แม่ค่ะ… ณิชาเลิกกับพี่คีย์แล้วนะ เขาบอกเลิกณิชา เขากลับไปหาแฟนเก่าของเขาค่ะ”ภารดีสบตากับลูกสาว เธอรู้ดีว่าณิชากำลังเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่รู้จะช่วยเยียวยาอย่างไร“ถ้าลูกสองคนเลิกกันแบบนี้ งานแต่งก็คงต้องยกเลิก แม่เสียใจด้วยนะลูก”“แม่ไม่คิดจะต่อว่าพี่คีย์เลยเหรอคะ ที่เขาทำกับลูกสาวแม่ได้ถึงขนาดนี้… หนูเจ็บนะคะแม่”น้ำตาของณิชาเริ่มคลอขึ้นจนแทบจะไหล พอร์ชเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเบี่ยงประเด็นทันที"ความรักคือเรื่องของคนสองคน ลูกโตแล้วก็ลองผิดลองถูก แม่ไปยุ่งไม่ได้หรอก แต่แม่จะคุยกับอรสาให้เขาจัดการลูกชายเขาแล้วกัน""ไม่ต้องค่ะแม่ ต่อให้เขากลับมาขอคืนดี ณิชาก็ไม่กลับไปหาเขาแล้ว"ณิชาเม้มปากแน่น“พี่ณิชา ไปเที่ยวต่างประเทศกันไหมครับ แผลพี่ก็ดีขึ้นแล้ว ไปพักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้นนะพี่
ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++) บทที่ 85 คนอกหัก
“บอกเลิกแล้ว…ก็อย่ากลับมาอีกแล้วกันคุณคีรติ”คำพูดนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวไม่ใช่เพราะความแรงของถ้อยคำแต่เพราะคำว่า คุณคีรติ ที่เธอเลือกใช้มันชัดเจนเกินไปชัดเจนว่าเธอโกรธและโกรธเขาจริง ๆคีรติเงยหน้าขึ้น สบตากับเตชทัต แววตาแดงก่ำอย่างคนที่กำลังจะพัง“แค่เธอเรียกกูแบบนั้น…กูก็รู้แล้วว่าณิชาไม่เหลือความอ่อนโยนให้กูอีกแล้ว”เขาหัวเราะแผ่ว ๆ อย่างขมขื่น“กูควรดีใจใช่ไหมวะ ทุกอย่างมันตรงตามแผนเป๊ะแต่ทำไม…ทำไมกูเจ็บแทบขาดใจขนาดนี้”เตชทัตตบไหล่เพื่อนเบา ๆ“อดทนไว้ไอ้คีย์ อีกแค่เดือนเดียว เราจะปิดทุกอย่างให้จบ”คีรติส่ายหน้าช้า ๆ“กูไม่รู้ว่ากูจะทนได้ถึงหนึ่งเดือนไหม”เสียงเขาแผ่วลง“หรือพอถึงตอนนั้น…ณิชาอาจไม่รักกูแล้วจริง ๆ”“ณิชาไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล” เตชทัตพยายามปลอบ“ถ้ามึงได้อธิบาย เธอน่าจะฟังมึง”คีรติหัวเราะในลำคอ“มึงพูดเหมือนไม่รู้จักณิชา”เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า“คุณหนูขี้วีนของกู…ที่ผ่านมาเธอไม่เคยวีนใส่กู เพราะเธอรักแต่จากนี้ไป กูไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะเกลียดกูมากแค่ไหน”เตชทัตถอนหายใจยาว“แล้วจะทำยังไงได้วะ”เขามองเพื่อนอย่างเข้าใจ“มึงเป็นคนเลือกทางนี้เอง ไอ้คีย์”คีรติกำม
ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++) บทที่ 84 บอกเลิกแล้วอย่ากลับมา
อ่านข้อความปรากฏบนหน้าจอพี่ไม่ได้รักณิชาแล้วโลกทั้งใบของณิชาราวกับหยุดหมุนดวงตาที่พร่าเลือนค้างอยู่กับตัวอักษรไม่กี่คำหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ ราวกับถูกกระชากออกจากอกทั้งเป็น“…ไม่รักแล้ว?”เสียงเธอแผ่วเบา จนแทบไม่ได้ยินตัวเองมือที่กำโทรศัพท์เริ่มสั่นน้ำตาหยดลงไม่ขาดสายหยดแล้วหยดเล่า…เหมือนหัวใจที่ร้าวไม่หยุด“โกหก…”ณิชาส่ายหน้าแรง ๆ“พี่โกหก…พี่คีย์โกหกณิชา…”เธอพยายามพิมพ์ตอบแต่ตัวอักษรกลับพร่าเลือนเพราะน้ำตาที่ไหลไม่หยุดจู่ ๆ ความเจ็บแปลบก็แล่นขึ้นจากหน้าอกแรงจนเธอสะดุ้งเฮือก“อ๊ะ!”มือหนึ่งกุมหน้าอก อีกมือยันเตียงลมหายใจเริ่มติดขัดหัวใจเต้นแรงและถี่ผิดปกติ“หายใจ…หายใจสิณิชา…”เธอพึมพำกับตัวเอง แต่ยิ่งพยายามกลับยิ่งแน่นน้ำตาไหลผสมเสียงสะอื้นร่างกายที่ยังไม่ฟื้นเต็มที่เริ่มต่อต้าน“เจ็บ…”เธอร้องออกมาเบา ๆความเจ็บที่แผลซี่โครงร้าวปะทุขึ้นทันที เมื่อร่างกายเกร็งจากอารมณ์ที่ถาโถมขวัญที่ยืนอยู่ข้างเตียงตกใจสุดขีด“ณิชา! ณิชา ใจเย็น ๆ ณิชาเป็นอะไร...พยาบาล...พยาบาลค่ะ”เธอรีบกดออดเรียกพยาบาล ก่อนจะพยายามประคองร่างเพื่อนให้เอนลง“พี่คีย์ไม่รักณิชาแล้ว…”ณิชาพูดทั้งน้ำตา“เ
บางทีคุณอาจจะชอบ
Bad Dindan สัญญารักใต้เงามาเฟียร้าย
Story ปลายตะวัน5.6K viewsสิงขร [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์4.5K viewsเจ้าสาวมาเฟีย
มดตัวจี๊ด27.9K viewsเสพติดหัวใจมาเฟีย
มดตัวจี๊ด9.0K viewsปมสวาทซาตาน
สกายควีน1.5K viewsพันธะลวงสามีแสนเลว
แอดอ้วน นามปากกาเงินล้าน1.7K viewsผมนี่แหละลูกชายปะป๊ามาเฟีย
ธันยรัศมิ์302 viewsนางฟ้ามาเฟีย
รุ่งอรุโณทัย958 views
