14...ประตูห้องคนไข้พิเศษถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง (2)

สายฝนกระหน่ำเทลงมาตั้งแต่ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันจนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มมืดลงก็ยังไม่หยุด ชินานางออกเวรแล้วแต่คิดว่าให้ฝนซาลงกว่านี้สักหน่อยแล้วเธอถึงค่อยกลับ ไม่อยากติดเหง็กกลางถนน จึงอยู่ที่โรงพยาบาลจนกระทั่งหนึ่งทุ่มแล้วโทรไปบอกที่บ้านว่ายังติดฝนอยู่ ไม่อยากให้เป็นห่วง สองอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่เกิดเรื่องกับเธอแล้วพี่ชายของเธอต้องบินไปเยอรมนีกะทันหันพร้อมคนสนิทของเขา ก็มีผู้ชายสองคนทำหน้าที่ดูแลรับส่งเธอ ซึ่งสองหนุ่มจะมารับในเวลาที่เธอโทรไปบอก ชินานางคิดว่าสองคนนั้นคงรออยู่ไม่ไกลจากแถวนี้มากนัก

ร่างอิ่มเดินกางร่มออกมาจากโรงพยาบาลตรงไปที่ป้ายรถเมล์ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาคนของพี่ชาย กะจะบอกพวกเขาว่าเธอรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ แต่เห็นมีเบอร์ไม่ได้รับ ขณะที่กำลังแปลกใจอยู่และยังไม่ทันก้าวออกจากลานโล่งหน้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ก็มีรถคันหนึ่งแล่นด้วยความเร็วสูงมาจอดขวางหน้า ทำเอาชินานางชะงักเท้าขาอ่อนยวบเพราะความตกใจ ดวงตาคู่สวยมองตัวรถคันใหญ่ที่เธอจำได้แล้วก็มองร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูก้าวลงมา ก่อนจะปิดประตูเสียงดัง ขณะหลายคนหันมาสนใจเพราะเสียงเบรกค่อนข้างดัง

เรฟมองคนร่างสมส่วนเขม็ง ใบหน้าบึ้งต