บทที่ 6 คุณคือของผม

โรงพยาบาลเอกชน เงียบสงบ

เสียงพยาบาลดังเรียก

“เชิญคุณณิชาวดีที่ห้องตรวจค่ะ”

ณิชาเดินเข้าไปพบแพทย์ทันที

“สวัสดีค่ะคุณหมอ”

“สวัสดีค่ะคุณณิชา ปวดท้องน้อยบริเวณไหนคะ”

“ปวดท้องน้อยตรงนี่ค่ะ หน่วง ๆ”

ณิชากุมท้องน้อย กดๆ ให้คุณหมอดู 

“ไม่ทราบรอบเดือนมาวันที่เท่าไหร่ค่ะ?”

“เพิ่งมาสัปดาห์ที่แล้วค่ะ ประมาณวันที่ 4”

“เอ่อค่ะ… แล้วไม่ทราบว่ามีเพศสัมพันธ์ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ค่ะ”

ณิชากลืนน้ำลาย ก่อนตอบเสียงเบา

“เมื่อคืนค่ะ”

หมอพยักหน้าเบา ๆ

เดี๋ยวหมอขอตรวจหน่อยนะคะ”

ณิชาขึ้นนอนบนเตียงตรวจ หมอเริ่มตรวจอย่างละเอียด

“อ่อมีฉีกขาดบ้าง เป็นครั้งแรกหรือเปล่าค่ะ ”

“อืม..ค่ะคุณหมอ”

ณิชาตอบเสียงเบา สีหน้าเธอแดงก่ำ

หมอยิ้มอ่อนโยนแต่เอ่ยเสียงจริงจัง

“อืม..การใช้งานรุนแรงทำให้เกิดการอักเสบได้ 

ต่อจากนี้ขอให้งดกิจกรรม 7 วันนะคะ

หมอจะให้ยาไปทาน เดี๋ยวก็จะดีขึ้นค่ะ”

ณิชาพยักหน้าอย่างเขินอาย

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ… เอ่อ ขอ ‘ยาคุมฉุกเฉิน’ ด้วยได้ไหมคะ คือเมื่อคืน…”

หมอยิ้มเบา ๆ อย่างเข้าใจ

“ได้ค่ะ เดี๋ยวจัดยาให้เลย”

“หมอสั่งยาเรียบร้อยแล้วค่ะ...รอรับยาแล้วกลับบ้านได้ค่ะ”

“ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”

ณิชาเดินออกจากห้องตรวจด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

ความรู้สึกสับสน เขินอาย และกังวลตีตลบอยู่ในอก เธอก้าวเท้าอย่างไม่มั่นคงนัก พลางสูดหายใจลึก พยายามรวบรวมสติให้กลับมา

ในจังหวะเดียวกันนั้น คีรติที่มาส่งของให้น้าสาวซึ่งเป็นแพทย์สูติ เหลือบเห็นร่างของเธอเดินผ่านไป

สายตาคมเข้มพลันนิ่งงัน  ภาพเมื่อคืนแวบขึ้นในหัวจนเขาต้องเบือนหน้าเล็กน้อย

“คุณน้าหญิงครับ ผู้หญิงคนเมื่อครู่ผู้หญิงที่ออกจากห้อง… เป็นอะไรหรือครับ?”

เสียงเขาแผ่วต่ำแต่แฝงความตื่นเต้นอย่างห้ามไม่อยู่

น้าสาวหัวเราะน้อย ๆ พลางมองหลานชายด้วยแววตารู้ทัน

“ทำไมคีย์ รู้จักเธอหรือไง?”

คีรติยิ้มบาง ไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ตอบ

“คนเมื่อครู่… เขามีอะไรกับแฟนครั้งแรก

เกิดการอักเสบเพราะแฟนทำรุนแรงเกินไป

ผู้ชายคงไม่รู้ว่าผู้หญิงต้องเจ็บแค่ไหน แถมยังไม่ได้ป้องกันด้วย เธอเลยขอยาฉุกเฉิน… นี่มาหาหมอยังมาคนเดียวเลย หน้าตาก็สวยไม่รู้ว่าแฟนทำไมไม่รับผิดชอบ เฮ้อ...สาวสมัยนี้”

คำพูดของน้าสาวทำให้มุมปากของคีรติยกขึ้นเล็กน้อย

เพราะเขารู้ดี  ผู้ชายที่น้ากล่าวถึงนั้นคือเขาเอง

“นี่ครับ คุณแม่ฝากของมาให้ครับ”

“ฝากขอบคุณแม่ด้วยนะคีย์”

“ครับคุณน้า..ผมไปทำงานก่อนครับ”

เขาพูดจบแล้วรีบก้าวออกจากห้อง ใจหนึ่งอยากตามดูให้แน่ใจว่าเธอสบายดี

และทันใดนั้นเอง เขาก็เห็นเธอเดินออกมาจากห้องน้ำที่ไม่ไกลจากห้องตรวจ

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วชะงัก เมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า

“…คุณ”

สายตาคมที่มองมานั้น... เธอไม่มีวันลืมได้

“ครับ ผมเอง…”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“ยังจำผมได้ไหมครับ?”

ณิชาหายใจสะดุด ความทรงจำเมื่อคืนแล่นวาบขึ้นมาในหัว

“ฉันให้เงินไปแล้ว และเราจะไม่เจอกันอีก…”

เธอพูดเสียงเรียบ ทั้งที่ปลายนิ้วยังสั่นเล็กน้อย

หยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นอีกประโยค

“อย่าบอกนะ… ว่าคุณตามฉันมา?”

น้ำเสียงของเธอพยายามแข็ง แต่แววตากลับไหววูบ

คีรติสบตาเธอนิ่ง  ในแววตานั้นไม่มีแววล้อเลียน มีเพียงความนิ่งสงบที่อ่านไม่ออก

“เปล่าครับ ผมไม่ได้ตาม...”

เขาตอบช้า ๆ

“แค่บังเอิญเจอจริง ๆ”

ความเงียบแผ่คลุมอยู่ระหว่างทั้งคู่ชั่วอึดใจ

เสียงฝีเท้าคนเดินผ่าน เสียงลิฟต์เปิดปิดดังแผ่ว แต่ไม่มีสิ่งใดกลบความตึงเครียดที่ลอยอยู่ในอากาศ

ณิชาเม้มปากแน่นก่อนเอ่ยเสียงเบา

“บังเอิญก็ดี... งั้นเราต่างคนต่างไป”

 ณิชาหมุนตัวเตรียมจะก้าวเดินออกไป แต่แรงดึงแผ่วเบาที่ข้อมือกลับรั้งเธอไว้ให้หยุดชะงักกลางฝีเท้า

“เดี๋ยวก่อนครับ…”

เสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้หัวใจเธอสั่นวูบ

เธอหันกลับมา สบตากับเขาโดยไม่ตั้งใจ ระยะห่างระหว่างกันใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย

“คุณเป็นอะไรมากไหม ..เจ็บมากหรือเปล่า”

น้ำเสียงเขาเรียบแต่แฝงความห่วงใยอย่างประหลาด

หัวใจของณิชาเต้นแรงจนแทบกลบเสียงรอบข้าง

“ฉัน… ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอตอบเบา ๆ แต่เสียงกลับสั่นจนแทบไม่ได้ยิน

คีรติค่อย ๆ ผ่อนแรง มือที่จับแขนเธอเลื่อนลงช้า ๆ ก่อนปล่อยออก

“งั้นก็ดีครับ… ผมจะได้สบายใจ ผมไม่อยากรู้สึกผิดที่ทำให้คุณเจ็บ”

เธอกลืนน้ำลาย

“คุณไม่ต้องห่วงฉัน เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก งานแบบนี้เรียกใช้บริการครั้งเดียวก็จบ มีความเป็นมืออาชีพไม่สานสัมพันธ์ คุณน่าจะเข้าใจอาอาชีพที่คุณทำได้ดีกว่าฉันนะ 

พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปทันที

คีรติยืนมองตามร่างเธอที่ค่อย ๆ ลับสายตา ริมฝีปากเขาแตะยิ้มบาง ๆ โดยไม่รู้ตัว

“คุณคือของผม อย่าคิดว่าจะหนีผมพ้น”