เจ็บซ้ำแผลเดิม

เช้าวันต่อมา...

ใบชารีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปบินตามไฟล์ทในตาราง จัดการจัดเตรียมอาหารเช้า และเอกสารสำหรับการบินเรียบร้อยแล้วก็รีบออกจากห้องไป แต่พอเปิดประตูห้องออกไปกลับเจอสายหมอกยืนพิงผนังรออยู่ที่หน้าห้อง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ซึ่งต่างจากก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก

“กินข้าวเช้ายังครับ...” สายหมอกถาม ส่วนเธอก็สอดส่ายสายตามองด้วยความระแวง กลัวว่าคนของเขาจะออกมาเห็นและเข้าใจผิดได้

“เอ่อ...เรียบร้อยแล้ว” ตอบเพียงเท่านั้น แล้วเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าของเธอมาถือไว้แทน

“มะ...หมอก...ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ถือเอง”

“เดี๋ยวหมอกถือให้” ในเมื่อเขาดันทุรังที่จะทำก็จำยอมให้เขาทำไป ก่อนที่จะรีบเดินไปเข้าลิฟต์ เพราะกลัวว่าใครจะเห็นเข้า เธอไม่อยากถูกตราหน้าว่าแย่งคนของใครทั้งนั้น แม้จะรักมากแค่ไหน หากเขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว เธอก็ไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปยุ่ง

“หมอกคิดถึงพี่มากเลยนะ พี่หายไปไหนมา พี่ช่วยบอกหมอกได้ไหมครับ” เอ่ยถามเหตุผลหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาอยู่ในลิฟต์

“พี่ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาได้สองปี”

“ที่เลิกกันเพราะไปเรียนต่อเหรอ”

“อืม...”

“ทำไมไม่บอกหมอกดีๆ ทิ้งไปแบบนั้น หมอกใจหายนะรู้ไหม ติดต่อก็ไม่ได้ พี่ชาไม่เห็นใจหมอกเลยเหรอครับ” เด็กน้อยขี้อ้อนคนเดิมของเธอกลับมาแล้ว นี่แหละสายหมอกคนเดิมที่เธอรู้จัก ไม่พูดเปล่าทว่ากลับทำตาแป๋วแล้วเดินต้อนเธอจนไปชิดมุม

“พี่ไม่อยากให้หมอกระแวง อีกอย่างระยะทางมันเป็นเรื่องที่เอาแน่เอานอนไม่ได้”

“แต่ถ้าคุยกันดีๆ วันนั้น เราก็คงไม่เจ็บปวดกันขนาดนี้”

“...” เจ็บปวดแล้วยังไง สุดท้ายช่องว่างระหว่างเธอกับเขาตอนนี้ ก็มีคนเข้ามาแทรกแล้ว แต่พูดไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา เอาเป็นว่าทำดีกับเขาไปก่อน แล้วหลังจากนี้ค่อยว่ากัน

“พี่ชา...เรา...กลับมาคบกันไหม” จะบ้าหรือไง เขากล้าพูดมันออกมาได้ยังไง ทั้งที่เดือนหน้าจะแต่งงานเนี่ยนะ

“เอาไว้...คิดดูก่อนนะ...พี่ขอตัวไปทำงานก่อน” ว่าแล้วเธอก็รีบคว้ากระเป๋าตัวเองมาสะพาย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลิฟต์เปิดออกพอดี จากนั้นก็รีบวิ่งไปขึ้นแท็กซี่โดยที่สายหมอกเองก็รั้งเธอเอาไว้ไม่ทัน

“อะ...เอ้า...” ในเมื่อตามไปไม่ทันก็ต้องแยกย้ายไป บวกกับวันนี้เขามีสอบด้วย อีกไม่กี่เดือนเขาก็จะจบปริญญาโทอย่างสมบูรณ์แล้ว ดีเหมือนกันจะได้มาอยู่ใกล้เธอ แล้วหลังจากนี้ก็หวังว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาจะดีขึ้นด้วยเช่นกัน

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจมากก็ตาม ว่าแค่เพราะไปเรียนต่อ ก็บอกเลิกกันแล้วเหรอ แต่คิดว่าถ้าหันหน้ามาคุยกันดีๆ ก็คงจะเข้าใจกัน ในเมื่อต่างฝ่ายก็ต่างยังรักกันอยู่ เขาเชื่อว่าความสัมพันธ์มันต้องกลับมาได้ง่ายๆ อยู่แล้ว

ตกเย็น...

สายหมอกเฝ้ารอให้ใบชากลับมา ทว่าจนดึกดื่นเที่ยงคืนเธอก็ไม่กลับห้องเสียที ทักเพจไปก็ไม่ตอบ จะหาช่องทางติดต่อเธอก็หาไม่ได้ ทั้งที่ดูตารางบินของเธอที่ทางสายการบินจัดให้แล้วนะ เวลานี้เธอก็ควรจะกลับมาได้แล้วสิ แต่ทำไมยังไม่กลับมาอีก หรือว่าเกิดเป็นอะไรไป

และก็พลันนึกได้ว่าในใบสมัครงานนั้นมีเบอร์และช่องทางการติดต่อของเธออยู่ แต่แทนที่จะติดต่อได้ กลับโทรไม่ติด พร้อมกับความรู้สึกในวันเก่าๆ ที่หวนกลับมา หัวใจดวงแกร่งชาวูบ พร้อมกับคำถามในหัวว่าเธอหายไปไหนอีกแล้ว

ผ่านไปหลายวันเธอก็ไม่กลับมา จนกระทั่งเขาไปถามนิติบุคคลว่าเธอหายไปไหน ทว่ากลับยิ่งทำให้เขาใจหายวาบหนักกว่าเก่า เพราะนิติบุคคลแจ้งว่าเธอได้ย้ายออกไปแล้ว

ได้ยินดังนั้นเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงตรงหน้าเขาอีกครั้ง เจ็บ และจุก พร้อมกับในหัวที่ตั้งคำถามว่า เธอทิ้งเขาไปอีกแล้วเหรอ เขาทำผิดอะไรนักหนา ถึงได้ทิ้งเขาไปแบบนี้ แต่พอคิดขึ้นได้ว่าเป็นเขานี่แหละที่ลืมบอกความสัมพันธ์ของตัวเองกับน้องสาวออกไป เลยทำให้เธอจากไปอีกครั้งแบบนี้ ก็รีบหยิบกุญแจรถแล้วมุ่งตรงไปที่บริษัท พร้อมกับเช็กตารางบินที่เธอบินเพื่อจะได้เคลียร์กับเธอให้ชัดเจนสักที

ทว่าพนักงานที่จัดตารางให้กลับบอกว่าเธอลาออกไปแล้ว วินาทีนั้นหัวใจของเขาก็หล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม หัวสมองตื้อและตันไปหมด ไม่ใช่แค่หายไปจากห้อง แต่เธอลาออกด้วย ลาออกทั้งที่อาชีพนี้และสายการบินนี้คืออาชีพในฝัน เธอกล้าดับฝันตัวเองเพื่อหนีเขางั้นเหรอ

“เชี่ยเอ๊ย...ไปกันใหญ่แล้วไอ้หมอกเอ๊ย...แล้วทีนี้จะไปตามหาที่ไหนกันล่ะเนี่ย” ร่างสูงอุทานกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองแรงๆ เพื่อระบายความหงุดหงิดที่รบกวนอยู่ในใจ แถมตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บซ้ำไปที่แผลเดิม ทั้งที่ได้คุยกันดีแล้วแท้ๆ ทำไมต้องมีเรื่องที่ทำให้ห่างกันอีก

ด้านใบชา...

“มี๊ครับ...มี๊ไม่ได้ทำงานเหรอครับ...” ลูกชายวัย5ขวบเอ่ยถามผู้เป็นแม่ที่กลับมาอยู่ที่บ้านกับเขาด้วยความสงสัย

“มี๊ลาออกแล้วครับ...เดี๋ยวมี๊ค่อยไปหางานใหม่...สายการบินอีกที่กำลังเปิดรับนักบินด้วย แถมใกล้บ้านกว่า มี๊อยากอยู่ใกล้ๆ เวย์ไงครับเลยลาออก”

“อ้าว...ไหนมี๊บอกว่าอยากเข้าที่นั่น...ลาออกเพราะเวย์เหรอครับ” รันเวย์หน้าหงอยเล็กๆ พร้อมกับโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ทั้งที่เป็นความฝันของแม่แท้ๆ แต่ก็ต้องยอมมาอยู่กับตน

“มะ...ไม่ใช่แบบนั้นครับ...น้องเวย์อย่าคิดมากนะ...มี๊แค่อยากทำหน้าที่แม่และอยู่ใกล้ชิดกันเวย์ให้มากที่สุดก็แค่นั้นเอง...ถึงที่นั่นจะเป็นเบอร์หนึ่งในใจมี๊...แต่ไม่เป็นไรเลย...มี๊อยู่ที่ไหนก็ได้...แค่ตรงนี้มีรันเวย์”

“แต่ถ้ามี๊อยากเข้าที่นี่...ทำไมมี๊ไม่เข้าตั้งแต่แรกครับ” เด็กน้อยยังคงสงสัย แน่นอนว่าคำถามนี้มันก็ทำเธออึ้งอยู่ไม่น้อย เด็กคนนี้จะฉลาดเกินไปแล้ว ไปสรรหาคำพูดแบบนี้มาจากไหนกัน เธอคิด

“มี๊แค่...อยากลองเก็บประสบการณ์ดูครับ...อยากรู้ว่าตัวเองมีประสิทธิภาพขนาดนั้นไหม...ถือว่าเป็นเครื่องพิสูจน์ตัวเองไงว่ามี๊เองก็เก่งและมีประสิทธิภาพมากแค่ไหน...แต่ไม่ว่าเหตุผลของมี๊มันคืออะไร...เอาไว้เวย์โต...เวย์จะเข้าใจนะครับ”

“เรื่องของผู้ใหญ่ มันซับซ้อนอีกแล้วใช่ไหมครับ” รันเวย์เอ่ย แล้วก็ไม่คิดที่จะซักไซ้ต่อ

“ไม่อยากอยู่ใกล้มี๊เหรอครับหืม?”

“เปล่าครับ...เวย์แค่...เสียใจที่ไม่ได้อยู่คอนโดนั้นแล้ว”

“เอาไว้มี๊เช่าคอนโดใหม่...ที่มีอ่างใหญ่กว่าเดิมดีไหมครับ...สัญญาเลยว่ารอบนี้จะไม่ย้ายแล้ว”

“จริงนะครับ...ว๊า...ที่คอนโดใหม่จะมีคุณลุงกับพี่ชายไหมครับ”

“...” จุกอก อะไรจะถามหากันบ่อยขนาดนี้เนี่ย เจอกันไม่กี่ครั้ง เชื่อมกันเร็วเพราะสายสัมพันธ์ทางสายเลือดหรือไง จริงๆ เธอเองก็ไม่ได้อยากจะกรีดกันลูกกับพ่อให้เจอกันหรอกนะ แต่ในเมื่อสถานการณ์ที่ต้องเจอมันทำให้เธอเลือกเห็นแก่ตัวพูดไม่ได้ สุดท้ายก็เลยต้องจำยอมเงียบและเก็บไว้เป็นความลับดังเดิม