ตอนที่สอง ช่วยข้าด้วย
ข่งเจียวจิ้นถูกความอวบอิ่มตรงหน้าหลอกล่อยั่วยวนจนสติแตกไม่อาจควบคุมมือไม้ ยิ่งร่างบางเอนกายลงไปนอนลงยกขาขึ้นข้างหนึ่งคล้ายพยุงตนเองไม่อยู่ แต่นั่นกลับแหวกสองเรียวขาให้อ้าออกจนเห็นร่องดอกไม้ชมพูอันสวยสดมิดชิด
“อ้า...พี่เจียวจิ้น พี่ลูบทรวงอกข้าเช่นนี้รู้สึกดีมาก” สาวน้อยแสร้งเด้งร่างไปมารับการลูบคลึง
“เช่นนั้นพี่ลูบเจ้าทั้งตัวดีหรือไม่”
“อืม...ดี”
เถาหลี่น่าแทบจะส่งร่างบางของตนเองให้เขาได้ลูบไล้จนสมใจ ยามเมื่อมือหนาแหวกเรียวร่องสองช่องกลีบเพื่อสำรวจดูอย่างตื่นตาตื่นใจ หญิงสาวเด้งร่างบิดเร้าอย่างซ่านกระสัน
โอ๊ย หนุ่มน้อย เมื่อไหร่จะเข้ามาเสียที นางอยากจนตัวสั่นแล้ว
เด็กหนุ่มตรงหน้าทั้งหน้าตาดี ทั้งยังหนุ่มแน่น ลลินาจึงคิดถึงความสุขสมซึ่งรอคอยอยู่เบื้องหน้าจนแทบทนไม่ไหว เธอไม่ได้สอดใส่มานานจนแทบลืมความรู้สึกนั้นไปแล้ว
หญิงสาวแทบอยากเลิกเสแสร้ง แต่ด้วยต้องรักษาบทบาทเอาไว้จึงเพียงเด้งร่างไปมาเพื่อให้ข่งเจียวจิ้นจับท่อนกายสอดใส่เข้ามาในร่องแคบของนางเสียที
"โอ๊ยยยย” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมน้ำตาที่ไหลปริ่มไม่ใช่การเสแสร้ง
โอ๊ย ท่านแม่เล้าเคยพร่ำสอนว่าให้ทำทีเจ็บมากในครั้งแรก แต่นางไม่คิดว่าจะเจ็บมากเพียงนี้จึงไม่จำต้องแกล้งทำ
ร่างของเถาหลี่น่าเรียนรู้เพียงการเล้าโลมอย่างเสียวซ่านไม่เคยถูกสอดใส่มาก่อน ร่องดอกไม้น้อยจึงยังคงคับแคบมิดชิด เมื่อโดนท่อนเอ็นสอดใส่เข้ามาอย่างไม่รู้งานจึงเจ็บแทบขาดใจ
ลลินาเองก็จำความเจ็บในครั้งแรกในร่างเดิมไม่ได้แล้ว แต่เธอไม่คิดว่าจะเจ็บมากเท่านี้เช่นกัน
ข่งเจียวจิ้นเห็นสาวน้อยหลั่งน้ำตาจึงพรมจุมพิตปลอบประโลมอย่างสงสาร กว่าจะขยับจนเข้าที่และโยกร่างเข้าออกสร้างความเสียวกระสันได้ก็ผ่านไปกว่าค่อนคืน
สองหนุ่มสาวมือใหม่ต่างมอบความสุขให้แก่กันได้ในที่สุดแม้จะต้องเรียนรู้ลองผิดลองถูกกันอยู่นานด้วยเถาหลี่น่ายังคงต้องเสแสร้งเงอะงะอย่างจำใจ
หลังจากผ่านครั้งแรก ข่งเจียวจิ้นย่อมไม่รีรอที่จะได้ร่วมรักสอดใส่สาวน้อยผู้งดงามอีก ด้วยราชครูผู้บิดาไม่ใคร่ได้กลับจวนเพราะต้องอยู่ให้คำปรึกษาแก่ฮ่องเต้ในวังหลวง จวนหลังนี้จึงไม่มีผู้ใหญ่ให้ต้องเกรงใจ
สองหนุ่มสาวเริงรักกันทุกค่ำคืนอย่างลำพองใจ
“น้องหลี่น่า เจ้าหันหลัง พี่จะลองกระแทกก้นนุ่มๆของเจ้าบ้าง”
“ได้เจ้าค่ะ”
สาวน้อยร่วมมือร่วมใจอย่างแข็งขัน แม้ท่อนลำของข่งเจียวจิ้นจะไม่ใหญ่โตดังเช่นที่นางเคยเห็นจากหอคณิกาหรือที่ลลินาเคยโดนมา แต่ขนาดก็ไม่เล็กจนไม่รู้สึก ยิ่งร่องน้ำของนางยังสดใหม่จึงคับแคบอยู่มาก ความเสียวซ่านจึงส่งให้หญิงสาวสุขสมจนติดอกติดใจ
“พี่เจียวจิ้น พี่กระแทกให้แรงกว่านี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”
“ได้สิ”
ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ
“อ้า...ข้ายกก้นขึ้นอีกดีหรือไม่เจ้าคะ”
“ดี ยกสูงๆ โอ้ววว เจ้าโยกร่างรับได้เป็นจังหวะดีจริงๆ น้องหลี่น่า ช่างเรียนรู้ได้เร็วนัก”
“นั่นเพราะพี่เจียวจิ้นสอนดีเจ้าค่ะ อู้วววว พี่เจียวจิ้นขยำเต้าทรวงข้าให้แรงๆสิเจ้าคะ”
“ได้ ข้าจะขยำจนบี้แบนทีเดียว”
“อ๊ายยยย ขยี้เม็ดกลางเต้าด้วยสิเจ้าคะ อู๊ยยยย”
“อย่าลืมกระแทกแรงๆด้วยเจ้าค่ะ โอ้ววว”
“เจ้านี้ชอบความรุนแรงเสียจริง”
ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ
สองร่างกระแทกใส่กันอย่างสนุกสนาน เถาหลี่น่าควบคุมกำกับการร่วมรักเพื่อให้ตนเองได้แลเห็นสวรรค์อย่างสุขสม ในขณะที่ข่งเจียวจิ้นหลั่งน้ำเข้าร่องอุ่นจนฉ่ำแฉะ
ตอนที่สามห้องเก็บสมบัติ“พี่เจียวจิ้น ข้าทอดร่างให้พี่เชยชมจนสมใจ อีกไม่นานพี่คงเบื่อหน่ายแล้วทอดทิ้งข้า” เถาหลี่น่าเริ่มแผนต่อไปเมื่อสอดใส่กันมาระยะหนึ่งจนเด็กหนุ่มไว้วางใจแล้ว“พี่ไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าแน่”“แต่ท่านราชครูคงไม่มีวันยินยอมให้รับข้าเข้ามาอยู่ในจวน” เด็กสาวใช้น้ำเสียงเศร้าสร้อย“ท่านพ่อบังคับพี่ไม่ได้” เสียงดื้อดึงเอ่ยออกมา“หากข้าจะขอความมั่นใจด้วยของประจำตระกูลของพี่เจียวจิ้นสักอย่างเป็นของแทนใจจะมากเกินไปหรือไม่เจ้าคะ” “ย่อมไม่ พี่ขอโทษที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ เอาเถอะ พี่จะพาเจ้าไปที่หนึ่ง” ข่งเจียวจิ้นโดนเสน่ห์ของสาวน้อยจนหน้ามืดตามัวเกรงหญิงสาวจะน้อยใจจนหนีหายไป จึงตัดสินใจพานางเข้าไปจนถึงห้องเก็บสมบัติของตระกูลข่ง “โอ้วว...พี่เจียวจิ้น บ้านท่านมีของมีค่ามากมายเพียงนี้ ยิ่งเห็นข้ายิ่งรู้สึกว่าตนเองไม่คู่ควร” เด็กสาวส่งเสียงตื่นเต้นเมื่อได้เห็นคลังสมบัติของตระกูลเก่าแก่ “ไม่นะน้องหลี่น่า เจ้าอย่าคิดมาก ของในนี้บางชิ้นไม่ได้มีราคามากมาย เพียงเก่าแก่เท่านั้น เจ้าลองดูเถิดว่าชอบชิ้นใด พี่จะมอบให้เป็นของแทนใจ” เถาหลี่น่าได้โอกาสรีบเดินส
ข่งเจียวจิ้นเอาใจสาวคนรักอย่างออกนอกหน้าจนเถาหลี่น่าแอบนึกเสียดายหากนางได้เป็นคนรักของเขาจริงๆคงได้รับการเอาใจอย่างดีจนล่องลอย แต่นั่นย่อมเป็นเพียงฝัน และนางต้องตื่นโดยเร็ว ลลินาซึ่งเคยถูกล่อลวงด้วยฝันหวานมาหลายครารีบปลุกปลอบตนเอง ภาพวาดถูกส่งออกไปให้คนขององค์กรอย่างเรียบร้อยทำให้เถาหลี่น่าโล่งอกและพรั่งพรูลมหายใจออกมาอย่างเบาใจ จากนั้นสาวน้อยจึงชวนชายหนุ่มเดินเลือกชมข้าวของอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมีตัวละครซึ่งเตี๊ยมกันมาอย่างดีแล้วที่ร้านแพรพรรณเข้ามาร่วมแสดงบทบาท “หลี่น่า หลานหายไปที่ใดมา พวกเราตามหาเจ้าแทบพลิกแผ่นดิน แล้วท่านพ่อของเจ้าเล่า อยู่ที่ใด” “ท่านอาหญิง ฮือๆๆๆ” เถาหลี่น่าสวมบทบาทสาวน้อยผู้พบเจอญาติสนิทอย่างแนบเนียน สาวใหญ่ผู้ซึ่งอ้างว่าคืออาสาวของเถาหลี่น่า และเป็นน้องสาวซึ่งบิดาของนางต้องการเดินทางมาหาจนถูกปล้นชิงตามคำบอกเล่าของสาวน้อยในวันที่พบกับข่งเจียวจิ้น กอดรัดกับหลานสาวอย่างโศกเศร้าเมื่อได้รับรู้ว่าพี่ชายถูกโจรฆ่าตายแล้ว “ข้าคงต้องขอตัวหลานสาวไปอยู่ด้วย นางเป็นหญิงสาวตัวคนเดียวจะให้เร่ร่อนพักอาศ
ตอนที่สี่คุ้มค่าเงินที่ลงทุนหรือไม่คำพูดเหล่านั้นของราชครูถูกนำมาบอกเล่ากับเถาหลี่น่าซึ่งหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “ท่านราชครูก็เอ่ยเกินไป ข้าเป็นเพียงสาวน้อยตัวเล็กๆจะอาจหาญถึงขั้นพาพวกบุกปล้นจวนราชครูผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร” “อย่าได้เอาแต่หัวเราะ ระวังอย่าได้พบหน้าข่งเจียวจิ้นอีกเป็นอันขาด เขาเคียดแค้นเจ้ามาก” “หัวหน้าคงไม่นำงานที่ต้องได้พบหน้าเขามาให้ข้าอีกกระมัง” “ข้าจะพยายามคัดเลือกให้ดี แต่เมืองหลวงไม่ใหญ่โตมากจนไม่มีวันได้พบกันอีก” “เช่นนั้นก็ออกนอกเมืองไปไกลๆไม่ได้หรือ”
ตอนที่ห้าดีหรือไม่“แล้วพวกเขาได้สอนให้เจ้าช่วยตนเองบ้างหรือไม่” เมื่อตนเองสุขสมใจแล้ว เถาโจวหย่งจึงคิดอยากลองช่องคับแคบซึ่งเห็นมาตั้งแต่ยังไม่เบ่งบานดูบ้าง“สอนเจ้าค่ะ สอนให้ข้าใช้นิ้วละเลงสร้างความเสียวให้ตนเอง”“แล้วดีหรือไม่”“ข้าชอบ ความรู้สึกเสียวซ่านช่างสุขสันต์ แต่ท่านแม่บอกว่าหากให้ผู้อื่นทำจะดีกว่า”“เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้าได้เสียวกว่าที่เคย”หัวหน้าเถาโจวหย่งจับร่างบางขึ้นนอนลงบนเตียง มือหนาจับเรียวขาขาวผ่องอ้าออกจนเห็นร่องดอกไม้งามและเนินขนนุ่มฟูมือร้อนลูบไล้ผ่านเนินนูนและขนนุ่มไปยังสองกลีบแดงอันเจิ่งนองไปด้วยน้ำหวานใส“อืม...เพิ่งโดนสอดใส่ไม่กี่ครา ร่องของเจ้ายังคงคับแคบอยู่มาก” นิ้วร้อนถูกสอดแยงสำรวจความคับแน่นก่อนจะวกมาบดคลึงยังติ่งเสียวขณะอีกมือลูบขึ้นคลึงเคล้นก้อนเนื้ออวบด้านบน“อ้า...ดียิ่ง บดอีกเจ้าคะ อู้ววว เสียวกว่าใช้นิ้วของตนเองจริงด้วย”ร่างเล็กแอ่นหลั
ตอนที่หกชายสูงวัยเถาหลี่น่าลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อสายมากแล้ว เมื่อคืนนางจำแทบไม่ได้ว่าแตะสวรรค์ไปกี่ครา หัวหน้าเถาโจวหย่งช่างแข็งแรงทรงพลังจนนางสั่นเกร็งแทบขาดใจตายถึงยามนี้ร่างบางจึงปวดท้องจากความเกร็งเสียวต่อเนื่องและปวดร้าวไปทั่วร่างด้วยไม่คุ้นเคยกับการร่วมรักอย่างหนักหน่วงมาก่อนสาวน้อยก้มลงมองร่องดอกไม้ซึ่งแดงช้ำอย่างน่าสงสาร น้ำขุ่นขาวยังหลงเหลือเป็นคราบทั้งในร่องน้ำและหว่างขา ร่องรอยแดงของถูกขยำทั้งนิ้วและฟันถูกประทับไว้จนทั่วทรวงอวบอิ่มและไหล่บางเฮ้อ...คงต้องพักอีกหลายวัน เถาหลี่น่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าด้วยโดนเคี่ยวกรำอยู่ทั้งคืน นางยังเยาว์วัยนักและไม่เคยได้รับความเสียวซ่านเช่นนี้มาก่อน แม้แต่ลลินาเองก็ต้องยอมรับว่าไม่เคยได้รับการเติมเต็มความกระสันอย่างสุขล้นเท่านี้มาก่อนเช่นกันยังดีที่ร่างนี้อายุน้อย แข็งแรง จึงฟื้นฟูได้เร็ว หัวหน้าเถานำอาหารมาให้ลูกศิษย์สาวถึงเตียงนอน
ตอนที่เจ็ด ศึกษาเล่าเรียน “ข้าจะส่งเจ้าไปอยู่ที่บ้านสกุลสวี พวกเขามีญาติฝั่งมารดาอยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว เจ้าจะปลอมเป็นญาติสาวน้อยซึ่งถูกส่งไปศึกษาเล่าเรียนยังสำนักศึกษาในตัวเมือง ด้วยความจำเป็นนี้จึงต้องพักอาศัยที่นั่น” “จะให้ข้าขโมยของที่บ้านนั้นหรือ” “ไม่ใช่ ของสำคัญในครานี้คือตำราลับหายากซึ่งถูกเก็บรักษาอยู่ที่หอตำราชั้นสูงสุดในสำนักศึกษา ชื่อและข้อความบางส่วนอยู่ที่นี่ เจ้าจดจำเอาไว้” กระดาษเล็กถูกส่งมาให้เถาหลี่น่าได้อ่านและจำให้ได้ “ในเมื่อของอยู่ที่สำนักศึกษา เช่นนั้นข้าก็ต้องหาโอกาสระหว่างเข้าเล่าเ
ตอนที่แปด รู้จักข้าน้อยไปเมื่อถึงสำนักศึกษา สาวน้อยรีบเดินไปลงชื่อรายงานตัวจากนั้นจึงเดินหาห้องเรียนและมองหาที่นั่ง ด้วยสำนักศึกษาแห่งนี้รับเด็กทั้งชายหญิงจากหลายเมืองเข้ามาศึกษาเล่าเรียนโดยมีค่าใช้จ่ายไม่สูง จึงมีเด็กหนุ่มสาวมาเรียนกันมากจนต้องแบ่งออกเป็นหลายห้องเรียน เดิมทีหลินหลี่น่าต้องเรียนรวมกับเด็กหญิงในชั้นต้นตามระเบียบ แต่ด้วยหัวหน้าเถาสร้างเรื่องให้นางเก่งกาจจนได้เลื่อนระดับชั้นมาเรียนร่วมกับเด็กชายในชั้นสูง หญิงสาวจึงเป็นเพียงสาวน้อยไม่กี่คนที่ได้นั่งเรียนร่วมกับชายสูงศักดิ์หลายคน เมื่อถึงห้องเรียนและอ่านจนแน่ใจว่าถูกต้อง หลินหลี่น่าจึงกวาดตามองหาสวีเจินจื้อด้วยคิดว่าเขาน่าจะอยู่ห้องเดียวกัน นับว่านางคิดไม่ผิดเมื่อเห็นร่างชายห
ตอนที่เก้า มารยาหญิงซูหวังเหล่ยซึ่งถูกตามตัวมารีบเข้ามาห้ามและสั่งการให้แยกย้ายอย่างเอือมระอา ขณะหลินหลี่น่าซึ่งยืนฟังราวกับเป็นคนนอกยืนยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ แต่เมื่อเห็นว่าศิษย์พี่มองมาทางตนเองจึงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเศร้าหมองเพื่อเรียกความสงสาร“เจ้าเป็นญาติของสวีเจินจื้อหรือ”“เจ้าค่ะ แต่พวกเราไม่อาจเทียบสกุลสวีได้”“เรื่องฐานะเป็นเพียงของนอกกาย มีขึ้นย่อมมีลง มีเงินมากไม่แน่ว่าสักวันอาจมีน้อยก็ได้ หากเจ้าขยันหมั่นเพียรศึกษาเล่าเรียน ไม่แน่กาลข้างหน้าอาจมีโอกาสสร้างเงินสร้างฐานะที่สูงกว่าเขาก็เป็นได้”“ขอบคุณศิษย์พี่เจ้าค่ะ” หลินหลี่น่ายิ้มหวานให้ซูหวังเหล่ย กิริยาท่าทางของสาวน้อยคล้ายไร้เดียงสาแต่ความจริงยั่วยวนอย่างเต็มที่จนซูหวังเหล่ยใจสั่น“สวีเจินจื้อหนีขึ้นรถม้ากลับไปแล้ว แล้วเจ้าจะกลับอย่างไร”“ข้า...ข้าคงต้องเดินกลับไปเจ้าค่ะ”“พี่ไปส่งเจ้าดีกว่า ไป พวกเรากลับกัน”หลิน
ตอนพิเศษสามถึงเวลาต้องเลือกชายาสามเดินเยื้องย่างเข้าไปหยุดที่ด้านหน้านางกำนัลของตนเองซึ่งยังยืนเปลือยร่างอ่อนเปลี้ยอยู่คนเดียว “ชายาสาม” เสียงตกใจร้องดังออกมาก่อนร่างเปลือยจะทรุดลงด้วยหมดแรงจริงๆ “พวกเจ้าทำเช่นนี้กันกี่คราแล้ว” ฮัวหลี่น่าย่อมรู้จักชายหนุ่มผู้นั้นด้วยเขาเป็นคนสนิทของหัวหน้าเถาโจวหย่งซึ่งเดินทางมาช่วยงาน เขาเป็นชายรูปงามอีกทั้งคารมดีจึงมีหญิงคณิกาติดใจทอดร่างให้เชยชมอยู่บ่อยๆ แต่นางไม่คิดว่าเขาจะล่อลวงนางกำนัลน้อยในยามที่นางมาช่วยดูแลบุตรสาวที่นี่ แล้วยังกล้าพาตัวออกมาสอดใส่ในที่ลับตาโดยทิ้งเด็กหญิงน้อยไว้คนเดียว “เขา... เขา...บอกว่าชอบหม่อมฉัน และมีของจากต่างเมืองมาฝาก หม่อมฉันคิดว่าจ
ตอนพิเศษสามถึงเวลาต้องเลือก“ท่านแม่เจ้าขา พี่ถิงถิงหายไปแล้วเจ้าค่ะ” เด็กหญิงตัวอ้วนกลมน่ารักเดินเต๊าะแต๊ะมาตามหานางกำนัลซึ่งเป็นพี่เลี้ยงถึงยังห้องทำงานของฮัวหลี่น่า ชายาสามขององค์ชายฮุ่ยหมิงกำลังนั่งตรวจสอบบัญชีอยู่ที่ชั้นบนของหอคณิกาซึ่งเป็นกิจวัตรซึ่งนางต้องทำเพื่อไม่ให้การเงินรั่วไหลและคอยควบคุมค่าใช้จ่ายให้ดี นางพาบุตรชายหญิงทั้งสองมาด้วยเช่นทุกครา โดยให้องครักษ์คนสนิทพาบุตรชายซึ่งอยู่ในวัย5ขวบปีไปหาผู้เป็นบิดาที่ด้านหลัง ส่วนบุตรสาวนางกำชับให้นางกำนัลพี่เลี้ยงคอยดูแลอยู่ที่สวนด้านข้าง แล้วเหตุใดบุตรสาวตัวน้อยของนางจึงเดินขึ้นมาถึงชั้นบนด้วยตัวคนเดียวโดยไร้เงาของนางกำนัลสาว “ถิงถิงนี่เหลวไหลใหญ่แล้ว คงต้องลงโทษให้หลาบจำ
ตอนพิเศษสองหอคณิกาของชายาสาม“เช่นนั้นข้าจะพาท่านแม่ไปชมทำเลดีดี องค์ชายฮุ่ยหมิงมีทำเลการค้าอยู่ในมือหลายแห่ง ข้าได้ขอเขาไว้แล้วเจ้าค่ะ”“อืม...มีสามีทั้งมีเงิน มีอำนาจ อีกทั้งดีกับเรา ย่อมมีชัยแก่ชีวิต หลี่น่าเอ๊ย เจ้าช่างโชคดีนัก”“ด้วยการสั่งสอนจากท่านแม่ ทำให้เขาไม่อาจตัดใจจากข้าได้ จึงทำให้ข้าโชคดีเจ้าค่ะ”“ไม่ใช่เรื่องนั้นเรื่องเดียวหรอก มิเช่นนั้นหญิงคณิกาในหอของข้าคงมีผู้พาไปเลี้ยงดูอย่างสุขสบายกันทุกคนแล้ว”ฮัวหลี่น่าพยักหน้าอย่างยอมรับเมื่อคิดตาม“แต่เรื่องนั้นย่อมสำคัญเช่นกัน ครานี้แม่นำของสำคัญที่จะช่วยเจ้าได้มามอบให้อีกหลายอย่าง รับรองว่าองค์ชายผู้นี้จะไม่อาจมีหญิงอื่นได้อีกนานทีเดียว” แม่เล้าใหญ่ส่งมอบถุงผ้าขนาดใหญ่ให้สาวน้อยซึ่งรีบขอบคุณอย่างซึ้งในน้ำใจสองสาวต่างวัยพากันออกไปเดินเลือกทำเลการค้าแล้วนั่งลงปรึกษากันอย่างคร่ำเคร่ง ด้วยมีหอคณิกาอยู่แล้วหลายแห่งในเมืองหลวง สองสาวจึงเลือกตั้งหอคณิกาแห่งใหม่ในทำเลที่ไม่ได้อยู่
ท่อนเนื้ออวบถูกนางดูดกลืนเข้าออกสลับกับเลียวนไล่ขึ้นๆลงๆจนกายแกร่งเกร็งเสียวร้องเสียงแหบพร่า“อ้า...เจ้าช่างเก่งจริง ชายารัก ยิ่งกลืนกินเจ้ายิ่งสร้างความสุขให้ข้ามากขึ้นทุกที แล้วอย่างนี้ข้าจะไม่คอยให้ท้ายเจ้าได้อย่างไร โอ้ววว”“หากอยากมีความสุขย่อมต้องให้ท้ายข้า” สาวน้อยยังคงได้ทีด้วยแท่งสวาทอยู่ในกำมือนางปากบางรูดเข้ารูดออกรัวเร็วจนหน้าหล่อเหลาขององค์ชายหนุ่มแหยเกด้วยความซ่านเสียวก่อนจะทนไม่ไหวปล่อยน้ำรักออกมาจนเต็มปากบาง“เจ้าเก่งมากเพียงนี้ ข้าคงต้องยอมตายคาปากของเจ้าเสียแล้ว” เมื่อสุขสมใจคำของชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาโดยไม่คิดมาก“เชอะ ก่อนท่านจะตายข้าต่างหากที่ต้องตายเสียก่อนหากยังโดนท่านใช้งานอย่างหนักทุกคืนเช่นนี้”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า หนักที่ใดกัน เจ้าเองเป็นฝ่ายเรียกร้องให้ข้าดุเดือดรุนแรงเอง บางคราวยังขย่มจนข้าแทบแย่”“นั่นเพราะท่านชื่นชอบเช่นนั้น ข้าจึงอยากให้ท่านพอใจ”“เอาเป็นว่าพวกเราต่างเติมเต็มให้กันอย่างดี คราวนี้เจ้าหันก้นขาวๆมาได้แล้ว มัง
ตอนพิเศษหนึ่งกินของอร่อย ฮัวหลี่น่าได้รับการเติมเต็มอย่างสุขสันต์จากท่อนกายใหญ่ล่ำเกือบทุกค่ำคืน หญิงสาวเคยเฝ้าฝันว่าจะได้ความแข็งแกร่งมาสอดใส่ร่องดอกไม้อันคับแน่น อีกทั้งยังคิดถึงชายหนุ่มผู้เชี่ยวชาญเพื่อสร้างความเสียดเสียวอย่างที่เคยเห็นมาจากเหล่าพี่สาวคณิกาทั้งหลาย ไม่น่าเชื่อว่านางช่างโชคดีที่สุดท้ายแล้วได้ใช้ชีวิตอยู่กับองค์ชายหนุ่มรูปงามและยังมีแท่งเนื้อทั้งใหญ่แน่น ทั้งยาวอวบ ทั้งแข็งแรง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเชี่ยวชาญด้านกามาจนพลิกแพลงได้ทุกท่วงท่า ลีลารักของเขาสร้างความสุขสมแก่นางจนติดอกติดใจร่ำร้องหาอยู่มิวาย องค์ชายหนุ่มเองย่อมติดใจในร่องดอกไม้แดงอันตอดรัดดีเช่นกัน เขารู้ว่าหญิงสาวมีเคล็ดลับเพื่อรักษาความคับแน่นและการตอดรัดถี่อั
ตอนพิเศษสองชิงอ้ายเหม่ยส่ายหัวให้กับความกระสันอยากซึ่งไม่เคยลดน้อยลงของสามีหนุ่ม เมื่อเขาสอดแทงท่อนลำใหญ่โตเข้ามาจนจุกแน่น หญิงสาวจึงยืนนิ่งรองรับการกระแทกที่กำลังจะตามมา นางยืนรอรับท่อนลำอวบใหญ่ยาวซึ่งสอดเข้าดึงออกในช่องทางคับแน่นอย่างฮึกเหิม ด้วยท่วงท่ายืนกระแทกกระทั้น ชายหนุ่มยิ่งส่งพลังสะท้านสะเทือนจนหญิงสาวต้องใช้มือยันก้อนหินเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้โดนกระแทกจนล้มลงท่อนลำยักษ์ตอกกระแทกเข้ามาชนกับส่วนลึกสุดด้านในอย่างคึกคัก ทั้งยามแทงเข้าและยามถอนออก ส่วนอวบแน่นครูดกับส่วนเสียดเสียวภายในโพรงรักเรียกความกระสันอยากจนสาวน้อยส่งเสียงดังก้องป่า“ซี้ดดดด อ้า...พี่หยาง ข้าเสียวเหลือเกิน”“จงร้องให้ดัง อีกเดี๋ยวจะเสียวยิ่งกว่านี้ อูววว ร่องรูของเจ้ารัดแท่งเนื้อของพี่แน่นเหลือเกิน”ภายในร่องรักแม้จะโดนกระหน่ำมาหลายคราแต่ยังคงดูดกระชับเข้ากันดีกับแก่นกายใหญ่โต เอวอันแข็งแกร่งขยับเข้าออกเป็นจังหวะส่งเสียงดังป๊าบ ป๊าบ ราวดนตรีอันมีท่วงทำนอง&n
ตอนพิเศษสองกลางสายลมแสงแดดบนภูสูงชิงอ้ายเหม่ยหรือเถาหลี่น่ามักขอให้หวังตงหยางพาไปยังห้องเก็บสมบัติลับโดยอ้างว่าเพื่อแต่งกายงดงามด้วยอัญมณีมีค่าและแพรพรรณงามล้ำแล้วเดินไปเดินมาอย่างมีความสุขในที่แห่งนั้นแต่ความเป็นจริงย่อมเพื่อหาของสำคัญที่ต้องการจนพบเจอต่างหากหลังจากนั้นนางจึงใช้ข้ออ้างเพื่อศึกษาหนทางการเข้าออกให้แน่ใจอีกทั้งยังเสาะหาสมบัติอื่นซึ่งน่าจะพอหยิบฉวยออกไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้แม้หวังตงหยางจะไม่เข้าใจในการเดินไปเดินมาแล้วยิ้มแย้มชื่นชมของสวยงามราวคนบ้าของเมียรัก แต่เขาย่อมตามใจด้วยหลังจากนั้นนางมักอารมณ์ดีและยินยอมให้เขาพาไปบรรเลงบทรักเร่าร้อนกันอย่างถึงอกถึงใจ“วันนี้พวกเราไปที่ใดกันดี”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดวางข้าวของเก็บเรียบร้อยแล้ว โจรหนุ่มจึงก้าวเข้ามาโอบประคองเพื่อปลุกอารมณ์ให้นางได้คล้อยตามเขามองดูนางผลัดเปลี่ยนชุดงดงามเข้าๆออกๆจนแท่งเนื้อแข็งตุงทิ่มแทงกางเกงแทบขาดแล้ว หากช้ากว่านี้คงได้แต่จับนางยัดร่องกลางถ้ำสมบัติเป็นแน่“บนภูเขาดีหรือไม่ ข้างล
“อืม...เจ้านี่เรียนรู้เร็วจริง” แม่เล้าใหญ่ชื่นชมเมื่อเห็นสาวน้อยทำตามได้อย่างดี ร่างซึ่งยังคงงดงามสมวัยหันกลับมาสอนต่ออย่างตั้งใจ“ต่อจากนั้น เจ้าก็ค่อยๆใช้ลิ้นเลียเล่นให้ทั่วแท่งเนื้อ เลียขึ้นเลียลงราวนี่คืออาหารอันเลิศรส ยิ่งเลียยิ่งได้รสชาติอร่อยจนไม่อาจหยุดได้ ไม่ว่าจะเลียตรงที่ใดล้วนได้รสดีทั้งสิ้น”“ส่วนมือของเจ้าอย่าปล่อยให้อยู่ว่าง ควรจับแท่งเนื้อเอาไว้ให้เลียได้ถนัด จะพลิกไปพลิกมาหรือจับตั้งตรงไว้ก็ย่อมได้ หรือจะเอื้อมไปกอบกุมคลึงเคล้นก้อนตุ่มอีกลูกของพวกเขาก็ย่อมได้เช่นกัน”เสียงสั่งสอนยังลอยออกมาพร้อมท่าทางประกอบอย่างเชี่ยวชาญ“เมื่อขาที่สามนี่ทั้งแข็งทั้งตั้งชันแล้ว เจ้าจึงค่อยใช้มือประคองส่งเข้าปาก โดยปากของเจ้าต้องอ้าให้กว้างเข้าไว้ ระวังอย่าให้ฟันแข็งขูดโดนแท่งเนื้อมิเช่นนั้นแทนที่จะเสียวจะกลายเป็นเจ็บแทน ค่อยๆครอบลงมาทีละน้อยช้าๆ อย่าได้เร็วเกินไปเพื่อให้พวกเขาลุ้นจนตัวสั่นไม่ว่าแท่งเนื้อจะเล็กหรือใหญ่ อย่างไรปากของพวกเราย่อมไม่อาจครอบครองได้ทั้งหมด ดังนั้นส่วนที่เหลือด้านนอกนี่จึงเป
ตอนพิเศษหนึ่งฝึกฝนความเสียวซ่านเถาหลี่น่าถูกพามาส่งถึงมือของแม่เล้าใหญ่แห่งหอคณิกาตั้งแต่ยังไม่เต็มวัยสาว เด็กน้อยได้รับการฝึกฝนวิชาต่างๆมามากแล้ว หัวหน้าเถาโจวหย่งจึงอยากให้นางได้รับการสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดลับของหญิงสาวเพื่อสามารถใช้เล่ห์มารยาได้อย่างดีที่สุดคราแรกเด็กสาวย่อมเขินอายและไม่อยากเรียนรู้ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจจนเมื่อนางได้แอบไปเห็นพี่สาวคนหนึ่งในหอสมสู่กับแขกถึงสิบกว่าคน พวกเขากลุ้มรุมบนตัวของหญิงสาวนางนั้นอย่างน่าสงสารจนเด็กน้อยทนไม่ไหวตัดสินใจออกไปห้ามปรามและต่อสู้กับคนพวกนั้นแม้นางจะมีฝีมือดีแต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและตัวที่เล็กบาง ไม่นานจึงถูกจับโยนออกมา โชคดีที่ร่างของนางยังเล็กจ้อยพวกเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะหันมาย่ำยีนางแทนแขกชายคนหนึ่งโมโหที่ไม่ได้ย่ำยีบนกายของคณิกาสาวนางนั้นด้วยเข้าไปแย่งชิงไม่ทันจึงหันมาใส่อารมณ์กับเด็กน้อยร่างหนาถลาเข้ามาบีบคอเล็กจนหน้าเขียวคล้ำหายใจไม่ออก วินาทีแห่งความเป็นความตาย เถาหลี่น่าได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมที่แส่หาเรื่องเข้าไปวุ่นวายกับผู