LOVE LIE รักลวงหลอก

หลายวันถัดมา

@MIDNIGHTCLUB

"เธอช่วยเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟที่ชั้นวีวีไอพีด้วยนะ พอดีมารีปวดท้องกระทันหัน"

เสียงของผู้จัดการประจำร้านเอ่ยบอกยังหญิงสาวชาวเอเชียใบหน้าหวานใสขึ้นในช่วงดึกของวันที่มีผู้คนรอบข้างกำลังเร่งทำงานกันด้วยความกระตือรือล้นเพราะลูกค้าที่เริ่มเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ

"รับทราบค่ะ"

เจ้าขาเอ่ยรับด้วยรอยยิ้มก่อนจะรับถาดแอลกอฮอล์ดังกล่าวมาไว้ในมือแล้วเดินไปขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังชั้นสามที่อยู่ด้านบน

"โห ดูหรูหรากว่าชั้นข้างล่างเยอะเลย คงจะแพงมากแน่ๆ"

เจ้าขาพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเสิร์ฟที่ชั้นนี้เพราะโดยปกติแล้วเธอจะทำงานอยู่ข้างล่างเป็นส่วนใหญ่

นัยน์ตากลมโตที่มองนั่นมองนี่นั้นยังคงเบิกโตขึ้นเล็กน้อยด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อทุกอย่างโดยรอบนั้นมันดูหรูหราหมาเห่าสมกับเป็นวีวีไอพีจริงๆ และคนที่จะมาใช้บริการได้ก็คงจะเป็นคนที่มีฐานะมากพอสมควรเลย

ใช้เวลาเพียงไม่นานเธอก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเป้าหมาย และเมื่อเห็นถึงการมาของเธอชายชุดดำที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ทำหน้าที่เปิดประตูให้เข้าไปยังด้านในทันที

"ขออนุญาตเสิร์ฟนะคะ"

เสียงใสดังขึ้นภายในห้องที่มีเพียงแสงไฟเปิดไว้สลัวๆ เท่านั้นทว่าก็สามารมองเห็นทุกอย่างได้ดี อีกทั้งยังมีดนตรีสากลเปิดคลอตลอด

ร่างกายของเธอเผลอชะงักไปในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมาแล้วสบสายตากับนัยน์ตาคมเรียบนิ่งของใครบางคนที่คุ้นเคย ก่อนที่เธอจะรีบดึงสายตากลับมาแล้วมองไปยังบริเวณรอบๆ ตัวเขาและนั่นก็ทำให้เธอได้พบกับแม็คนัสและลูคัสที่นั่งอยู่

"อ้าว เด็กใหม่นี่นา"

เป็นลูคัสที่เอ่ยทักขึ้นมาเป็นคนแรกในขณะที่เจ้าขากำลังวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ นั่นจึงทำให้เธอรีบเอ่ยทักทายตอบกลับไป

"อะ เอ่อ ใช่ เราเอง"

"ทำไมวันนี้มาเสิร์ฟที่ชั้นนี้ล่ะ"

"พอดีเพื่อนอีกคนไม่สบายน่ะ"

เจ้าขาเอ่ยตอบออกไปตามปกติ พลันสายตาก็เหลือบมองไปยังหญิงสาวสวยสองคนข้างกายของเขาและอยู่ดีๆ คำพูดของลีน่าก็เข้ามาภายในหัวของเธออีกครั้ง

"งี้นี่เอง...สนใจมานั่งกับพวกฉันไหม?"

ลูคัสเอ่ยชวนขึ้นมาในขณะที่สายตาก็ลอบมองไปยังใบหน้าของเพื่อนสนิทอย่างเคลวินที่กำลังนั่งดื่มแอลกอฮอล์อยู่ด้วยใบหน้าราบเรียบทว่าสายตาคู่นั้นกลับเอาแต่จ้องมองไปยังใบหน้าหวานใสของหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ไม่ผละไปไหน...

"ขอโทษทีนะ แต่เราต้องทำงานน่ะ"

เสียงใสเอ่ยปฏิเสธด้วยท่าทีประณีประนอม เพราะยังอยู่ในช่วงเวลาทำงานอีกทั้งเธอและกลุ่มของลูคัสก็ยังไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น

"ฉันบอกเจ้าของคลับให้ได้นะ"

"ไม่เป็นไร เราไม่อยากเอาเปรียบคนอื่น"

คนตัวเล็กเอ่ยปฏิเสธออกมาอีกครั้ง นั่นจึงทำให้ลูคัสพยักหน้าอย่างเข้าใจไม่เซ้าซี้อีกแต่ทว่ากลับถามเปลี่ยนเรื่องขึ้นมา

"ว่าแต่ทำไมถึงต้องมาทำงานด้วยล่ะ"

"จะเสือกอะไรนักหนา"

แม็คนัสที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยออกมาบ้างขนาดเขาไม่ใช่คนโดนถามยังรู้สึกรำคาญในความสอดรู้สอดเห็นของเพื่อนสนิท

"กูไม่ได้เสือก แค่กำลังทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่อยู่ ใช่ไหมเจ้าขา?"

"อื้ม!"

เมื่ออยู่ๆ ก็โดนพาดพิงเธอจึงรีบพยักหน้าตอบกลับตาใสเพราะความจริงแล้วเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักหรอก หากเพื่อนถามมาเธอก็ตอบเพียงเท่านั้น

"ถ้ารำคาญก็ด่ามันไปเลย ไม่ต้องกลัว"

แม็คนัสเอ่ยบอกกับหญิงสาวในชุดพนักงานของร้าน นั่นจึงทำให้ลูคัสหันไปแหวใส่เพื่อนด้วยความไม่พอใจ

"คนเขาจะทำความรู้จักกัน แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วย"

"เงียบสักที"

ยังไม่ทันที่แม็คนัสจะได้ตอบอะไรกลับไปเสียงเรียบของเคลวินก็เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกรำคาญ นั่นจึงทำให้เจ้าขาหันไปมองที่เขาทันทีก่อนที่สายตาของคนทั้งคู่สบประสานกัน

สายตาเรียบนิ่งคู่นั้นที่เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่นั้นทำให้เธอเลือกที่จะผละสายตาออกไปก่อนเสียงใสจะดังขึ้นมาท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ

"งะ งั้นเราขอตัวก่อนนะ ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็สั่งได้เลยนะ" พูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไปทันทีด้วยความเร่งรีบเพราะยังมีงานอีกหลายอย่างที่เธอจะต้องไปทำต่อ

ในขณะเดียวกันหลังหญิงสาวใบหน้าน่ารักเดินออกไปลูคัสก็หันมาตั้งคำถามกับเพื่อนสนิททันทีราวกับคิดเรื่องสนุกๆ ออก

"มึงว่าผู้หญิงเอเชียจะน่ารักแบบนี้ทุกคนไหมวะ?"

"ถามทำไม"

แม็คนัสเอ่ยออกมาในขณะที่กำลังจิบเครื่องดื่มอยู่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าลูคัสมันกำลังคิดอะไรอยู่เพราะคนแบบมันจะคิดอะไรได้ถ้าไม่ใช่เรื่องพิเรนทร์

"เปล่า...กูก็แค่รู้สึกว่าเธอน่าสนใจดี"

สิ้นประโยคนั้นของลูคัส สายตาคมที่เต็มไปด้วยความเรียบนิ่งของเคลวินก็จ้องมองมาที่เขาทันที

"อย่ายุ่งกับของกู"

เสียงเรียบที่เอ่ยเตือนขึ้นมานั้นทำให้ทั้งลูคัสและแม็คนัสต่างก็หัวเราะในลำคอออกมาให้กับความหวงของของเพื่อนสนิท

ขนาดยังไม่ได้กินมันยังหวงขนาดนี้ แล้วถ้าได้ครอบครองแล้วมันจะหวงขนาดไหน...

หลังเลิกงานเจ้าขาก็เดินสะพายกระเป๋าผ้าสีขาวเดินออกมาทางหลังร้านทันที ความเหนื่อยล้าจากการทำงานหลายชั่วโมงติดต่อกันนั้นทำให้นัยน์ตากลมโตแทบจะปิดอยู่ร่อมล่อเพราะความง่วงซึม ทว่าเธอก็พยายามตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติเพราะหากเผลอนั่งหลับบนรถมีหวังเธอคงจะนั่งเลยป้ายเป็นแน่

ร่างนุ่มนิ่มอ่อนล้าเดินเข้ามานั่งรอที่ป้ายรถประจำทางที่อยู่ไม่ไกลจากคลับที่เธอทำงานมากนัก หลังเลิกงานของทุกๆ วันเธอมักจะเดินมานั่งรอขึ้นรถกลับห้องที่นี่เสมอจนเคยชิน

หลังนั่งลงได้เพียงไม่นานก็มีรถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดที่บริเวณด้านหน้าของเธอนั่นจึงทำให้นัยน์ตากลมโตที่แฝงความง่วงซึมจ้องมองไปที่รถคันนั้นด้วยความสงสัยเพราะบริเวณนี้มีเธอนั่งอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

"อะ อ้าว เคลวินเองหรอ?"

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจดังขึ้นเมื่อคนด้านในลดกระจกลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคุ้นเคยของเพื่อนร่วมเซค

"รอใครอยู่"

เสียงจากคนด้านในรถเอ่ยถามอย่างไม่ได้สนใจนัยน์ตาที่จ้องมองมาที่เขาด้วยความสงสัยนั่น

"เรารอรถประจำทางน่ะ"

"ขึ้นมา เดี๋ยวฉันไปส่ง"

ประโยคที่แฝงไปด้วยคำสั่งเป็นนัยๆ นั้นทำให้คนตัวเล็กเงียบไป ก่อนที่เธอจะเอ่ยปฏิเสธออกไปด้วยความเกรงใจที่มี

"ไม่เป็นไร..."

"ขึ้นมา"

ยังไม่ทันมี่เธอจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำเขาก็เอ่ยสั่งออกมา แม้จะเป็นเพียงคำพูดไม่กี่คำแต่ทว่าคนตัวเล็กกลับรู้สึกไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขา

"...ก็ได้"

เสียงอ้อมแอ้มเอ่ยตอบก่อนจะเดินไปขึ้นรถยนต์คันหรูที่ทั้งชีวิตนี้เธอยังไม่เคยแม้แต่จะแตะมันด้วยซ้ำ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวของเขานั้นมันดูหรูหรามากเสียจนเธอไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการว่าอีกคนนั้นร่ำรวยมากขนาดไหน

"บอกทางด้วย"

"โอเค"

สิ้นคำตอบรับภายในรถยนต์ก็ถูกปลกคลุมไปด้วยเสียงเพลงที่เปิดคลอเพียงเบาๆ เท่านั้น แอร์เย็นๆ ที่เข้ามากระทบผิวกายนั้นทำให้เปลือกตาของเจ้าขาเริ่มจะหนักมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะความเหนื่อยล้าที่เจอมาตลอดทั้งวันและเพียงไม่นานเปลือกตาบางก็ปิดลงก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว

นัยน์ตาคมหันไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่หลับไปอยู่เพียงนิดก่อนจะเบนสายตากลับมายังถนนตรงหน้าดังเดิม เพียงไม่นานมือหนาก็เอื้อมเข้าไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่อยู่ไม่ไกลแล้วกดเข้าแมพปักหมุดไปยังหอพักที่เธอบอกเมื่อก่อนหน้า

ก็จะทำอย่างไรได้ในเมื่อไกด์นำทางดันชิงหลับไปเสียก่อน

เพราะเป็นช่วงเวลายามวิกาลท้องถนนเลยโล่งมากกว่าปกติทำให้ตอนนี้รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดสนิทอยู่หน้าหอพักกลางเก่ากลางใหม่โดยใช้เวลาเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น

นัยน์ตาคมเลื่อนสายตาจากหอพักเข้ามามองยังใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักที่ดูเหมือนว่าจะหลับสนิทไปแล้ว ของอีกคน

เขาทำเพียงจ้องมองไปยังดวงหน้าหวานนั้นนิ่งๆ ยิ่งได้มองดูใกล้ๆ ก็ช่างน่ารักจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตามีชีวิตอย่างไรอย่างนั้น และยิ่งนึกถึงดวงตาใสราวกับลูกกวางตัวน้อยๆ ของเธอนั้นก็ทำให้มุมปากหยักยกขึ้นมาเล็กน้อย

และก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้คนที่หลับอยู่ในคราแรกก็เหมือนจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมานั่นจึงทำให้เคลวินเบนสายตาออกไปทางอื่นในทันที

"ถึงแล้วหรอ..."

น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความงัวเงียดังขึ้นมาเบาๆ ก่อนนัยน์ตาของเธอจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองเผลอหลับไปทั้งๆ ที่ควรจะต้องบอกทางกับเขาแท้ๆ

"ค เคลวินเราขอโทษ..."

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเอ่ยบอกยังคนข้างกายพลางจ้องมองเขาด้วยใบหน้าราวกับเด็กที่กลัวผู้ใหญ่ดุ

ในขณะที่คนข้างๆ ทำเพียงจ้องมองปฏิกิริยาของเธอเงียบๆ ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นมาราวกับไม่ได้ใส่ใจ

"ไม่เป็นไร"

"งั้นเราไปก่อนนะ ขอบคุณเคลวินที่มาส่ง...แล้วก็ขับรถกลับดีๆ นะ"

เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองอะไรเธอก็เอ่ยขอตัวทันทีแต่ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณเขาและเมื่ออีกคนพยักหน้าเป็นการตอบรับเธอก็รีบลงจากรถยนต์คันหรูแล้วเดินเข้าหอพักไป ท่ามกลางสายตาเรียบนิ่งของเคลวินที่มองตามไปแต่เพียงไม่นานเขาก็เลิกสนใจเธอแล้วสตาร์ทรถขับออกไปในทันที