ภาคพิเศษตอนปลาย2 อ้อมแขนที่จำได้4

ฟงจินหมิงแค่นเสียงหึอยู่ในลำคอ นึกถึงความร้ายกาจของนางที่เขาเคยประสบ ทำเอาสงสารนางไม่ลงจริงๆ

แต่ถึงแม้ว่าในใจจะคิดเช่นนั้น หากแต่ฝ่ามือใหญ่หนาจำต้องเอื้อมขึ้นมาเคาะที่หน้าผากขางนางไม่หนักไม่เบาไปหนึ่งที เพื่อให้แน่ใจว่านางมิได้เป็นอันใด

เมื่อเห็นคิ้วนางขมวดเล็กน้อยทั้งๆ ที่เปลือกตายังปิดสนิทก็แสดงว่านางยังไม่ตายและมิได้ไร้สติให้ต้องเป็นห่วง

แต่เนื่องจากสภาพร่างกายของนางที่เขาพอจะมองออกว่าเปราะบางกว่าที่เห็น เขาจึงลุกขึ้นค้อมกายลงพลางเอื้อมมือจับประคองนางขึ้นมา ก่อนจะตวัดวงแขนอุ้มนางเอาไว้แนบอก แล้วพานางลงจากรถม้าตามคำสั่งของพี่สะใภ้อย่างจำใจ

พาเอาใครบางคนถึงกับอุ่นวาบตราตรึงหัวใจ ในแบบที่ไม่เคยเป็น

หลี่ลี่เหมยยอมรับว่าลืมตาไม่ขึ้นจริงๆ แต่ทว่าสติของนางยังอยู่ครบถ้วนอย่างดี หากนางฝืนตื่นขึ้นมาก็ย่อมทำได้ แต่นางเลือกที่จะไม่ทำ เมื่อได้ฟังคำจากหลิงเวยที่บอกให้จินหมิงอุ้มนางลงจากรถม้า พาเอาใจของนางลิงโลด

นางยังจำได้ดีที่ก้นเหวนั่น

ทั้งๆ ที่เขามีเลือดอาบร่างเพราะใช้เรือนกายห่อหุ้มนางที่ตกหน้าผามาด้วยกัน เขาก็ยังฝืนทนอุ้มนางเอาไว้แล้วพานางออกมาจากก้นเหวนั่น ก่อนที่นางจะสลบและหลับใหล