รูปถ่าย

หลายวันมานี้ใบชาเตรียมเอกสารเพื่อไปสมัครงานที่สายการบินแห่งใหม่ แต่ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นสายการบินอันดับสองก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น และโชคดีหน่อย ที่เธอยังไม่ใช่ตัวตึงในสายการบินเป็นเพียงแค่ผู้ช่วยนักบินเท่านั้น ตอนลาออก แม้ว่าเขาจะเสียดายเธอ แต่พอฟังเหตุผลเขาก็จำยอมให้เธอออกตามที่ต้องการ

เธอได้ใช้ชีวิตอยู่กับลูกชายพักใหญ่เลย จนกระทั่งวันนี้เธอได้ถูกเรียกตัวไปสัมภาษณ์งาน

“แม่คะ ชาจะไปสัมภาษณ์งานแล้ว ขอพรจากแม่หน่อยได้ไหมคะ” ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่เหนือเธอที่โซฟาไม้สัก พร้อมพนมมือขอพรจากพระในบ้าน

“ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี ราบรื่น ไม่ติดขัด ลูกของแม่เก่งอยู่แล้ว แม่เชื่อว่าลูกทำได้” อวยพรพร้อมทั้งยกมือขึ้นลูบศีรษะลูกสาวสุดที่รัก จากนั้นใบชาก็ก้มลงกราบไปที่ตักเมื่อได้รับพรที่ศักดิ์จากปากของแม่

“ขอบคุณนะคะ...ตอนเย็น...ฝากไปรับรันเวย์หน่อยนะคะแม่...วันนี้ชาอาจจะกลับดึกหน่อยเพราะเดี๋ยวชาจะแวะไปดูคอนโดใหม่ด้วย...”

“พี่ชาเอารถของหม่อนไปใช้ก็ได้นะ...วันนี้หม่อนมีนัดกับเพื่อนเดี๋ยวเพื่อนมารับ” ใบหม่อนเสนอ ซึ่งใบชาก็เห็นด้วย จริงๆ รถยนต์คันนี้เธอตั้งใจซื้อให้น้องชาย เป็นรถยนต์คันเดียวในบ้าน ไม่ได้ราคาแพงมาก เป็นรถอีโคคาร์ทั่วๆ ไป

“ขอบใจนะ...งั้นพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวจะสาย...แม่คะ อย่าลืมไปรับเจ้าเวย์นะคะ”

“อื้มไปเถอะ เดี๋ยวแม่ไปรับเอง”

15.30น.

นาฬิกาดังเตือนบอกสัญญาณว่าเป็นเวลาที่ต้องไปรับหลานชายแล้ว ใบบัวจึงรีบขับมอเตอร์ไซค์ไปรับหลานชายด้วยตัวเอง พอรับเสร็จก็แวะร้านค้าเพื่อซื้อขนม และร้านของสด เพื่อเตรียมทำมื้อเย็นให้หลานรักด้วยเลย

“เวย์ครับ...วันนี้อยากกินอะไรครับ”

“เวย์อยากกินข้าวผัดปูครับ...แต่อยากกินฝีมือมี๊”

“ติดใจรสมือแม่ ยายก็ทำอร่อยเหมือนกันน้า...ไม่ให้ยายทำให้เหรอ”

“งั้นเวย์กินแค่ไก่ทอดก็ได้ครับ แต่ขอเป็นปีกไก่ได้ไหมครับ” เมื่อไม่มีใครแทนที่แม่ได้ จึงเสนอเป็นเมนูอื่นแทน

“โอเคครับ งั้นเย็นนี้กินปีกไก่ทอดน้ำปลา...”

และจากนั้นยายกับหลานก็ซื้อของกันเสร็จ แล้วรีบขับรถกลับบ้านกัน ในระหว่างที่ใบบัวกำลังทำมื้อเย็นเพื่อจัดเตรียมให้หลานชาย รันเวย์ก็นั่งทำการบ้านของตัวเองรอ แต่อยู่ๆ ดินสอของเขาก็หัก ด้วยเพราะไม่อยากที่จะรบกวนคุณยายที่กำลังยุ่งอยู่นั้น จึงคิดหาวิธีแก้ปัญหาเอง

เดินเข้าไปในห้องของใบชา และรื้อเพื่อหาดินสอแท่งใหม่ เพราะเธอเคยเก็บเอาไว้ในลิ้นชัก ทว่าในจังหวะที่มือเล็กๆ กำลังค้นลิ้นชักข้างหัวเตียง อยู่ๆ สายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับสมุดไดอารี่ของใบชาที่เป็นรูปการ์ตูนที่เขาชอบ

ความน่ารักของปกดึงดูดให้เด็กน้อยเปิดดู เผื่อว่าจะได้ขอแม่เอามาไว้วาดรูปเล่น แต่พอเปิดเข้าไปด้านในกลับเจอรูปของใบชาและผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาแนบอยู่ในนั้น คิ้วเรียวเล็กขมวดมุ่น ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของตนถึงได้ไปถ่ายรูปคู่กับคุณลุงคนนั้น

ความสงสัยของเด็กน้อยมันแล่นเข้ามา ความอยากรู้อยากเห็นระคนดีใจที่ทั้งคู่รู้จักกัน จึงหยิบรูปถ่ายใบนั้นวิ่งออกจากห้องไปและไปถามคุณยาย จากในตอนแรกคิดว่าจะเป็นการรบกวน แต่ด้วยความอยากรู้ของเขามันมีมากกว่า จึงจำต้องถามออกไป

“คุณยายครับ...คุณยาย...”

“ครับลูก...” หญิงสูงวัยละสายตาจากกระทะทอดไก่หันมามองหลานชายตัวน้อยด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“ทำไมมี๊ ถึงได้ถ่ายรูปคู่กับคุณลุงครับ”

ใบบัวหรี่ไฟในเตาลง แล้วรีบเดินเข้ามาหยิบรูปที่เด็กน้อยนั้นส่งให้ตนขึ้นมาดู ก็ต้องตกใจ หรือว่านี่...จะเป็นพ่อของรันเวย์นะ เธอคิดในใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะคอนเฟิร์มหลานชาย แต่พอมาเทียบดูรูปนี้ กับหลานเธอ เอาเข้าจริงๆ ก็เดาได้ไม่ยากเลย เพราะทั้งคู่เหมือนกันอย่างกับแกะ

“เอ่อ...ยายก็ไม่รู้เหมือนกันครับ...เอาไว้คุณยายจะไปถามคุณแม่ให้นะ”

“เวย์ดีใจที่สุดเลย ที่มี๊รู้จักคุณลุง แล้วแบบนี้ ตอนอยู่ที่คอนโดมี๊จะเจอคุณลุงบ้างไหมนะ” เด็กน้อยวิเคราะห์พร้อมกับแววตาเป็นประกายแห่งความหวัง โดยที่ไม่รู้เลยว่า ก็ที่แม่เขาย้ายคอนโดและย้ายงาน ก็เพราะเจอกันนี่แหละ

“งั้นเอาไว้ยายจะถามให้ ตอนนี้เวย์ไปทำการบ้านต่อนะครับ...เสร็จแล้วจะได้อาบน้ำและมาทานมื้อเย็นกัน”

“เอ้า...แล้วไม่ต้องรอทานพร้อมมี๊เหรอครับ”

“วันนี้มี๊กลับดึกครับ...ไปบอกให้ยายพาเวย์ทานก่อนเลย...”

“กลับดึกก็อดรู้เลยน่ะสิว่าคุณลุงรู้จักมี๊ได้ไง”

“เอาไว้เรื่องนี้ยายถามให้นะครับ กินเสร็จแล้วก็ไปดูการ์ตูน แล้วไปนอนรอมี๊ โอเคไหมครับ”

“โอเคครับ...” รันเวย์พยักหน้าตอบรับอย่างว่านอนสอนง่าย ก่อนที่จะเดินไปนั่งทำการบ้านต่อ ส่วนใบบัวก็มองรูปในมือย้ำๆ อยู่อย่างนั้น เพราะเปอร์เซ็นต์ที่คิดว่านี่คือพ่อรันเวย์ก็แทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์เลยด้วยซ้ำ

ตกดึก...

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ รันเวย์ก็นอนดูการ์ตูนที่ชอบอยู่พักใหญ่ เฝ้ารอให้แม่กลับมา แต่ด้วยเพราะปกติ ไม่ได้เป็นคนนอนดึก จึงผล็อยหลับไปบนเตียง ส่วนใบชาก็กลับมาบ้านเกือบจะ5ทุ่ม และทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามา ก็ต้องแปลกใจเพราะใบบัวแม่ของเธอนั่งรอเธออยู่ที่โซฟาไม้ ราวกับมีเรื่องบางอย่าง

“แม่ยังไม่นอนอีกเหรอคะ”

“ชา...มานั่งก่อนสิ...” พยักพเยิดหน้าให้ลูกมานั่งลงข้างๆ ก่อนที่จะหยิบรูปถ่ายที่ได้จากรันเวย์ส่งให้ใบชาดู วินาทีนั้นทำใบชาถึงกับหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“อะไรคะแม่”

“แม่ไม่ได้อยากจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของลูกเลยนะ แต่รูปใบนี้รันเวย์ไปค้นเจอ แล้วรันเวย์มาถามแม่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร...ชา...คนนี้คือพ่อของรันเวย์เหรอ” ใบบัวไม่อ้อมค้อมถามลูกสาวออกไปตรงๆ

“ค่ะแม่...พ่อของรันเวย์...เอ่อ...แต่แม่อย่าบอกรันเวย์ได้ไหมคะ...ชากลัวว่าเวย์จะไปรบกวนเขา...เขากำลังจะแต่งงาน...ชาไม่อยากเอาลูกมาอ้างให้เขาต้องเลิกกัน...แม่ชีวิตเขากำลังจะดี...ชาไม่อยากทำลายชีวิตเขาอีก” ร่างเล็กขอร้องแม่

“แต่เวย์เองก็ต้องการพ่อนะชา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวย์เป็นลูก แล้วเขาเจอกันบ่อยขนาดนั้น แม่ว่าแล้วทำไมเวย์ถึงสนิทกับเขาเร็ว ชา...แม่ไม่รู้หรอกนะ ว่าลูกคิดอะไรอยู่ แต่อย่างน้อยให้พ่อเขาได้รู้ว่าเขามีลูก ถ้าเขาไม่เลิกกับคนนั้นก็ไม่เป็นไร แต่ให้เขาได้รู้ว่านี่คือสายเลือดของเขาก็ไม่ได้เลยเหรอ” เธอพยายามที่จะเข้าใจลูกนะ แต่เธอเองก็อยากให้หลานมีพ่อเหมือนกัน ไม่รับผิดชอบไม่เป็นไร เธอเองก็เลี้ยงหลานคนนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่เธอแค่คิดว่า คนเป็นพ่อก็ควรจะรู้เรื่องลูกตัวเองด้วยหรือเปล่า