ตอนที่4-ข้อเเม้

ฝีเท้าเรียวเล็กมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถของมหาลัยหลังเลิกเรียน ก่อนจะมุ่งหน้าไปทางรถสปอร์ตสีดำเงาคันหรู

ตู้ด ตู้ด ~

ติ้ด!!

'ฮัลโหลยัยน้ำ คือฉันอยากถามว่ารถสปอร์ตสีดำเงาที่จอดอยู่ในลานวีไอพีของมหาลัยคือรถของพี่โรมใช่ไหม?'

'อื้มใช่!! เเกมีอะไรหรือเปล่า?'

'ก็...ฉันเเค่ถามเฉยๆน่ะ'

'หึ เเน่ใจนะว่าเเกเเค่ถามเฉยๆ ไม่ได้จะไปขอร้องให้พี่เขาช่วยเเกอ่ะ'

'เปล้า...ฉันถามเฉยๆจริงๆ ไม่ได้จะไปหาหรือไปดักเจอพี่เขาสักหน่อย'

'จ้า...ขอให้มันจริง'

'เเม่เจ้า!! อุ้บส์!' บลูอุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจก่อนจะรีบเม้มปากเข้าหากันในทันที

'เเม่เจ้าอะไรยัยบลู มีอะไรงั้นเหรอ?'

'......' บลูยังคงนิ่งเงียบด้วยความอึ้ง

'นี่เเกฟังฉันอยู่ป่ะเนี่ย!'

'เออ...ฟังๆ! เเต่ฉันต้องวางสายเเล้วยัยน้ำ'

'เอ้าอย่าพึ่งสิ เมื่อกี้เเกอุทานอะไร เเกเห็นอะไร?'

'เวรเเล้วไง!!' บลูอุทานออกมาเสียงดังอีกครั้งทันทีที่เห็นว่าผู้หญิงหุ่นอวบอึ๋มที่นั่งคร่อมตักของชายบนรถสปร์ตหันมาเห็นเธอที่กำลังยืนดูเหตุการณ์อยู่

'เเค่นี้นะเเก!!'

'เอ้า!! ดะเดี๋ยวดิยัยบลู ยัยบลู!!'

ติ้ด!!!

ทันทีที่ตัดสายทิ้งบลูก็รีบสวมวิญญาณนักวิ่งสับเกียร์หมาหนีในทันที

"เห้ย!! หยุดนะเว้ย!" โรมตะโกนเสียงดังก่อนจะวิ่งตามบลูไปในทันที

บลูยังคงวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เธอไม่น่าไปยืนดูเขานัวเนียกันบนรถเลย!

"โห ยังตามอีกเหรอว้ะเนี่ย...จะตามทำไมว้า.." บลูยังคงวิ่งต่อคนบ้าอะไรวิ่งเร็วชะมัดขาเธอจะหลุดออกจากสะโพกอยู่เเล้วเนี่ย!

"ปึก!! / โอ๊ย!!" ด้วยความไม่ระวังเธอจึงวิ่งไปชนชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

"อะเออ...ฉันขอโทษนะคะที่วิ่งชนคุณขอโทษจริงๆค่ะ"

"...." ชายในชุดนักศึกษาคนนั้นไม่พูดอะไร เพียงเเต่ยืนมองบลูที่เหนื่อยหอบเหมือนวิ่งหนีใครมา

"มีอะไรให้ผมช่วยไหม?"

"เออ..." บลูเงียบสักครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะเหลือบเห็นอะไรดีๆเข้า

"ทำอะไร?" ชายคนนั้นถามอย่างงุนงงทันทีที่เห็นบลูเดินเข้าไปซ่อนตัวในกล่องกระดาษข้างทางขนาดใหญ่

"ชู้ว~ ถ้ามีคนถามหาฉันอย่าบอกนะคะว่าฉันอยู่ในนี้น่ะ!"

"....." ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร ก่อนจะหันไปมองโรมที่กำลังวิ่งมาทางนี้

"หาอะไรว้ะไอ่โรม?" โรมรีบหันมาตามเสียงเผยให้เห็นเเบล็คเพื่อนสนิทของตัวเอง

"เอ้าไอ่เเบล็ค ...มึงเห็นผู้หญิงสะพายกระเป๋าสีฟ้าวิ่งมาทางนี้บ้างไหม?" ทันทีที่บลูได้ยินเธอก็ได้เเต่ภาวนา ขอให้ชายคนนั้นไม่บอกเขาว่าเธออยู่ในกล่องใบนี้ เเต่เธอดันคิดผิดเพราะสิ่งที่เเบล็คตอบคนเป็นเพื่อนคือ

"อยู่ในกล่องนั่นอ่ะ" กรี้ด เธออยากจะกรี้ดออกมา บอกเเล้วเเท้ๆว่าห้ามบอกใครว่าเธออยู่ในนี้ บัดซบชะมัด!

ตึก ตึก ตึก ~ ฝีเท้าหนามุ่งเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ ขณะที่ร่างกายของเธอสั่นเทาไปด้วยความกลัว

"ฟวับ~ ไง?" โรมทักทายคนในกล่องเสียงเรียบขณะที่บลูได้เเต่ยิ้มเเห้งๆให้กับเขา

ฟุบ! ร่างบางถูกผลักลงบนพื้นของดาดฟ้ามหาลัยอย่างเเรง

"......" โรมยังคงไม่พูดอะไรก่อนจะเดินเข้าไปใกล้บลูที่ก้มหน้าก้มตาอยู่

"ชะฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปเเอบดูพี่...เลยนะ"

"เหรอ?"

"อื้ม จริงๆฉันไม่ได้โกหกเลย"

"เเล้วเธอจะเเอบตามฉันทำไม?"

"คะ?"

"คิดว่าฉันไม่เห็นเหรอที่เธอเเอบมองดูฉันตั้งเเต่ฉันกินข้าวที่โรงอาหารเเล้ว"

"......" เอ้าเธอก็หลงผิดคิดว่าเขาไม่รู้ตัวซะอีก...TT

"ฉันเเค่...เออคือเพื่อนฉันมันชอบพี่มากเลยจ้างให้ฉันตามติดชีวิตพี่เฉยๆน่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจตามพี่เลยนะ"

"หึ เป็นสต็อกเกอร์รึไง?"

"......"

"เห้อ~ ไม่คิดเลยว่าจะเจอเธอที่นี่อีก"

"!!!" บลูเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินคำพูดของโรม เขาหมายถึงอะไรกัน... อย่าบอกนะว่าเขาจะจำเธอได้น่ะ!!

"พี่พูดเรื่องอะไรกันฮึ~ เราไม่เคยรู้จักกันสักหน่อย ไม่เคยเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ" บลูรีบฉีกยิ้มกลบเกลื่อนหน้าตาเฉย

"หึ เเน่ใจ?"

"เเน่ใจสิ เราไม่เคยเจอกันมาก่อน พี่คงจำคนผิดเเล้วเเหละ" บลูรีบปฏิเสธต่อในทันที

."นี่เธอเเน่ใจจริงๆเหรอว่าจะลืมคนที่...เป็นครั้งเเรกของเธอได้น่ะ?"

"......." บลูในตอนนี้ได้เเต่ยืนอึ้งให้กับคำพูดของชายตตรงหน้า ที่เเท้เขาก็เเค่เเกล้งจำเธอไม่ได้งั้นสินะ

"ฉันบอกเเล้วไงว่าเราไม่เคยเจอกัน ฉันขอตัวนะ"

"เดี๋ยว!!" ฝีเท้าเรียวเล็กหยุดชะงักทันทีที่เสียงของโรมดังขึ้น

"เเน่ใจเหรอว่าไม่เคยเห็นหน้าฉันจริงๆ"

"....."

"หึ เเฟรชไดร์ฟอันนี้มันคุ้นๆนะว่าไหม? " บลูรีบหันไปมองเเฟรชไดร์ฟที่อยู่ในมือของโรมในทันที นั่นมันคือเเฟรชไดร์ฟโปรเจคของเธอหนิมันไปอยู่กับเขาได้ยังไงกัน!!

"เอาคืนมานะ! ฟวับ~" บลูรีบเข้าไปเเย่งเเฟรชไดร์ฟในมือของโรมทันที เเต่เขาดันรู้ตัวทันเสียก่อน

"มันเป็นเเฟรชไดร์ฟของฉันเอง พี่ก็เอาคืนมาสิ!"

"คืนเเบบนี้มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?"

"นี่พี่ต้องการอะไร พี่ขโมยเเฟร์ชไดร์ฟของฉันทำไม?"

"ฉันเปล่าขโมยนะ เเค่ติดมือมาเฉยๆ" บลูยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่ทันทีที่ได้ยินคำตอบ นี่เขาตั้งใจขโมยเเฟรชไดร์ฟของเธอชัดๆ

"สรุปพี่จะไม่คืนมันให้ฉันใช่ไหม?"

"คืนสิ"

"งั้นพี่ก็คืนมาสิ..."

"เเต่ก่อนคืนฉันมีข้อเเม้"

"......"

"ข้อเเม้คือ เธอต้องยอมทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่างโดยไม่มีข้อเเม้ หรือเรียกง่ายๆก็คือ เธอต้องมาเป็นเบ้ของฉันนั่นเอง" โรมยกยิ้มมุมปากพลางยักคิ้วเบาๆ

"หา? พี่บ้าไปเเล้วหรือยังไงทำไมฉันต้องไปเป็นเบ้พี่ด้วยล่ะ?"

"ก็ถ้าไม่เป็นฉันก็จะไม่คืนเเฟรชไดร์ฟนี้ให้เธอ อ่อ เกือบลืมไปเลยสิ ถ้ายังไม่ยอมอีกล่ะก็...คริปนี้ก็จะถูกเผยเเพร่ลงไปในโลกโซเชี่ยลทันที"

บลูเบิกตากว้างทันทีที่เห็นคริปที่โรมยื่นมาให้เธอดู มันเป็นคริปที่เธอกับเขากำลัง...มีอะไรกัน เขามันโรคจิตชัดๆ

"ทำไมพี่ถึงทำกับฉันเเบบนี้!! ฟุบ!!" บลูผลักชายตรงหน้าด้วยความโกรธ ถ้าคริปนี้ถูกปล่อยออกไปเรื่องมันต้องถึงหูพ่อกับเเม่เธอเเน่ๆ

"หึ ไม่ต้องเสียเวลาลบหรอกหน่า ฉันก็อปเอาไว้หลายไฟล์"

"......" บลูพูดอะไรไม่ออก เธอหมดคำจะพูดกับชายตรงหน้าเเล้ว เขาเป็นผู้ชายที่เลวที่สุด นี่คงเป็นนิสัยที่เเท้จริงของเทพบุตรผู้เเสนดีใช่ไหม

"ฉันเสียเวลากับเธอมากเเล้วนะ ตกลงจะยอมเป็นเบ้ฉันไหม?"

"......" บลูยังคงเงียบไม่ตอบอะไร

"เห้อ เเม่งลีลาอยู่นั่นเเหละ" โรมหยิบเเฟรชไดร์ฟนั้นขึ้นมาก่อนจะทำทีโยนมันลงจากดาดฟ้า

"พี่จะทำอะไรน่ะ!"

"ก็ทิ้งดิจะเก็บไว้ทำไม"

"ดะเดี๋ยว!!!"

"....." โรมหันมามองใบหน้าของบลูอีกครั้ง

"ได้ฉันยอมเป็นเบ้ของพี่ก็ได้"

"หึ พูดง่ายๆก็ดี"

"....จะคืนเเฟรชไดร์ฟให้ฉันได้หรือยัง?"

"คุกเข่า"

"ห้ะ!?" บลูขมวดคิ้วด้วยความโกรธ เธอต้องคุกเข่าให้เขาอย่างงั้นเหรอฝันไปเถอะ!