โดนแบล็กเมล์

เอมิ....

เช้าวันต่อมา...

"โอ๊ยยยเจ็บอ่าาาา><" พอฉันขยับตัวจะลุกออกจากเตียงความเจ็บก็แล่นเข้ามาตรงกลางหว่างขาแต่มันไม่ได้เจ็บแค่ตรงนั้นนะฉันปวดร้าวไปทั้งร่างเลย อยากจะบอกว่าเมื่อคืนทั้งฉันทั้งพี่ภูมิต่างไม่มีใครยอมใครเลยเขาแรงมาฉันแรงกลับทั้งที่รู้ว่าสู้แรงเขาไม่ไหวก็ยังจะสู้ แต่ถึงจะเจ็บไปทั้งตัวฉันก็ฟินและมีความสุขมากที่ในที่สุดฉันก็เป็นของพี่ภูมิแต่เอ๊ะหรือพี่ภูมิเป็นของฉันกันแน่นะ>< เพราะว่าเมื่อคืนฉันเป็นฝ่ายรุกเขาก่อนเองโดยที่เขาไม่ได้เต็มใจแต่แล้วไงสุดท้ายก็กระแทกใส่ฉันไม่ยั้งจนฉันต้องร้องขอชีวิตเขาทั้งคืนเพราะเขาไม่ยอมหยุดง่ายๆ คิดแล้วก็ยังเจ็บคอไม่หายเลยกรี๊ดลั่นห้องทั้งคืนนี่ถ้ายัยเอิงรู้ต้องกรี๊ดแตกแน่ๆ ที่สุดท้ายแล้วฉันก็ได้พี่ชายมันมาเป็นผัว ถึงแม้ว่าพี่ภูมิจะไม่ยอมรับว่าเขาเป็นผัวของฉันก็ไม่เป็นไรฉันมโนไปเองคนเดียวก็ได้

ก๊อก ก๊อก ประตูห้องเชื่อมถูกเคาะฉันหันไปมองปรากฏว่าเป็นพี่ภูมิเขาเดินเข้าห้องนอนของฉันมาพร้อมกับถุงพลาสติกเล็กก่อนจะโยนมันลงมาบนเตียง

"อะไรอ่ะ" ฉันถามพร้อมกับหยิบถุงนั้นขึ้นมาดู

"ยาคุมฉุกเฉินฉันออกไปซื้อมาให้กินซะตอนนี้เร็วๆ"

"ขอน้ำบนโต๊ะให้เอมิหน่อย" ฉันขอพี่ภูมิเพราะตอนนี้ฉันยังไม่ได้ใส่อะไรเลย

"ทำไมไม่เดินมาหยิบเอง"

"แน่ใจเหรอว่าจะให้เอมิเดินไปหยิบเอง"

"ทำไมต้องแน่ใจมีขาก็เดินมาเองดิฉันอุตส่าห์ขับรถออกไปซื้อยามาให้แล้ว"

"โอเคค่าาาา เอมิลุกไปหยิบเองก็ได้ ชิคนใจดำ" ฉันสะบัดผ้าห่มออกแล้วพยายามฝืนตัวเองให้ลุกไปหยิบขวดน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะปลายเตียง เพียงเท่านั้นแล่ะพี่ภูมิหันหน้าหนีทันที

"ทำไมยังไม่ใส่เสื้อผ้าห๊ะ" เขาถามแต่ไม่ยอมหันมามอง

"พี่ภูมิจะให้เอมิเอาเรี่ยวเอาแรงที่ไหนลุกไปใส่เสื้อผ้าล่ะพูดอะไรไม่คิดเพราะพี่นั่นแล่ะทำให้เอมิมีสภาพเป็นแบบนี้"

"อย่ามาโทษฉันในเมื่อเธอเป็นคนเริ่มก่อนเพราะฉะนั้นอย่าโยนความผิดให้ฉันที่สำคัญอ่ะนะฉันก็ไม่ได้อยากจะเอาเธอแต่เธอมายั่วฉันเองช่วยไม่ได้"

"แหมมม ทีตอนกระแทกไม่พูดแบบนี้อ่ะกระแทกเอากระแทกเอาจนเอมิลุกไม่ขึ้นเนี่ยไม่คิดจะสงสารกันบ้างหรือไง เอมิเจ็บจริงๆ นะ><" ฉันแสร้งทำหน้าเศร้าจะร้องไห้เพื่อให้เขาเห็นใจ

"เออๆ นั่งอยู่นั่นไม่ต้องลุกมา" พี่ภูมิบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนจะยอมเดินไปหยิบน้ำมาให้ฉันถึงเตียง

"อ่ะเอาไป" พี่ภูมิยื่นน้ำมาให้ตรงหน้าอย่างขอไปที

"ขอบคุณค่ะผัวขา^^"

"เลิกพูดคำนี้ฉันไม่ชอบแล้วฉันก็ไม่ใช่ผัวของเธอ"

"แหมมมพูดเล่นนิดเดียวทำเป็นโมโห"

ฉันหยิบกล่องยาคุมฉุกเฉินออกมาดูว่าต้องกินยังไงจากนั้นฉันก็กินเม็ดแรกแล้วก็หยิบมือถือมาตั้งเวลาปลุกเพราะอีกสิบสองชั่วโมงฉันต้องกินอีกหนึ่งเม็ดที่เหลือ

"พอใจยังคะคุณพี่" ฉันอ้าปากให้เขาดูว่าฉันกลืนยาลงไปแล้ว

"อืมส่วนอีกเม็ดถ้าจะกินเรียกด้วยเข้าใจไหม"

"ทำไมกลัวเอมิไม่กินเหรอ"

"เออดิเกิดเธอท้องขึ้นมาทำไง"

"แล้วถ้าเอมิท้องขึ้นมาจริงๆ พี่ภูมิจะให้ทำไง"

"มันไม่มีทางเกิดขึ้นเพราะฉะนั้นอย่าตั้งคำถามนี้กับฉันแล้วก็อย่าลืมสัญญา"

"ไม่ลืมหรอกค่าา เรื่องนี้จะมีแค่เราสองคนที่รู้แต่มีข้อแม้หนึ่งข้อ"

"ข้อแม้อะไรของเธออีกห๊ะยัยตัวแสบ"

"ถ้าเอมิต้องการพี่พี่ต้องให้เอมินะไม่อย่างงั้นเอมิจะบอกกับทุกคนว่าเราได้กันแล้ว^^"

"ยัยบ้าฉันไม่น่าหลงกลผู้หญิงอย่างเธอเลย"

"คริ คริ พี่ภูมิหลงกลเอมิแล้วไปไหนไม่รอดหรอกจะบอกให้ แต่พี่ภูมิไม่ต้องกลัวถ้าวันนึงเอมิเจอคนที่เอมิรักมากกว่าพี่ภูมิวันนั้นเอมิจะปล่อยพี่ไป"

"นี่ฉันกลายเป็นผู้ถูกกระทำเหรอวะ"

"เอาน่าพี่มีแต่ได้กับได้น๊าา เอมิสิเสียเปรียบพี่เสียซิงให้พี่พี่ยังจะเอาอะไรอีก เอมิก็ขอแค่พี่ให้เวลาเอมิบ้างในเวลาที่เอมิต้องการก็แค่นั้นเอง"

ภูมิ....

ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกยัยเอมิบ้ามาตั้งข้อต่อรองกับผมเหมือนกับว่าตอนนี้ผมโดนยัยนี่แบล็กเมล์ยังไงยังงั้น เห้อออไม่น่าเลยกู

"ว่าไงพี่ภูมิตกลงมั้ยอ่า"

"เออๆ จะเอายังไงก็เอาแต่ฉันหวังว่าเธอจะเจอผู้ชายคนนั้นเร็วๆ ละกัน"

"ค่าาาถ้าถึงตอนนั้นพี่ภูมิอย่าร้องไห้งอแงน๊าาา"

"ฉันเนี่ยนะจะงอแงไร้สาระว่ะ"

"อิอิ ใครจะไปรู้วันนึงพี่อาจจะตกหลุมรักเอมิก็ได้"

"ถ้าฉันจะรักฉันรักไปนานแล้วไม่รอมาถึงป่านนี้หรอก" พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้องนอนเอมิแล้วออกไปหาหลานๆ ข้างนอก

เวลาต่อมา...

"พี่ภูมิขา"

"มีอะไรครับ"

"พี่เอมิอยู่ไหนค้าน้องโบอิ้งยังไม่เห็นพี่เอมิเลย"

"เอ่อพี่เอมิเค้า.."

"พี่เอมิอยู่นี่ค่า^^" ผมยังไม่ทันได้ตอบหลานสาวยัยตัวแสบก็เดินเข้ามาในห้องทานข้าวแต่ท่าทางการเดินดูแปลกๆ ดูขัดๆ ยังไงไม่รู้

"พี่เอมิเป็นอาไรค้าทำไมเดินแบบนั้นล่า"

"เอ่อพี่เอมิเจ็บขาค่า^^"

"เดี๋ยวน้องโบอิ้งจะเป่าให้น๊าา"

"ผมก็จะเป่าด้วยคน" ว่าแล้วสองแฝดก็วิ่งไปหายัยเอมิ

"โอ๊ยจับเบาๆ ค่ะพี่เอมิเจ็บ><" ยัยเอมิร้องดังลั่นบ้านเมื่อโดนหลานแฝดเข้าไปรุมถามแล้วจับแข้งจับขา

"พี่เอมิเจ็บมากมั้ยค้า"

"เจ็บมากเลยค่ะน้องโบอิ้ง><"

"พี่ภูมิสุดหล่อขา" น้องโบอิ้งวิ่งมาหาผม

"มีอะไรครับ"

"พี่ภูมิไปอุ้มพี่เอมิมานั่งตรงนี้ได้มั้ยค้าาน้องโบอิ้งสงสารพี่เอมิพี่เอมิเดินไม่ไหวค่า" ผมหันไปมองหน้เอมิเผื่อว่ายัยนั่นจะปฏิเสธความหวังดีของหลานสาวตัวน้อยแต่ผมคงคาดหวังมากเกินไป

"มาเร็วๆ สิคะพี่ภูมิมาอุ้มเอมิทีเอมิเดินไม่ไหวจริงๆ โอ๊ยเจ็บจังเลยค่ะน้องโบอิ้งน้องบีแอลช่วยพี่เอมิด้วยค่ะ><"

"พี่ภูมิเร็วๆ สิค๊าบพี่เอมิเจ็บขาเดินไม่ไหวแล้ว" น้องบีแอลวิ่งมาหาผมแล้วทั้งสองแฝดก็พากันลากแขนผมให้เดินไปหาเอมิที่ยืนเกาะเสาบ้านอยู่

สุดท้ายผมก็ต้องอุ้มยัยเอมิมานั่งที่โต๊ะอาหารด้วยความจำใจเพราะโดนหลานๆ บังคับให้ทำ

"เย่ เย่พี่ภูมิใจดีที่สุดในโลกเลยค่า^^" หลานสาวตัวน้อยเอ่ยชมแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก

จากนั้นเราสี่คนก็ลงมือทานอาหารเช้าพร้อมกัน แต่ผมกินไม่ลงเท่าไหร่เพราะมียัยเอมิที่เอาแต่มองหน้าแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มเหมือนคนบ้า

"จะเลิกมองหน้าฉันตอนไหนห๊ะมองอยู่นั่นเป็นโลกจิตรึไง" ผมถามเสียงเบาเพราะกลัวหลานๆ จะได้ยินแล้วถามว่าทำไมถึงพูดแบบนี้กับเอมิ

"ก็มองหน้าผัวไงคะ^^"

"ฉันขอซื้อได้ไหมคำว่าผัวเนี่ยเพราะฉันไม่ชอบไม่อยากได้ยิน"

"ได้ค่ะงั้นเอามาสิบล้านเอมิจะเลิกพูดคำนี้เลย^^" ยัยเอมิแบมือมาผมรีบปัดทิ้งทันทีอย่างหมั่นไส้จะมีสักวันไหมที่เจอหน้ากันแล้วยัยนี่ไม่ยั่วโมโหหรือกวนประสาท

"งั้นก็พูดไปเถอะ" ผมเลิกสนใจยัยเด็กบ้าเอมิแล้วก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มใส่ปากให้อิ่มๆ อย่างฝืนๆ

คืนนั้น...

"ไปไหนมา" ผมที่ออกไปดื่มกับใบหม่อนก่อนจะไปส่งใบหม่อนที่โรงแรมแล้วขับรถกลับมาที่บ้านพอเดินเข้าบ้านมาก็เจอยัยเอมิยืนกอดอกจ้องหน้าถามผม

"ไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอวะ"

"ก็พี่บอกเองว่าถ้าจะกินยาอีกเม็ดให้เรียกมาดูไม่ใช่หรือไง" เออผมลืมไปเสียสนิทเลย

"แล้วนี่เลยสิบสองชั่วโมงหรือยัง"

"ยังค่ะ"

"อืมงั้นก็กินซะแล้วยาอยู่ไหน"

"อยู่ในห้องนอนเอมิ"

"งั้นก็รีบกินเลย"

ผมเดินตามเอมิเข้ามาในห้องนอนแล้วยืนมองเอมิเหมือนหาอะไรบางอย่างอยู่

"เธอหาอะไรของเธอ"

"หายาคุมอีกเม็ดไงไม่รู้เอาไปไว้ไหน"

"ว่าไงนะยาหายงั้นเหรอวะ" ผมโวยวายที่ยัยแสบทำยาคุมเม็ดที่สองหาย

"ทำไงดีเนี่ยถ้าไม่ได้กินเอมิต้องท้องแน่ๆ เลยเพราะเมื่อคืนพี่ภูมิปล่อยในทุกรอบ พี่ภูมิเราจะมีลูกด้วยกันแล้วนะคะดีใจมั้ย><" เอมิเดินเข้ามากอดผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ แต่ผมนี่สิพูดไม่ออก