ตอนที่สอง ช่วยข้าด้วย (NCกรุบกริบ)

ตอนที่สอง

ช่วยข้าด้วย

            “ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วยยยย” เสียงตะโกนร้องอย่างน่าเห็นใจพร้อมร่างกระเซอะกระเซิงของสาวน้อยซึ่งวิ่งหนีอย่างไร้หนทาง

            ‘ข่งเจียวจิ้น’ บุตรชายราชครูซึ่งนั่งรถม้าผ่านมาเปิดผ้าม่านเพื่อมองดูเห็นร่างน้อยวิ่งสะเปะสะปะอย่างหมดเรี่ยวแรงจนไปล้มลงข้างต้นไม้ใหญ่ เขาตัดสินใจสั่งหยุดรถเพื่อลงไปดูด้วยตนเองจนเห็นร่างสาวน้อยวัยเยาว์นอนคว่ำหน้าหมดสติ

            “แม่นางน้อย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หนุ่มน้อยพลิกร่างบอบบางขึ้นก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็นความงดงามเย้ายวนตรงหน้า

            เสื้อผ้าของสาวน้อยถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนขาดวิ่นเผยทรวงอวบอิ่มออกมาเกือบครึ่งเต้า ใบหน้าอ่อนหวานเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบน้ำตา

            อืม...นางดูน่าสงสารนัก คงมิใช่คนร้ายกระมัง

            บุตรชายราชครูตัดสินใจนำหญิงสาวแปลกหน้ากลับจวนเพื่อช่วยรักษาดูแล หมอหลวงถูกตามมารักษาและจัดยาก่อนที่สาวน้อยจะฟื้นคืนสติในเวลาไม่นาน

            “ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ” เถาหลี่น่าเล่าเรื่องที่ปั้นแต่งขึ้นมาอย่างน่าเห็นใจ นางทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้นจนผู้ฟังต่างใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร เรื่องการแสดงเหล่านี้ลลินาถนัดมากอีกทั้งยังได้รับการสั่งสอนเพิ่มเติมจากแม่เล้าใหญ่จึงดั่งติดปีกให้สาวน้อยแสดงจนไม่มีช่องโหว่ให้จับผิดได้

            “เจ้าพักอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถิด ข้าจะช่วยดูแลเจ้าเอง” ข่งเจียวจิ้นเอ่ยปากอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง

            หลังจากเฝ้าดูแลอยู่หลายวัน ความใกล้ชิดสนิทสนมย่อมเพิ่มพูน บัดนี้สองหนุ่มสาวเปลี่ยนคำเรียกขานแล้ว

            “พี่เจียวจิ้น ข้าอยากตอบแทนพี่ที่ช่วยเหลือ”

            “น้องหลี่น่าไม่ต้องคิดมาก”

            “แต่ข้าพักอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว เกรงจะไม่ใช่เรื่องดีนัก”

            “ผู้ใดกล้าพูดมาก”

            “ข้าไม่ได้เป็นอันใดกับพี่ หรือคนในจวนนี้ หากพวกเขาจะพูดมากย่อมเป็นเรื่องสมควร”

            “แต่...เจ้าเป็นคนรักของพี่” หนุ่มน้อยตัดสินใจเอ่ยเพื่อปลอบใจหญิงสาว

            “พี่เจียวจิ้น ท่านดีมาก ข้า...ข้ารักพี่” สาวน้อยหลี่น่าชะโงกหน้ามาจุมพิตแก้มของชายหนุ่มอย่างเงอะงะ เพียงเท่านั้นย่อมทำให้หนุ่มน้อยวัยใสตบะแตกเลิกอดกลั้นความรู้สึกภายในใจ

            ข่งเจียวจิ้นเอื้อมหน้ามาประกบจุมพิตปากบางในทันที แต่เขายังไม่เคยจุมพิตอย่างจริงจังได้แต่อ่านจากในตำราของบิดา ท่วงท่าจึงได้แต่บดคลึงไปมาจนลลินาหรือเถาหลี่น่าแทบอยากจะลุกขึ้นสอดลิ้นรุกไล่ด้วยตนเอง

            แต่ยามนี้นางสวมบทบาทสาวน้อยไร้เดียงสาซึ่งยังไม่เคยต้องมือชาย เถาหลี่น่าจึงจำต้องอดทนทำทีคล้อยตามความเงอะงะไปด้วยกัน

            มือเรียวของบุตรชายราชครูตะปบลงบนทรวงอวบอิ่มซึ่งยังอยู่ในชุดเสื้อคล้ายลังเลใจ เถาหลี่น่าแสร้งบิดกายไปตามแรงเร้าแต่เอื้อมมือไปปลดสายคาดเอวและแหวกชุดเสื้อเพื่อปลดปล่อยทรวงใหญ่ล้นออกมาหลอกล่อเชิญชวน

            เพียงหนุ่มน้อยได้เห็นเต้าทรวงใหญ่โตซึ่งเด้งไหวอยู่ต่อหน้า เขาย่อมไม่คิดเล็กคิดน้อยอีก สองมือเอื้อมกอบกุมแนบแน่นด้วยไม่อาจปกปิดความหื่นกระหาย

            เถาหลี่น่าแสร้งเด้งร่างใส่อย่างไร้เดียงสา มือน้อยทำทีปัดป้องแต่ความจริงคือช่วยให้เขาได้คลึงเคล้นขยำขยี้อย่างถูกต้อง

            “พี่เจียวจิ้น อ่า...” สาวน้อยแสร้งเขินอายบิดกายไปมาเพื่อให้กระโปรงด้านล่างได้แหวกช่องออกจนเห็นเรียวขาเนียน

            ข่งเจียวจิ้นถูกความอวบอิ่มตรงหน้าหลอกล่อยั่วยวนจนสติแตกไม่อาจควบคุมมือไม้ ยิ่งร่างบางเอนกายลงไปนอนลงยกขาขึ้นข้างหนึ่งคล้ายพยุงตนเองไม่อยู่ แต่นั่นกลับแหวกสองเรียวขาให้อ้าออกจนเห็นร่องดอกไม้ชมพูอันสวยสดมิดชิด

            “อ้า...พี่เจียวจิ้น พี่ลูบทรวงอกข้าเช่นนี้รู้สึกดีมาก” สาวน้อยแสร้งเด้งร่างไปมารับการลูบคลึง

            “เช่นนั้นพี่ลูบเจ้าทั้งตัวดีหรือไม่”

            “อืม...ดี”