All Chapters of ลวงเงารัก: Chapter 1 - Chapter 10

เสี้ยวหน้าด้านข้างของหญิงสาวที่กำลังใช้มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าบังละอองน้ำ ขณะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดครึ้ม ยามสายฝนโปรยปรายทำให้ตติยะตาค้าง ร่างสูงใหญ่หุ่นสมาร์ทกว่ามาตรฐานชายไทยขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ก้าวพรวดตรงไปประตูทางออก แต่ถูกมือบางคว้าต้นแขนเข้าไปกอดไว้ เอนร่างนุ่มนิ่มซบเบียดอกอวบเข้าหาพร้อมกับเอ่ยเสียงหวานจนเขาต้องหันกลับมามอง“ไปกันโต๊ะโน้นดีกว่าค่ะทิว เพื่อนๆ วีวี่โต๊ะนั้นอยากคุยกับทิวกันทุกคนเลยค่ะ”เธอออดอ้อนเสียงหวาน ใส่ความเย้ายวนลงไปเต็มที่ใบหน้าคมมีเค้าของความเป็นเลือดผสมชัดเจนส่งให้โดดเด่นเหนือใครสบตาหญิงสาวชั่วแวบ ก่อนจะหันกลับไปมองยังกระจกด้านนอกอีกครั้ง แต่ก็พบว่าทุกอย่างว่างเปล่าเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว“ทิวคะ...มัวมองอะไรอยู่ รีบไปเร็วสิคะ เพื่อนวีวี่รอนานแล้วนะ”สาวสวยเด่นในชุดราตรีสั้นรัดรูปสีดำ เว้าแหว่งทั้งหน้าและหลังพยายามยื้อดึงแขนให้เขาตามมา ชายหนุ่มจึงหันมายิ้มรับและเดินไปกับเธอ ทั้งที่อยากวิ่งออกไปตามหาหญิงสาวคนนั้นคนที่ไม่ได้เจอกันมานานนับห้าปีเต็ม===================เย็นวันหนึ่งที่สายฝนพรั่งพรูลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ทำให้ร่างสูงซึ่งกำลังวิ่งฝ่าสายฝนเปียก

เสียงทุบโต๊ะดังชนิดที่หากโต๊ะกระจกอย่างหนานี้ไม่เจ็บ คนทุบเองนั่นแหละที่จะเจ็บ ทว่าสีหน้าและอากัปกิริยาของชายหนุ่มลูกผสมซึ่งนั่งอยู่กลางโต๊ะไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ นอกเหนือจากคำว่า โมโหสุดขีดคิ้วเข้มสีน้ำตาลขมวดมุ่น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบทองฉายแววถมึงทึง ริมฝีปากแดงสีสดเม้มจนบางเฉียบ ใบหน้าขาวเนียนราวผิวเด็กเริ่มแดงเพราะความฉุนเฉียว ทำให้ร่างสูงใหญ่หัวโต๊ะดูแทบจะข่มทุกคนให้ตัวเล็กลงไปในพริบตาหลังจากได้รับฟังปัญหาที่เกิดขึ้นว่ามีลูกค้าของโชว์รูมรถแห่งหนึ่ง มีปัญหาเรื่องรถไม่ได้มาตรฐานจนถึงขั้นอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แถมยังออกทีวีทุกช่องเป็นข่าวใหญ่โตและกำลังจะทำเรื่องฟ้องร้องอีกด้วย ตติยะก็เข้าสู่โหมดนี้ทันที“หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าอะไหล่ของเรามีปัญหาน่ะ หา!”“เราตรวจสอบพร้อมๆ กับช่างที่ทางทนายของเขาพามาแล้วครับ ผลก็คือ อะไหล่ของเราไม่ได้มาตรฐานจริงๆ”“รถใหม่ป้ายแดงเนี่ยนะ” ตติยะเค้นเสียงถามวิชัยอย่างพยายามสะกดอารมณ์“ครับ”เพียงเท่านั้นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของตติยะก็เบนไปทางผู้จัดการฝ่ายนำเข้าและเจ้าของโชว์รูมรถที่มีปัญหาทันที“ผมขอคำอธิบาย”“รถคันนั้นไม่ใช่รถนำเข้าครับคุณตติยะ แต่เป็น

เสียงหญิงสาวที่พูดขึ้นหลังกระจกบานขุ่นในห้องใหญ่ทำให้ร่างสูงใหญ่ซึ่งนั่งฟังเรื่องราวอยู่อีกห้องหนึ่งที่สามารถเชื่อมถึงกันได้ลุกขึ้นยืนกะทันหัน แต่เรฟเอื้อมมือมาฉุดไว้ก่อนจะกระซิบ“คุณทิวบอกว่าจะนั่งฟังเฉยๆ แล้วให้คนของเราจัดการเองไม่ใช่เหรอครับ”ตติยะหันกลับมามองหน้าเรฟ แล้วก็นึกได้ว่าตนเองกำลังทำเรื่องไม่สมควรอยู่ นั่นคือการแอบฟัง เพราะฉะนั้นหากเขาเดินออกไปเวลานี้ ทุกคนยกเว้นคุณวิชัยที่เป็นคนจัดให้เขามาอยู่ในห้องนี้ต้องแปลกใจแน่ ที่สำคัญอาจทำให้ฝ่ายตรงข้ามคิดไปว่าพวกเขาตั้งใจจะเล่นไม่ซื่อก็ได้ จึงจำต้องนั่งลงตามเดิมอย่างขัดใจ ทั้งที่สาเหตุของการจะเข้าไปในห้องนั้นไม่เกี่ยวกับปัญหาเรื่องรถไม่ได้มาตรฐานแม้แต่น้อยชายหนุ่มนั่งนิ่ง มือข้างหนึ่งเท้าคาง อีกข้างวางลงบนโต๊ะ นิ้วเรียวสวยแต่ใหญ่ของผู้ชายสี่นิ้วเคาะลงรัวเร็วไล่ระดับ ตาสีน้ำตาลอ่อนเพ่งมองกระจกขาวขุ่น ราวกับจะให้มันทะลุจนสามารถมองเห็นเจ้าของเสียงพูดหวานใสนั้นได้ เพราะต่อให้อีกกี่ปีหรือตลอดชีวิต เขาก็ไม่มีวันลืมเสียงนี้ไปได้ แถมเพิ่งได้ยินเธอต่อว่ามาสดๆ ร้อนๆ อีกด้วยเสียงของเอื้อมทราย...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงขณะนี้เสียงหวานใสที่

ซูชิคำโตของโปรดที่กำลังจะถูกตะเกียบคู่หนึ่งคีบถูกฉกลอยขึ้นไปต่อหน้าต่อตา ก่อนจะเข้าไปอยู่ในปากของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จนหญิงสาวซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามหน้างอง้ำ“ไม่เป็นสุภาพบุรุษ รู้ทั้งรู้ว่าแซนด์ชอบกิน แถมนั่นมันชิ้นสุดท้ายแล้ว ยังจะมาแย่งอีก”คนพูดบ่นเสียงดังให้ได้ยิน แต่ก็ไม่ตีโพยตีพายหรือเรียกร้องตามความต้องการเอื้อมทรายมักจะอภัยให้ทุกคนได้เสมอ แม้รู้แก่ใจว่าเขาตั้งใจจะแกล้งเธอก็ตาม หญิงสาวไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น นี่แหละ...เอื้อมทรายตัวจริงตติยะอมยิ้มก่อนที่ริมฝีปากบางสีสดเป็นธรรมชาติยิ่งกว่าผู้หญิงจะแย้มออกกว้างเห็นฟันขาวเรียงกันสวย เขามักจะทำให้สาวๆ หลงใหลด้วยการโปรยเสน่ห์จากรอยยิ้มนี้ แต่มันไม่ได้ผลกับสาวสวยตรงหน้า เมื่อเธอนิ่งเฉยสบตาเขา ใช้เพียงคำกล่าวหาด้วยสายตา เรียกได้ว่าเธอเป็นพวกทำร้ายใครไม่เป็นนั่นเองและนี่เป็นกิริยาที่ทำให้เขาเอ็นดูเธอยิ่งนัก ไม่กรีดกราย ออดอ้อน ฉอเลาะ ไม่เคยร้องขอในสิ่งที่อยากได้ จริงใจ ใสซื่อ และเป็นธรรมชาติ“อยากกินก็สั่งมาอีกสิ เดี๋ยวติวสั่งให้” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับยกมือแต่เธอจับมือเขายึดไว้“อย่าเลย ช่างเถอะ บนโต๊ะนี่ก็เหลืออีกตั้งหลายอย่าง แ

ความรู้สึกร้อนไปทั้งตัวแล้ววิ่งขึ้นหน้าแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับชินานางมาก่อน สาเหตุนี้เพราะสายตาของ ‘MIB’ ที่เธอแอบเรียกในใจ ตอนนี้เขาถอดแว่นดำแล้วแถมมักจะจ้องเธออยู่บ่อยครั้ง แววตาสีน้ำตาลไหม้ที่เธอจ้องกลับนั้นไม่เคยหลบเลยสักครั้งจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบไปซะเองทุกที คิดแล้วก็แทบอยากกลับไปอาบน้ำใหม่อีกครั้งทั้งที่อาบไปแล้ว แต่เหงื่อมันซึมมาใหม่เนื่องมาจากแววตาราวกับแผดเผาเธอได้ของเขามือบางยกขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผากก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อย ระหว่างที่ทั้งสามรอการตั้งโต๊ะของชมพู่กับแป้นและเด็กรับใช้ภายในบ้านอีกสองคน อาหารมื้อนี้เป็นฝีมือของเธอกับแป้น เนื่องด้วยคุณป้าจิตต์แม่บ้านและแม่ครัวมือหนึ่งกับคุณแม่อรพิมเจ้าของบ้าน ไปถือศีลที่วัดในวันพระและจะกลับมาในวันพรุ่งนี้“ป้าอรไม่โกรธแย่เหรอ ที่พี่ไม่กลับบ้านสักที” ตติยะเอ่ยถามระหว่างการรอ“ก็มีงอนบ้างค่ะ ว่าพี่ติวคงมัวแต่หลงสาวๆ จนลืมคนแก่อย่างท่านกับป้าจิตต์ไปแล้ว แต่ก็แค่บ่นๆ น่ะค่ะ ไม่ได้โกรธจริงจังหรอก”พอมีการพูดคุยเธอก็ค่อยโล่งอกมากขึ้น เพราะไม่ต้องมานั่งเก็บกดทนอึดอัดกับสายตาใครคนหนึ่งแค่อย่างเดียว เพราะหลังจากที่ให้คนช่วยเอากระเป๋า