[50] [สงครามอันดุเดือด]บนท้องฟ้ามีตัวปัญหา ขณะเดียวกันเมื่อมองลงไปดูสนามรบภาคพื้นดินมันก็มีตัวปัญหาเช่นเดียวกันพื้นดินกำลังสั่นสะเทือนก่อนที่ปรสิตขนาดยักษ์จะพุ่งตัวออกมาจากใต้พื้นดิน มันมีความสูงมากถึง 7 เมตรและมีความยาวกว่า 20 เมตร มันมีรูปร่างเหมือนตะขาบเนื่องจากมันมีลำตัวยาวเป็นปล้องและมีขาคล้ายตะขอตามลำตัวเป็นจำนวนมากเหมือนขาตะขาบ แต่ส่วนหัวมีขากรรไกรเหมือนสว่านที่สามารถหมุนทะลุดินได้ปรสิตตะขาบหัวสว่านปั่นป่วนสนามรบด้วยขนาดตัวที่ใหญ่และลำตัวที่มีเกราะแข็งหุ้มทั้งตัวและขามากมายของมัน กระสุนธรรมดาไม่สามารถเจาะลำตัวของมันได้และขาคล้ายตะขอจำนวนมากของมันก็คมมากจนสามารถตัดผู้คนให้กลายเป็นชิ้นเนื้อได้ง่ายๆ ด้วยการเคลื่อนตัวผ่านไปเท่านั้นแต่ไม่รู้ว่าเพราะขนาดตัวที่ใหญ่เกินไปหรือตาของมันไม่ค่อยดีกันแน่มันถึงเผลอตัดร่างของพวกเดียวกันไปด้วยเป็นจำนวนมากเช่นกันตอนนี้ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ตัวของปรสิตตะขาบหัวสว่านได้เลยแม้แต่พวกปรสิตแต่นั่นน่าจะใช้ไม่ได้ผลกับวินเตอร์วินเตอร์เปิดโล่ของเขาและพุ่งเข้าไปชกปรสิตตะขาบหัวสว่านอย่างรุนแรงหลายมัดตึง! ตึง! ตึง!ปรสิตตัวใหญ่ถึงกับสะเทือน แม้ว่าเกรา
[49] [สงครามกับกองทัพปรสิตนับล้าน]คลื่นหนาทึบเริ่มคืบคลานออกมาจากแนวป่าทึบพร้อมเสียงกรีดร้องแหลมประหลาดดังเป็นระลอก คลื่นอากาศสั่นสะเทือนจนฝุ่นทรายลอยหมุนวนอย่างไร้ทิศทาง แท้จริงแล้วคลื่นสีดำนั่นคือฝูงปรสิตที่มีจำนวนหนาแน่น เมื่อมองจากที่ห่างไกลมันจึงดูเหมือนคลื่นสีดำที่กำลังไหลเข้ามาหาเงาร่างมหึมาหลายสิบร่างค่อยๆ ปรากฏขึ้นโดดเด่นท่ามกลางคลื่นปรสิต มันคือสัตว์ประหลาดกึ่งอมนุษย์กึ่งแมลงซึ่งสูงกว่า 3 เมตร ผิวหนังสีคล้ำมันวาวดุจเปลือกเหล็ก ขาแขนเรียวยาวบิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ ฟันแหลมคมเรียงซ้อนกันหลายชั้นในปากที่ขยับไม่หยุดดวงตาเรืองแสงสีเหลืองนับร้อยนับพันนับแสนคู่จ้องมองฐานทัพเหมือนนักล่าที่ล็อกเป้าเหยื่อสำเร็จแล้ว เสียงคำรามต่ำดังขึ้นพร้อมกันราวกับมันกำลังสื่อสารกันโดยไร้ถ้อยคำ หรือความเป็นจริงแล้วมันกำลังรับคำสั่งจากใครบางคนที่ห่างไกลออกไปกันแน่?สิ่งแรกที่เคลื่อนตัวออกมาจากกลุ่มก็คือปรสิตจำพวกที่มีปีก มันบินมาเป็นฝูงดุจคลื่นน้ำบนท้องฟ้า[การโจมตีเริ่มขึ้นแล้ว! ทุกหน่วยเตรียมประจำการ!] พลโทเทเลอร์สั่งการผ่านวิทยุสื่อสารทันทีเหล่าทหารเคลื่อนไหวกันอย่างเป็นระเบียบและเริ่มเปิดการโจมตีด
[48] [ศัตรูในเงามืด]เมื่อร่างกายได้รับความสุขซ้ำแล้วซ้ำเล่าสติก็จะเริ่มล่องลอยจนไม่อาจแยกแยะเวลาที่ผ่านไปได้อีกต่อไป“สโนว์? หลับไปแล้วเหรอ?”เสียงกระซิบแผ่วเบาและนุ่มนวลที่ข้างหูทำให้สติของสโนว์กลับมาเล็กน้อย เธอยกเปลือกตาขึ้นด้วยดวงตาพร่ามัวและไม่จดจ่อ เธอยังคงนั่งอยู่บนตักและหันหน้าแนบชิดลำตัวส่วนหน้าเข้าหาฟรอสต์เหมือนเดิมก่อนที่จะหมดสติไป เธอวางคางอยู่บนไหล่หนาของเขาพร้อมทั้งทิ้งตัวพิงเขาด้วยท่าทางไร้น้ำหนัก“เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว?” เธอพึมพำถามเสียงเบา ความรับผิดชอบในหน้าที่ทำให้สโนว์พยายามตื่นตัว“ยังเหลือเวลาอีกหน่อย” ฟรอสต์กระซิบตอบเธอขณะที่โอบกอดเธอด้วยแขนทั้งสองข้างด้วยเรี่ยวแรงที่แข็งแกร่งขณะที่ประทับจูบไปตามไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน แต่เมื่อเขาเห็นรอยจูบที่วินเตอร์ทิ้งไว้เขาก็อดไม่ได้ที่จะจูบให้หนักมากขึ้นอีกหน่อยจนกลบทับรอยเก่าไปได้“พอแล้ว” สโนว์เอียงคอหลบจูบและเอ่ยห้ามปราม เธอรู้สึกว่ามันเพียงพอแล้วเพราะท้องของเธอรู้สึกแน่นมาก น้ำที่อัดแน่นในท้องของเธอไม่สามารถหาทางออกมาได้เพราะแท่งอุ่นของฟรอสต์ยังคงฝังอยู่ข้างใน“ไม่ได้” ฟรอสต์ปฏิเสธ ในเมื่อยังไม่รู้สึกเพียงพอเขาจะยอมปล
[47] [ไม่อนุญาตให้จับ]ฟรอสต์รู้สึกว่ามันเป็นการทรมานทางร่างกายอันแสนหวานทางด้านสโนว์กลับรู้สึกว่ามันไม่น่าพอใจนักทำไมมันยากจัง สโนว์คิดขณะที่เช็ดคราบน้ำสีขาวออกจากริมฝีปากของเธอที่มีอาการชาเล็กน้อยสโนว์ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะทักษะของเธอแย่มากหรือเพราะฟรอสต์อดทนเก่งกันแน่ กว่าที่ฟรอสต์จะถึงจุดสุดยอดมันก็ใช้เวลานานมาก ลิ้นและปากของเธอรู้สึกเมื่อยไปหมดแล้ว“รสชาติค่อนข้างแปลก” สโนว์หน้านิ่วคิ้วขมวดขณะคายน้ำสีขาวข้นที่ยังเหลืออยู่ในปากออกไป“สโนว์” ฟรอสต์เอ่ยปากเรียกสโนว์เสียงเคร่งขรึม แต่อันที่จริงเขากำลังกระสับกระส่าย การถึงจุดสุดยอดเพียงครั้งเดียวมันไม่เพียงพออย่างแน่นอนแต่ตอนนี้สโนว์ไม่อยากจะช่วยให้ฟรอสต์เสร็จอีกรอบ เธออยากจะคลายความกระสับกระส่ายของตัวเองก่อนมากกว่า เธอวางมือลงบนท้องน้อยของตัวเองที่รู้สึกวูบวาบอย่างแปลกประหลาดยากที่จะบรรยาย เธอรู้ว่าถ้าหากข้างในมันได้รับการเติมเต็มและกระแทกสักหน่อยร่างกายของเธอก็จะรู้สึกพอใจมากสายตาของสโนว์เหลือบไปมองแก่นกายของฟรอสต์ที่สามารถเติมเต็มความตั้งการของเธอได้ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปมองใบหน้านิ่งเรียบของเขาแต่สายตาเต็มไปด้วยความคาดหวังที่จะได
[46] [เรื่องราวการแก้แค้นบนเตียง?] NC“อย่าดิ้นรนสิ” สโนว์กล่าวเสียงเข้มพร้อมทั้งกดศีรษะของฟรอสต์ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่าและกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ใต้ร่างของเธอให้ใบหน้าของเขาแนบชิดกับเตียงนอนจนเขาไม่สามารถผงกหัวขึ้นมาได้“…กำลังทำอะไรอยู่?” ฟรอสต์ที่ถูกบังคับให้อยู่ในสภาพนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงเอ่ยถามด้วยความยอมจำนนสโนว์จับแขนของเขาไขว้หลังและมัดพวกมันไว้ด้วยพลังน้ำที่แม้จะดูอ่อนแอแต่มันกลับไม่ง่ายที่จะทำลาย ความยืดหยุ่นของน้ำที่แม้จะถูกทำลายมันก็จะกลับมารวมตัวกันใหม่ได้อย่างรวดเร็วและกลายเป็นเชือกพันธนาการที่แน่นหนาเหมือนเดิม“ฉันจะได้กัดคอนายได้อย่างสะดวกยังไงล่ะ ฟรอสต์” สโนว์ยกยิ้มมุมปาก อันที่จริงเธอกำลังแก้แค้นต่างหาก “ยอมเชื่อฟังแต่โดยดีแล้วฉันจะบอนด์ให้”สโนว์กล่าวพลางตบบั้นท้ายเปลือยเปล่าที่มีแต่กล้ามเนื้อของฟรอสต์สองสามครั้ง มุมปากของฟรอสต์กระตุกเล็กน้อยแต่เขาก็ผ่อนคลายร่างกายและยอมแพ้ให้กับผู้หญิงที่นั่งคร่อมอยู่ข้างหลังของเขา เขาทำได้เพียงหลับตาลงและสูดดมกลิ่นฟีโรโมนอัลฟ่าที่ทำให้ร่างกายที่กำลังอยู่ในรอบฮีทของเขาร้อนรุ่มมากกว่าเดิมประสาทสัมผัสของฟรอสต์ในขณะนี้เพิ่มสูงขึ้นและ
[45] [ครั้งหน้าสามคนไปเลย]เมื่อกลับมาถึงฐานทัพทหารทางเหนือ ฟรอสต์ก็มุ่งตรงไปยังห้องทำงานของผู้บัญชาการฐานทัพทันทีเนื่องจากว่าฟรอสต์เป็นผู้รับผิดชอบรายงานต่อผู้บัญชาการฐานทัพเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นขณะออกไปฝึกฝนครั้งนี้อย่างไรก็ตามการรายงานของฟรอสต์กินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ขณะนี้บรรยากาศในห้องทำงานของผู้บัญชาการฐานทัพเต็มไปด้วยความตึงเครียดและกดดันเนื่องจากว่าการรายงานเปลี่ยนเป็นการประชุมแลกเปลี่ยนข้อมูลและวางแผนรับมือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้ผู้บัญชาการฐานทัพย่อยหรือพลโทเทเลอร์วางมือบนพนักพิงเก้าอี้พลางหลับตาลงเพื่อสงบอารมณ์จากการประชุมที่ตึงเครียดนานเกือบชั่วโมง ใบหน้าของชายที่กำลังเข้าสู่วัยชราเต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้มากมายแต่ก็ยังเต็มไปด้วยพลังชีวิตที่เต็มเปี่ยมพลโทเทเลอร์ลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยสายตามุ่งมั่นราวกับพร้อมที่จะต่อสู้และตายไปพร้อมกับศัตรู เขามองชายหนุ่มตรงหน้าที่ยังดูเยาว์วัยแต่อารมณ์และบรรยากาศนั้นกลับเหมือนทหารผ่านศึกมามากมายเหมือนชายชราเช่นเขา และยังบรรยากาศของพลังอันแข็งแกร่งนั่น…พลโทเทเลอร์รู้สึกไว้วางใจขึ้นมาจึงผ่อนคลายใบหน้าตึงเครียดลงเ