ตอนที่3-พบกันอีกครั้ง

วันต่อมา

ณ โรงอาหารมหาลัยxx

"ฉันว่าเเกเตรียมตัวย้ายไปจีนเลยเหอะบลู" ริทที่กำลังกินข้าวอยู่พูดขึ้น

"ปากนะไอ่ริท! ยัยบลูมันยิ่งเครียดๆอยู่" มือเรียวเล็กยื่นไปตบปากริทเบาๆ

"เลิกตีกันเถอะหน่า...ริทมันก็พูดถูก" บลูเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างตัดพ้อ ถ้าไม่มีเเฟรชไดร์ฟ เธอก็ไม่มีงานส่ง พอไม่มีงานส่งเธอก็จะติดF พอติดF ม๊าก็จะพาเธอไปอยู่กับเจ๊ที่จีน มันคงเป็นไปตามโชคชะตาจริงๆ

"อย่าพึ่งตัดพ้อน่ะ ฉันว่าเเกลองกลับไปหาดูดีๆ...เอางี้ไหม? เดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปช่วยเเกหาด้วยเป็นไง?"

"อืม..ก็ดี"

"งั้นฉันช่วยหาอีกเเรง" ริทพูดขึ้นอีกเสียง

"ขอบใจพวกเเกมากๆเลยนะ เห้อ~" บลูค่อยๆหยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิดฝาก่อนจะยกมันดื่มอย่างไร้เรี่ยวเเรง

กรี้ด~ พี่โรม! หล่อมาก!! กรี้ด!! เทพบุตรชัดๆ!!

"เเค่กๆๆ!!" บลูสะดุ้งตกใจทันทีที่เสียงกรี้ดกร้าดของพวกผู้หญิงดังขึ้น จู่ๆก็กรี้ดขึ้นมาทำเธอสำลักน้ำหมด

"นั่นมันพี่โรมหนิ!" น้ำชี้นิ้วไปทางชายคนหนึ่งในชุดนักศึกษา ทั้งขาว ทั้งสูง คิ้วเข้มหน้าคม นี่มันใบหน้าฟ้าประทานชัดๆ

"ดะเดี๋ยวนะ!" บลูเบิกตากว้างอีกครั้งทันทีที่นึกใบหน้าของชายคนนี้ออก เขาคือผู้ชายในคืนนั้นผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป ม่าย!! โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเธออีกล่ะเนี่ย

"หึ้ย~ หล่อสุดๆเจ้าชายโรมเทพบุตรของฉัน..." น้ำกุมมือทั้งสองข้างเเนบข้างเเก้มนวลพร้อมกับลำตัวที่บิดไปมาด้วยความเขินอาย

"เห้ยๆ! พี่โรมเดินมาทางนี้เเล้ว ไม่ได้ๆ ไอ่ริทหน้าฉันดียัง! เเป้งๆ!! ลิปมาด่วน!!" น้ำรีบหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูความเป๊ะของตัวเองก่อนจะโชว์ยิ้มหวานๆไปทางโรมที่เเทบจะไม่เหลือบสายตามาทางนี้เลย

"ฟวับ~ ฟึบ!!" บลูรีบหยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาบังหน้าทันทีที่เห็นว่าโรมกำลังเดินผ่านตรงที่เธอนั่ง

"เเกทำอะไรยัยบลูปิดหน้าทำไม?" น้ำขมวดคิ้วอย่าสงสัย

"อะเออ..เเดดมันเข้า ฉันบังเเดดน่ะ!"

"...??..." น้ำเเละริทได้เเต่มองหน้ากันด้วยความงง จุดที่พวกเขานั่งมันคือโรงอาหาร ไม่มีเเดดมาเเยงผิวเเม้เเต่นิดเดียว

"มันไม่มีเเดดนะยัยบลู ฟึบ!" น้ำเข้ามาเเย่งหนังสือที่บังหน้าของบลูออก

"ฉันขอร้องนะยัยน้ำเชื่อฉันเถอะว่ามันมีเเดดจริงๆ"

"ก็ฉันบอกเเล้วว่ามันไม่มี มันไม่มีเเดด"

"เอาหนังสือออก / ไม่ งึกงึก~" บลูส่ายหน้าไปมาพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ปึก!! สุดท้ายหนังสือที่บังหน้าของเธอก็ตกลงไปอยู่บนพื้นเรียบเป็นเวลาที่โรมเดินมาพอดี

'ตายเเล้วไง' บลูได้เเต่ภาวนาในใจขอให้เขาจำเธอไม่ได้เถิด สาธุ

"ฟวับ~" โรมเดินผ่านร่างเธอไปอย่างเฉยเมยเเละไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เขาจำเธอไม่ได้จริงๆ

"ยัยบลูมันทำตัวเเปลกๆเเกว่าไหม...?" น้ำพึมพัมกับริทเบาๆ

"เออ..สงสัยเครียดเรื่องเเฟรชไดร์ฟจนสมองเบลอ" ริทตอบ

"จำไม่ได้ ต้องจำไม่ได้" บลูพึมพัมเสียงเบาก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม

"เเก..ไม่เป็นไรใช่ไหมยัยบลู?" น้ำเเหงนหน้ามาถามบลูที่ดูหน้าซีดๆไป

"ฉัน..ไม่เป็นไรฮึ~" บลูหัวเราะเบาๆกลบเกลื่อนความกลัวที่มีอยู่ในหัว เธอจำใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาได้ เธอจำมันได้อย่างขึ้นใจ ....

ณ คอนโด xx

เห้อ~ บลูได้เเต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเคร่งเครียดพลางเขี่ยเส้นมาม่าในชามอย่างเซ็งๆ ภายในหัวเธอตอนนี้ยังคงคิดถึงเเต่ใบหน้าของชายหนุ่ม ชายหนุ่มที่ได้พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ

“จะจำฉันได้หรือเปล่านะ…” บลูพึมพัมเสียงเบาก่อนจะตักเส้นมาม่าเข้าปากอย่างช้าๆ เเค่เครียดเรื่องเเฟรชไดร์ฟมันก็มากพอเเล้วนี่ยังต้องมานั่งเครียดเรื่องของพี่โรมอะไรนั่นอีก หูู้ว~

ครืด ครืด ~ มือเรียวยื่นไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดูครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสายในทันที

ติ้ด!!

‘ฮัลโหลยัยบลู เรื่องเเฟรชไดร์ฟเป็นยังไงบ้าง’ ทันทีที่กดรับสายเสียงของน้ำคนเป็นเพื่อนก็ดังขึ้นในทันที

‘…..ยังคิดไม่ออกเหมือนเดิม’ บลูตอบเสียงเเห้วๆ

‘ไม่เป็นไรนะฉันรู้วิธีช่วยเเกเเล้ว’

‘จริงป้ะเนี่ย…!!’

‘จริงสิ’

‘เเกจะช่วยฉันยังไง?’

‘ฉันน่ะไม่ใช่คนที่จะช่วยเเกหรอก คนที่จะช่วยเเกได้คือพี่โรมต่างหากล่ะ’

‘พี่โรม?’

‘ใช่พี่โรม’

‘เเล้วพี่โรมเกี่ยวอะไรกับงานของฉันกัน?’

‘หึ เกี่ยวเเน่นอน เพราะพี่โรมเป็นถึงลูกชายเจ้าของมหาลัยเลยนะ เเกคิดดูสิว่าถ้าพี่โรมไปขอร้องอาจารย์ไม่ให้แกติดFมีเหรออาจารย์จะไม่ทำให้’

‘….ถ้าทำอย่างงั้นมันก็เหมือนฉันไปเอาเปรียบคนอื่นน่ะสิ’

‘โถยัยบลู เเกอยากจะติด F เเล้วย้ายไปอยู่ประเทศจีนหรือยังไง?’

‘……’

‘ก็เเล้วเเต่เเกนะ เอาจริงๆ ถ้าเเกขอให้พี่โรมช่วยเเกได้อ่ะ เเกให้พี่โรมพูดกับอาจารย์ให้เลื่อนเวลาส่งงานของเเกออกไปก็ได้หนิ อย่างน้อยก็ยืดเวลาให้เเกทำโปรเจคอันใหม่ได้ จริงไหม?’

‘……’ บลูเงียบไปสักครู่ เธอจะไปขอร้องให้พี่โรมช่วยไม่ได้หรอกนะ เกิดพี่โรมจำเรื่องในคืนนั้นขึ้นมาได้จะทำยังไงกัน

‘ฉันง่วงเเล้วเนี่ยยัยบลู เเกอย่าลืมไปคิดทบทวนเรื่องที่ฉันเสนอให้ด้วยนะ นี่เป็นทางเลือกที่เวิร์คที่สุดที่ฉันคิดออกล่ะฉันวางล่ะนะฝรรดีนะเเก’

‘ดะเดี๋ยวสิยัยน้ำ ยัยน้ำ!’

ตื้ด!!

“จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย…..ชีวิตเฮงซวยชะมัด ฟุบ!!” บลูฟุบหน้าลงบนโต๊ะไม้ญี่ปุ่นอย่างเเรงก่อนจะถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง ทำไมทุกอย่างถึงเป็นเเบบนี้ไปได้