ห้ามใจ

แล้วใครบอกกันล่ะว่าที่ผ่านมาเธอไม่รักเขา เธอรักเขาสุดขั้วหัวใจ และยิ่งรู้ว่าเธอมีลูกกับเขา แน่นอนว่ารักนี้ไม่มีวันจาง หรือลดน้อยลงไปเลยสักวัน เจอหน้าลูกทุกวันก็ยิ่งรักมากขึ้น ยิ่งคิดถึงจนแทบขาดใจ แต่คิดถึงแล้วจะให้ทำยังไง ในเมื่อตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะดึงเขากลับมา เธอไม่กล้าเห็นแก่ตัวได้เลย เพราะเธอเป็นคนที่ทิ้งเขาไปเอง

“ตอบดิชา แค่ชาพูดว่าชาเองก็ยังรักหมอก แค่นี้เลย” เขายังคงคาดคั้นเธออีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำของสายหมอกตอนนี้มันสะท้านความหวังออกมา หวังให้เธอนั้นพูดมันออกมาสักที

“...”

“พูดดิชา!!!...”ตะโกนใส่หน้าเธอจนเธอสะดุ้ง

“แล้วหมอกล่ะ...ถ้าหมอกพูด...พี่ก็พูด”

“รักสิ ไม่รักหมอกจะเป็นบ้าแบบนี้เหรอ”หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วขึ้นมา ดีใจที่ตอนนี้เขายังมีความรู้สึกนั้นกับเธอ แต่พอจะดีใจมันก็มีหน้าแฟนเขาผุดขึ้นมาหลอกหลอนเธอและทำให้เธอต้องเก็บความรู้สึกที่มีเอาไว้ภายในใจ พร้อมกับย้ำตัวเองในใจว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควร เธอไม่ควรไปบอกรักแฟนชาวบ้านแบบนี้

“แฟนหมอกรู้ไหม ว่าหมอกมาตามราวีแฟนเก่าแบบนี้”

“ตอนนี้มีแค่เราสองคน จะไปพูดถึงคนอื่นทำไม”

“แต่คนอื่นที่หมอกพูดถึง คือคนที่หมอกจะแต่งงานด้วย หมอกควรจะให้เกียรติแฟนหมอกให้มากกว่านี้”

“ชาแม่ง ปากเป็นอะไร พูดดิ หมอกพูดแล้วเมื่อไหร่ชาจะพูด”

“ออกไปเถอะ เดี๋ยวแฟนหมอกมาเห็นมันจะดูไม่ดี ขอร้องล่ะหมอก อย่าทำให้พี่ลำบากใจไปมากกว่านี้เลยนะ”

หมับ!! พลั่ก!!

“อื้ม” ความโมโหทำให้จับข้อมือเล็กทั้งสองข้างขึงไว้ที่กำแพง ตามด้วยโน้มตัวลงไปและบดจูบปากของคนตัวเล็กที่ถูกขังเอาไว้ในกรงแขนแข็งแกร่งของเขาทันที

ปากหยักขยี้จูบเธอที่พยายามจะเบี่ยงหลบ แต่ไม่ว่าเธอจะหนีสัมผัสของเขาแค่ไหน เขาก็จู่โจมและล็อกใบหน้าเธอให้หันมารับจูบของเขาจนได้ จูบที่แสนหนักหน่วง แถมไม่ปล่อยให้เธอได้หายใจหายคอ ทำร่างเล็กถึงกับเข่าทรุดเพราะเริ่มที่จะต้านแรงของเขาไม่ไหว

หมับ!!

“อ๊ะ...มะ...หมอก...จะทำอะไร”ใบชาร้องถามเมื่อร่างที่กำลังจะร่วงถูกเขาอุ้มขึ้นมา ด้วยเพราะกลัวว่าจะตกจึงใช้สองขาเกี่ยวเอวเขาเอาไว้ พร้อมกับสองเเขนที่เผลอโอบรอบลำคอเขาอย่างอัตโนมัติ ส่วนเขาก็เดินตรงไปยังห้องนอน 

“หาอะไรงัดปากพี่ไง”ตอบกลับเสียงเรียบนิ่ง แต่กลับทำร่างเล็กถึงกับขนลุกซู่

“อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆ นะหมอก” เสียงแข็งใส่ หวังเตือนสติเขาให้เกรงใจคนของตัวเองให้มากกว่านี้ เธอไม่อยากทำผิดต่อแฟนของเขา

“ไม่ต้องยุ่ง หมอกโตแล้ว พี่ไม่มีสิทธิ์สั่งหมอก”

“แต่หมอกไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับพี่ ปล่อยพี่ไปเดี๋ยวนี้ หมอก! ปล่อย!” ดิ้นหนีการกระทำอันอุกอาจของเขา

พรึ่บ!

“อ๊ะ!” เธอร้องอุทานออกมาทันทีที่ถูกสายหมอกทุ่มลงเตียง ก่อนที่จะกระโจนขึ้นไปคร่อมร่างของเธอเอาไว้

แคว่ก!!

“กรี๊ดดดดด หมอก!!” เสื้อผ้าที่เขากระชากหลุดติดมือออกไป แล้วปาลงพื้นอย่างไม่ไยดีในเวลาต่อมา ทำคนใต้ร่างใจหาย ก่อนที่จะดิ้นเพื่อเอาตัวรอดจากเขา และไม่ว่าจะพยายามดิ้นแค่ไหน เขาก็คว้าตัวเธอได้ทัน แล้วกดทับร่างเธอเอาไว้ภายใต้ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาอยู่ดี

“พูด!!” กดเสียงต่ำ พร้อมกับสายตาที่ดุดันเช่นกัน

“หมอก...ขอร้อง...พรุ่งนี้พี่มีบิน...อย่าทำแบบนี้เลยนะ”

“ก็บอกให้พูด พูดมาว่ายังรักกันอยู่ไหม”

“อืม...” สะบัดหน้าหนี แล้วตอบเสียงอื้ออึงใจลำคอ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา เพราะดันเผลอตอบความในใจออกไปแล้ว แม้จะไม่ได้ชัดเจนอะไร แต่ก็พอจะเป็นคำตอบได้แล้ว ว่าเธอรู้สึกอย่างไร

“อืมคืออะไร”สายหมอกถามย้ำอีกครั้งเพราะไม่ค่อยพอใจในคำตอบสักเท่าไหร่

“ลุกออกไปพี่หนัก”

“ก็ตอบมา...”

“...ก็ตอบไปแล้ว จะให้พี่พูดอะไรนักหนา พี่ไม่ได้หน้าด้านพอจะบอกรักแฟนชาวบ้านนะหมอก”

“งั้นก็ฟังนะว่าหมอกน่ะ...”

ครืด ครืด ครืด!!

ความจริงกำลังจะหลุดออกมาจากปากของเขา ทว่าอยู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของสายหมอกก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน พร้อมกับร่างสูงที่จำต้องปล่อยคนตัวเล็กให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา แล้วรีบกดรับสายสำคัญทันที

“ครับคุณพ่อ...”

[หมอก ตอนนี้หมอกอยู่ไหนลูก]

“คอนโดน้องดาวครับ”

[รถน้องดาวเสียอยู่ที่หน้ามหาลัย หมอกช่วยไปรับน้องได้ไหม]

“ได้ครับ...งั้นเดี๋ยวหมอกไปเดี๋ยวนี้เลย” ด้วยเพราะภารกิจดันเข้ามาแบบกะทันหัน ทำให้เขาจำต้องเดินออกจากห้องไป แม้จะพอใจอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของเธอแล้วก็เถอะ

แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็ต้องไปดูแลน้องสาวก่อน ด้วยเพราะเหตุสุดวิสัย กลัวว่าน้องสาวจะเป็นอันตราย แถมลูกคนเล็กของพ่อ พ่อก็หวงมากๆ อีก เอาจริงถ้าพ่อไม่ติดบินไปฮันนีมูนกับแม่ พ่อของเขาก็คงจะไปรับเอานั่นแหละ

ในทางกลับกันกลับทำให้ใบชารู้สึกใจหายวูบหลังจากได้ยินชื่อของคนรักของเขา รู้สึกผิดขึ้นมาที่ดันไปเผยความรู้สึกต่อหน้าเขา ทั้งที่เขามีเจ้าของหัวใจแล้ว แถมตอนนี้ดูท่าทีของเขาสิ รู้เลยว่าต้องสำคัญถึงได้ออกไปด้วยความร้อนใจแบบนั้น

“ไว้หมอก...จะกลับมาหานะ...”ยกมือขึ้นลูบแก้มนวลเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“เอ่อ...ไม่ต้องหรอก...หมอกไปดูแลคนของหมอกเถอะ...”

“...คือว่า...น้องดาวอะ...”

ครืด ครืด ครืด!!

“แป๊บนะชา...ครับพ่อ...”

[หมอก...ไปยังลูก...น้องติดต่อหมอกไม่ได้เลย...แบตน้องหมดแล้วด้วย...รีบหน่อยนะหมอก...พ่อเป็นห่วงน้อง]

“ครับๆๆ ...เดี๋ยวหมอกจะรีบไปเดี๋ยวนี้” แล้วเขาก็รีบเดินออกจากห้องเธอไปทันที ส่วนเธอก็รีบวิ่งตามไปปิดประตูแล้วล็อกเอาไว้ พร้อมกับหัวใจที่มันรู้สึกหน่วงๆอยู่ไม่น้อย

“ถ้ายังอยู่แบบนี้...อีกไม่นานต้องหลวมตัวกับคนมีเจ้าของแน่ๆ ...ขอโทษนะหมอก...ชีวิตของหมอกตอนที่ไม่มีพี่มันดีอยู่แล้ว” เอ่ยบอกกับตัวเอง พร้อมกับเลื่อนหาคอนโดใหม่ที่เธอจะย้ายไปอยู่เร็วๆ นี้

กลางดึก...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ อย่างต่อเนื่องที่หน้าห้องของเธอ แต่เธอก็เอาหูฟังมาใส่แล้วข่มตานอนหวังตัดเสียงรบกวนที่ดังขึ้น

ด้านของสายหมอกหลังจากไปรับประกายดาวกลับไปที่บ้าน เขาก็ซื้อมื้อดึกเพื่อมากินกับเธอ จำได้ว่าเมื่อตอนที่เธอกับเขายังคบกันอยู่นั้น เธอชอบกินบะหมี่หมูแดงที่สุด ด้วยเพราะขับรถผ่านแล้วทำให้นึกถึง เลยอยากจะซื้อมากินด้วยเผื่อความสัมพันธ์จะมีโอกาสกลับมาเหมือนเดิม แต่ไม่ว่าเขาจะเรียกเธอแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมเปิด แถมในห้องก็ปิดไฟและเงียบมาก

“สงสัย...นอนแล้วแน่เลย...” พูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินคอตกกลับห้องไปด้วยท่าทีซึมๆ เล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจได้แหละว่าเธอมีบิน การนอนพักผ่อนที่เพียงพอ มันก็เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว เขาเองก็ต้องให้พื้นที่ส่วนตัวเธอ ส่วนเรื่องส่วนตัวก็ค่อยๆ สานสัมพันธ์ต่อวันหลังก็ได้ เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องเจอเธอบ่อยๆ อยู่ดี “งั้นฝันดีนะครับพี่ชา” ยกยิ้มกับตัวเอง เพราะหวังว่าวันพรุ่งนี้มันอาจจะดีกว่าเดิม โดยที่เขาเองก็ไม่รู้เลย ว่าเธอคิดที่จะหนีเขาไปอีกครั้ง