ตอนที่ 1 ห้องพักด้านใน1

ยามราตรีกาลอันมืดมิด สายลมหนาวเหน็บพัดโชยกรีดอากาศเข้าบาดผิวขาวนวลเนียน ทำให้สองข้างแก้มแห้งตึง

หลิงเวย อยู่ในอาภรณ์สีดำสนิท กำลังเดินอย่างกล้าๆ กลัวๆ ตามริมระเบียงนอกห้องที่เป็นมุมอับและมืดมิดของโรงเตี๊ยมอี้ฉาง

สถานที่แห่งนี้อยู่ในตัวเมืองของเขตแดนแคว้นเฉิน ที่ปกครองโดยฮ่องเต้เฉินหยางหมิงเซียน นางแอบย่องเข้ามายังที่แห่งนี้ได้อย่างง่ายดาย

มิรู้ได้ว่าทำไมโรงเตี๊ยมแห่งนี้ถึงไม่รัดกุมเอาเสียเลยจนสตรีไร้ฝีมือเช่นนางยังสามารถแอบเข้ามาได้โดยง่าย

หลิงเวยคิดว่าจะแอบเข้ามาพักเพื่อเอาแรงเสียหน่อย ในเวลานี้นางกำลังรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน เรี่ยวแรงที่ใช้เดินทางเริ่มถดถอย หากจะเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแบบโจ่งแจ้ง อาจจะนำมาซึ่งการตามตัวนางให้กลับไป เช่นนั้นแล้วก็มีแต่จะคงต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น     

ในตัวเมืองแห่งนี้โรงเตี๊ยมมีมากมายจนนับไม่ถ้วน ห้องพักย่อมมีมากมายเช่นเดียวกัน มันจึงมิใช่การยากอันใดหากนางจะแอบเข้าไปแล้วแอบเข้าพักห้องใดสักห้องหนึ่ง หากมีคนมาเจอแล้วจับได้ว่านางแอบเข้ามานางเพียงแค่จ่ายเงินไป หากแต่การเข้ามาแบบเปิดเผยอาจจะนำมาซึ่งการถูกถามหาจากคนที่อาจจะแอบตามนางมา ไม่แน่ว่าบิดาของนางอาจจะล่วงรู้แล้วว่านางแอบหนีออกจากจวนมามิได้อยู่เหย้าเฝ้าเรือนเหมือนเช่นเคย

นางตัดสินใจหนีออกจากจวนของนางที่มีบิดาเป็นถึงเสนาบดีกรมคลังนามว่าหลิงอี้ถัง  

เหตุที่ตัดสินใจเช่นนี้ก็เพราะว่าบิดากับฮูหยินใหญ่ที่กาลก่อนเป็นเพียงฮูหยินรองบอกกล่าวถึงเรื่องของการส่งตัวธิดาของตระกูลเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับราชวงศ์เฉินตามเหตุผลทางการเมือง

แน่นอนว่าเป็นธิดาคนใดก็ได้ในตระกูลที่จะได้สิทธิรับเลือกนั้น แต่ทว่าบิดากลับเจาะจงให้เป็นนาง

และบุคคลที่นางจะต้องแต่งงานไปเป็นหนึ่งในชายาของเขาก็คืออ๋องเฉินนามว่าหยางหลง

ใครๆ ก็รู้ว่าเฉินหยางหลงผู้นี้เจ้าชู้เจ้าสำราญปานใดและในวังของเขาก็มีอนุชายาอยู่แล้วจนเต็มวังหลัง

เช่นนั้นแล้วกับนางที่เป็นบุตรีซึ่งเกิดจากหนึ่งในภรรยาของบิดา เป็นสตรีด้อยค่าภายในจวนของบิดาตลอดมาหลังจากที่มารดาสิ้นใจไป กระนั้นแล้วไยนางต้องยอมให้ประวัติซ้ำรอยอันหม่นหมองเฉกเช่นมารดา  

ตั้งแต่นางเกิดมานางต้องทนเห็นมารดาทนช้ำใจทุกเมื่อเชื่อวัน ตั้งแต่นางจำความได้มารดาของนางต้องฝืนยิ้มให้บิดามิรู้ได้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ต้องอดทนกับความวุ่นวายหลังจวนไม่รู้กี่ครา

ถึงแม้ว่าจะทำตัวดีงามเพียงใดก็ไม่แคล้วถูกดูแคลนและย่ำยีศักดิ์ศรีจากสตรีด้วยกัน  กระทั่งมารดาของนางตายไป สีหน้าเศร้าโศกเสียใจยังเป็นแค่การเสแสร้ง หลายนางต่างยิ้มเยาะชอบใจที่มารดาของนางตายจาก นางต้องอยู่อย่างเดียวดายยากลำบากตลอดมา

ในระยะหลายปีมานี้ นางไร้บิดาใส่ใจ ไร้ใครเคียงข้าง แม้แต่บ่าวไพร่ยังช่วยงานดูแลนางแบบขอไปที

ไหนจะบรรดาพี่น้องต่างมารดาอีกเล่า แค่คิดนางก็อยากจะสำรอกโลหิตออกมาเป็นลิ่มๆ แล้ว  

หากจะให้นางไปเป็นหนึ่งในชายาของอ๋องเฉินนั่นแล้วมีบุตรออกมาซ้ำรอยชะตานาง นั่นย่อมเป็นการที่สิ้นคิดยิ่งนัก

หลิงเวยคิดถึงเรื่องนี้ด้วยความขัดเคืองในใจอยู่จนตลอดทางเดินตามมุมต่างๆ ของบ้านเรือนภายในตัวเมืองแห่งนี้ที่กำลังมืดดำด้วยราตรียามไฮ่(21.00-22.59น.) นางแอบหนีออกมาจากจวนในเวลายามเซิน(15.00-16.59น.)หลังจากได้ยินเรื่องราวในทันที นี่ก็หลายชั่วยามแล้วกระมังที่นางหนีออกมา

หญิงสาวใช้เวลาใคร่ครวญอยู่ครู่ใหญ่ด้วยดวงตาคู่สวยที่เริ่มหรี่เล็กแคบลงเพราะรู้สึกง่วงงุนเต็มที นางกำลังยืนเอาแผ่นหลังบอบบางแนบกับผนังห้องตรงมุมมืดของซอกหลืบระหว่างห้องพักของโรงเตี๊ยมอี้ฉางแห่งนี้ที่นางแอบเข้ามาได้จนสำเร็จก่อนจะอำพรางตัววูบไหวแทรกกายบางเข้ามายังห้องพักห้องหนึ่ง

อันที่จริงนางมิได้มีวรยุทธใดๆ แต่นางกลับเข้ามาได้น่าแปลกยิ่ง!

แต่ช่างเถิด ในเมื่อนางยืนสังเกตอยู่เป็นนานแล้ว นางมองเข้ามาแล้วเห็นเป็นห้องว่างไม่มีผู้ใดเข้ามาพัก ทั้งยังเป็นห้องหับสะอาดสะอ้านดี ห้องนี้เป็นห้องอยู่ไกลจากห้องอื่นๆ มามากโข นางแอบสังเกตอยู่เป็นนานเห็นมีบรรดาแขกคนอื่นเลือกห้องพักรอบนอกที่มีทิวทัศน์ดีที่ดีกว่านี้ เหลือเพียงห้องนี้ที่อยู่ด้านในสุดลึกสุดจากหลายๆ ห้องถัดออกไปยังบริเวณด้านหน้าที่ไร้แขกคนใดสนใจไม่แม้แต่จะเฉียดเข้ามาใกล้

เอาล่ะ!

หลิงเวยไม่มีการรอช้าไปมากกว่านี้ ก่อนที่ตาของนางจะปิดลง นางเข้ามาภายในห้องไร้ซึ่งใครสนใจเข้าพักแล้วพุ่งกายขึ้นเตียงนอนที่ถูกปิดล้อมด้วยม่านมุ้งมิดชิดในทันทีก่อนดึงผ้าผืนหนาที่อยู่ตรงปลายเตียงมาห่มร่างอย่างสบายใจ

กลิ่นของเทียนหอมและเครื่องหอมภายในห้องพักนี้ก็หอมหวนดี กลิ่นนี้ให้ความรู้สึกสมองปลอดโปร่งโล่งสบายคล้ายขาวโพลนยิ่งนัก นางนอนพลิกตัวเล็กน้อยจัดท่าเพื่อความสบายเนื้อตัวอีกครู่หนึ่งแล้วหลับใหลไปในเวลาเพียงไม่นาน

นางเหนื่อยเหลือเกิน...