บทที่ 3 ห่างกันสักพัก 70%

ชายหนุ่มขับรถมาเรื่อย ๆ ยิ่งดึกถนนหนทางก็ยิ่งคดเคี้ยว หมอกหนาทึบทำให้เขาขับรถยากยิ่งขึ้น เขาพกหัวใจที่ปวดหนึบกลับมาที่นี่ ตั้งใจว่าจะมาตั้งต้นใหม่อีกครั้งบนที่ดินของตัวเอง

คีรินหันไปยังทางแยกที่จะเลี้ยวไปบ้านของบิดาซึ่งอาศัยอยู่กับพี่ชาย ทว่าตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทาง เขาไม่อยากกลับไปหาครอบครัวในเวลาที่สภาพจิตใจย่ำแย่แบบนี้ คืนนี้จะกลับเข้าไปดูบ้านบนที่ดินของตัวเอง

ถ้าสามารถทำความสะอาดเพื่อพักอาศัยได้ก็จะทำตั้งแต่คืนนี้เลย เพราะอย่างไรก็ตามความเครียดที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ ก็ทำให้เขานอนไม่หลับอยู่ดี หากจะทำงานให้เหนื่อยจนหมดแรง แล้วไปนอนหลับตอนเช้า ก็คงจะดีกว่ากลับไปหาบิดามารดาด้วยความรู้สึกแย่ ๆ แบบนี้

พอผ่านทางแยกมาเพียงไม่นานหยดน้ำหล่นลงมากระทบกับกระจกด้านหน้ารถดังเปาะแปะ เขาขับต่อไปอย่างระมัดระวัง เพราะเส้นทางที่คดเคี้ยวหากไม่ชำนาญทางอาจเกิดอันตรายได้ แม้จะจำทางได้ดี แต่ด้วยไม่ได้กลับมานานเขาจึงไม่รู้ว่าด้านหน้ามีอันตรายหรือไม่ เพราะบางช่วงของเส้นทางยังอยู่ระหว่างการก่อสร้างอยู่บ้าง

ฝนเริ่มตกหนาตาขึ้น เขาลดความเร็วรถลงมากกว่าเดิม หันมองรอบข้างแทบไม่มีรถขับตามหรือขับสวนมาเลย ราวกับถนนเส้นนี้เป็นของเขาเท่านั้น กระทั่งถึงทางเข้าไร่ เขาจึงเลี้ยวเข้าไป

ชายหนุ่มมุ่นคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นแสงไฟวอมแวมส่องสว่างอยู่ภายในบ้านราวกับมีคนอยู่ภายใน

“ใครน่ะ หรือพ่อมาดูไร่ให้แล้วพักที่นี่” เขาพึมพำกับตัวเอง

ชายหนุ่มจอดรถแล้วมองเข้าไปในบ้านอย่างแปลกใจ

ขณะคนที่อยู่ในบ้านตกใจตื่นเพราะเสียงฝนตกมาครู่ใหญ่แล้ว ตอนนี้รอบตัวของเธอมีแต่กะละมัง หม้อและจานชามที่เอามารองน้ำฝน ซึ่งรั่วลงมาจากพื้นด้านบน คาดว่าหลังคาด้านบนคงจะมีรูรั่วใหญ่ทีเดียว น้ำจึงได้ไหลลงมาตรงร่องไม้กระดานชั้นบน ลงมาที่ห้องนอนของเธออีกที เพียงฤดีตั้งใจว่าพรุ่งนี้คงต้องขึ้นไปดูสักหน่อย ว่าพอจะซ่อมแซมเองได้หรือไม่

แต่เสียงรถยนต์ที่มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านทำให้เธอได้แต่นั่งเงียบกริบ เธอหันมองรอบตัวว่าจะใช้อะไรเป็นอาวุธได้บ้าง หากคนที่เข้ามานั้นเป็นโจรผู้ร้าย เธอบ้าไปแล้วจริง ๆ ที่ตัดสินใจอยู่คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้

สองสามวันมานี้เธอกับเพื่อนมาที่นี่ทุกวัน อาจจะมีคนรู้เห็นและรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ตามลำพัง และอาจจะอยากเข้ามาปล้นหรือทำอะไรมิดีมิร้าย หญิงสาวเหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว ทั้งที่อากาศรอบข้างถึงขั้นหนาวเย็น

เสียงไขกุญแจแล้วประตูบ้านก็ถูกเปิดออก เธอได้ยินเสียงเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของเธอ หญิงสาวตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เธอหยิบไดร์เป่าผมมาถือไว้แล้วไปแอบที่บานประตู

“ใครอยู่ข้างในน่ะ” เสียงจากข้างนอกถามมา แต่เธอไม่กล้าเอ่ยปากตอบได้แต่ยืนตัวเกร็ง แล้วถามตัวเองในใจว่า จะมีชีวิตรอดจากสถานการณ์นี้ไหม

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างนอกทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพึมพำเบา ๆ ว่า

“สงสัยพ่อลืมปิดไฟก่อนกลับบ้านแน่ ๆ นี่เปิดทิ้งไว้กี่วันแล้วก็ไม่รู้”

เพราะหากบิดาอยู่ที่นี่ รถยนต์ของท่านก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วย เขาจึงเอาพวงกุญแจขึ้นมาดูแล้วเลือกดอกกุญแจที่คุ้นเคยก่อนจะไขเข้าไป

เพียงแค่ผลักบานประตูเข้าไปเท่านั้น เขาก็โดนฟาดเต็มแรง

“โอ๊ย!” ชายหนุ่มร้องด้วยความตกใจ หันไปยังคนที่กำลังจะฟาดซ้ำลงมา แล้วกระชากวัตถุที่เธอถืออยู่ในมือ หญิงสาวทรุดลงไปนั่งตัวสั่น

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว คุณจะปล้นเอาอะไรก็เอาไปได้เลย แต่อย่าปล้นสวาทฉันเลยนะ ฉันกลัว” ร่างบางนั่งกอดเข่า ตัวสั่นราวกับลูกนกที่กำลังตกใจสุดขีด

“บ้า ผมจะไปปล้นสวาทอะไรคุณ แล้วคุณเป็นใคร เข้ามาอยู่ในบ้านผมได้ยังไง” เขาถาม ก่อนจะว่าต่อ

“อ้อ เป็นพวกไร้บ้านสินะ ที่เข้ามาอยู่ในบ้านคนอื่นเขาตอนเจ้าของบ้านไม่อยู่ ใช่แล้ว ต้องเหมือนในข่าวแน่ ๆ คุณมาอยู่นานหรือยัง”

“ปละ เปล่า เปล่านะคะ ฉันไม่ใช่ ไม่ใช่พวกไร้บ้าน ฉันแค่ แค่จะมาขอพักแค่สองสามเดือนเท่านั้นเอง ยายนภาเพื่อนของฉันบอกให้ฉันอยู่ที่นี่ได้ คุ...คุณเป็นใครหรือคะ” เธอถามทั้ง ๆ ที่เขาบอกว่าเป็นเจ้าของบ้าน แต่ด้วยความตกใจในสมองตอนนี้จึงแทบจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

“ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้” เขาย้ำเสียงดังฟังชัด

“เจ้าของบ้านหลังนี้!”

“ใช่ แล้วเมื่อกี้คุณบอกว่าใครให้คุณมาอยู่ที่นี่นะ”

“ยะ...ยายนภา นภาธร เขาบอกว่าพี่ชายของเขาอยู่ที่กรุงเทพฯ คงไม่กลับมาบ้านภายในสองสามเดือนนี้หรอก ให้ฉันอยู่ได้เลย คุ...คุณคือพี่คีรินหรือคะ” เธอถามอย่างไม่อยากเชื่อ ที่จู่ ๆ เขาก็กลับมาในคืนแรกที่เธอเข้ามาพักที่นี่ ทำไมไม่มาก่อนสักวันจะได้เจอกับนภาธร เธอจะได้ไม่ต้องพบกับเขาในสภาพนี้

“ใช่ ผมคีริน เดี๋ยวผมโทร. หาน้องสาวผมก่อน ถ้าคุณโมเมโกหกอ้างชื่อน้องสาวผม ผมจะเอาคุณส่งตำรวจแน่ ๆ” เขาว่าแล้วก็ล้วงสมาร์ตโฟนในกระเป๋ากางเกงโทร. หาน้องสาวทันที