มิจฉาชีพยังอาย

ภูมิ....

"มโนเก่งชิบหาย"

"ไม่เชื่อเรามาลองดูกันไหมล่าถ้าพี่กล้า^^" ยัยเอมิทำให้เส้นเลือดในสมองผมเต้นตุบๆ ผมรีบขึ้นรถแล้วขับออกมาทันทีโดยไม่หันไปสนใจยัยเอมิที่ยืนโบกมือบ๊ายๆ ให้

ผมรีบขับรถกลับมาบ้านในทันทีเพื่อถามพ่อเรื่องเลขาส่วนตัว

"กลับมาแล้วเหรอครับน้องภูมิแม่คิดถึงจังเลยครับมาให้แม่หอมที^^" พอผมเดินเข้าบ้านมาเจอแม่อัยวายืนยิ้มให้ด้วยสายตาอบอุ่น แม่ทำให้ผมก็ใจเย็นขึ้นมาได้ในทันทีผมเดินไปกอดแม่แล้วก็ให้แม่หอมแก้ม ถึงผมจะโตมากแค่ไหนแต่ในสายตาแม่ผมยังเป็นน้องภูมิของแม่ตลอด

"เหนื่อยมั้ยครับลูกขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง"

"เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่แต่เหนื่อยใจมากกว่าครับ"

"ยังไงลูกแม่ไม่เข้าใจ"

"ก็อาบอมกับยัยเอิงให้ยัยเอมินั่งรถกลับมากับผมด้วยไงครับ"

"ก็ดีแล้วนี่ลูกน้องภูมิจะได้ไม่เหงาน้องเอมิออกจะน่ารักคุยเก่งแม่ยังชอบแกเลย" ผมมองบนทันทีเมื่อได้ยินแม่ชมเอมิถ้าแม่รู้ว่าจริงๆ แล้วยัยนั่นแสบแล้วก็ร้ายกาจขนาดไหนแม่จะถอนคำพูดทันที แต่เชื่อไหมถึงผมพูดไปแม่ก็ไม่เชื่อจะหาว่าผมใส่ร้ายยัยนั่นอีก

"ผมขอร้องแม่อย่ามาชมยัยนั่นให้ผมได้ยินผมไม่ชอบไม่โอเค"

"ทำไมล่ะน้องไปทำอะไรให้เหรอ"

"หลายเรื่องครับเล่าสามวันก็ยังไม่จบ ว่าแต่พ่ออยู่ไหนครับผมมีเรื่องงานจะคุยกับพ่อ"

"พ่ออยู่ในห้องทำงานลูก"

"ถ้างั้นผมขอตัวไปคุยกับพ่อก่อนนะครับส่วนแม่ก็ขึ้นไปนอนได้แล้วนี่ก็ดึกแล้วด้วย"

"ก็แม่รอน้องภูมิกลับมาก่อนไงลูกถ้าลูกยังไม่กลับแม่ก็นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วง"

"ผมรู้ครับว่าแม่เป็นห่วงแต่ผมโตแล้วผมดูแลตัวเองได้ผมไม่อยากให้แม่นอนดึกนะครับ"

"ถ้าไม่อยากให้แม่เป็นห่วงน้องภูมิก็หาแฟนแล้วก็แต่งงานสิลูกถ้าถึงตอนนั้นแม่คงไม่ต้องห่วงน้องภูมิแล้วเพราะมีภรรยาคอยดูแลแทน"

"ผมไม่อยากแต่งงานไม่อยากมีครอบครัวผมชอบชีวิตแบบนี้มากกว่า"

"ไม่ลองคิดมีหน่อยเหรอลูกหรือว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ให้แม่แนะนำเอามั้ยแม่ว่าน้องเอ..."

"แม่หยุดเลยผมขอร้องถ้าให้ผมต้องแต่งงานกับยัยเอมิผมขอลาบวชตลอดชีวิต"

"หึพูดเหมือนพ่อเราตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิดตอนนั้นพ่อเราก็พูดแบบนี้แล่ะเป็นยังไงล่ะตอนนี้ลูกสี่เข้าไปแล้ว"

"นั่นพ่อครับไม่ใช่ผมแล้วอีกอย่างแม่ก็น่ารักแสนดีพ่อไม่รักได้ไงแต่ยัยเอมินั่นหาความน่ารักไม่เจอเลยมีแต่ความกวนถ้าอยู่ด้วยกันมีหวังผมได้ตายก่อนแก่แน่ๆ เพราะจะเป็นประสาทตายซะก่อน"

"เราก็พูดเกินไป"

"ผมพูดเรื่องจริงครับแม่"

"โอเคครับไว้ค่อยคุยกัน"

"งั้นผมขอไปหาพ่อก่อนนะครับ"

"ครับลูก^^" จากนั้นผมก็เดินไปหาพ่อที่ห้องทำงาน

"พ่อครับผมมีเรื่องจะคุยกับพ่อ"

"มีอะไรลูก"

"เรื่องเลขาของผม"

"อ่อพ่อหาให้เราได้แล้วนะเราไม่ต้องสัมภาษณ์แล้ว"

"ถ้าเป็นยัยเอมิผมขอร้องพ่อให้ไปพูดกับลุงบาสให้ผมที"

"หมายความว่าไงลูก"

"ผมไม่เอายัยนั่นมาเป็นเลขาเด็ดขาด"

"ทำไมล่ะ"

"ยัยนั่นไม่เคยทำงานไม่เคยมีประสบการณ์พ่อจะให้มาเป็นเลขาผมเนี่ยนะพ่อไม่กลัวบริษัทพ่อเจ๊งเหรอ"

"เรื่องนั้นเราฝึกกันได้ลูกไม่มีใครเก่งมาแต่เกิดหรอกนะดูอย่างภูมิสิถ้าพ่อไม่สอนงานภูมิจะทำงานเป็นเหรอน้องเอมิก็เหมือนกันลองให้โอกาสน้องดูก่อนถ้าน้องทำไม่ได้เราค่อยมาว่ากัน"

"สรุปพ่อจะให้ยัยเอมิทดลองงานเป็นเลขาผม??"

"อื้มมใช่ แต่พ่อมั่นใจว่าน้องทำได้นะเพราะน้องฉลาดหัวไวสอนงานแป๊บๆ ก็คงทำได้แล้ว"

"หึเรื่องฉลาดหัวไวผมไม่เถียงแต่ยัยนั่นฉลาดแกมโกงมิจฉาชีพยังอายผมไม่โอเค"

"ทำไมน้องไปทำอะไรให้ภูมิ"

"ก็...เอ่อไม่มีอะไรครับ"

"งั้นเอาเป็นว่าให้น้องไปเริ่มงานวันที่ภูมิเข้ารับตำแหน่งผู้บริหารเลยนะลูก"

"เห้อออ ก็ได้ครับแต่ผมจะให้ยัยเอมิทดลองงานแค่สามเดือนเท่านั้นถ้าครบกำหนดแล้วยัยนั่นยังทำไม่ได้ผมจะหาเลขาคนใหม่"

"ได้ครับไม่มีปัญหา"

"ถ้างั้นผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"

"ครับลูก"

ตกลงผมต้องเอายัยเอมิมาทำงานเป็นเลขาจริงๆ ใช่ไหม แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว

เอมิ....

วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานฉันตื่นเต้นมากๆ เพราะไม่เคยทำงานเลยตั้งแต่เรียนจบมา ฉันเลือกชุดทำงานไม่ถูกไม่รู้ว่าจะต้องใส่ชุดแบบไหนถึงจะดีพี่ภูมิถึงจะชอบ

"แต่งตัวเสร็จหรือยังคะลูกสาวหม่ามี้" แม่เดินเข้ามาในห้องแล้วถามฉันเพราะตอนนี้ฉันยังเลือกชุดไม่ได้เลย

"เอมิไม่รู้จะใส่ชุดไหนดีค่ะหม่ามี้"

"ลูกสาวหม่ามี้จะใส่ชุดไหนก็สวยค่ะ"

"หม่ามี้ก็ชมเอมิตลอดอ่ะ><"

"ก็ลูกสาวหม่ามี้สวยจริงนี่นา"

"หม่ามี้ขา"

"คะลูก"

"หม่ามี้ว่าเอมิจะทำงานรอดมั้ยคะเอมิกลัวจะทำได้ไม่ดีแล้วจะเสียมาถึงพ่อ"

"หม่ามี้มั่นใจในตัวเอมิค่ะเพราะฉะนั้นเอมิก็ต้องมั่นใจในตัวเองด้วยนะคะ"

"โอเคค่ะเอมิจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดจะไม่ทำให้หม่ามี้กับพ่อผิดหวังโดยเด็ดขาด^^"

"เก่งมากค่ะ^^"

ฉันเดินเข้ามาในบริษัทของพี่ภูมิสักพักก็มีพนักงานชายแต่งตัวภูมิฐานเดินมาทักแล้วพาฉันขึ้นไปยังชั้นผู้บริหาร ฉันยอมรับว่าตื่นเต้นมากถึงมากที่สุด ลิฟต์หยุดอยู่ชั้นบนสุดของตึกฉันก้าวขาตามพี่ผู้ชายออกมาแล้วเดินไปตามทางจนกระทั่งถึงห้องผู้บริหารที่มีชื่อพี่ภูมิติดหราดูเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าประตู

"เชิญครับคุณเอมิคุณภูมิอยู่ข้างใน"

"ขอบคุณนะคะ" ฉันกราบของคุณพี่พนักงานก่อนจะเคาะประตูห้องทำงานพี่ภูมิด้วยใจที่สั่นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาที่นี่ในตำแหน่งเลาขาส่วนตัวของเขา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญ" เสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้นฉันค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปช้าๆ ก็เจอพี่ภูมิที่อยู่ในชุดทำงานโคตรเท่แต่...ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวในห้องแต่มียัยใบหม่อนอยู่ด้วยพอนางเห็นฉันเปิดประตูเข้ามานางก็เดินไปนั่งตักพี่ภูมิทันทีแล้วพี่ภูมิก็โอบเอวยัยนั่นต่อหน้าฉัน หึเขาทำแบบนี้คิดจะทำให้ฉันทนไม่ได้แล้วร้องไห้กลับบ้านใช่ไหมไม่มีทางรู็จักยัยเอมิน้อยไปซะแล้ว