บทที่ 71

เรื่อง : ลงทัณฑ์เมียเชลย

😈 เขียนโดย : แอดอ้วน

​​​​​​💫 ชามาร์ นาย ชานนท์ กิตติศักดิ์ศดีอายุ 36 ปี สูง 183 ซม. น้ำหนัก 70 กก. นักธรกิจหนุ่มหล่อหมาดเคร่งขรึมที่ใครๆ นั้นต่างเกรงกลัวเพราะเขาพ่วงมาด้วยการเป็นมาเฟียที่ทำธุรกิจผิดกฎหมายและถูกกฎหมายหลายอย่าง เช่น บ่อนการพนัน เขานั้นมีผู้หญิงที่จะแต่งงานด้วยซึ่งเขาไม่ได้รักเธอแม้แต่นิดเดียวด้วยคำสัญญาว่าจะดูแลผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงานด้วยให้ดีที่สุดแต่เขานั้นกับมาพบผู้หญิงที่เป็นลูกสาวของลูกหนี้ที่มาขัดดอกที่แม่ของเธอยืมเงินเขาไปพร้อมกับความเเค้นที่มีต่อพ่อของเธอ เขาจึงต้องเอาเธอมาขัดดอกและทรมานทั้งกายและใจด้วยคำแค้นที่เขามีจะกระทำให้เธอเจ็บปวดให้ถึงที่สุดแบบที่เขาโดน

🔥 พัดชา น.ส.สุพัชชา ชัยบุตรเนตร อายุ 24 ปี สูง167 ซม. น้ำหนัก 49 กก.

สาวสวยหน้าตาดีแต่ชีวิตนั้นกับอาภัพที่พ่อแม่นั้นเลิกรากันพร้อมกับทิ้งหนี้สินให้เธอต้องใช้ให้กับทั้งสองคนที่เลวร้ายกว่านั้นที่ต้องอยู่กับผู้แม่เป็นที่ติดการพนันและสัญญาว่าจะไม่เล่นมันอีกแต่กลับเป็นเพียงคำสัญญาที่ทำให้ผู้เป็นลูกสาวนั้นเชื่อใจ แต่มาวันหนึ่งกลับมาบอกลูกสาวแม่ตัวเองติดหนี้เจ้าของบ่อนการพนันหลายล้านพร้อมกับดอกเบี้ยที่แสนโหด เธอที่เป็นแค่พนันนงานบริษัทจะหาหาเงินที่ไหนมาใช้คืนเขาทรัพสินที่มีคนเป็นแม่ก็เอาไปขายจนหมดทางเลือกสุดท้ายของชีวิตจึงต้องเอาตัวไปขัดดอกที่ยอมให้เขาทรมานร่างกายตัวเองที่แสนจะเจ็บปวดและบอบช้ำทั้งกายและใจ แต่เธอกลับไม่รู้ว่าสิ่งที่เขากระทำกับตัวเองนั้นมันมีความเเค้นของเขาที่มีต่อต่อพ่อของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

🔥......{ คำโปรยเรื่อง }.....🔥

“อื้อโอ้ยเจ็บพอแล้ว”

หญิงสาวบริสุทธิ์ยอมมอบร่างกายให้กับเจ้าหนี้เพื่อชดใช้ดอกที่แม่ของตัวเองนั้นกู้มาเล่นการพนััน ทว่าเขาไม่ใช่แค่เจ้าหนี้แต่เขาเปรียบดังซาตานร้ายและเกลียดเธอมาก

“แค่นี้มันยังน้อยไปผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอมันต้องเจอคนแบบฉัน ร่าuมากใช่ไหมคืนนี้ทั้งคืนทนให้ไหวก็แล้วกัน”

​ไม่ว่าทำอะไรเธอก็ผิดในสายตาของเขาคนอื่นพูดอะไรเขาเชื่อหมดยกเว้นตัวเธอไม่ว่าอ้าปากแค่นิดเดียวก็กลายเป็นคนผิด

บทนำ

"โกง! ทำไมถึงทำแบบนี้เปิดบ่อนเพื่อให้คนมาเล่นเพื่อให้ทุกคนมามั่วสุมแต่กับพากันรวมหัวโกงแบบนี้ควรแจ้งตำรวจดีไหม" หญิงสาววัยกลางคนลุกขึ้นพูดจากเก้าอี้ท่ามกลางวงการพนัน เธอเอะอะโวยวายเสียงดังต่อว่าด้วยที่ตนเองนั้นเล่นจนหมดตัวเสียทุกๆ อย่าง จนกระทั่งไม่เหลือแม้แต่กระเป๋ากลับบ้าน

"ขอโทษนะครับ...ถ้าคุณเสียแล้วพาลทีหลังก็อย่ามาเล่นที่นี่อีก แต่ถ้าคุณอยากได้เงินคืนที่นี่มีเงินสำรองจ่ายดอกไม่แพงมากให้กับคุณได้กู้ยืมเพื่อที่จะเอาทุนคืน" จากที่ใบหน้าของหญิงสาววัยกลางคนหงุดหงิด ณ ตอนนี้ดั่งกับว่าแสงสว่างส่องมาที่ตัวเธอมีเงินให้กู้ยืมแล้ว ถ้าเธอไปเอาเงินก้อนนั้นมาลงทุนเธออาจจะได้กำไรและได้เงินที่เสียไปคืน หญิงสาววัยกลางคนเริ่มสนใจในคำพูดของชายชุดดำหรือเรียกว่าผู้จัดการของบ่อนนี้

"แล้วต้องทำยังไงเพราะว่าฉันไม่เคยกู้วันนี้ที่ฉันหงุดหงิดเพราะว่าฉันเอาเงินมาน้อยต้องขอโทษด้วยแล้วกัน คนอย่างฉันมีสามีดีหาเงินให้ใช้ไม่เคยขาดมือแต่ฉันแค่เครียดเลยมาระบายอารมณ์ที่นี่" ชายชุดดำที่ยื่นข้อเสนอนั้นมองด้วยสายตาเป็นมิตรทั้งๆ ที่ในใจรู้สึกกระอักกะอ่วนอยากจะอ้วกในคำพูดของหญิงสาววัยกลางคนที่ดูโอ้อวดทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นกำลังหมดตัว

"คุณผู้หญิงครับ...ก็ถ้าเครียดเพราะว่าอยากได้ทุนคืนคุณผู้หญิงลองไปกู้ยืมเงินส่วนกลางของเจ้านายผมไหมล่ะครับ ผมสามารถพาคุณผู้หญิงไปกู้ได้ในตอนนี้เลยนะ" ผู้จัดการเดินเข้าไปด้วยถ้อยคำอ่อนน้อมเคารพหญิงสาววัยกลางคนตรงหน้าด้วยความประจบ

"ก็พาฉันไปสิ" ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอนาฬิกาหรือแม้กระทั่งกระเป๋าที่ตนเองนั้นถือมาในบ่อนนี้ถูกขายและเอาเงินไปลงทุนจนหมดตัว แต่ก็ยังเย่อหยิ่งและพูดโอ้อวดว่าตนเองนั้นมีเงินหลังจากที่ผู้จัดการพาเธอมาในห้องรับแขกเพื่อรอเจ้านายตัวเองออกมา

"คุณผู้หญิงเชิญนั่งตรงนี้ก่อนครับ" เพียงไม่นานหญิงสาววัยกลางคนนั่งรออยู่ที่โซฟาไม่ถึง 3 นาที ประตูห้องอีกชั้นนั้นเปิดออก

ชายชุดดำหน้าตาหล่อขรึมเข้มเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ เขาเดินตรงมาด้านหน้าของหญิงสาววัยกลางคนและนั่งลงที่โซฟา

"ไม่ทราบว่าคุณหญิงราตรีต้องการเงินเท่าไหร่ครับ เงินส่วนกลางนี้สามารถให้คุณหญิงราตรีเล่นได้ทั้งคืนโดยที่ไม่ต้องกังวล" เธอที่ถูกเรียกชื่อว่าราตรีและยังมีคำนำหน้าว่าคุณหญิงยิ่งเหมือนถูกเยินยอรอยยิ้มที่เฉิดฉายบนใบหน้านั้นบ่งบอกถึงความพอใจ