บทที่ 3 ห่างกันสักพัก 100%

“น้องภา ได้เอาใครมาอยู่ที่บ้านพี่หรือเปล่า” เขาถามกลับไปเสียงเข้มเมื่ออีกฝ่ายรับสาย

“พี่คีรินรู้ได้ยังไงคะ” เสียงอีกฝ่ายดังแทรกออกมาเพราะเขาเปิดเสียงสมาร์ตโฟนให้เธอได้ยินด้วย

“ก็พี่อยู่ที่บ้านนี่ไง ทำไมทำอะไรถึงไม่บอกพี่ก่อน”

“โธ่ น้องภาก็จะบอกนั่นแหละค่ะ แต่ไม่คิดว่าพี่คีรินจะกลับบ้านวันนี้นี่คะ นี่น้องภายังขับรถไม่ถึงคอนโดฯ เลยค่ะ เพิ่งจะมาถึงบางแค แล้วพี่คีรินนึกอะไรถึงได้กลับบ้านคะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นอยากจะกลับ เห็นพ่อบอกว่าโทร. ให้กลับบ้านหลายครั้งแล้วก็บอกว่าติดงาน ๆ ตลอด น้องภาก็เลยชะล่าใจ นึกว่ายังไม่กลับนี่คะ ก็เลยให้ยายฤดีพักที่บ้านนั้นก่อน”

“แล้วนึกยังไงให้เพื่อนเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว มาอยู่ในบ้านร้างตามลำพังแบบนี้ ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย”

“ก็ยายฤดีเขาอยากอยู่ที่นั่นนี่คะ เขาไปซื้อที่ดินของน้องภา ที่ดินแปลงเล็กน่ะ น้องภาขายให้ยายฤดีไปแล้วนะพี่คีริน อย่าเพิ่งบอกพ่อล่ะ เดี๋ยวนภาจะหาโอกาสบอกพ่อเอง แล้วยายฤดีก็ไม่มีที่พัก ระหว่างรอเงินเดือนออกก็เลยขอเช่าพักที่บ้านพี่คีรินก่อนสักสองสามเดือน ถ้าเก็บเงินสร้างบ้านได้จะย้ายออก น้องภาเห็นสภาพบ้านทรุดโทรมแบบนั้น ก็เลยบอกว่าให้เขาอยู่ฟรีไปเลย แค่สองสามเดือนพี่คีรินคงยังไม่กลับ ก็ตามนั้นแหละ พี่คีรินกลับไปก็ดีแล้ว จะได้หมดห่วงซะที น้องภาฝากเพื่อนด้วยแล้วกัน แค่นี้นะขับรถอยู่” ว่าแล้วก็วางสายไป

“อ้าว นึกจะวางก็วางเฉยเลย แล้วอยู่ ๆ ก็มาฝากกันเนี่ยนะ” คีรินก้มมองสมาร์ตโฟนที่จอดับวูบลง ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าตาแป๋วอยู่ท่ามกลางหม้อ ถ้วย กะละมังที่เอามารองน้ำซึ่งไหลลงมาจากเพดานห้อง

เขากวาดตามองไปทั่วห้อง เห็นที่นอนปิกนิกอยู่ฝั่งหนึ่งซึ่งไม่มีน้ำหยดใส่ ส่วนด้านนอกที่เป็นห้องโถงเมื่อครู่นี้ เขาเห็นว่ามีน้ำหยดทั่วไปหมดซึ่งเขาไม่น่าจะนอนได้ จึงเดินไปทรุดนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง

“แล้วเราจะเอายังไงกันดี” เขาถามอย่างปลงไม่ตก เมื่อต้องมาเจอกับเธอในสภาพนี้ จะไล่ออกไปก็ไม่ได้ ผู้หญิงตัวคนเดียวจะให้ไปไหนได้ตอนฝนตก ๆ เช่นนี้ แล้วเขาก็เช่นเดียวกัน จะออกไปไหนได้นอกจากนั่งอยู่ตรงนี้ ในเมื่อบ้านทั้งหลังยังคงเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยน้ำรั่ว และที่สำคัญก็คือห้องนี้เป็นห้องนอนของเขา ซึ่งตั้งใจว่าจะมาทำความสะอาดเพื่อพักอาศัย แต่เธอจับจองไปแล้ว

“พี่คีรินมาเหนื่อย ๆ หิวไหมคะ” เพียงฤดีอ้อมแอ้มถาม เขาเป็นพี่ชายของเพื่อน แถมยังเป็นเจ้าของบ้านอีก เธอควรจะเอาใจใส่เขาสักนิด ตอบแทนที่เขาไม่ไล่เธอออกไปจากบ้าน

“ไม่..ไม่หิว” ตอบว่าไม่หิวแต่เมื่อนึกได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวมื้อเย็นเลย ท้องก็ร้องขึ้นมาทันใด หญิงสาวผุดยิ้มขำขึ้นนิดหนึ่งก่อนจะว่า

“เอ่อ เดี๋ยวฤดีไปหาอะไรมาให้กินก็แล้วกันค่ะ” หญิงสาวเดินเข้าไปในครัว เสียบปลั๊กเตาไฟฟ้า นำหม้อสเตนเลสใส่น้ำตั้งบนเตา แกะห่อบะหมี่สำเร็จรูปใส่ลงไป ใส่หมูสับที่ซื้อติดตู้เย็นไว้ ตอกไข่ใส่หนึ่งใบ แล้วเทใส่ชามนำมาให้เขากิน

“กินบะหมี่ไปก่อนนะคะ พรุ่งนี้เช้าฤดีค่อยทำอาหารเช้าให้ค่ะ” หญิงสาววางชามบะหมี่ตรงหน้าเขาพร้อมกับขวดน้ำดื่ม ตอนเธออยู่ที่บ้าน เธอก็มีหน้าที่บริการทุกคนในบ้าน จึงติดเป็นนิสัย

เมื่อเห็นเขาหยิบชามบะหมี่ขึ้นกิน เธอจึงหันไปจัดที่นอน เพราะดูแล้วเขาคงไม่สามารถไปนอนที่ไหนได้นอกจากในห้องนี้ จึงเอาผ้านวมอีกชุดนึงที่เธอเพิ่งซื้อมาปูให้ ห่างจากที่นอนปิกนิกของเธอเล็กน้อย เพราะบริเวณอื่นมีน้ำหยดเต็มไปหมด อย่างน้อยก็พักผ่อนให้ผ่านคืนนี้ไปก่อน แล้วค่อยว่ากันพรุ่งนี้อีกทีว่าจะทำอย่างไรต่อไป

หญิงสาวเอากระเป๋าเดินทางและหมอนมากั้นที่นอนระหว่างของเธอกับของเขาแล้วบอกว่า “นี่ที่นอนพี่คีรินนะคะ ที่อื่นคงนอนไม่ได้เพราะยังไม่ได้ทำความสะอาดเลยค่ะ”

คีรินมองที่นอนที่เธอจัดไว้ให้ก่อนจะพยักหน้า อย่างน้อยคืนนี้เขาก็ยังได้นอนพักผ่อน ส่วนพรุ่งนี้คงต้องเริ่มต้นปรับปรุงบ้านทันที เพราะคงจะทนอยู่แบบนี้ไม่ไหว

“ง่วงก็นอนก่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก” เขาว่าแล้วก็รับประทานบะหมี่สำเร็จรูปต่อไปเงียบ ๆ

เพียงฤดีเดินไปขยับกะละมังเพื่อให้น้ำหยดลงมาในตำแหน่งที่จะไม่กระเซ็นมากนัก ก่อนจะมานั่งบนที่นอนปิกนิกของตัวเอง มองเขาอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเธออีก จึงเอนกายลงนอน ดึงผ้านวมมาคลุมแล้วเคลิ้มหลับไปด้วยความง่วงและความอ่อนเพลีย

คีรินกินบะหมี่สำเร็จรูปเสร็จก็เดินเข้าไปในครัว เอาชามไปล้างที่อ่างล้างจาน ก่อนจะหันมองข้าวของที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ เขาเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบน ก็เห็นน้ำหยดลงมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งตอนนี้ทำความสะอาดไว้อย่างดี เมื่อกลับเข้ามาในห้อง เขาก็เห็นหญิงสาวนอนหลับสนิทไปแล้ว

เขาไม่อยากไปสนใจเธอมากนัก เพราะเธอเป็นเพื่อนของน้องสาว ก็คงไม่ต่างจากน้องสาวของเขาเหมือนกัน มันเป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์ที่เด็กสาวรุ่นนี้จะมาซื้อที่ดินอยู่ต่างจังหวัด และกล้าจะมาอาศัยอยู่ในบ้านร้างตามลำพัง แต่เพราะเขาเองก็ง่วงเหมือนกัน

ความสงสัยเรื่องของเธอจึงเก็บเอาไว้ถามวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน คีรินเอนกายลงบนที่นอนแล้วหลับลงทันทีที่หัวถึงหมอน ลืมคิดถึงความเศร้าโศกที่ผ่านมาของตัวเองเสียสนิท