ลงทัณฑ์ : EP 36/2 ไร้เรี่ยวแรง

ตัดมาในทางด้านของธาราม

เขาเดินออกมาจากโรงพยาบาลเหมือนกับคนที่ไร้เรี่ยวแรงเหม่อลอยจนกระทั่งเดินตามถนนมาเรื่อยๆ ไม่ขึ้นรถไม่ให้ลูกน้องขับรถให้ลูกน้องคนสนิทนั้นเดินตามมาถามเขาไม่มีคำตอบให้กับลูกน้องได้แต่เดินไปเรื่อยๆได้เพียงแต่คิดเรื่องของเพลงมีนา

"ไม่จริงอ่ะเธอจะตาeได้ยังไงเธอยังตาeไม่ได้เพลง" ธารามไม่เคยร้องไห้ให้กับใครแต่ในวันนี้เขาต้องเดินไปเหมือนคนไร้สติหยดน้ำตาไหลออกทั้งสองดวงตาแสงแดดเผาตัวแต่ไม่มีความรู้สึกร้อน

> ในตอนที่อยู่กับเธอ

"เพลงอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จังค่ะอยากอยู่กับคุณแบบนี้โดยที่ไม่ต้องมีเรื่องราวในอดีตถ้าเพลงย้อนเวลากลับไปได้นะเพลงจะไม่ทำร้ายพราวมุกเพลงจะขอรู้จักกับเฮียแล้วจีบเฮียให้ติดใช้ชีวิตให้มีความสุข"

"เพลงเจ็บค่ะพอได้ไหม"

ทั้งคำพูดมีความสุขและตอนที่เธอร้องไห้นั้นเข้ามาในความรู้สึกของธารามจนนึกถึงแต่เรื่องราวของเพลงมีนา แค่หลับตาลงก็เห็นใบหน้าน้อยๆที่นั่งร้องไห้

"โถ่เว้ย!!!!! ไหนบอกว่าจะตามจีบกูแล้วทิ้งกูไปทำไม" มือทั้งสองข้างตบเข้าที่หัวของตัวเอง คุกเข่าลงที่ฟุตบาทร้อนๆตะโกนลั่นทั่วถนนใครอยู่ด้านข้างก็ต่างหันมองเหมือนกับคนบ้าที่กำลังคุ้มคลั่ง ลูกน้องคนสนิ