2...เวลาเกือบเที่ยงคืน (1)

เวลาเกือบเที่ยงคืน รถสปอร์ตสีดำคันสวยของเวลเลโอเคลื่อนผ่านมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐแห่งหนึ่งที่ตติยะเคยเรียนมาถึงสี่ปี ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหันไปมองป้ายชื่อมหาวิทยาลัย และป้ายรถเมล์ใกล้ๆ ซึ่งผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งมักจะมายืนรอรถเมล์ที่นี่ ถ้าเขาขับรถผ่านก็มักจะพาเธอขึ้นไปด้วย หากเมื่อวานไม่ได้เห็นเธอ การผ่านหน้ามหาวิทยาลัยในวันนี้คงไม่สร้างความรู้สึกคิดถึงจับใจถึงเพียงนี้

‘แซนด์’ เป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่เป็นเพื่อนกับเขาจริงๆ ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่คบกัน ตติยะสามารถเรียกเธอว่า ‘เพื่อน’ ได้เต็มปาก เพราะเทียบกับผู้หญิงคนอื่นๆ แล้ว มีเพียงเธอเท่านั้นที่ไม่เคยมีสัมพันธ์ทางกายกับเขา

“มองอะไรคะทิว”

ภรวีเอียงหน้ามาซบต้นแขนกำยำอย่างออดอ้อนเรียกร้องความสนใจ หลังจากที่รถเลยมหาวิทยาลัยมาไกลแล้วเพราะเห็นว่าเขาหยุดพูดคุยกับเธอ

“ไม่มีอะไรครับ แค่มองที่ที่ผมเคยเรียน”

“จริงด้วย” หญิงสาวยกมือทาบอกที่คอเสื้อกว้างโค้งลงเห็นเนินอวบอย่างจงใจให้เขามองตาม

“วีวี่ก็ลืมไปเลยว่าทิวเคยเรียนที่นี่ก่อนไปอเมริกา วีวี่ขอโทษนะคะที่กวนใจทิว”

“ไม่เลยครับ วีวี่ไม่เคยกวนใจผมเลยสักนิด แต่วีวี่กวน...”

เขาเงียบก่อนส่งสายตาเจ้าเสน่ห์มาที่หญิงสาวอย่างบอกความนัยแล้วหันไปสนใจถนนต่อ

เวลานี้ไม่ใช่เวลารถติดถนนจึงว่างการเคลื่อนที่ของรถสมรรถนะแรงสูงนั้นรวดเร็วเป็นพิเศษก็จริง แต่ใจเขายังคิดว่ามันช้าอยู่ดี เพราะอยากไปให้ถึงคอนโดของภรวีโดยเร็ว ด้วยความหวามไหวจากการเต้นรำเคล้าคลอเสียดสีกันมาก่อนหน้าเรียกร้องความต้องการจนทั้งคู่ตัดสินใจกลับมาที่ห้องของภรวี

“แหม...ทิวน่ะ เซี้ยวจริงเชียว”

ภรวีทำเสียงแง่งอนไม่จริงจัง พร้อมกับตีลงบนอกกว้างเบาๆ แล้วก็ถูกมือหนาคว้าขึ้นมาพรมจูบหนักๆ สร้างความวาบหวาม

“เพราะวีวี่ทำให้ผมอดใจไม่ไหวทุกทีที่อยู่ใกล้น่ะสิครับ” เสียงของเขาเริ่มสั่นพร่า

“คุณต่างหาก ที่หว่านเสน่ห์ใส่วีวี่”

แม้เพียงแค่เขาจูบไล้ที่มือ ก็ส่งผลให้หญิงสาวสั่นทั้งตัวจนเอ่ยเสียงเบาหวิว ตติยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายตอบรับอารมณ์อย่างที่จงใจสร้างขึ้น แม้จะเหลือเพียงเลยไฟแดงหน้าไปก็จะเลี้ยวเข้าซอยคอนโดมิเนียม แต่ขณะนี้ไฟแดงอยู่ เขาจึงหยุดรถและหันมาหาคนที่คลอเคลียข้างตัว ฝ่ามือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างอวบอัด เมื่อหญิงสาวเบียดตัวเข้าหาและจูบเขาก่อน ตติยะจึงไม่ปฏิเสธที่จะสานต่อทันที

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะกระจกถี่รัวไม่มีหยุดยั้ง ฉุดอารมณ์ที่กำลังลุกโชนของชายหนุ่มหญิงสาวให้ชะงัก ร่างสองร่างซึ่งนัวเนียไม่รู้มือใครเป็นมือใครแยกออกจากกันทันที มือของตติยะกดเลื่อนกระจกลงโดยอัตโนมัติด้วยความหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ ตั้งใจจะโวยกลับคนที่เคาะให้ได้อาย โทษฐานมาแอบดูชาวบ้านทำอะไรกัน ชายหนุ่มหันไปด้านข้างของตัวเอง เมื่อกระจกสีดำเลื่อนลงก็เห็นชัดว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนพูดบางอย่างอยู่ข้างนอก

“นี่คุณ...คิดจะควักจะล้วงอะไรกันก็ไปทำที่อื่นไม่ได้หรือไง ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ รู้ว่าของแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้ และในรถก็เป็นที่ส่วนตัวของพวกคุณ แต่ต้องไม่ใช่ตรงแยกไฟแดงนี่ เพราะมันทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน เข้าใจไหม”

เธอพูดพร้อมกับชี้ไปที่สัญญาณไฟจราจร

“โน่น...ดูสิ ไฟเขียวจนกำลังจะแดงอีกรอบแล้ว หวังว่าเขียวครั้งต่อไปฉันคงจะได้ไปนะ รอให้คุณไปก่อนตั้งนานก็ไม่ยอมไป บีบแตรแล้วก็เฉย คิดว่าเป็นอะไรซะอีก ที่ไหนได้...”

สีหน้าของเธอบอกชัดว่ารังเกียจก่อนจะถอยออกไป หากไม่ทันไรก็หันกลับมาใหม่แล้วทิ้งท้าย

“ขอโทษที่มารบกวนเวลาแห่งความสุขนะคะ”

พูดประชดจบร่างบางก็เดินจากไป ไม่เปิดช่องให้สองคนได้โต้กลับเลยแม้แต่น้อย

ภรวีได้แต่สูดลมหายใจเข้าออกอย่างแรงด้วยความไม่พอใจที่ถูกด่าแต่ทำอะไรไม่ได้ หรือพูดให้ถูกก็คือ ยังปรับอารมณ์หวามให้เปลี่ยนเป็นโกรธไม่ได้ จึงอ้าปากโต้ไม่ทันนั่นเอง

แต่คนที่คิดว่าจะโวยวายตั้งแต่ต้นกลับนิ่งอึ้งตะลึงตาค้าง รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี เมื่อคนที่เอาแต่พูดๆๆ แล้วก็ไปนั้น คือคนที่เขาเพิ่งนึกถึงเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

แซนด์...เอื้อมทราย

เขาเห็นหน้าเธอชัดเพราะแสงไฟจากด้านนอกส่องกระทบเข้าใบหน้าสวยหวานพอดี แต่เธอจะจำเขาที่นั่งอยู่ในรถมืดๆ ได้หรือไม่ เขาไม่แน่ใจ

===================

“ไม่น่าเชื่อ” เสียงพึมพำเป็นภาษาอังกฤษดังมาจากริมฝีปากหนาหยักได้รูป

“ล้อกันเล่นหรือเปล่าครับคุณทิว” จากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังตามมา

หมอนใบย่อมลอยละลิ่วปะทะหน้าหล่อของลูกผู้พี่ตติยะอย่างแรง แต่ก็ไม่สามารถหยุดเสียงหัวเราะห้าวๆ นั่นลงได้เลย ปกติหมอนี่ก็ไม่ค่อยจะหัวเราะสักเท่าไหร่ แต่หัวเราะทีไร เขาก็ต้องรู้สึกเหมือนกำลังถูกสมน้ำหน้าอย่างนี้ทุกทีสิน่า

“หุบปากนายไปซะ ฉันไม่น่าเล่าให้นายฟังเลย ให้ตาย แทนที่จะให้กำลังใจว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือไม่ก็จิตใจฉันมัวแต่คิดถึงเรื่องอื่นมากเกินไป แต่นายกลับมาหัวเราะเยาะว่าฉันไม่มีน้ำยาพาสาวๆ ขึ้นสวรรค์”

“ผมยังไม่ได้พูดสักคำ” แต่เรฟก็ยังทำเสียงหัวเราะที่แปลความหมายได้แบบนั้นอยู่

ใบหน้าคมหล่อหันขวับ สายตาคมกริบจับจ้องด้วยอารมณ์กรุ่น ชักอยากยกเท้ายันคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัวแบบไม่ต้องหาคำมาบรรยายถึงเหตุผลว่าทำไม

“ไม่พูด แต่การกระทำนายมันบอกชัด รู้ไว้ซะด้วย”

“แต่ใครจะเชื่อว่าคนอย่างคุณทิว จะเสื่อมสมรรถภาพ”

“ฉันไม่ได้เสื่อมเว้ย! ไอ้เรฟ!”

ปากก็พูด มือก็ปาหมอนอีกใบตามไปทันที แต่คราวนี้เรฟรับไว้ได้

“ตอนนั้นฉันไม่มีจิตใจมาคิดถึงเรื่องนั้น แต่...ฉันไม่อยากให้วีวี่คิดว่าฉันไม่สนใจเค้า”

“ก็เลยสนองกลับแบบงั้นๆ แล้วไงล่ะครับ เธอไม่ได้ว่าอะไรคุณไม่ใช่เหรอ”

“วีวี่ไม่ว่า แต่ฉันรู้สึกผิดไงไม่รู้ว่ะ”

คิ้วหนาเหนือดวงตาคมสีอ่อนขมวดมุ่น เมื่อต้องกลับมานั่งระบายเรื่องที่พูดไปแล้วอีกครั้ง หลังจากรีบแล่นมาหาเรฟที่โรงแรมตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างด้วยความอัดอั้นตันใจที่เขาสนองตอบอารมณ์ภรวีไม่ดี จนเธอต้องเป็นฝ่ายคุมเกมเองจนจบ...ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย

“แล้วตอนนั้น คุณทิวคิดถึงอะไรอยู่ล่ะครับ”

“ฉันคิดถึง...แซนด์” ปลายเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

“พอคิดถึงหน้าแซนด์ที่ด่าฉันตรงสี่แยก อารมณ์มันก็ไม่มีเลย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ว่ะเรฟ”

“คุณแซนด์คนนี้ที่บอกว่าเป็นเพื่อนสมัยมหา’ลัยน่ะเหรอครับ”

หนุ่มลูกเสี้ยวพยักหน้ารับ

“งั้นผมก็บอกได้แค่ว่า คุณแซนด์มีอิทธิพลต่อจิตใจของคุณทิวมากกว่าคุณวีวี่ หรืออาจจะมากกว่าผู้หญิงทุกคน เพราะในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดคุณวีวี่ร้อนแรงที่สุดแล้ว”

ตติยะมองเพื่อนคนสนิทที่เป็นเหมือนพี่ชายด้วยความอึ้งระคนแปลกใจ ไม่อยากเชื่อใจในสิ่งที่เรฟพูดสักเท่าไร เพราะมั่นใจว่าไม่เคยคิดกับเอื้อมทรายแบบนั้นเลยแม้สักครั้งเดียว

เขายอมรับว่าเธอเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทมากที่สุด แต่เอื้อมทรายก็เป็นเพื่อนซี้จริงๆ แบบที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะเข้าใกล้และรู้ใจเขาได้มากเท่าเธออีกแล้ว เขาคบเธอตรงจิตใจล้วนๆ ไม่ใช่ผิวเผินทางด้านร่างกายเช่นผู้หญิงทั่วไป และเวลานี้ก็มีคนที่เข้ากับเขาได้ในทุกๆ เรื่องอย่างภรวีแล้ว หากจะกลับไปเจอเพื่อนอย่างเอื้อมทรายอีกครั้งก็ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกันเลยนี่นา

ที่สำคัญกว่านั้นก็เพราะเขากับเอื้อมทรายไม่เคยมีอะไรกันสักนิด จึงไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบกับภรวีได้

ตติยะพบกับภรวีเมื่อสามปีก่อนที่อเมริกา ช่วงที่หญิงสาวไปเรียนต่อปริญญาโทที่นั่น แล้วเธอก็กลับมาก่อนเขา แต่ก็ยังบินไปหาอยู่บ่อยครั้ง แม้ว่าเขาจะมีใครอีกหลายคนแต่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ก็ไม่เคยจืดจางลง และยังต่อติดง่ายดายเสมอ

แต่นั่นคือความสัมพันธ์ทางกาย ทว่าความสัมพันธ์ทางใจฉันเพื่อนล่ะ จะต่อติดไหม หากเขากับเอื้อมทรายกลับมาเจอกันอีกครั้ง สัญญาที่เคยให้ไว้เขายังจำได้ แล้วเธอล่ะ ยังจะจำมันได้หรือเปล่า...แต่ถึงเธอจะจำไม่ได้แล้ว เขาก็ยังจะรักษามันไว้อยู่ดี

“ฉันเห็นแซนด์แถวๆ คอนโดวีวี่สองครั้งแล้ว” ตติยะเปรยออกมา

“ครับ?” เรฟถามย้ำ เหมือนไม่แน่ใจว่าพูดกับตนหรือไม่

“แซนด์น่าจะอยู่ไม่ไกลจากคอนโดวีวี่เท่าไหร่ หาให้หน่อยแล้วกันนะ ฉันอยากรู้ว่าเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่าถึงต้องย้ายบ้าน”

คราวนี้ตติยะหันมาพูดกับเรฟอย่างจริงจังเป็นเรื่องเป็นราวกว่าทุกครั้ง ซึ่งท่าทางแบบนี้จะมีให้เห็นเฉพาะเวลาทำงานเท่านั้น แต่ถ้าช่วงปกติเขาดูจริงจังนั่นหมายความว่าเป็นเรื่องที่ใส่ใจอย่างยิ่ง

เพราะชายหนุ่มจำได้ว่า บ้านของเอื้อมทรายที่เขาไปส่งตลอดสี่ปีเต็มไม่ได้อยู่แถวนั้น

“ได้ครับ”

“ส่วนรูปฉันไม่มีให้นะ คงต้องกลับไปบ้านกันก่อน เพราะที่นั่นมีรูปที่ถ่ายด้วยกันเก็บไว้อยู่ รอเย็นนี้ เพราะวันนี้ฉันจะเข้าออฟฟิศไปฟังการตกลงของเรากับคนที่จะฟ้องร้องเรื่องรถมีปัญหา”

ฟังตติยะพูดแล้วเรฟก็ถึงกับสะดุ้ง เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“คุณทิวจะกลับบ้านวันนี้เหรอครับ”

“งั้นสิ”

คนตอบยักไหล่กวนๆ ให้อีกฝ่ายที่ได้แต่หน้าจ๋อย ชายหนุ่มจึงถอนหายใจ ก่อนจะตบบ่าคนที่เป็นเหมือนเพื่อนพี่ชายและบอดี้การ์ดส่วนตัวในเวลาเดียวกัน

“เอาน่า...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ป้าอรเขาเกลียดลุงรูเพิร์ท ไม่ได้เกลียดนายสักหน่อย ฉันว่าป้าต้องดีใจมากๆ เลยที่ได้เจอหน้านาย”

คนฟังพยักหน้ารับแต่ก็แอบถอนหายใจ เพราะแม้เรฟอยากจะเชื่อตามที่ตติยะปลอบแต่มันก็อดหวั่นใจไม่ได้อยู่ดี

=====