บทที่ 5 เปลี่ยนหลังคาบ้าน 50%

เพียงฤดีรีบขึ้นไปบนชั้นสองทันทีเมื่อตื่นนอน เพราะเมื่อคืนนี้เธอรู้สึกว่ามีฝนตกหนัก แต่ด้วยกำลังง่วงจัดและคงเหนื่อยมาก จึงลุกขึ้นไปดูไม่ไหว แม้จะลืมตาก็ยังลืมไม่ขึ้น จึงฝืนที่จะไม่หลับต่อไม่ไหว

เธออยากรู้ว่าหลังคาจะรั่วบ้างไหม เมื่อขึ้นไปถึงก็เห็นคีรินนั่งขีดเขียนบางอย่างในกระดาษแผ่นใหญ่อยู่บนพื้น รอบข้างของเขามีไม้บรรทัด ฉาก ดินสอและอื่น ๆ เขาละสายตาจากแผ่นกระดาษเมื่อได้ยินเสียงเธอเดินขึ้นมา

“ตื่นแล้วหรือเราน่ะ ยังไม่หกโมงเลย” เขามองนาฬิกาข้อมือ

“เอ่อ ฤดีนึกว่าพี่คีรินยังไม่ตื่นซะอีก เลยจะขึ้นมาดูว่าเมื่อคืนฝนตก หลังคาจะรั่วหรือเปล่า ขอโทษนะคะแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่” เธอยิ้มแหย พลางก้มมองตัวเองที่ยังอยู่ในชุดนอนลายการ์ตูนเสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้น หน้าตายังไม่ได้ล้างผมเผ้ายังรุงรัง แต่เพราะอยากดูผลงานเลยรีบขึ้นมา

“ไม่เป็นไร ไม่รั่วหรอก พี่ออกมาดูตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ต่อไปก็แค่ทำความสะอาดห้องอื่น ๆ ในบ้าน วันนี้เราช่วยพี่ปัด กวาด เช็ดถู เคลียร์พื้นที่ก่อนก็แล้วกัน พี่จะวางแผนออกแบบตกแต่งบ้าน”

“ค่ะ งั้นฤดีไปทำกับข้าวก่อนนะคะ” เธอว่าแล้วรีบลงไปอย่างไว เพราะทนให้เขาเห็นหน้ามอมแมมของเธอนานกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

“ตื่นเร็วจัง อายเขามั้ยนี่หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง” หญิงสาวพึมพำมือก็สางผมตัวเองขณะเดินลงบันได

เพียงฤดีรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะไปทำกับข้าวมื้อเช้าไว้ให้เขากิน เมื่อกินข้าวเสร็จเธอจึงเอาเสื้อผ้าของตัวเองไปซักที่ส่วนซักล้างหลังบ้าน เพราะเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋ามาเพียงไม่กี่ชุด จึงต้องรีบซักตากไว้ก่อน เนื่องจากที่นี่ฝนตกทุกวัน เธอกลัวว่ามันจะไม่แห้ง อีกทั้งเมื่อวานนี้คีรินซื้อราวตากผ้าแบบพับเก็บได้มาแล้ววางกองไว้ในห้องโถง เธอจึงถือโอกาสไปยกมาใช้งาน

เมื่อซักผ้าตากเสร็จแล้วเธอก็รีบคว้าไม้กวาดขึ้นไปชั้นบน ปัดกวาดเช็ดถูจนเสร็จเรียบร้อย โดยที่คีรินถือสมุดเล่มหนึ่งลงมาข้างล่างแล้ว สักพักเสียงตะโกนเรียกก็ดังขึ้น

“เรา เรา ลงมานี่หน่อย” หญิงสาวที่กวาดหยากไย่อยู่รีบวางมือแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง

“มีอะไรคะพี่คีริน”

“ช่วยจับตลับเมตรให้พี่หน่อย” หลังจากนั้นเธอก็ช่วยเขาจับตลับเมตรตามที่เขาบอกว่าจะให้วัดจากจุดไหนไปยังจุดไหน

จนกระทั่งวัดพื้นที่ด้านล่างเสร็จทุกมุม โดยที่เขาจะวาดแบบแล้วจดบันทึกระยะที่วัดได้ลงในสมุด ก่อนจะออกไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้านแล้วขีดเขียน คำนวณวัสดุต่าง ๆ อย่างละเอียดไปด้วย

“ฤดีขึ้นไปทำความสะอาดข้างบนต่อได้แล้วใช่ไหมคะ” เธอถาม เขาเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้ามอมแมมนั้นแล้วพยักหน้าให้

“อืม ได้เลย ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพี่ค่อยเรียก ส่วนของที่พัง ๆ แล้วทั้งหมดน่ะ ขนออกไปกองไว้ฝั่งโน้นละกัน เดี๋ยวพี่เสร็จตรงนี้แล้วจะไปช่วยขนลงมาเผาทิ้งไปละกัน” เธอเห็นว่ามีขยะพวกหนังสือวารสารเก่า ๆ และผ้าที่เปียกน้ำจนผุพังอยู่ในบางห้องด้วย

“โอเคค่ะ” เพียงฤดีรีบขึ้นไปกวาดหยากไย่เสร็จก็ขนของลงมาทิ้งอยู่หลายรอบ กระทั่งคีรินวางมือจากการทำงานของเขา จึงขึ้นไปช่วยเธอขนของลงมาทิ้งจนหมด เขาจุดไฟเผาขยะกองโต

ขณะที่เพียงฤดีขึ้นไปกวาดฝุ่นที่เหลือแล้วเช็ดถูจนสะอาด ก่อนจะลงมาทำความสะอาดชั้นล่างต่อ ซึ่งในห้องโถงนั้นเธอทำความสะอาดไปแล้ว จึงเหลือแต่ห้องอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเขาบอกว่าเป็นห้องคุณปู่คุณย่าของเขา

ภายในห้องมีเตียงไม้หลังหนึ่งซึ่งยังไม่ชำรุด ดูเหมือนกับจะทำด้วยไม้เนื้อแข็งซึ่งปลวกแทบไม่เข้าไปแตะต้อง กับตู้ซึ่งทำกับไม้ชนิดเดียวกับเตียง ภายในไม่มีข้าวของอะไรเหลืออยู่แล้ว นอกจากหีบไม้ใบเล็กหนึ่งใบซึ่งคล้องกุญแจอยู่

เธอปัดกวาดทำความสะอาดไม่นานก็เสร็จ ในคราวแรกที่เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้ ห้องฝั่งนี้ยังมีกุญแจคล้องอยู่ เธอจึงไม่ได้เข้ามา แต่หลังจากที่คีรินมาถึง เขาก็ไขกุญแจห้องนั้นเพื่อให้เธอเข้าไปทำความสะอาด

หญิงสาวทำความสะอาดบ้านเสร็จก็ออกมานั่งด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่หน้าบ้าน เธอเห็นคีรินยังเก็บเศษไม้และเศษขยะโยนใส่กองไฟ เมื่อดูนาฬิกาแล้วก็ปาเข้าไปบ่ายโมงกว่า ๆ

หญิงสาวตกใจที่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วกว่าที่คิด เธอรีบเข้าไปในครัว เอาแกงจืดกระดูกหมูอ่อนกับเห็ดหอมที่ทำไว้ตั้งแต่เมื่อเช้ามาอุ่นใส่ต้นหอมผักชีเพิ่มให้ดูสีสวยน่ากินขึ้น แล้วทำผัดเผ็ดหมูกับถั่วฝักยาวอย่างง่าย ๆ ก่อนจะยกออกไปวางที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน แล้วเรียกให้เขามากิน

คีรินเดินมานั่งที่โต๊ะตั้งท่าจะกิน แต่มองมือตัวเองแล้วเอ่ยว่า

“พี่ต้องล้างมือก่อนสินะ” ว่าแล้วเขาก็เดินไปยังโอ่งใบใหญ่ที่รองน้ำฝนไว้ เปิดก๊อกล้างมือล้างหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ หยิบกระดาษทิชชูซับน้ำที่ใบหน้า

เพียงฤดีมองใบหน้าคมคายที่ตอนนี้ผิวขาวบนใบหน้าของเขาแดงเรื่อด้วยความร้อนจากเปลวไฟ การล้างหน้าทำให้ใบหน้าของเขาสดชื่นขึ้น

“วันนี้ฤดีทำง่าย ๆ แค่สองอย่างนะคะ จะได้รีบทำงานต่อ ตอนนี้ทำความสะอาดทั้งข้างบนและข้างล่างเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะให้ฤดีทำอะไรต่ออีกคะ”

หญิงสาวถามขณะที่ตักข้าวที่อยู่ในหม้อหุงข้าวไฟฟ้าใบเล็กใส่จานส่งให้เขา และตักให้กับตัวเองอีกจาน ก่อนจะนั่งลง

“พี่ว่าจะเข้าไปดูไม้ในสวน เราต้องตัดไม้มาใช้งานหลายต้นเลยละ ส่วนเราน่ะอยากไปด้วยหรือเปล่า” เขาถาม

“เข้าในสวนหรือคะ ไปค่ะไป ฤดีอยากไปค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยท่าทางตื่นเต้น ดวงตากลมใสคู่นั้นเป็นประกายเจิดจ้าเหมือนเด็กน้อยที่กำลังจะได้ไปเที่ยวสวนสนุกเสียอย่างนั้น จนเขาอดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างเอ็นดู

“งั้นก็รีบกินซะ จะได้ไปเดินเล่นในสวน เดี๋ยวจะพาไปเล่นน้ำตกด้วย”

“เล่นน้ำตกด้วย ว้าว ที่สวนเรามีน้ำตกด้วยหรือคะ” เธอยิ้มกว้าง

“อือ ที่นี่เป็นป่าต้นน้ำเลยเชียวละ” เขาตอบ

เพราะที่นี่เป็นป่าต้นน้ำนี่แหละ ที่เขาจะต้องดูแลรักษาไว้ หากบิดามาไถที่บริเวณนี้ทำสวนทุเรียน เขาเชื่อว่าผู้ที่อยู่ปลายน้ำต้องได้รับผลกระทบกับความแห้งแล้งในอนาคตเป็นแน่