1..."ทำไมทิวเงียบจังคะ...(2)

เสียงทุบโต๊ะดังชนิดที่หากโต๊ะกระจกอย่างหนานี้ไม่เจ็บ คนทุบเองนั่นแหละที่จะเจ็บ ทว่าสีหน้าและอากัปกิริยาของชายหนุ่มลูกผสมซึ่งนั่งอยู่กลางโต๊ะไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ นอกเหนือจากคำว่า โมโหสุดขีด

คิ้วเข้มสีน้ำตาลขมวดมุ่น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองฉายแววถมึงทึง ริมฝีปากแดงสีสดเม้มจนบางเฉียบ ใบหน้าขาวเนียนราวผิวเด็กเริ่มแดงเพราะความฉุนเฉียว ทำให้ร่างสูงใหญ่หัวโต๊ะดูแทบจะข่มทุกคนให้ตัวเล็กลงไปในพริบตา

หลังจากได้รับฟังปัญหาที่เกิดขึ้นว่ามีลูกค้าของโชว์รูมรถแห่งหนึ่ง มีปัญหาเรื่องรถไม่ได้มาตรฐานจนถึงขั้นอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แถมยังออกทีวีทุกช่องเป็นข่าวใหญ่โตและกำลังจะทำเรื่องฟ้องร้องอีกด้วย ตติยะก็เข้าสู่โหมดนี้ทันที

“หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าอะไหล่ของเรามีปัญหาน่ะ หา!”

“เราตรวจสอบพร้อมๆ กับช่างที่ทางทนายของเขาพามาแล้วครับ ผลก็คือ อะไหล่ของเราไม่ได้มาตรฐานจริงๆ”

“รถใหม่ป้ายแดงเนี่ยนะ” ตติยะเค้นเสียงถามวิชัยอย่างพยายามสะกดอารมณ์

“ครับ”

เพียงเท่านั้นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของตติยะก็เบนไปทางผู้จัดการฝ่ายนำเข้าและเจ้าของโชว์รูมรถที่มีปัญหาทันที

“ผมขอคำอธิบาย”

“รถคันนั้นไม่ใช่รถนำเข้าครับคุณตติยะ แต่เป็นรถที่เรานำมาประกอบในไทย เอ่อ...คิดว่าช่วงที่ประกอบคงเกิดความผิดพลาด...”

ผู้จัดการฝ่ายนำเข้าบอกแล้วหลุบตาหลบดวงตาสีอ่อนวาววับที่จ้องราวกับกำลังจะแผดเผา ส่วนเจ้าของโชว์รูมได้แต่หน้าซีดพูดอะไรไม่ออก ตติยะจึงเมินหน้าจากคนทั้งสองมาทางเลขา

“อาเมฆรู้เรื่องนี้หรือยัง”

“คุณเมฆาทราบเรื่องแล้วครับ แต่ตอนนี้คุณเมฆาไปงานเปิดตัวรถรุ่นใหม่ของเราที่ฮ่องกงครับ และคุณเมฆาบอกว่าให้คุณตัดสินใจได้เลยครับ”

ชายหนุ่มฟังแล้วอยากกลอกตา แต่ก็ไม่อยากให้หมดความน่าเชื่อถือ เมื่อเขากำลังอยู่ต่อหน้าผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา รู้ดีว่าตัวเองกำลังถูกลอยแพ เพราะเมฆาผู้ที่เคยอยู่ในฐานะของประธานกรรมการในภูมิภาคนี้มาก่อน แล้วเลื่อนขึ้นไปเป็นที่ปรึกษาเนื่องจากเขามาทำหน้าที่นี้แล้ว ไม่อยู่ให้คำปรึกษาตามตำแหน่งใหม่ แต่อย่าคิดว่าคนอย่างตติยะจะหมดทางออก

“ผมไม่สนว่าทำไมมันถึงเกิดความผิดพลาดขึ้นได้ แต่ผมจะถือว่าทุกคนและทุกฝ่ายมีส่วนร่วมรับผิดชอบด้วยกัน หวังว่าพวกคุณคงเข้าใจ”

เขาพูดแล้วมองไปรอบโต๊ะก่อนจะหันกลับมาที่วิชัย

“เดี๋ยวคุณวิชัยจะคุยเรื่องที่เกิดความผิดพลาดกับพวกคุณอีกครั้ง หลังจากเราแก้ปัญหาเรื่องที่กำลังจะโดนฟ้องศาลเสร็จ”

ทุกคนในนั้นหน้าเสียไปตามๆ กัน เพราะไม่รู้ว่าจะโดนมาตรการลงโทษแบบใดจากเจ้านายคนใหม่ ซึ่งตติยะเพิ่งเข้ามาดูแลบริหารงานในส่วนของภาคพื้นทวีปเอเชียกับออสเตรเลียได้ยังไม่เต็มอาทิตย์ดี ด้วยชายหนุ่มอยู่ในฐานะทายาทเจ้าของ ‘เวลเลโอ’ แบรนด์รถสัญชาติเยอรมันประสิทธิภาพสูงที่มีใช้กันเป็นที่แพร่หลายทั่วโลก

เวลเลโอผลิตจำหน่ายทั้งรถขับขี่บนท้องถนนและรถแข่งในสนาม มูลค่านั้นไม่ต้องพูดถึง หากไม่มีเงินล้านขึ้นไปอยู่ในกระเป๋าไม่มีทางซื้อได้อย่างแน่นอน โดยเจ้าของเป็นชาวเยอรมนีตระกูลเวลเล่ที่มีเชื้อสายอิตาเลียนนั่นคือ เจอเซ่ โรมิโอ เวลเล่ ซึ่งเป็นคุณปู่ของตติยะ

ชายหนุ่มเป็นหลานชายคนโตและคนโปรดของปู่ มีน้องชายหนึ่งคนชื่อ ฐิติกร หรือ ทิม และมีน้องคนสุดท้องเป็นหญิงสาวคือ รติยา หรือที่คนในครอบครัวมักจะเรียกกันว่า แยม ทั้งสองยังเรียนอยู่ โดยฐิติกรนั้นเรียนปริญญาโทมหาวิทยาลัยชื่อดังที่อังกฤษ ส่วนรติยายังอยู่ไฮสคูลปีสุดท้ายที่อิตาลี

ด้วยความที่เป็นทายาทคนโต มิสเตอร์ เจอเซ่ จูเนียร์ เวลเล่ พ่อของตติยะจึงค่อนข้างเคี่ยวเข็นและเข้มงวดกับเขาเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจบังคับให้เขาไปอยู่ที่ต่างประเทศได้ นอกจากตอนไปเรียนต่อปริญญาโทเท่านั้น ทว่าชายหนุ่มกลับไปเรียนที่อเมริกา ไม่ได้ไปอังกฤษบ้านของคุณตาซึ่งย้ายไปอยู่ที่นั่นเมื่อคุณยายเอมอรเสียชีวิตลงในเมืองไทย หรือเยอรมนีที่มีพ่อและแม่ของตนอยู่ หรือกระทั่งที่อิตาลีบ้านพักของปู่กับย่าก็ตาม

ตติยะชอบเมืองไทยซึ่งเป็นบ้านแท้ๆ ของยายตั้งแต่เกิด สมัยเด็กเขาเคยไปเรียนเมืองนอกเพราะทุกคนในบ้านย้ายไปอยู่ที่โน่นหมดเมื่อปู่เริ่มอายุมากขึ้น และพ่อของเขาต้องไปดูแลทุกอย่างเต็มตัวที่สาขาใหญ่พร้อมๆ กับที่คุณยายเสียชีวิตลง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ชอบจึงกลับมาเรียนที่เมืองไทยตอนเข้าม.ปลาย

นั่นทำให้หนุ่มลูกผสม อีตาลี เยอรมนี อังกฤษ และไทย กลายเป็นคนเดียวในตระกูลเวลเล่ที่ติดประเทศไทยมากที่สุด และยังเป็นหนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆ ทั่วโลกที่ให้โอกาสสาวๆ ในไทยได้ใกล้ชิดมากที่สุดอีกด้วย

“เรานัดคุยกับทนายฝ่ายโน้นหรือยัง” ตติยะถามวิชัยต่อ

“เรียบร้อยแล้วครับ พรุ่งนี้เราจะลองตกลงกับเขาก่อน ถ้าตกลงกันได้ อะไรหลายๆ อย่างก็คงจะง่ายขึ้น”

“พรุ่งนี้กี่โมง”

“แปดโมงเช้าครับ คุณตติยะจะเข้าด้วยหรือเปล่าครับ”

“อาจจะ”

ริมฝีปากบางตอบแล้วแย้มยิ้มนิดๆ ให้ทั้งโต๊ะรู้สึกหลอนไปตามๆ กัน การพูดเป็นนัยบอกให้รู้ว่า เขาสนใจที่จะเข้าร่วมฟังการตกลงอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ยอมบอกว่าจะมาหรือไม่นั้น ก็เท่ากับว่าเขาอาจโผล่มาอย่างไม่คาดฝันได้ตลอดเวลา ฉะนั้นทุกคนจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้คู่กรณีพอใจให้ได้ ก่อนที่เรื่องจะถึงศาล หากใครพลาดให้รู้หรือเห็นล่ะก็...เสร็จแน่

“เอาล่ะ...ไม่มีอะไรแล้ว เอาเป็นว่าผมขอข้อเสนอดีๆ ที่จะคุยกับคู่กรณีจากทุกฝ่าย ส่งให้คุณวิชัยเย็นนี้  แล้วก็ขอให้อย่ามีครั้งหน้า ถ้ามี จะไม่มีการแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น”

ทิ้งระเบิดไว้เรียบร้อย จากนั้นตติยะก็ลุกขึ้นเดินออกไปอย่างไม่มองหน้าใคร เรฟที่นั่งเงียบตลอดการประชุมลุกตาม ขณะที่วิชัยเลขาวัยสามสิบห้าค่อยๆ เก็บแฟ้มแต่ละแฟ้มอย่างใจเย็น ส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างก็รีบแยกย้ายกันไปทำงานของตนอย่างรวดเร็ว

=====