เธอดีใจแต่ฉันไม่ดีใจ

เอมิ....

อยากจะบอกว่าตั้งแต่คืนนั้นที่ฉันกินยาคุมฉุกเฉินไปจนครบทั้งสองเม็ดพี่ภูมิก็ไม่กลับมานอนที่บ้านอีกเลยเหมือนเขาพยายามหลบหน้าฉันแต่เขาจะกลับมาช่วยดูสองแฝดในตอนเช้าแล้วก็จะกลับตอนค่ำๆ ไอ้จะให้ฉันถามว่าเขาไปนอนที่ไหนมาฉันก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวเขาจะตอกหน้าหงายกลับมาว่าไปนอนกับผู้หญฺิงฉันก็เลยเลือกที่จะไม่ถามดีกว่าสบายใจดีเพราะเราสองคนยังไม่ได้เป็นอะไรกันเขาให้สถานะฉันแค่คู่นอน ถึงแม้จะมีแอบน้อยอกน้อยใจอยู่บ้างแต่ฉันก็ต้องเก็บความรู้สึกเพราะรู้นิสัยพี่ภูมิดีว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงจู้จี้จุกจิกถามเยอะถามมาก จะมีเมื่อคืนนั่นแล่ะที่เขากลับมานอนที่บ้านเพราะยัยเอิงกับอาบอมจะกลับมาวันนี้แล้ว ซึ่งเมื่อคืนเราก็ต่างคนต่างนอนห้องใครห้องมันพอดีกับที่ประจำเดือนฉันมาฉันก็เลยไม่ได้ย่องไปหาเขาไม่อย่างงั้นคงได้ส่งท้ายกันสักสองสามยก โอ๊ยฉันทำไมหื่นเกินเบอร์ขนาดนี้เนี่ย><

พอสองแฝดรู้ว่าพ่อกับแม่จะกลับมาก็ดีใจที่พ่อกับแม่จะกลับมาส่วนฉันก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตโสดๆ ของตัวเองเหมือนที่เคยเป็นมา นี่ฉันต้องห่างกับพี่ภูมิแล้วเหรอทำไมความสุขมันช่างแสนสั้นเหลือเกิน><

"เป็นไงบ้างเลี้ยงหลานๆ สนุกไหม" อาบอมเดินโอบเอวเมียรักเข้าบ้านมาด้วยใบหน้ามีความสุข

"สนุกมากค่าาเหมือนจับปูใส่กระด้งถ้ามีรอบหน้าเอมิขอเพิ่มค่าจ้างด้วยนะอาบอม" ฉันพูดเล่นกับอาบอม

"ได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"

"ขอบคุณค่า^^"

"เอ้อแล้วนี่พี่ชายฉันไปไหนอ่ะ"

"อืมม น่าจะยังไม่ตื่นมั้ง"

"แกรู้ได้ไง"

"ก็รู้ละกันน่าสายป่านนี้แล้ว"

"อย่าให้รู้น๊า" ยัยเอิงเอยชี้มาที่ฉันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มเหมือนรู้อะไรมา

"รู้อะไรไม่มีอะไรทั้งนั้นแล่ะแกก็รู้ว่าพี่ชายแกไม่ชอบขี้หน้าฉันขนาดไหน" อันที่จริงเรื่องที่ฉันแอบแซ่บกับพี่ภูมิฉันก็อยากเล่าให้ยัยเอิงฟังแต่ติดตรงที่ฉันให้คำมั่นสัญญากับพี่ภูมิเอาไว้แล้วว่าจะไม่บอกใครเรื่องของเรา

"กลับมากันแล้วเหรอสวัสดีครับอาบอม" แต่พูดถึงไม่ทันขาดคำพี่ภูมิก็เดินเข้ามาพอดีเขามองมาที่ฉันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปคุยกับน้องสาวตัวเองกับอาบอม

"กลับมาแล้วค่า^^"

"เป็นไงเราไปฮันนีมูนมาสนุกไหม" พี่ภูมิถามเอิงเอย

"สนุกค่าสนุกมากเลยที่นั่นหิมะกำลังตกด้วยอยากให้พี่ภูมิไปด้วยจัง"

"ไว้คราวหน้าไปด้วยกันก็ได้ยกครอบครัวเราไปให้หมดเลยดีไหม"

"ดีค่า^^" ฉันยืนดูพี่ภูมิคุยกับยัยเอิงแล้วก็คิดในใจว่าทำไมเขาไม่พูดเพราะๆ กับฉันเหมือนพูดกับคนอื่นๆ บ้างมีแต่ฉันที่เขาไม่เคยพูดดีด้วยเลยตั้งแต่เล็กจนโตอาจจะเป็นเพราะเขารำคาญฉันนั่นแล่ะเพราะฉันวิ่งไล่ตามเขาตั้งแต่เด็กๆ เห้อคิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ถึงแม้ว่าอยู่ต่อหน้าเขาฉันจะร้ายกาจแค่ไหนแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กคนนึงที่มีหัวใจดวงน้อยๆ มอบให้กับเขา

"แล้วนี่พี่ภูมิจะอยู่เชียงใหม่ต่อหรือจะกลับเลยคะ"

"พี่ว่าจะกลับเลย"

"จริงๆ น้องเอิงอยากให้พี่ภูมิอยู่อีกหลายวันเราไม่ค่อยได้เจอกันเลยน้องเอิงคิดถึงพี่ภูมิมากเลยรู้หรือเปล่า><" ยัยเอิงกอดพี่ภูมิแล้วมีน้ำตาคลอ ยัยเอิงคงคิดถึงพี่ๆ น้องๆ ตัวเองที่ตอนนี้อยู่กันคนละที่ละทางคนนึงอยู่กรุงเทพอีกคนกำลังท่องเที่ยวบนโลกกว้างอีกคนก็ไปเรียนต่อญี่ปุ่นแต่ฉันก็ยังอิจฉายัยเอิงนะที่มีพ่อน้องหลายคนแต่ฉันนี่สิลูกโทนไม่มีพี่ไม่มีน้องบางครั้งก็เหงานะ เห้อออ

"เป็นแม่ลูกสองแล้วนะยังขี้อ้อนอยู่อีกนะเรา"

"ก็น้องเอิงคิดถึงพี่ภูมินี่นา><"

"ไม่งอแงนะครับพี่สัญญาว่าจะมาเที่ยวหาเรากับหลานๆ บ่อยๆ"

"พี่ภูมิสัญญาแล้วนะคะ"

"อื้มมมม พี่สัญญา"

"ยังไงอาขอบใจภูมิมากนะที่มาช่วยดูแลสองแฝด"

"ไม่เป็นไรครับอาบอม"

"แล้วเราจะกลับวันไหนล่ะ"

"วันนี้ครับเพราะผมมีนัดกับพ่อเรื่องงานที่บริษัท"

"ได้ข่าวว่าพ่อจะเลื่อนตำแหน่งให้พี่ใช่ไหม"

"อืมใช่"

"ดีใจด้วยนะคะว่าที่ผู้บริหารคนใหม่^^"

"ตั้งใจทำงานล่ะมีอะไรไม่เข้าใจปรึกษาอาได้ตลอดเวลาเลยนะถึงอาจะไม่ได้เก่งอะไรมากอาก็อยากจะช่วย"

"ขอบคุณครับอาบอมแต่ตอนนี้เท่าที่ผมรู้พ่อกำลังรับสมัครเลขาส่วนตัวให้ผมอยู่ซึ่งผมต้องไปสัมภาษณ์ด้วยตัวเองมะรืนนี้" เลขาส่วนตัวอย่างงั้นเหรอพอฉันได้ยินเรื่องนี้หูฉันก็ผึ่งขึ้นมาทันทีถ้าฉันได้ไปเป็นเลขาพี่ภูมิคงจะดีมากแน่ๆ แต่ฉันไม่เคยทำงานมาก่อนเลยน่ะสิทำไงดีคือตั้งแต่เรียนจบมาพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ให้ฉันไปทำงานให้อยู่แต่บ้านใช้เงินอย่างเดียวพ่อบอกว่าลูกสาวแค่คนเดียวพ่อเลี้ยงไหวพ่อไม่อยากให้ฉันต้องลำบากตื่นเช้าไปทำงานพ่อบอกให้นั่งๆ นอนๆ อยู่กับบ้านอยากได้อะไรอยากซื้ออะไรก็ใช้บัตรรูดปรื๊ดรูดปรื๊ด พ่อสปอยล์ฉันสุดๆ อ่ะ ไม่รู้ว่าถ้าฉันบอกพ่อว่าฉันอยากไปทำงานเป็นเลขาพี่ภูมิพ่อจะว่ายังไงบ้าง

"พี่ภูมิคะถ้าพี่กลับน้องเอิงขอพี่ภูมิพายัยเอมิกลับด้วยได้มั้ยคะ"

"พี่ไม่..." ก่อนที่พี่ภูมิจะปฏิเสธฉันรีบพูดทันที

"ดีเลยถ้างั้นฉันไปเก็บของก่อนนะ พี่ภูมิรอเอมิก่อนนะคะขอไปเก็บของแป๊บ^^" ฉันไม่อยู่รอคำตอบว่าให้ไปหรือไม่ให้ไปฉันรีบวิ่งขึ้นมาบนห้องแล้วเก็บของเลยทันทีไอ้แพลนไว้ว่าจะเที่ยวรอบเมืองเชียงใหม่คงต้องพักลบโครงการไว้ก่อนตอนนี้เรื่องผู้ชายสำคัญที่สุด

ภูมิ....

สุดท้ายผมก็ต้องพายัยตัวแสบกลับกรุงเทพด้วยกันเพราะน้องสาวผมขอร้อง ส่วนใบหม่อนผมให้เธอขึ้นเครื่องกลับเพราะรถของผมมันนั่งได้แค่สองคนเท่านั้น ตอนแรกใบหม่อนไม่ยอมบอกให้ผมบังคับเอมินั่งเครื่องกลับแทนแต่ยัยเอมิรู้มากแกล้งทำเป็นหลับไม่ยอมลงจากรถสุดท้ายก็ต้องเป็นใบหม่อนที่ต้องขึ้นเครื่องกลับ

พอผมขับรถออกมาได้ไม่ไกลยัยเอมิตัวแสบก็ตื่นขึ้นมาพอดี

"ถึงไหนแล้วคะเนี่ยใกล้ถึงบ้านยัง"

"ขับออกตัวเมืองมาไม่ถึงชั่วโมงเธอจะให้ถึงไหนล่ะ" ผมย้อนถามคนข้างๆ

"งั้นก็แปลว่าเราสองคนต้องอยู่บนรถด้วยกันไปอีกหลายชั่วโมงเลยใช่มั้ยคะ^^"

"อืม" ผมตอบแบบขอไปที

"ดีใจจังจะได้อยู่ใกล้พี่ภูมินานๆ ^^"

"เธอดีใจแต่ฉันไม่ดีใจเพราะฉะนั้นช่วยนั่งเงียบๆ ไม่ต้องพูดเพราะฉันต้องการใช้สมาธิขับรถ"

"ค่าาาไม่พูดค่า" ผมเลิกสนใจยัยเอมิแล้วตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ