เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 7 ความบังเอิญ..หรือพรหมลิขิต
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-02 21:33:16บริษัท อภิพัฒน์วัฒนากุล กรุ๊ป ห้องทำงานประธาน
แสงแดดยามสายลอดผ่านกระจกสูงสะท้อนลงบนโต๊ะทำงานหรูที่เต็มไปด้วยเอกสารสำคัญ
คีรติพิงเก้าอี้ พลางจิบกาแฟอย่างใจเย็น ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ
“ก๊อก… ก๊อก…”
“เข้ามาได้”
เลขาคนสนิทของเขา ทรงพล เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มสีเทาในมือ
“ข้อมูลของผู้หญิงที่คุณคีรติให้สืบมาครับ ทั้งคนที่อยู่กับคุณคืนนั้น… และข้อมูลของคุณณิชาวดีด้วยครับ”
คีรติขมวดคิ้วเล็กน้อย พลิกแฟ้มในมืออย่างใช้ความคิด แต่ก่อนที่ทรงพลจะเริ่มรายงาน
ครืด… ครืด… ครืด…
เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้น
หน้าจอขึ้นชื่อว่า “ครีม”
คีรติรีบรับสายทันที
“ครีม ว่ายังไงพี่ทำงานอยู่”
เสียงปลายสายสั่นเครือ
“พี่คีย์… ครีมขับรถชนค่ะ พี่มาหาครีมหน่อยได้ไหม”
คีรติลุกพรวดจากเก้าอี้ทันที สีหน้าเปลี่ยนจากเรียบนิ่งเป็นเคร่งเครียดในพริบตา
“ครีมบาดเจ็บไหม? อยู่ตรงไหนส่งโลเคชั่นมาพี่จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้”
เขาถามไถ่น้องสาวด้วยความห่วงใย
“ไม่ค่ะ ครีมไม่เป็นไรเลย”
คีรติหายใจโล่งเมื่อรู้ว่าน้องสาวไม่ได้รับบาดเจ็บ
“รอตรงนั้น ห้ามขยับรถ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
“ค่ะพี่คีย์…”
สายถูกตัดไป คีรติหันไปสั่งเลขาทันทีด้วยน้ำเสียงเข้ม
“คุณทรงพล ไปกับผม”
“ครับ คุณคีย์”
ทั้งคู่รีบออกจากห้องทำงานโดยไม่ทันเหลียวมองแฟ้มเอกสารที่เปิดค้างอยู่บนโต๊ะ
สถานที่เกิดเหตุ
“น้องไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”
เสียงหญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้น พลางยกมือแตะที่หน้าผากตัวเองซึ่งมีเลือดซึม
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ หนูขับรถประมาทเอง ทำให้พี่ต้องเจ็บตัว”
ครีมพูดทั้งน้ำเสียงสั่นและสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
หญิงสาวอีกคนยกมือขึ้นห้าม
“ไม่เป็นไร แค่น้องไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวเรียกประกันมาจัดการก็พอ”
“แต่พี่หัวแตกนะคะ ให้หนูทำแผลให้ก่อนดีกว่า”
“ไม่ต้อง เราออกจากตรงนี้ก่อน รถยังจอดขวางอยู่ พี่เรียกคนของพี่แล้ว เดี๋ยวเขามาจัดการเรื่องประกัน”
“ค่ะ หนูเรียกคนของหนูให้มาช่วยจัดการด้วย เขาน่าจะใกล้ถึงแล้วค่ะ”
ครีมพูดพลางพยายามกลั้นน้ำตา
“งั้นก็ดีค่ะ เดี๋ยวคนของพี่มาก็คงเรียบร้อย”
หญิงสาวตอบเรียบ ๆ ก่อนจะยกมือแตะศีรษะตัวเองอีกครั้งอย่างเจ็บแปลบ
ครีมรีบยกมือไหว้
“ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะพี่ หนูไม่ได้ตั้งใจเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เสียงตอบนุ่มแต่แฝงด้วยความเหนื่อยล้า
ทันใดนั้น รถหรูสีดำเงาวับก็จอดเทียบข้างทางอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มร่างสูงก้าวลงจากรถพร้อมแววตาเต็มไปด้วยความกังวล
“ครีม! เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม?”
คีรติเอ่ยถามพลางจับแขนน้องสาวสำรวจทั่วทั้งตัว
“หนูไม่เจ็บค่ะพี่คีย์ มีแต่พี่สวยนี้ที่หัวแตก หนูผิดเองหมดเลยค่ะ…”
คำพูดยังไม่ทันขาด คีรติก็หันไปมอง “คู่กรณี”
แต่ทันทีที่สายตาเขาได้สบกับใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า…
เขาชะงัก
“คุณ…”
เสียงเขาแผ่วลงอย่างตกตะลึง
ณิชาชะงักเช่นกัน ดวงตาเบิกเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วแน่น
“คุณอีกแล้วเหรอ… เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ทำไมต้องเจอคุณบ่อยขนาดนี้!”
มุมปากของคีรติยกขึ้นนิด ๆ
“ผมว่า… คงไม่ใช่เวรกรรมหรอกครับ แต่เป็นโชคชะตาพรหมลิขิตมากกว่าครับ”
เขาพูดแซว แต่แววตากลับจับจ้องไปยังเลือดที่ซึมออกจากขมับของเธอ
“คุณหัวแตก”
คีรติหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวจากกระเป๋า สูทออกมา ก่อนจะยื่นมือเข้าไปเช็ดเลือดให้
“อยู่นิ่ง ๆ สิ เดี๋ยวแผลจะติดเชื้อ”
ณิชาขยับตัวหลบ
“ไม่ต้องยุ่ง ฉันจัดการเองได้”
เธอแย่งผ้าเช็ดหน้ามาจากมือเขา แล้วกดแผลของตัวเองอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งชั่วขณะ ทั้งสองสบตากัน
สายตาเขามีทั้งความห่วงใยและความรู้สึกบางอย่างที่ณิชาไม่อยากยอมรับว่าตัวเอง “หวั่นไหว”
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อรถของเลขาคุณประสิทธิ์ พ่อของณิชา แล่นเข้ามาจอด
เขารีบลงมาจัดการเรื่องประกันกับเลขาของคีรติที่เพิ่งตามมาถึง
ณิชาหันมามองคีรติอีกครั้ง
“พี่ไปก่อนนะคะ ต่อไปขับรถระวังหน่อย อย่าประมาทอีก”
เธอพูดกับครีม ก่อนจะหมุนตัวเดินไปขึ้นรถอีกคันอย่างสง่างาม
คีรติยังคงยืนนิ่ง มองแผ่นหลังของเธอจนลับตา ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ไปเถอะครีม กลับบ้าน ที่นี่ให้คนของพี่จัดการเอง”
“ค่ะพี่คีย์… แต่เมื่อกี้พี่กับพี่คนสวย รู้จักกันเหรอคะ?”
ครีมถามอย่างสงสัย
คีรติปรายตามองน้องสาว ยกยิ้มมุมปากนิด ๆ
“เรื่องผู้ใหญ่… อย่ารู้เลย กลับบ้านเถอะ”
ครีมพยักหน้ารับอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่เขายังคงมองตามรถคันนั้นที่แล่นห่างออกไปเรื่อย ๆ
พร้อมความรู้สึกบางอย่าง… ที่เริ่มปั่นป่วนในใจอย่างห้ามไม่อยู่
เสียงเครื่องยนต์ดังแผ่ว ๆ ในบรรยากาศเงียบสงบหลังเหตุการณ์วุ่นวายผ่านไป
คีรติขับรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในแววตากลับแฝงความคิดลึกล้ำ
“เธอคือใครกันแน่นะ…”
เขาพึมพำในลำคอเบา ๆ ขณะสายตายังคงทอดมองไปบนถนนเบื้องหน้า
ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มบาง รอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นบ่อยนัก
ครีมที่นั่งข้าง ๆ เหลือบมองพี่ชาย ก่อนจะย่นจมูกยิ้ม
“อะไรคะพี่คีย์ ยิ้มอะไรอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าถูกใจพี่สาวคนเมื่อครู่เข้าแล้วหรอกนะ”
คีรติหัวเราะในลำคอ แล้วเอื้อมมือไปดีดหน้าผากน้องสาวเบา ๆ
“นี่แน่ะ ปากดีนัก รู้มากไปหรือเปล่าเรา”
“โอ๊ย! หนูแค่แซวเองงง~”
ครีมทำเสียงอ้อนก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน
“แต่ดูจากสีหน้าพี่ตอนนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่ากำลังนึกถึงเธออยู่แน่ ๆ”
คีรติส่ายหน้า ยิ้มมุมปาก
“อย่าพูดมากเลยน่า กลับบ้านไปเตรียมโดนคุณพ่อคุณแม่บ่นเถอะ ขับรถแบบนี้น่ะโชคดีแล้วที่ไม่มีใครเป็นอะไร และเขาไม่เอาเรื่อง”
ครีมทำหน้าหงอย
“พี่ต้องช่วยหนูนะ ไม่งั้นหนูโดนสวดแน่เลย”
“ผิดก็ต้องรับผิดสิ”
เขาตอบเสียงเรียบ แต่แววตายังมีความอ่อนโยน
“อยากโตเป็นผู้ใหญ่ ต้องรู้จักรับผลของสิ่งที่ทำ”
“โธ่… พี่ชายที่แสนดีของหนู ช่วยหน่อยก็ไม่ได้”
ครีมทำปากยื่นแบบงอน ๆ จนคีรติหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
เสียงหัวเราะนั้นค่อย ๆ แผ่วลง เหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์และความคิดในใจของเขา
ภาพของหญิงสาวในชุดเดรสเรียบหรู... แววตาเข้มแข็งแต่แฝงความเปราะบางของเธอ
ยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หยุด
บทล่าสุด
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 11 คนเจ้าเลห์
บ้านณิชา..เสียงเครื่องยนต์รถสปอร์ตหรูดังแผ่วก่อนดับลงตรงหน้าบ้านของณิชา คีรติเปิดประตูลงจากรถในชุดสูทเรียบหรู สายตาคมกริบกวาดมองตัวบ้านด้วยท่าทีสงบ แต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจเฉพาะตัวภารดีที่กำลังจัดแจกันดอกไม้ตรงห้องรับแขกหันมาเห็นเข้าพอดี“อ้าว...ตาคีย์ มารับน้องเองเลยหรือลูก?”เสียงเธอแฝงรอยยิ้มปลื้มชัดเจนคีรติยกมือไหว้อย่างนอบน้อม“ครับคุณแม่ วันแรกของการทำงาน มารับเลขาส่วนตัวสะหน่อยครับ”ภารดียิ้มกว้าง“น่ารักจังลูกเขยของแม่”ทันใดนั้น เสียงเครื่องดนตรีเบา ๆ ดังจากในบ้าน ก่อนชายหนุ่มอีกคนจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้สะพายข้าง“อ้อ นี่พอร์ช ลูกชายคนเล็กของแม่”ภารดีแนะนำพอร์ชยิ้มกว้าง“สวัสดีครับพี่เขย”เขาแกล้งเอ่ยคำเรียกอย่างซุกซน“เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ”คีรติหัวเราะเบา ๆ“สวัสดีพอร์ช ขับรถดี ๆ นะ”ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังลงมาจากชั้นบน ก่อนจะตามด้วยเสียงใสที่คุ้นหู“แม่ค่ะ มีอะไรทานบ้างคะเช้านี้?”ณิชาในชุดสูทกระโปรงสีครีมอ่อนก้าวลงมาจากบันได ผมยาวสลวยถูกรวบเรียบ เธอดูเรียบร้อยแต่น่ามองอย่างเหลือเชื่อ...จนคีรติอดยิ้มไม่ได้“อรุณสวัสดิ์ครับ...น้องณิชา”เขาเอ่ยเสียงทุ้มต
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 10 ว่าที่คู่หมั้น
“คุณ!”เสียงทั้งสองซ้อนทับกันกลางห้องอาหารรอยยิ้มของอรสาและภารดีแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนต่างฝ่ายต่างหันมามองหน้ากันด้วยแววตาฉงน“อ้าว...รู้จักกันอยู่แล้วเหรอลูก?”ภารดีถามด้วยน้ำเสียงแฝงความยินดีณิชารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยกยิ้มบาง“เอ่อ...บังเอิญเคยเจอกันค่ะ”“อย่างนี้ก็ดีเลย จะได้ไม่ต้องเริ่มทำความรู้จักใหม่ให้เสียเวลา”อรสากล่าวอย่างมีความหวัง มือประคองถ้วยชาเบา ๆ พลางมองเด็กทั้งสองด้วยแววตาอ่อนโยนคีรติทรุดตัวนั่งลงข้างๆ กับณิชา ท่าทีสงบนิ่งแต่ดวงตากลับไม่ยอมละไปจากใบหน้าของเธอหญิงสาวพยายามหลบสายตานั้น แต่ยิ่งหนี...เขากลับยิ่งมองบรรยากาศบนโต๊ะเริ่มเปลี่ยนจากความอบอุ่น เป็นแรงกดดันที่มองไม่เห็น“หนูณิชาชอบอาหารญี่ปุ่นไหมลูก ร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องปลาดิบเลยนะ”ดำรงเอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบที่เริ่มหนาแน่น“ชอบค่ะคุณลุง”ณิชาตอบอย่างเรียบสุภาพ แต่ปลายนิ้วยังคงสั่นเล็กน้อยใต้โต๊ะคีรติปรายตามองอย่างพิจารณา รอยยิ้มบางแฝงอยู่บนริมฝีปาก รอยยิ้มที่มีทั้งเย็นชาและความหมายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก“โลกกลมมากเลยนะครับผมพึ่งเจอเธอไม่นาน ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคู่หมายที่ผู้ใหญ่จัดหาไว้ให้...”เขาพู
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 9 วันดูตัว
บ้านตระกูลอภิพัฒน์วัฒนากุล (บ้านคีรติ)เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าบ้านหรูเมื่อ คีรติ พาน้องสาว ครีม กลับมาถึงบ้านทันทีที่ อรสา แม่ของทั้งคู่ได้ยินเรื่องรถชน ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที“ครีม! ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”หญิงสาวรีบเดินเข้ามาดูบุตรสาวด้วยความร้อนใจ“ไม่เจ็บเลยค่ะแม่ แต่พี่ที่หนูชน...เขาหัวแตกค่ะ”ครีมตอบเสียงแผ่วแต่ยังยิ้มบาง ๆ“ตายจริง! แล้วพี่เขาเอาเรื่องหรือเปล่าลูก?”“ไม่ค่ะ แม่...พี่คนสวยเขาน่ารักมากเลย ยังลงมาดูหนูด้วยนะคะ”คีรติยิ้มจาง ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น ภาพเธอยังวนอยู่ในหัว ดวงตาคมสวย แววตาแข็งแกร่งแต่เศร้าลึก ๆ “งั้นครีมไปพักก่อนนะลูก เดี๋ยวค่อยลงมาทานมื้อเย็นกัน”“ค่ะแม่ แล้วคุณพ่อกลับมาหรือยังคะ?”“ยังเลยลูก วันนี้บริษัทคุณพ่อมีประชุม คงกลับมามืดหน่อย”“งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ”“ไปสิลูก รีบอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวนะ”อรสามองตามลูกสาวขึ้นบันได ก่อนจะหันกลับมาทางลูกชายที่ยังยืนอยู่ตรงโถงบ้าน“ตาคีย์...แม่มีเรื่องจะคุยด้วย มานั่งก่อนสิลูก”คีรติพยักหน้าเบา ๆ“ครับแม่”น้ำเสียงราบเรียบ แต่ในใจกลับรู้ดีว่าเรื่องที่แม่จะพูดคืออะไร“พรุ่งนี้ว
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 8 แม่เจ้าแผนการ
บ้านตระกูลวัฒนวานิชเจริญ (บ้านณิชา)เสียงส้นรองเท้าดังแผ่วเบาไปตามพื้นหินอ่อน เมื่อ ณิชา เดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีอิดโรย ดวงตาคู่สวยดูพร่ามัวราวกับคนไม่ได้หลับทั้งคืน“ณิชา เป็นยังไงบ้างลูก…ทำไมมีเลือด!”เสียงของ ภารดี แม่ของเธอเอ่ยขึ้นทันทีด้วยความตกใจ“รถชนนิดหน่อยค่ะคุณแม่ หนูให้เลขาของคุณพ่อจัดการแล้วค่ะ”หญิงสาวตอบเบาๆ พยายามกลบความอ่อนแรงในน้ำเสียง“ตายแล้ว! มาทำแผลก่อนเถอะลูก”ภารดีรีบพาเธอไปนั่งที่โซฟา มือสั่นเล็กน้อยด้วยความเป็นห่วง“ขอบคุณค่ะ...”ณิชาตอบเสียงเรียบ พลางขยับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นอีกนิด เพื่อปกปิดรอยช้ำที่ซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้า รอยที่ไม่ควรมีใครเห็น โดยเฉพาะแม่ภารดีนั่งลงข้างๆ พลางหยิบกล่องยามาจัดการแผลให้ลูกสาวด้วยความอาทร“พรุ่งนี้แม่มีนัดกับป้าอรสา ลูกไปกับแม่นะลูก”“แม่ค่ะ…จะให้หนูไปดูตัวอีกแล้วใช่ไหม?”น้ำเสียงของณิชาปนความเหนื่อยใจ“แม่เชื่อว่าลูกกับตาคีย์เหมาะสมกันมาก”ภารดีพูดเสียงหนักแน่นราวกับตัดสินใจแทนลูกสาวไปแล้ว“แต่แม่ค่ะ…”“เพื่อครอบครัวนะณิชา”หญิงสาวชะงัก เธอเม้มปากแน่น ก่อนถามออกมาด้วยความคับข้อง“ครอบครัวเราลำบากขนาดนั้นเลยหรือคะ ทำไมบัตรของหนูเ
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 7 ความบังเอิญ..หรือพรหมลิขิต
บริษัท อภิพัฒน์วัฒนากุล กรุ๊ป ห้องทำงานประธานแสงแดดยามสายลอดผ่านกระจกสูงสะท้อนลงบนโต๊ะทำงานหรูที่เต็มไปด้วยเอกสารสำคัญคีรติพิงเก้าอี้ พลางจิบกาแฟอย่างใจเย็น ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ“ก๊อก… ก๊อก…”“เข้ามาได้”เลขาคนสนิทของเขา ทรงพล เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มสีเทาในมือ“ข้อมูลของผู้หญิงที่คุณคีรติให้สืบมาครับ ทั้งคนที่อยู่กับคุณคืนนั้น… และข้อมูลของคุณณิชาวดีด้วยครับ”คีรติขมวดคิ้วเล็กน้อย พลิกแฟ้มในมืออย่างใช้ความคิด แต่ก่อนที่ทรงพลจะเริ่มรายงานครืด… ครืด… ครืด…เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นหน้าจอขึ้นชื่อว่า “ครีม”คีรติรีบรับสายทันที“ครีม ว่ายังไงพี่ทำงานอยู่”เสียงปลายสายสั่นเครือ“พี่คีย์… ครีมขับรถชนค่ะ พี่มาหาครีมหน่อยได้ไหม”คีรติลุกพรวดจากเก้าอี้ทันที สีหน้าเปลี่ยนจากเรียบนิ่งเป็นเคร่งเครียดในพริบตา“ครีมบาดเจ็บไหม? อยู่ตรงไหนส่งโลเคชั่นมาพี่จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้” เขาถามไถ่น้องสาวด้วยความห่วงใย“ไม่ค่ะ ครีมไม่เป็นไรเลย”คีรติหายใจโล่งเมื่อรู้ว่าน้องสาวไม่ได้รับบาดเจ็บ“รอตรงนั้น ห้ามขยับรถ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”“ค่ะพี่คีย์…”สายถูกตัดไป คีรติหันไปสั่งเล
ร้อนรักเมียร้าย บทที่ 6 คุณคือของผม
โรงพยาบาลเอกชน เงียบสงบเสียงพยาบาลดังเรียก“เชิญคุณณิชาวดีที่ห้องตรวจค่ะ”ณิชาเดินเข้าไปพบแพทย์ทันที“สวัสดีค่ะคุณหมอ”“สวัสดีค่ะคุณณิชา ปวดท้องน้อยบริเวณไหนคะ”“ปวดท้องน้อยตรงนี่ค่ะ หน่วง ๆ”ณิชากุมท้องน้อย กดๆ ให้คุณหมอดู “ไม่ทราบรอบเดือนมาวันที่เท่าไหร่ค่ะ?”“เพิ่งมาสัปดาห์ที่แล้วค่ะ ประมาณวันที่ 4”“เอ่อค่ะ… แล้วไม่ทราบว่ามีเพศสัมพันธ์ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ค่ะ”ณิชากลืนน้ำลาย ก่อนตอบเสียงเบา“เมื่อคืนค่ะ”หมอพยักหน้าเบา ๆเดี๋ยวหมอขอตรวจหน่อยนะคะ”ณิชาขึ้นนอนบนเตียงตรวจ หมอเริ่มตรวจอย่างละเอียด“อ่อมีฉีกขาดบ้าง เป็นครั้งแรกหรือเปล่าค่ะ ”“อืม..ค่ะคุณหมอ”ณิชาตอบเสียงเบา สีหน้าเธอแดงก่ำหมอยิ้มอ่อนโยนแต่เอ่ยเสียงจริงจัง“อืม..การใช้งานรุนแรงทำให้เกิดการอักเสบได้ ต่อจากนี้ขอให้งดกิจกรรม 7 วันนะคะหมอจะให้ยาไปทาน เดี๋ยวก็จะดีขึ้นค่ะ”ณิชาพยักหน้าอย่างเขินอาย“ขอบคุณค่ะคุณหมอ… เอ่อ ขอ ‘ยาคุมฉุกเฉิน’ ด้วยได้ไหมคะ คือเมื่อคืน…”หมอยิ้มเบา ๆ อย่างเข้าใจ“ได้ค่ะ เดี๋ยวจัดยาให้เลย”“หมอสั่งยาเรียบร้อยแล้วค่ะ...รอรับยาแล้วกลับบ้านได้ค่ะ”“ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”ณิชาเดินออกจากห้องตรวจด้วยหัวใจที่
บางทีคุณอาจจะชอบ
แพ้รักบอดี้การ์ด Love Bodyguard
MaNIE-STORY3.1K viewsหลงรักนายมาเฟีย
เดย์ไลลา5.4K viewsHide Love ยั่วรักมาเฟียซ่อนใจ
dexnarak3.3K viewsพิษรักมาเฟียร้าย
มงกุฎดอกหญ้า26.5K viewsToxic One-Night คืนพิษรัก
Sherlina300 viewsจังหวะรักมาเฟีย
รุ่งอรุโณทัย1.2K viewsอ้อนรักมาเฟียแสนร้าย
ขลุกขลิก1.4K viewsBlackVinceจองรักคู่หมั้นร้ายลูกชายมาเฟีย
คุณดอกไม้1.8K views
